Παναγιώτης Χρήστου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Νέα σελίδα: Ο '''Παναγιώτης Χρήστου''', καθηγητής Πατρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης γ... |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
Ο '''Παναγιώτης Χρήστου''', καθηγητής Πατρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης γεννήθηκε στο Βασιλικό Πωγωνίου Ιωαννίνων το [[1917]]. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών και μετεκπαιδεύθη στα πανεπιστήμια του Γέιλ και της Βοστώνης. Το [[1951]] ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1951 εξελέγη υφηγητής και το [[1954]] τακτικός καθηγητής Πατρολογίας στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής το διάστημα [[1963]]-64 και πρύτανης του Πανεπιστημίου το [[1966]]-67. Πρώτος διευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών (1966-[[1989]]) καθώς και διευθυντής του Κέντρου Θεολογικών και Αγιολογικών Μελετών Θεσσαλονίκης (1989-[[1994]]). Επίσης διετέλεσε υπουργός Βορείου Ελλάδος (1966-67) και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων ([[1973]]-74). Απ’ αυτή τη θέση μάλιστα επανέφερε σε ισχύ τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας που είχε καταργηθεί το [[1967]] και απεμάκρυνε πολλούς από τους Μητροπολίτες που είχαν τοποθετηθεί στις έδρες του επί επταετίας. Το [[1974]] μετά την επαναφορά της Δημοκρατίας απομακρύνθηκε από την πανεπιστημιακή του έδρα, στη διάρκεια της εκστρατείας αποχουντοποίησης της εκπαίδευσης και τιμωρίας όσων είχαν συνεργαστεί με την Χούντα. Έκτοτε αφοσιώθηκε στην μελέτη και έκδοση πατερικών κειμένων και Μελετών. Υπήρξε ο πρώτος σύγχρονος εκδότης των έργων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά σε 5 τόμους (από το [[1962]] και εξής). Στο μεγάλο συγγραφικό του έργο συμπεριλαμβάνονται τα εξής έργα: |
Ο '''Παναγιώτης Χρήστου''', καθηγητής [[Πατρολογία|Πατρολογίας]] του [[Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης|Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης]] γεννήθηκε στο Βασιλικό Πωγωνίου [[Νομός Ιωαννίνων|Ιωαννίνων]] το [[1917]]. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών και μετεκπαιδεύθη στα πανεπιστήμια του Γέιλ και της Βοστώνης. Το [[1951]] ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1951 εξελέγη υφηγητής και το [[1954]] τακτικός καθηγητής Πατρολογίας στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής το διάστημα [[1963]]-64 και πρύτανης του Πανεπιστημίου το [[1966]]-67. Πρώτος διευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών (1966-[[1989]]) καθώς και διευθυντής του Κέντρου Θεολογικών και Αγιολογικών Μελετών Θεσσαλονίκης (1989-[[1994]]). Επίσης διετέλεσε υπουργός Βορείου Ελλάδος (1966-67) και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων ([[1973]]-74). Απ’ αυτή τη θέση μάλιστα επανέφερε σε ισχύ τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας που είχε καταργηθεί το [[1967]] και απεμάκρυνε πολλούς από τους Μητροπολίτες που είχαν τοποθετηθεί στις έδρες του επί επταετίας. Το [[1974]] μετά την επαναφορά της Δημοκρατίας απομακρύνθηκε από την πανεπιστημιακή του έδρα, στη διάρκεια της εκστρατείας αποχουντοποίησης της εκπαίδευσης και τιμωρίας όσων είχαν συνεργαστεί με την Χούντα. Έκτοτε αφοσιώθηκε στην μελέτη και έκδοση πατερικών κειμένων και Μελετών. Υπήρξε ο πρώτος σύγχρονος εκδότης των έργων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά σε 5 τόμους (από το [[1962]] και εξής). Στο μεγάλο συγγραφικό του έργο συμπεριλαμβάνονται τα εξής έργα: |
||
Διάδοχος Φωτίκης (1952) |
Διάδοχος Φωτίκης (1952) |
||
Έκδοση από την 06:24, 20 Ιουνίου 2007
Ο Παναγιώτης Χρήστου, καθηγητής Πατρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης γεννήθηκε στο Βασιλικό Πωγωνίου Ιωαννίνων το 1917. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών και μετεκπαιδεύθη στα πανεπιστήμια του Γέιλ και της Βοστώνης. Το 1951 ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1951 εξελέγη υφηγητής και το 1954 τακτικός καθηγητής Πατρολογίας στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής το διάστημα 1963-64 και πρύτανης του Πανεπιστημίου το 1966-67. Πρώτος διευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών (1966-1989) καθώς και διευθυντής του Κέντρου Θεολογικών και Αγιολογικών Μελετών Θεσσαλονίκης (1989-1994). Επίσης διετέλεσε υπουργός Βορείου Ελλάδος (1966-67) και Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1973-74). Απ’ αυτή τη θέση μάλιστα επανέφερε σε ισχύ τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας που είχε καταργηθεί το 1967 και απεμάκρυνε πολλούς από τους Μητροπολίτες που είχαν τοποθετηθεί στις έδρες του επί επταετίας. Το 1974 μετά την επαναφορά της Δημοκρατίας απομακρύνθηκε από την πανεπιστημιακή του έδρα, στη διάρκεια της εκστρατείας αποχουντοποίησης της εκπαίδευσης και τιμωρίας όσων είχαν συνεργαστεί με την Χούντα. Έκτοτε αφοσιώθηκε στην μελέτη και έκδοση πατερικών κειμένων και Μελετών. Υπήρξε ο πρώτος σύγχρονος εκδότης των έργων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά σε 5 τόμους (από το 1962 και εξής). Στο μεγάλο συγγραφικό του έργο συμπεριλαμβάνονται τα εξής έργα:
Διάδοχος Φωτίκης (1952)
Αθωνική Πολιτεία (1963)
Ο Μέγας Βασίλειος (1979)
Ελληνική Πατρολογία (5 τόμοι, 1985-1992)
Γρηγόριος Θεολόγος, ο μύστης της θείας ελλάμψεως (1990)
Κύριλλος και Μεθόδιος, οι φωτισταί των Σλάβων (1992)
Χαρακτηριστικό είναι ότι τα περισσότερα έργα του τα επανεπεξεργαζόταν πάντα κατά τις επόμενες εκδόσεις, γι’ αυτό και πολλά φαίνονται σε πολύ πρόσφατες εκδόσεις. Επίσης κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε με την έκδοση πατερικών κειμένων με την μορφή εισαγωγή-κείμενο-μετάφραση. Ως υπεύθυνος της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (Ε.Π.Ε.) των εκδόσεων Βυζάντιο επιμελήθηκε την έκδοση πάνω από 100 τόμων όσο ζούσε. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1996.