|
== Τα αίτια και οι αφορμές του Πολέμου ==
Στόχος της Ρωσίας, ήδη από τα τέλη του 17ου αιώνα, ήταν η εξασφάλιση ασφαλούς εξόδου στη [[Μαύρη Θάλασσα]]. Από τη στιγμή όμως που οι περιοχές αυτές βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του Χανάτου της Κριμαίας, το οποίο ήταν φόρου υποτελές και προτεκτοράτο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο πόλεμος με το Χανάτο και κατά συνέπεια με τους Οθωμανούς ήταν αναπόφευκτος. Την κατάσταση επέτεινε η τάση των Τατάρων να διενεργούν επιδρομές στην Ουκρανία, η οποία από τα μέσα του 17ου αιώνα είχε περάσει υπό τον έλεγχο των Ρώσων. Παράλληλα οι Τάταροι, μαζί με τους Οθωμανούς υποστήριζαν τα μουσουλμανικά πριγκιπάτα του [[Καύκασος|Καυκάσου]], εναντίον των Χριστιανών, οι οποίοι με τη σειρά τους ζητούσαν την προστασία της Ρωσίας.
Ο πόλεμος ξέσπασε όταν οι Τάταροι διενήργησαν στα τέλη του [[1735]] μαζική επίθεση στην Ουκρανία και παράλληλα ο ίδιος ο Χάνος των Τατάρων της Κριμαίας επιτέθηκε στις χριστιανικές-ρωσικές θέσεις του Καυκάσου.μ
== Πολεμικές επιχειρήσεις (1736-39) ==
Τα ρωσικά στρατεύματα, διαιρεμένα σε δύο κύριες στρατιές επιτέθηκαν εναντίον του Χανάτου, με στόχο την κατάληψή του.
Η στρατιά του [[Δνείπερος|Δνείπερου]], υπό την ηγεσία του στρατάρχη [[Μπούρκχαρντ Χριστόφ φον Μύνιχ]], αρχικής δύναμης 62.000 ανδρών, επιτέθηκε στις [[20 Μαΐου]] του [[1736]] από τη Δύση, με στόχο τις οχυρώσεις του Περεκόπ και του Μπακχίσαράι, τα οποία κατελήφθησαν μέχρι τις [[17 Ιουνίου]]. Λόγω όμως της έλλειψης εφοδίων αναγκάστηκαν να αναστείλουν τις επιχειρήσεις και να συμπτυχθούν στην Ουκρανία. Τον Ιούλιο του [[1737]] ο Μύνιχ επιτέθηκε και κατέλαβε τις τουρκικές θέσεις στο Οχάκοφ. Το [[1738]] αναγκάστηκαν να το εκκενώσουν λόγω μιας επιδημίας. Το [[1739]] ο Μούννιχ κατάφερε να περάσει το Δνείπερο, να νικήσει τους Τούρκους στο [[Σταβουχάνυ]], να καταλάβει το φρούριο του [[Χοτίν]] και στα τέλη Αυγούστου το [[Ιάσιο]].Η στρατιά του [[Ντον]], υπό τον στρατηγό [[Πέτρο Λάτσι]], δύναμης 28.000 ανδρών, και με την υποστήριξη του στολίσκου του Δόν επιτέθηκε, στις [[19 Ιουνίου]] [[1736]], στο Αζόφ, το οποίο και κατέλαβε. Το [[1737]], έχοντας φτάσει τη δύναμη των 40.000 ανδρών εισέβαλε στην Κριμαία, κατανίκησε τα ταταρικά στρατεύματα και κατέλαβε το Καρασού-Παζάρ. Τελικά όμως, ελλείψει εφοδίων αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν στην Ουκρανία.
Τον Ιούλιο του 1737 η Αυστρία κήρυξε τον πόλεμο στους Οθωμανούς, όμως ηττήθηκαν επανειλημμένα και αναγκάστηκαν να τερματίσουν τον πόλεμο με τη [[συνθήκη του Βελιγραδίου]].
== Τερματισμός του Πολέμου ==
[[Αρχείο:Europe 1740.jpg|thumb|300px|Η Ευρώπη το 1740, όπου και η ρύθμιση των συνόρων μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο.]]
Μετά την αποχώρηση των Αυστριακών από τον πόλεμο, οι Ρώσοι βρέθηκαν τελείως μόνοι εναντίον των Οθωμανών, παράλληλα την περίοδο εκείνη υπήρχε κίνδυνος να ξεσπάσει νέος πόλεμος με τη [[Σουηδία]]. Έτσι αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τη σύναψη [[Συνθήκη της Νύσσας|συνθήκης ειρήνης]], στις [[18 Σεπτεμβρίου]] του [[1739]] στη [[Νύσσα (Καππαδοκία)|Νύσσα]], αρκούμενοι στον έλεγχο του λιμανιού του Αζόφ, το οποίο όμως έπρεπε να αφήσουν ανοχύρωτο, εγκαταλείποντας όλα τα άλλα εδαφικά κέρδη.
{{commonscat}}
|
