Πόλεμος Μπόσιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 17: Γραμμή 17:
[[Αρχείο:Mito rebellion samurai under Sonno Joi banner.jpg|μικρογραφία|294x294εσ|[[Σαμουράι]] που κρατούν σημαίες Sonnō jōi.]]
[[Αρχείο:Mito rebellion samurai under Sonno Joi banner.jpg|μικρογραφία|294x294εσ|[[Σαμουράι]] που κρατούν σημαίες Sonnō jōi.]]
Για δύο αιώνιες πριν το 1854, η [[Ιαπωνία]] είχε περιορισμένο εμπόριο με ξένα κράτη, με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις την [[Κορέα]], την [[Δυναστεία Τσινγκ]] και την [[Ολλανδία]]<ref>{{Cite web|url=http://www.swaen.com/japanNED.php|title=Japan Netherlands relationship 400 years|website=www.swaen.com|accessdate=2016-08-28}}</ref>. To 1854, o [[Μάθιου Πέρρυ]] κατάφερε και άνοιξε το Ιαπωνικό εμπόριο σε όλον τον κόσμο με απειλή βίας, αρχίζοντας μια περίοδο γρήγορου εκσυγχρονισμού και ξένου εμπορίου. Οι συμφωνίες που σύναψαν πολλές δυτικές δυνάμεις με τους Ιάπωνες μετά το άνοιγμα της χώρας ονομάστηκαν [[Άνισες Συμφωνίες|άνισες]], διότι υποβαθμίστηκε ο ρόλος και η δύναμη της Ιαπωνίας μέσα σε αυτές<ref>{{Cite web|url=http://larouchejapan.com/japanese/drupal-6.14/sites/default/files/text/5-Unequal-Treaties.pdf|title=JAPAN AND CHINA’S UNEQUAL TREATIES|last=Dr. Sun|first=Υat- sen|date=28 Νοεμβρίου 1924|website=|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>. Λόγω αυτών, εντός της Ιαπωνίας δημιουργήθηκε έντονο κλίμα μίσους ενάντια στο Σογκουνάτο, πράγμα που εκφράστηκε με το κίνημα ''Σοννό τζοΐ'' (''尊皇攘夷, κυριολεκτικά: Τιμήστε τον αυτοκράτορα, διώξτε τους βάρβαρους!'')<ref>{{Cite web|url=http://www.japantimes.co.jp/news/2013/06/23/national/history/the-barbarians-were-coming-like-it-or-not/|title=The ‘barbarians’ were coming — like it or not|last=Hoffman|first=Michael|date=23 Ιουνίου 2013|website=The Japan Times|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>.
Για δύο αιώνιες πριν το 1854, η [[Ιαπωνία]] είχε περιορισμένο εμπόριο με ξένα κράτη, με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις την [[Κορέα]], την [[Δυναστεία Τσινγκ]] και την [[Ολλανδία]]<ref>{{Cite web|url=http://www.swaen.com/japanNED.php|title=Japan Netherlands relationship 400 years|website=www.swaen.com|accessdate=2016-08-28}}</ref>. To 1854, o [[Μάθιου Πέρρυ]] κατάφερε και άνοιξε το Ιαπωνικό εμπόριο σε όλον τον κόσμο με απειλή βίας, αρχίζοντας μια περίοδο γρήγορου εκσυγχρονισμού και ξένου εμπορίου. Οι συμφωνίες που σύναψαν πολλές δυτικές δυνάμεις με τους Ιάπωνες μετά το άνοιγμα της χώρας ονομάστηκαν [[Άνισες Συμφωνίες|άνισες]], διότι υποβαθμίστηκε ο ρόλος και η δύναμη της Ιαπωνίας μέσα σε αυτές<ref>{{Cite web|url=http://larouchejapan.com/japanese/drupal-6.14/sites/default/files/text/5-Unequal-Treaties.pdf|title=JAPAN AND CHINA’S UNEQUAL TREATIES|last=Dr. Sun|first=Υat- sen|date=28 Νοεμβρίου 1924|website=|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>. Λόγω αυτών, εντός της Ιαπωνίας δημιουργήθηκε έντονο κλίμα μίσους ενάντια στο Σογκουνάτο, πράγμα που εκφράστηκε με το κίνημα ''Σοννό τζοΐ'' (''尊皇攘夷, κυριολεκτικά: Τιμήστε τον αυτοκράτορα, διώξτε τους βάρβαρους!'')<ref>{{Cite web|url=http://www.japantimes.co.jp/news/2013/06/23/national/history/the-barbarians-were-coming-like-it-or-not/|title=The ‘barbarians’ were coming — like it or not|last=Hoffman|first=Michael|date=23 Ιουνίου 2013|website=The Japan Times|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>.
[[Αρχείο:Bakufu soldiers in Western uniform.jpg|αριστερά|μικρογραφία|202x202εσ|Ιάπωνες στρατιώτες με Δυτικές στολές.]]

Ο [[Αυτοκράτορας Κομέι]] βρήκε ορθά αυτά τα αισθήματα που είχε ο Ιαπωνικός λαός εναντίον των ξένων και άρχισε να έχει ενεργό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας, καταπατώντας μεγάλο μέρος της εξουσίας του. Προσπάθησε να ακυρώσει πολλές συμφωνίες και ενεπλάκη με την διαδοχή του [[Σόγκουν]]. Οι προσπάθειες του πέτυχαν και τον Μάρτιο του 1863 εκδόθηκε αυτοκρατορικό διάταγμα να εκδιωχθούν οι ξένοι στην Ιαπωνία. Το διάταγμα αυτό ονομάστηκε [[Εντολή για δίωξη των βάρβαρων]]<ref>{{Cite web|url=http://www.nakasendoway.com/emperor-and-shogun-the-political-scene-in-the-1860s/|title=Emperor and Shogun: The political scene in the 1860s|date=2010-12-16|language=en-US|accessdate=2016-08-28}}</ref> (''攘夷勅命, Τζόι τσοκουμέι''). Αν και το Σογκουνάτο δεν είχε προθέσεις να το εφαρμόσει, το διάταγμα ωστόσο ενέπνευσε πολλές επιθέσεις είτε εναντίον του Σογκουνάτου είτε εναντίον ξένων<ref>{{Cite web|url=http://www.bakumatsu.ru/lib/Britain_and_Satsuma.pdf|title=Murder, Misunderstandings, and Might. Mid-Nineteenth Century Confrontation between Britain and Satsuma.|last=Daniels|first=Andrew|date=24 Σεπτεμβρίου 2003|website=Bakuma.ru|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>.
Ο [[Αυτοκράτορας Κομέι]] βρήκε ορθά αυτά τα αισθήματα που είχε ο Ιαπωνικός λαός εναντίον των ξένων και άρχισε να έχει ενεργό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας, καταπατώντας μεγάλο μέρος της εξουσίας του. Προσπάθησε να ακυρώσει πολλές συμφωνίες και ενεπλάκη με την διαδοχή του [[Σόγκουν]]. Οι προσπάθειες του πέτυχαν και τον Μάρτιο του 1863 εκδόθηκε αυτοκρατορικό διάταγμα να εκδιωχθούν οι ξένοι στην Ιαπωνία. Το διάταγμα αυτό ονομάστηκε [[Εντολή για δίωξη των βάρβαρων]]<ref>{{Cite web|url=http://www.nakasendoway.com/emperor-and-shogun-the-political-scene-in-the-1860s/|title=Emperor and Shogun: The political scene in the 1860s|date=2010-12-16|language=en-US|accessdate=2016-08-28}}</ref> (''攘夷勅命, Τζόι τσοκουμέι''). Αν και το Σογκουνάτο δεν είχε προθέσεις να το εφαρμόσει, το διάταγμα ωστόσο ενέπνευσε πολλές επιθέσεις είτε εναντίον του Σογκουνάτου είτε εναντίον ξένων<ref>{{Cite web|url=http://www.bakumatsu.ru/lib/Britain_and_Satsuma.pdf|title=Murder, Misunderstandings, and Might. Mid-Nineteenth Century Confrontation between Britain and Satsuma.|last=Daniels|first=Andrew|date=24 Σεπτεμβρίου 2003|website=Bakuma.ru|publisher=|accessdate=28 Αυγούστου 2016}}</ref>.


Γραμμή 30: Γραμμή 30:
=== Πραξικοπήματα ===
=== Πραξικοπήματα ===
[[Αρχείο:JapaneseBakufuInfantryApril1867.JPG|μικρογραφία|279x279εσ|Εκσυγχρονισμένη μονάδα πεζικού.]]
[[Αρχείο:JapaneseBakufuInfantryApril1867.JPG|μικρογραφία|279x279εσ|Εκσυγχρονισμένη μονάδα πεζικού.]]
[[Αρχείο:FrenchOfficersDrillingShogunTroopsOsaka1867.JPG|αριστερά|μικρογραφία|290x290εσ|Γάλλοι αξιωματικοί κάνουν ασκήσεις σε Ιάπωνες στρατιώτες.]]
Μετά από επιτυχημένο πραξικόπημα εντός των [[Τσοσού]] που επέστρεψε την εξουσία στην προηγούμενη εξτρεμιστική φατρία που αντιτίθεται στον Σόγκουν, το σογκουνάτο έκρινε απαραίτητη την διοργάνωση μιας Δεύτερης εκστρατείας εναντίον των Τσοσού<ref>{{Cite book|title=The Cambridge History of Japan, Vol. 5: The Nineteenth Century (Volume 5)|last=Jansen|first=Marius B.|publisher=Cambridge University Press|year=28 Ιουλίου 1989|isbn=0521223563|location=Αγγλία|page=345}}</ref>. Αυτό ανάγκασε τους Τσοσού να συνάψουν μυστική συμμαχία με τους [[Σατσούμα]] και ως αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας ήταν η νίκη που πέτυχαν οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα εναντίον δυνάμεων του Σόγκουν. Το ίδιο έτος πέθαναν ο Σόγκουν και ο Αυτοκράτορας. Διάδοχοι ορίστηκαν οι Γιοσινόμπου και Μέιτζι.
Μετά από επιτυχημένο πραξικόπημα εντός των [[Τσοσού]] που επέστρεψε την εξουσία στην προηγούμενη εξτρεμιστική φατρία που αντιτίθεται στον Σόγκουν, το σογκουνάτο έκρινε απαραίτητη την διοργάνωση μιας Δεύτερης εκστρατείας εναντίον των Τσοσού<ref>{{Cite book|title=The Cambridge History of Japan, Vol. 5: The Nineteenth Century (Volume 5)|last=Jansen|first=Marius B.|publisher=Cambridge University Press|year=28 Ιουλίου 1989|isbn=0521223563|location=Αγγλία|page=345}}</ref>. Αυτό ανάγκασε τους Τσοσού να συνάψουν μυστική συμμαχία με τους [[Σατσούμα]] και ως αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας ήταν η νίκη που πέτυχαν οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα εναντίον δυνάμεων του Σόγκουν. Το ίδιο έτος πέθαναν ο Σόγκουν και ο Αυτοκράτορας. Διάδοχοι ορίστηκαν οι Γιοσινόμπου και Μέιτζι.


Γραμμή 37: Γραμμή 38:


Ο Γιοσινόμπου στην αρχή δέχθηκε να έχει χαμηλότερη θέση προκειμένου να συγκυβερνήσει με τον Αυτοκράτορα. Στις 17 Ιανουαρίου 1868 ανακοίνωσε ότι δεν δέχεται αυτούς τους όρους, δεν αναγνωρίζει τον Αυτοκράτορα ως ανώτερο του και απαίτησε να ακυρωθεί η απόφαση συγκυβέρνησης. Λίγες μέρες αργότερα, στις 24 Ιανουαρίου, οργάνωσε επίθεση στο Κυότο που τότε ελέγχονταν από δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα. Αυτή η απόφαση δημιουργήθηκε αφού έμαθε ότι είχαν γίνει πολλοί εμπρησμοί στην πόλη [[Έντο]]. Υπαίτιος για αυτό θεωρήθηκε ένας ρόνιν των Σατσούμα που την ίδια μέρα επιτέθηκε σε δημόσιο γραφείο. Για να ανταποκριθούν σε αυτές τις συγκυρίες, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν στην κατοικία του ηγέτη των Σατσούμα που βρισκόταν στην Έντο. Επίσης εκεί βρισκόντουσαν πολλοί αντισογκουνικοί που δημιουργούσαν προβλήματα. Η κατοικία κάηκε ολοσχερώς και υπήρξαν πολλοί νεκροί<ref>Trudy Ring. ''International Dictionary of Historic Places: Asia and Oceania''. σελίδα 651.</ref>.
Ο Γιοσινόμπου στην αρχή δέχθηκε να έχει χαμηλότερη θέση προκειμένου να συγκυβερνήσει με τον Αυτοκράτορα. Στις 17 Ιανουαρίου 1868 ανακοίνωσε ότι δεν δέχεται αυτούς τους όρους, δεν αναγνωρίζει τον Αυτοκράτορα ως ανώτερο του και απαίτησε να ακυρωθεί η απόφαση συγκυβέρνησης. Λίγες μέρες αργότερα, στις 24 Ιανουαρίου, οργάνωσε επίθεση στο Κυότο που τότε ελέγχονταν από δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα. Αυτή η απόφαση δημιουργήθηκε αφού έμαθε ότι είχαν γίνει πολλοί εμπρησμοί στην πόλη [[Έντο]]. Υπαίτιος για αυτό θεωρήθηκε ένας ρόνιν των Σατσούμα που την ίδια μέρα επιτέθηκε σε δημόσιο γραφείο. Για να ανταποκριθούν σε αυτές τις συγκυρίες, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν στην κατοικία του ηγέτη των Σατσούμα που βρισκόταν στην Έντο. Επίσης εκεί βρισκόντουσαν πολλοί αντισογκουνικοί που δημιουργούσαν προβλήματα. Η κατοικία κάηκε ολοσχερώς και υπήρξαν πολλοί νεκροί<ref>Trudy Ring. ''International Dictionary of Historic Places: Asia and Oceania''. σελίδα 651.</ref>.

== Πρώτες συγκρούσεις ==
[[Αρχείο:Tokugawa Yoshinobu leaving for Edo.jpg|μικρογραφία|297x297εσ|Ο Γιοσινόμπου φεύγει από την Μάχη Τομπά-Φουσίμι ηττημένος. Διακρίνεται πίσω το φλεγόμενο κάστρο του.]]
Στις 27 Ιανουαρίου 1868, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν σε συνδυασμένες δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα κοντά στην Τομπά και Φουσίμι. Ένα μέρος από τους 15.000 στρατιώτες που είχε η στρατιά του Σόγκουν είχαν εκπαιδευτεί από τους Γάλλους, αλλά η πλειονότητα ήταν παραδοσιακοί [[Σαμουράι]]. Οι δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα ήταν λιγότεροι με μόλις 5.000 στρατιώτες. Η στρατιά των Τσοσού-Σατσούμα όμως ήταν πλήρως εκσυγχρονισμένη. Είχαν κανόνια [[Χάουιτσερ]], [[Τυφέκιο|τυφέκια]] και λίγα [[Γκάτλινγκ]] πολυβόλα<ref>{{Cite book|title=Advanced Skills in Executive Protection|last=Hunsicker|first=A.|publisher=Universal Publishers|year=20 Μαρτίου 2010|isbn=1599428490|location=Αγγλία|page=4}}</ref>. Η πρώτη ημέρα της μάχης δεν ήταν αποφασιστική. Την δεύτερη ημέρα οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα ύψωσαν την Αυτοκρατορική σημαία και όρισαν ως διοικητή της στρατιάς έναν συγγενή του Αυτοκράτορα. Έτσι, αυτός ήταν ο πρώτος επίσημος Αυτοκρατορικός Στρατός (''官軍'', ''κανγκούν'')<ref>Totman, Conrad. ''Collapse of the Tokugawa Bakufu'', 1862–1868. Honolulu: University of Hawai'i Press, 1980</ref>. Την ίδια ημέρα, πολλοί φεουδαρχικοί ηγέτες μικρών φατριών πρόδωσαν τον Σόγκουν και τάχθηκαν με το μέρος του Αυτοκράτορα. Κατά αυτόν τον τρόπο πλέον ο Αυτοκρατορικός Στρατός είχε πλεονέκτημα<ref>{{Cite book|title=Respect and Consideration|last=Denney|first=John|publisher=Radiance Press|year=14 Οκτωβρίου 2011|isbn=0956879802|location=Αγγλία|page=285-286}}</ref>.


== Παραπομπές ==
== Παραπομπές ==

Έκδοση από την 08:28, 31 Αυγούστου 2016

Πόλεμος Μπόσιν
Ηπειρωτική Ιαπωνία
Χρονολογία1868-1869
ΤόποςΙαπωνία
ΑίτιαΕμπλοκή των ξένων στην Ιαπωνική οικονομία
ΜέθοδοιΓρήγορος εκσυγχρονισμός στρατού
Αποτέλεσμα
  • Νίκη της Αυτοκρατορικής πλευράς
  • Τέλος του Σόγκουν
  • Αποκατάσταση Αυτοκρατορικής Κυβέρνησης
Αντιμαχόμενοι
Αυτοκρατορική Κυβέρνηση
Απολογισμός
Απώλειες8.200 άνθρωποι (στρατιώτες και πολίτες)
ΤραυματίεςΠάνω από 5.000

Ο Πόλεμος Μπόσιν (戊辰戦争, Μπόσιν Σενσό, "Πόλεμος του έτους του Επίγειου Δράκου Γιάνγκ") ή αλλιώς Ιαπωνική Επανάσταση ήταν εμφύλιος πόλεμος στην Ιαπωνία που έγινε κατά τα έτη 1868 με 1869 μεταξύ των δυνάμεων του Σογκουνάτου Τοκουγκάβα και δυνάμεων πιστών στον Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας που ήθελαν να επαναφέρουν την εξουσία του[1].

Η αιτία του πολέμου βρισκόταν στην δυσαρέσκεια μεταξύ πολλών ευγενών και νεαρών Σαμουράι με τον χειρισμό των ξένων δυνάμεων από τον Σόγκουν μετά το Άνοιγμα της Ιαπωνίας της περασμένης δεκαετίας[2]. Η όλο και αυξανόμενη επιρροή των ξένων στην οικονομία της Ιαπωνίας οδηγούσε τον λαό σε εξαθλίωση και άνιση μεταχείριση[3]. Μια συμμαχία από Δυτικούς Σαμουράι, πιο συγκεκριμένα οι φατρίες των Τσοσού, Σατσούμα και Τόσα κατάφερε και απέκτησε τον έλεγχο του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου και επίσης επηρέασε πολύ τον Αυτοκράτορα Μεϊτζί. Ο τότε Σόγκουν, Τοκουγκάβα Γιοσινόμπου θεώρησε ότι αυτή ήταν εισβολή στα συμφέροντα του και απαρνήθηκε τον Μεϊτζί ως νόμιμο αυτοκράτορα, καθιστώντας τον απαλλαγμένο από τα καθήκοντα του[4]. Με αυτή του την κίνηση, ο Τοκουγκάβα ήλπιζε ότι θα συνέχιζε να εξουσιάζει σε μελλοντικές κυβερνήσεις.

Ωστόσο, στρατιωτικά κινήματα του Αυτοκράτορα, ανταρτικές δράσεις στην πόλη Έντο και Αυτοκρατορικό Διάταγμα υποστηριζόμενο από τους Σατσούμα και Τσοσού που απαρνούνταν την εξουσία του Σογκούν οδήγησε τον Γιοσινόμπου στην οργάνωση μιας στρατιωτικής εκστρατείας προκειμένου να καταλάβει την εξουσία του Αυτοκράτορα στο Κυότο. Το καθεστώς γρήγορα τάχθηκε υπέρ της μικρής αλλά εκσυγχρονισμένης φατρίας της Αυτοκρατορίας[5] και ύστερα από πολλές μάχες που κορυφώθηκαν με την παράδοση της Έντο ο Γιοσινόμπου παραδόθηκε αυτοπροσώπως. Αυτοί που ήταν πιστοί στον Τοκουγκάβα υποχώρησαν αρχικά στην Βόρεια Χονσού και ύστερα στην Χοκκάιντο όπου και ίδρυσαν την Δημοκρατία του Έζο. Η έκβαση της Μάχης του Χάκοντάτε αποτελείωσε το τελευταίο προπύργιο του Σόγκουν και η Αυτοκρατορική κυριαρχία ήταν πλέον γεγονός. Έτσι τελείωσε και η στρατιωτική φάση της Μεταρρύθμισης Μεϊτζί[6].

Περίπου 120.000 άνδρες στρατολογήθηκαν και εξ'αυτών περίπου 3.500 πέθαναν κατά την διάρκεια της σύρραξης. Στο τέλος η νικηφόρα παράταξη της Αυτοκρατορίας κατάλυσε τον αρχικό σκοπό της να διώξει τους ξένους από την Ιαπωνία και αντιθέτως υιοθέτησε πολιτική συνεχούς μοντερνοποίησης με απώτερο σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση των Άνισων Συμφωνιών που έγιναν με τις δυτικές δυνάμεις. Οι πιστοί του Τογκουκάβα στο τέλος δέχθηκαν αμνηστία και πολλοί παλαιοί Σαμουράι και ακόλουθοι του Σόγκουν τοποθετήθηκαν σε διάφορες θέσεις στην Νέα Αυτοκρατορική Κυβέρνηση.

Όταν άρχισε ο πόλεμος η Ιαπωνία ήδη βρισκόταν σε περίοδο εκσυγχρονισμού όπως άλλωστε και πολλά κράτη τότε. Η διαφορά ήταν στο ότι η Ιαπωνία αρνούνταν να εφαρμόσει Ελεύθερη αγορά όπως οι υπόλοιπες οικονομίες στον πλανήτη. Προσπαθώντας να το αλλάξουν αυτό, πολλές δυνάμεις (κυρίως η Βρετανία και η Γαλλία) ενεπλάκησαν πολύ στην πολιτική σκηνή της χώρας, προσδίδοντας χαρακτήρα επανάστασης στον πόλεμο.

Πολιτικό υπόβαθρο

Πρόωρη δυσαρέσκεια στο Σογκουνάτο

Σαμουράι που κρατούν σημαίες Sonnō jōi.

Για δύο αιώνιες πριν το 1854, η Ιαπωνία είχε περιορισμένο εμπόριο με ξένα κράτη, με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις την Κορέα, την Δυναστεία Τσινγκ και την Ολλανδία[7]. To 1854, o Μάθιου Πέρρυ κατάφερε και άνοιξε το Ιαπωνικό εμπόριο σε όλον τον κόσμο με απειλή βίας, αρχίζοντας μια περίοδο γρήγορου εκσυγχρονισμού και ξένου εμπορίου. Οι συμφωνίες που σύναψαν πολλές δυτικές δυνάμεις με τους Ιάπωνες μετά το άνοιγμα της χώρας ονομάστηκαν άνισες, διότι υποβαθμίστηκε ο ρόλος και η δύναμη της Ιαπωνίας μέσα σε αυτές[8]. Λόγω αυτών, εντός της Ιαπωνίας δημιουργήθηκε έντονο κλίμα μίσους ενάντια στο Σογκουνάτο, πράγμα που εκφράστηκε με το κίνημα Σοννό τζοΐ (尊皇攘夷, κυριολεκτικά: Τιμήστε τον αυτοκράτορα, διώξτε τους βάρβαρους!)[9].

Ιάπωνες στρατιώτες με Δυτικές στολές.

Ο Αυτοκράτορας Κομέι βρήκε ορθά αυτά τα αισθήματα που είχε ο Ιαπωνικός λαός εναντίον των ξένων και άρχισε να έχει ενεργό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας, καταπατώντας μεγάλο μέρος της εξουσίας του. Προσπάθησε να ακυρώσει πολλές συμφωνίες και ενεπλάκη με την διαδοχή του Σόγκουν. Οι προσπάθειες του πέτυχαν και τον Μάρτιο του 1863 εκδόθηκε αυτοκρατορικό διάταγμα να εκδιωχθούν οι ξένοι στην Ιαπωνία. Το διάταγμα αυτό ονομάστηκε Εντολή για δίωξη των βάρβαρων[10] (攘夷勅命, Τζόι τσοκουμέι). Αν και το Σογκουνάτο δεν είχε προθέσεις να το εφαρμόσει, το διάταγμα ωστόσο ενέπνευσε πολλές επιθέσεις είτε εναντίον του Σογκουνάτου είτε εναντίον ξένων[11].

Το επόμενο έτος οι μεγάλες δυνάμεις ανταπέδωσαν τις επιθέσεις αυτές με βομβαρδισμό πολλών πόλεων, όπως ο Βρετανικός βομβαρδισμός της Καγκοσίμα και ο βομβαρδισμός του Σιμονοσέκι. Τον ίδιο περίπου καιρό, δυνάμεις των Τσοσού μαζί με Ρόνιν οργάνωσαν την Εξέγερση Χαμαγκούρι προσπαθώντας να καταλάβουν την πόλη του Κυότο που βρισκόταν το αυτοκρατορικό συμβούλιο[12]. Οι δυνάμεις του μέλλοντα Σογκούν Τοκουγκάβα Γιοσινόμπου κατέστειλαν βίαια την εξέγερση. Το Σογκουνάτο οργάνωσε εκστρατεία τιμωρίας ενάντια στους Τσοσού και τους υποδούλωσε χωρίς μάχη[13]. Σε αυτό το σημείο η αρχική αντίσταση μεταξύ της ηγεσίας των Τσοσού και της αυτοκρατορικής αυλής υποχώρησε, αλλά στα επόμενα έτη αποδείχθηκε ότι ο Σόγκουν δεν μπορούσε να ελέγξει τις κινήσεις των άλλων φατρίων διότι αυτές άρχισαν να αγνοούν εντολές από αυτόν.

Ξένη στρατιωτική υποστήριξη

Ιαπωνικό ιππικό στα χνάρια του αντίστοιχου Γαλλικού.

Παρά τον βομβαρδισμό της Καγκοσίμα, οι Σατσούμα είχαν δημιουργήσει στενούς δεσμούς με την Βρετανία και αναδιοργάνωναν τον στρατό τους στα δυτικά πρότυπα. Πολλοί ξένοι πωλούσαν διάφορα στρατιωτικά είδη σε ιαπωνικές φατρίες, όπως πολεμικά πλοία και μουσκέτα. Αξιόλογο είναι το παράδειγμα με τον Τόμας Μπλέικ Γκλόβερ ο οποίος εκτός από το ότι πούλησε είδη στους Ιάπωνες, βοήθησε να απομακρυνθεί το φεουδαρχικό σύστημα από πολλές ιαπωνικές πόλεις[14]. Αμερικάνοι και Βρετανοί γνώστες σε ζητήματα πολέμου (συνήθως πρώην αξιωματικοί) ίσως βοήθησαν και στον ένοπλο αγώνα. Ο Βρετανός πρεσβευτής Χάρυ Σμίθ Πάρκς υποστήριξε αντι-σουγκουνικές δυνάμεις προκειμένου να δημιουργήσει μια ενοποιημένη Ιαπωνία υπό τον Αυτοκράτορα και να διώξει τις επιδράσεις των Γάλλων[15]. Αυτόν τον καιρό, διάφοροι νότιοι Ιάπωνες δημιούργησαν προσωπικούς δεσμούς με ξένους.

Το σογκουνάτο επίσης προετοιμαζόταν για στρατιωτικές επιχειρήσεις και με την βοήθεια των Γάλλων εκσυγχρόνιζαν τον στρατό τους. Βασίστηκαν στους Γάλλους κυρίως επειδή εκείνοι είχαν το κύρος του Ναπολέων αλλά και επειδή οι Βρετανοί αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν[16]. Το σογκουνάτο κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες προκειμένου να έχει τον πιο εκσυγχρονισμένο στρατό. Έχτισε στόλο που βασιζόταν σε οκτώ ατμοκίνητα πλοία, ήδη ο δυνατότερος σε όλη την Ασία. Το 1865 ολοκληρώθηκε το πρώτο μοντέρνο ναυτικό οπλοστάσιο στην Ιαπωνία στην πόλη Γιοκοσούκα. Τον Ιανουάριο του 1867 έφθασαν Βρετανικές δυνάμεις στο πλευρό του Σόγκουν και αναδιοργάνωσαν τον στρατό δημιουργώντας μια νέα επίλεκτη μονάδα, τους Ντενσουτάι (伝習隊)[17]. Επίσης δυνάμεις του Αυτοκράτορα παρήγγειλαν ένα CSS Stonewall από τους Αμερικάνους. Παρόλο που καθυστέρησε η άφιξη του, μόλις το παρέλαβαν το χρησιμοποίησαν κατευθείαν υπό την ονομασία Κοτέτσου (甲鉄, κυριολεκτικά: τεθωρακισμένο)[18].

Πραξικοπήματα

Εκσυγχρονισμένη μονάδα πεζικού.
Γάλλοι αξιωματικοί κάνουν ασκήσεις σε Ιάπωνες στρατιώτες.

Μετά από επιτυχημένο πραξικόπημα εντός των Τσοσού που επέστρεψε την εξουσία στην προηγούμενη εξτρεμιστική φατρία που αντιτίθεται στον Σόγκουν, το σογκουνάτο έκρινε απαραίτητη την διοργάνωση μιας Δεύτερης εκστρατείας εναντίον των Τσοσού[19]. Αυτό ανάγκασε τους Τσοσού να συνάψουν μυστική συμμαχία με τους Σατσούμα και ως αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας ήταν η νίκη που πέτυχαν οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα εναντίον δυνάμεων του Σόγκουν. Το ίδιο έτος πέθαναν ο Σόγκουν και ο Αυτοκράτορας. Διάδοχοι ορίστηκαν οι Γιοσινόμπου και Μέιτζι.

Στις 9 Νοεμβρίου 1867 μια μυστική οργάνωση ιδρύθηκε από τους Σατσούμα και Τσοσού, φιλική πρός τον Αυτοκράτορα, με σκοπό: "την σφαγή του προδότη Γιοσινόμπου"[20]. Πριν από αυτό όμως, ο ίδιος ο Γιοσινόμπου παρέδωσε την εξουσία του στον Αυτοκράτορα, και ορκίστηκε ότι η ύπαρξη του ήταν για να υποστηρίζει τα συμφέροντα του Αυτοκράτορα[21]. Το Σογκουνάτο Τογκουκάβα έφτασε στο τέλος του.

Μολονότι η παραίτηση του Γιοσινόμπου δημιούργησε πολλές αδυναμίες στην ανώτατη κυβέρνηση, εκείνος συνέχισε, έστω και άτυπα, την διακυβέρνηση του. Είναι γεγονός ότι η δυναστεία των Τοκουγκάβα θα είχε σημαντική θέση και ρόλο στα γεγονότα των επόμενων ετών. Οι ουσιαστικές εμφύλιες συγκρούσεις άρχισαν όταν μέλη των Τσοσού και Σατσούμα εισέβαλλαν στο Αυτοκρατορικό Παλάτι του Κυότο και την επόμενη μέρα τοποθέτησαν στον θρόνο τον τότε δεκαπεντάχρονο Αυτοκράτορα Μεϊτζί όπου και δήλωσε ότι αναλαμβάνει όλα του τα καθήκοντα. Αν και η πλειοψηφία του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου ήταν ευχαριστημένη με την συγκυρία και υποστήριζαν συγκυβέρνηση με τον Σόγκουν, υπήρχαν κάποιοι που ήταν υπέρ της κατάργησης του Σόγκουν και ήθελαν να κατάσχουν τις κτήσεις του Γιοσινόμπου[20].

Ο Γιοσινόμπου στην αρχή δέχθηκε να έχει χαμηλότερη θέση προκειμένου να συγκυβερνήσει με τον Αυτοκράτορα. Στις 17 Ιανουαρίου 1868 ανακοίνωσε ότι δεν δέχεται αυτούς τους όρους, δεν αναγνωρίζει τον Αυτοκράτορα ως ανώτερο του και απαίτησε να ακυρωθεί η απόφαση συγκυβέρνησης. Λίγες μέρες αργότερα, στις 24 Ιανουαρίου, οργάνωσε επίθεση στο Κυότο που τότε ελέγχονταν από δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα. Αυτή η απόφαση δημιουργήθηκε αφού έμαθε ότι είχαν γίνει πολλοί εμπρησμοί στην πόλη Έντο. Υπαίτιος για αυτό θεωρήθηκε ένας ρόνιν των Σατσούμα που την ίδια μέρα επιτέθηκε σε δημόσιο γραφείο. Για να ανταποκριθούν σε αυτές τις συγκυρίες, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν στην κατοικία του ηγέτη των Σατσούμα που βρισκόταν στην Έντο. Επίσης εκεί βρισκόντουσαν πολλοί αντισογκουνικοί που δημιουργούσαν προβλήματα. Η κατοικία κάηκε ολοσχερώς και υπήρξαν πολλοί νεκροί[22].

Πρώτες συγκρούσεις

Ο Γιοσινόμπου φεύγει από την Μάχη Τομπά-Φουσίμι ηττημένος. Διακρίνεται πίσω το φλεγόμενο κάστρο του.

Στις 27 Ιανουαρίου 1868, δυνάμεις του Σόγκουν επιτέθηκαν σε συνδυασμένες δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα κοντά στην Τομπά και Φουσίμι. Ένα μέρος από τους 15.000 στρατιώτες που είχε η στρατιά του Σόγκουν είχαν εκπαιδευτεί από τους Γάλλους, αλλά η πλειονότητα ήταν παραδοσιακοί Σαμουράι. Οι δυνάμεις των Τσοσού και Σατσούμα ήταν λιγότεροι με μόλις 5.000 στρατιώτες. Η στρατιά των Τσοσού-Σατσούμα όμως ήταν πλήρως εκσυγχρονισμένη. Είχαν κανόνια Χάουιτσερ, τυφέκια και λίγα Γκάτλινγκ πολυβόλα[23]. Η πρώτη ημέρα της μάχης δεν ήταν αποφασιστική. Την δεύτερη ημέρα οι δυνάμεις Τσοσού-Σατσούμα ύψωσαν την Αυτοκρατορική σημαία και όρισαν ως διοικητή της στρατιάς έναν συγγενή του Αυτοκράτορα. Έτσι, αυτός ήταν ο πρώτος επίσημος Αυτοκρατορικός Στρατός (官軍, κανγκούν)[24]. Την ίδια ημέρα, πολλοί φεουδαρχικοί ηγέτες μικρών φατριών πρόδωσαν τον Σόγκουν και τάχθηκαν με το μέρος του Αυτοκράτορα. Κατά αυτόν τον τρόπο πλέον ο Αυτοκρατορικός Στρατός είχε πλεονέκτημα[25].

Παραπομπές

  1. ↑ «Boshin War - New World Encyclopedia». www.newworldencyclopedia.org. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2016. 
  2. ↑ Charlotte, Adele (2012). A Guide to the Japanese Civil War: The Boshin War Of 1868. Αγγλία: BiblioBazaar. σελ. 13. ISBN 1278913300. 
  3. ↑ «Looking Back on the Boshin War». www.kcpwindowonjapan.com. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2016. 
  4. ↑ Louis G., Perez (8 Ιανουαρίου 2013). Japan at War: An Encyclopedia. Αγγλία: ABC-CLIO. σελ. 438. ISBN 978-1598847413. 
  5. ↑ Drea, Edward. Japan’s Imperial Army : Its Rise and Fall, 1853-1945. Kansas: University Press of Kansas, 2009.
  6. ↑ «The Meiji Restoration: Roots of Modern Japan» (PDF). Lehigh University. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2016. 
  7. ↑ «Japan Netherlands relationship 400 years». www.swaen.com. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  8. ↑ Dr. Sun, Υat- sen (28 Νοεμβρίου 1924). «JAPAN AND CHINA'S UNEQUAL TREATIES» (PDF). Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  9. ↑ Hoffman, Michael (23 Ιουνίου 2013). «The 'barbarians' were coming — like it or not». The Japan Times. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  10. ↑ «Emperor and Shogun: The political scene in the 1860s» (στα Αγγλικά). 16 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  11. ↑ Daniels, Andrew (24 Σεπτεμβρίου 2003). «Murder, Misunderstandings, and Might. Mid-Nineteenth Century Confrontation between Britain and Satsuma» (PDF). Bakuma.ru. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016. 
  12. ↑ Perez, Louis G. (2013). Japan at War: An Encyclopedia. Αγγλία: ABC-CLIO. σελ. 213. ISBN 1598847414. 
  13. ↑ Craig, Albert M. (2000). Choshu in the Meiji Restoration (Studies of Modern Japan). Αγγλία: Lexington Books. σελ. 250. ISBN 0739101935. 
  14. ↑ Gardiner, Michael (11 Δεκεμβρίου 2011). «The Scot who shaped Japan». Japan Times. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2016. 
  15. ↑ «Sir Harry Smith Parkes: Papers» (PDF). Archives Hub. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2016. 
  16. ↑ «MODERNIZATION EFFORTS OF JAPAN MEIJI RESTORATION GO VERNMENT AND FRENCH CONTRIBUTION TO JAPANESE TOPOGRAPHIC MAPPING IN 1870S» (PDF). 
  17. ↑ «DENSH%C5%AATAIの意味 - 英和辞典 Weblio辞書». ejje.weblio.jp. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2016. 
  18. ↑ «The Stonewall». www.csa-dixie.com. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2016. 
  19. ↑ Jansen, Marius B. (28 Ιουλίου 1989). The Cambridge History of Japan, Vol. 5: The Nineteenth Century (Volume 5). Αγγλία: Cambridge University Press. σελ. 345. ISBN 0521223563. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Keene, Donald (2005). Emperor of Japan: Meiji and His World, 1852–1912. Columbia
  21. ↑ Satow, Ernest (1968) [1921]. A Diplomat in Japan. Tokyo: Oxford.
  22. ↑ Trudy Ring. International Dictionary of Historic Places: Asia and Oceania. σελίδα 651.
  23. ↑ Hunsicker, A. (20 Μαρτίου 2010). Advanced Skills in Executive Protection. Αγγλία: Universal Publishers. σελ. 4. ISBN 1599428490. 
  24. ↑ Totman, Conrad. Collapse of the Tokugawa Bakufu, 1862–1868. Honolulu: University of Hawai'i Press, 1980
  25. ↑ Denney, John (14 Οκτωβρίου 2011). Respect and Consideration. Αγγλία: Radiance Press. σελ. 285-286. ISBN 0956879802. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πόλεμος_Μπόσιν&oldid=6002290"