Ιωάννης της Γραβίνας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Αναίρεση έκδοσης 5862660 από τον Francois-Pier σταμάτα να βγάζεις ακριβείς παραπομπές |
Σημείωση για παλαιότερα ελληνικά ονόματα & Πηγή |
||
Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{Πληροφορίες προσώπου}} |
{{Πληροφορίες προσώπου}} |
||
Ο '''Ιωάννης του Δυρραχίου''' |
Ο '''Ιωάννης του Δυρραχίου''' {{efn|Στην παλαιότερη ελληνική ιστοριογραφία ο Ιωάννης αναφέρεται ως ''κόμης της Γραυΐνης''<ref name="Ε350"/>. Από τον [[Σπυρίδων Λάμπρος|Σπ. Λάμπρο]] αναφέρεται ως ''κόμις Γραυίνης'' ή ''κόμις της Γραυίνης''.<ref>[[#Miller|Μίλλερ (1909-10)]], σελ. 372-372.</ref>}} {{efn|Στην ιταλική ιστοριογραφία αναφέρεται ως ''Giovanni d'Angiò'' (Ιωάννης του Ανζού) <ref name="Coniglio">[[#Coniglio|Coniglio (1961)]]</ref> και συμπληρωματικά: ''conte di Gravina, e duca di Durazzo'' (κόμης της Γραβίνας και δούκας του Δυρραχίου).<ref>[[#Abbate|Abbate (1998)]].</ref>}} ({{lang-fr|Jean de Durazzo}}, ''π''. 1276 – Μάιος 1335)<ref name="Coniglio"/> ήταν κόμης της Γκραβίνας της [[Απουλία]]ς,<ref name="ΕΛΕ">[[#ΕΛΕ|Ελευθερουδάκης (1928)]].</ref> [[Παλατινοί Κόμητες Κεφαλληνίας και Ζακύνθου|παλατινός κόμης Κεφαλληνίας και Ζακύνθου]], δούκας του Δυρραχίου, και [[Πριγκιπάτο της Αχαΐας|πρίγκιπας της Αχαΐας]] και του [[Τάραντας|Τάραντα]] από τον [[Οίκος των Καπέτων-Ανζού|Οίκο των Καπέτων-Ανζού]].<ref name="Ε350">[[#Eλλ-μων|Ελληνομνήμων (1845)]].</ref> |
||
== Βιογραφικά στοιχεία == |
== Βιογραφικά στοιχεία == |
||
Γραμμή 51: | Γραμμή 51: | ||
|accessdate=20.05.2016 |
|accessdate=20.05.2016 |
||
|ref=Eλλ-μων |
|ref=Eλλ-μων |
||
}} |
|||
*{{cite book |
|||
|last=Μίλλερ |
|||
|first=Ουίλλιαμ |
|||
|title=Ιστορία της φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566) |
|||
|volume=Α΄ |
|||
|year=1909-10 |
|||
|publisher=Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία |
|||
|location=Αθήνα |
|||
|others=(Μετάφρασις Σπυρ. Π. Λάμπρου, μετά προσθηκών και βελτιώσεων) |
|||
|url=http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/d/a/3/metadata-449-0000017.tkl |
|||
|format=pdf |
|||
|accessdate=23.05.2016 |
|||
|ref=Miller |
|||
}} |
}} |
||
Γραμμή 65: | Γραμμή 80: | ||
|language=ιταλικά |
|language=ιταλικά |
||
|url=https://books.google.gr/books?id=HX8Zk6jUtJsC&redir_esc=y |
|url=https://books.google.gr/books?id=HX8Zk6jUtJsC&redir_esc=y |
||
|accessdate=22 |
|accessdate=22.05.2016 |
||
|ref=Abbate |
|ref=Abbate |
||
}} |
}} |
||
Γραμμή 77: | Γραμμή 92: | ||
|language=ιταλικά |
|language=ιταλικά |
||
|url=http://www.treccani.it/enciclopedia/giovanni-d-angio_%28Dizionario_Biografico%29/ |
|url=http://www.treccani.it/enciclopedia/giovanni-d-angio_%28Dizionario_Biografico%29/ |
||
|accessdate=22 |
|accessdate=22.05.2016 |
||
|ref=Coniglio |
|ref=Coniglio |
||
}} |
}} |
Έκδοση από την 21:47, 23 Μαΐου 2016
Ιωάννης της Γραβίνας | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 1294[1] Νάπολη |
Θάνατος | 5 Απριλίου 1336[1] Νάπολη |
Τόπος ταφής | Basilica of St. Dominic |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | αριστοκράτης |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Ματθίλδη του Αινώ (από 1318)[2] Αγνή του Περιγκόρ (από 1321)[2] |
Τέκνα | Ροβέρτος του Δυρραχίου Κάρολος του Δυρραχίου Λουδοβίκος του Δυρραχίου Στέφανος του Δυρραχίου |
Γονείς | Κάρολος Β΄ της Νάπολης[3] και Μαρία της Ουγγαρίας |
Αδέλφια | Ελεονώρα του Ανζού Λευκή του Ανζού Μαργαρίτα του Ανζού (1273-1299) Μαρία του Ανζού Άγιος Λουδοβίκος της Τουλούζης Ροβέρτος της Νάπολης Κάρολος Μαρτέλος της Ουγγαρίας Ραϋμόνδος Βερεγγάριος της Άντρια Πέτρος του Έμπολι Φίλιππος Α΄ του Τάραντα |
Οικογένεια | Οίκος των Καπετιδών-Ανζού |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας και Ζακύνθου Πριγκιπάτο της Αχαΐας Πρίγκιπας της Αχαΐας |
Θυρεός | |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ιωάννης του Δυρραχίου [α] [β] (γαλλικά: Jean de Durazzo, π. 1276 – Μάιος 1335)[6] ήταν κόμης της Γκραβίνας της Απουλίας,[8] παλατινός κόμης Κεφαλληνίας και Ζακύνθου, δούκας του Δυρραχίου, και πρίγκιπας της Αχαΐας και του Τάραντα από τον Οίκο των Καπέτων-Ανζού.[4]
Βιογραφικά στοιχεία
Ήταν ο νεώτερος γιος του Καρόλου Β΄ της Νάπολης και της Μαρίας της Ουγγαρίας και αδελφός του Καρόλου Μαρτέλου του Ανζού, του Αγίου Λουδοβίκου της Τουλούζης, του Ροβέρτου της Νάπολης και του Φιλίππου Α΄ του Τάραντα.
To 1312 ηγήθηκε των στρατευμάτων του αδελφού του Ροβέρτου, όταν εκείνος υποστήριξε τον Πάπα Κλήμη Ε΄, στη διαμάχη του με τον νεοστεφθέντα (29 Ιουνίου 1312) αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ερρίκο Ζ΄ (διαμάχη Γουέλφων και Γιβελλίνων).[9] Το 1315 διαδέχτηκε τον αδελφό του Πέτρο, κόμη της Γκραβίνας, όταν αυτός σκοτώθηκε στη μάχη του Μοντεκατίνι.[εκκρεμεί παραπομπή] Τον Μάρτιο του 1318, νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα της Αχαΐας Ματθίλδη του Αινώ, χήρα του Λουδοβίκου της Βουργουνδίας, ο οποίος απεβίωσε το 1316, με σκοπό να φέρει το Πριγκιπάτο της Αχαΐας στην κατοχή των Ανζού.[4] Ο γάμος αργότερα διαλύθηκε, αλλά το πριγκιπάτο διεκδικήθηκε από τον Ιωάννη.
Τον Ιανουάριο του 1323 διευθετήθηκε ειρηνικά η μακρά διένεξη μεταξύ του Ιωάννη και του αδελφού του Φιλίππου, ο οποίος διεκδικούσε το Πριγκιπάτο της Αχαΐας ως απευθείας κληρονομιά από τον πατέρα τους. Ο Ιωάννης, τελικά, με τη μεσολάβηση του βασιλιά Ροβέρτου της Νάπολης και κυρίως του φλωρεντινού τραπεζίτη Νικολό Ατσαγιόλι, αντάλλαξε τα δικαιώματα επί του πριγκιπάτου με το Δουκάτο του Δυρραχίου, το οποίο εξαγόρασε για 5.000 ουγγιές χρυσάφι. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ιωάννης δημιούργησε τον κλάδο των Ανζού - Δυρραχίου.[6]
Ο Ιωάννης ξεκίνησε το 1324 με ισχυρό στόλο και κατέλαβε την Κεφαλλονιά και τη Ζάκυνθο,[4] καταλύοντας την εξουσία του Ιωάννη Β΄ Ορσίνι, ο οποίος, αρνούμενος να αναγνωρίσει την επικυριαρχία του Βασιλιά της Νάπολης, έφυγε από τα νησιά και οχυρώθηκε στην Άρτα. Στην συνέχεια (1325–1326), ο Ιωάννης εξεστράτευσε στην Πελοπόννησο, με στόχο την εδραίωση της κυριαρχίας του Οίκου των Ανζού στον Μωριά. Η προσπάθειά του, που είχε χρημοτοδοτηθεί -με αντάλλαγμα την παραχώρηση δυο φέουδων- από τη φλωρεντινή οικογένεια τραπεζιτών των Ατσαγιόλι, δεν πέτυχε και πολλά πράγματα. Το 1333 έγινε κατορθωτό, με τη διαμεσολάβηση των Ατσαγιόλι, να εξαγοραστούν οι απαιτήσεις του στα δικαιώματα επί του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, τα οποία τελικά παραχώρησε στον ανιψιό του (γιο του αποθανόντος αδελφού του Φιλίππου και της τιτουλάριας λατίνας αυτοκράτειρας της Κωνσταντινούπολης Αικατερίνης) Ροβέρτο, που συνέχισε τις δοσοληψίες με τον εμπλεκόμενο τραπεζίτη -και πλέον φεουδάρχη- Νικολό Ατσαγιόλι, οι οποίες επισημοποιήθηκαν το Φεβρουάριο του 1335.[10]
Ο Ιωάννης επέστρεψε στη Νάπολη, φέροντας μέχρι τον θάνατό του τον τίτλο Δούκας του Δυρραχίου. Πέθανε μεταξύ 7ης και 22ας Μαΐου του 1335 και ο τάφος του βρίσκεται στην εκκλησία Σαν Ντομένικο Ματζόρε της Νάπολης.[6]
Κληρονόμοι
Με τη δεύτερη σύζυγό του, Άννα του Περιγκόρ, παιδιά του ήταν:[εκκρεμεί παραπομπή]
- Κάρολος 1323 – 1348, δούκας του Δυρραχίου, νυμφεύτηκε την κόρη του εξαδέλφου του Μαρία Καπέτων-Ανζού της Νάπολης
- Λουδοβίκος 1324 – 1362, δούκας του Δυρραχίου, νυμφεύτηκε τη Μαργαρίτα Σανσεβερίνο. Είναι πατέρας του Καρόλου Γ΄ βασιλιά της Νάπολης
- Ροβέρτος 1326 – 1356.
Δείτε επίσης
Σημειώσεις
- ↑ Στην παλαιότερη ελληνική ιστοριογραφία ο Ιωάννης αναφέρεται ως κόμης της Γραυΐνης[4]. Από τον Σπ. Λάμπρο αναφέρεται ως κόμις Γραυίνης ή κόμις της Γραυίνης.[5]
- ↑ Στην ιταλική ιστοριογραφία αναφέρεται ως Giovanni d'Angiò (Ιωάννης του Ανζού) [6] και συμπληρωματικά: conte di Gravina, e duca di Durazzo (κόμης της Γραβίνας και δούκας του Δυρραχίου).[7]
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 1,2 www
.treccani .it /enciclopedia /giovanni-d-angio _(Dizionario-Biografico) /. - ↑ 2,0 2,1 p4204.htm#i42040. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 books
.google .gr /books?id=5Gm79HuBY0cC&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs _ge _summary _r&cad=0 #v=onepage&q=gravina&f=false. - ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Ελληνομνήμων (1845).
- ↑ Μίλλερ (1909-10), σελ. 372-372.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Coniglio (1961)
- ↑ Abbate (1998).
- ↑ Ελευθερουδάκης (1928).
- ↑ Meyer Setton (1976), σελ. 170.
- ↑ Meyer Setton (1976), σελ. 158–159.
Πηγές
- «Γραβίνα (Ιωάννης)». Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν. Δ΄. Αθήνα: Ελευθερουδάκης. 1928. σελ. 107.
- «Περί τινων ποιημάτων και υπομνημάτων αναφερομένων εις την ιστορίαν της Ηπείρου, Αιτωλίας, Ακαρνανίας και των παρακειμένων νήσων». Ελληνομνήμων ή Σύμμικτα Ελληνικά 6: 350. 1845. http://digital.lib.auth.gr/record/141161/files/5156_6.pdf?version=1. Ανακτήθηκε στις 20.05.2016.
- Μίλλερ, Ουίλλιαμ (1909-10). Ιστορία της φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566) (pdf). Α΄. (Μετάφρασις Σπυρ. Π. Λάμπρου, μετά προσθηκών και βελτιώσεων). Αθήνα: Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία. Ανακτήθηκε στις 23.05.2016. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=, |year=
(βοήθεια)
- Abbate, Francesco (1998). Storia dell'arte nell'Italia meridionale (στα Ιταλικά). II. Ρώμη: Donzelli. σελ. 266. ISBN 978-8-8798-9429-6. Ανακτήθηκε στις 22.05.2016. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=
(βοήθεια)
- Coniglio, Giuseppe (1961). «Angiò, Giovanni d'». Dizionario biografico degli Italiani tom.III (στα Ιταλικά). Treccani. La cultura italiana. Ανακτήθηκε στις 22.05.2016. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=
(βοήθεια)
- Meyer Setton, Kenneth (1976). The Papacy and the Levant, 1204-1571. Φιλαδέλφεια (Πενσυλβ.): American Philosophical Society. ISBN 978-0-8716-9114-9.
Προηγούμενος Ιωάννης Β΄ Ορσίνι |
Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας 1325 – 1336 |
Επόμενος Ροβέρτος του Τάραντος |
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|