Αλμπέρ Καμύ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Vagrand (συζήτηση | συνεισφορές)
75.267 επεξεργασίες
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 17: Γραμμή 17:
}}
}}


Ο '''Αλμπέρ Καμύ''' (''Albert Camus'', {{προφορά|albɛʁ kamy}}, [[7 Νοεμβρίου]] [[1913]] – [[4 Ιανουαρίου]] [[1960]]) ήταν [[Γάλλοι|Γάλλος]] [[φιλόσοφος]] και [[συγγραφέας]], ιδρυτής του ''Theatre du Travail'' (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του ''[[Ο Ξένος]]'' και ''[[Η Πανούκλα]]'', στα θεατρικά του έργα ''Καλλιγούλας'' και ''Οι δίκαιοι'' και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια ''[[Ο Μύθος του Σίσυφου]]'' και ''[[Ο επαναστατημένος άνθρωπος]]''. Τιμήθηκε το [[1957]] με το [[Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας]].
Ο '''Αλμπέρ Καμύ''' (''Albert Camus'', {{προφορά|albɛʁ kamy}}, [[7 Νοεμβρίου]] [[1913]] – [[4 Ιανουαρίου]] [[1960]]) ήταν [[Γάλλοι|Γάλλος]] [[φιλόσοφος]], [[Λογοτεχνία|λογοτέχνης]] και [[συγγραφέας]], ιδρυτής του ''Theatre du Travail'' (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του ''[[Ο Ξένος]]'' και ''[[Η Πανούκλα]]'', στα θεατρικά του έργα ''Καλιγούλας'' και ''Οι δίκαιοι'' και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια ''[[Ο Μύθος του Σίσυφου]]'' και ''[[Ο επαναστατημένος άνθρωπος]]''. Τιμήθηκε το [[1957]] με το [[Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας]].


== Βιογραφικά στοιχεία ==
== Βιογραφικά στοιχεία ==
Ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε στις [[7 Νοεμβρίου]] [[1913]] στην [[Αλγερία]] από πατέρα [[Γαλλία|Γάλλο]] χωρικό, μητέρα [[Ισπανία|Ισπανίδα]] και μεγάλωσε μέσα στην ένδεια. Ο πατέρας του, Λυσιέν, εργαζόταν για έναν έμπορο κρασιού σε ένα οινοπαραγωγικό κτήμα κοντά στο Μοντοβί (Mondovi) της [[Αλγερία|Αλγερίας]], όπου γεννήθηκε και ο Αλμπέρ. Επιστρατεύθηκε όμως τον Σεπτέμβριο του 1914 και ο τραυματισμός του στη μάχη του Μάρνη τον οδήγησε στον θάνατο στις [[17 Οκτωβρίου]] του [[1914]]. Ο μικρός Αλμπέρ θα γνωρίσει τον πατέρα του μέσα από μία φωτογραφία και μία σημαντική οικογενειακή ιστορία: την περιγραφή της έντονης αποστροφής που έδειξε ο πατέρας του μπροστά στο θέαμα μίας εκτέλεσης. Μετά το θάνατο του Λυσιέν η οικογένεια εγκαθίσταται στο [[Αλγέρι]]. Ο Αλμπέρ κάνει τις σπουδές του έχοντας την υποστήριξη των καθηγητών του (μεταξύ των οποίων βρίσκουμε και τον [[Ζαν Γκρενιέ]], που θα παρουσιάσει στον μαθητή του το έργο του [[Νίτσε]]). Ξεκινά να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα φιλοξενούνται στο περιοδικό ''Sud'' το [[1932]]. Μετά το απολυτήριο λυκείου (bac) παίρνει πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία (lettres), της Φιλοσοφικής Σχολής, αλλά η [[φυματίωση]] τον εμποδίζει να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση (agrégation).
Ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε στις [[7 Νοεμβρίου]] [[1913]] στην [[Αλγερία]] από πατέρα [[Γαλλία|Γάλλο]] χωρικό, μητέρα [[Ισπανία|Ισπανίδα]] και μεγάλωσε μέσα στην ένδεια. Ο πατέρας του, Λυσιέν, εργαζόταν για έναν έμπορο κρασιού σε ένα οινοπαραγωγικό κτήμα κοντά στο Μοντοβί (Mondovi) της [[Αλγερία|Αλγερίας]], όπου γεννήθηκε και ο Αλμπέρ. Επιστρατεύθηκε όμως τον Σεπτέμβριο του 1914 και ο τραυματισμός του στη μάχη του Μάρνη τον οδήγησε στον θάνατο στις [[17 Οκτωβρίου]] του [[1914]]. Ο μικρός Αλμπέρ θα γνωρίσει τον πατέρα του μέσα από μία φωτογραφία και μία σημαντική οικογενειακή ιστορία: την περιγραφή της έντονης αποστροφής που έδειξε ο πατέρας του μπροστά στο θέαμα μίας εκτέλεσης. Μετά το θάνατο του Λυσιέν η οικογένεια εγκαθίσταται στο [[Αλγέρι]]. Ο Αλμπέρ κάνει τις σπουδές του έχοντας την υποστήριξη των καθηγητών του (μεταξύ των οποίων βρίσκουμε και τον [[Ζαν Γκρενιέ]], που θα παρουσιάσει στον μαθητή του το έργο του [[Νίτσε]]). Ξεκινά να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα φιλοξενούνται στο περιοδικό ''Sud'' το [[1932]]. Μετά το απολυτήριο λυκείου (bac) παίρνει πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία (lettres), της Φιλοσοφικής Σχολής, αλλά η [[φυματίωση]] τον εμποδίζει να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση (agrégation).


To [[1935]], ξεκινά το ''L' Envers et l' Endroit'', που θα εκδοθεί δύο χρόνια αργότερα. Ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας (le Théâtre du Travail) στο Αλγέρι, που αργότερα ([[1937]]) μετονομάζει σε «Θέατρο της Ομάδας». Στο μεσοδιάστημα, εγκαταλείπει το [[Κομμουνιστικό κόμμα Γαλλίας|κομμουνιστικό κόμμα]] δύο χρόνια μετά την εγγραφή του σε αυτό. Εργάζεται στην εφημερίδα ''Front populaire'' (Λαϊκό μέτωπο), του [[Πασκάλ Πιά]] (Pascal Pia). Η έρευνα που κάνει ''Μιζέρια της Καμπυλίας'' θα συναντήσει αντιδράσεις. Το [[1940]], η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ. Εγκαθίσταται στο [[Παρίσι]] και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα ''Paris-Soir''. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει τον ''Ξένο'' (L' Étranger, 1942) και το δοκίμιο ''Ο μύθος του Σίσυφου'' (Le Mythe de Sisyphe, 1942) και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις. Σύμφωνα με τη δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου» – ο οποίος θα συμπληρωθεί αργότερα με τα θεατρικά έργα ''Η παρεξήγηση'' (Le Malentendu) και ''Καλιγούλας'' (Caligula, 1944). Το [[1943]] προσλαμβάνεται ως εκδότης από τον εκδοτικό οίκο Gallimard και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της εφημερίδας ''Combat''(Μάχη), που συγκέντρωσε μερικές από τις σημαντικότερες υπογραφές Γάλλων αριστερών διανοουμένων, όταν ο Π. Πια κλήθηκε να προσφέρει από άλλες θέσεις στη [[Γαλλική Αντίσταση]]. Το [[1947]], διαφωνώντας με τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας, ο Καμύ την εγκαταλείπει. Συνεχίζει το λογοτεχνικό έργο με την παραγωγή του «κύκλου της εξέγερσης», που περιλαμβάνει ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του, την ''Πανούκλα'' ([[1947]]), αλλά και άλλα έργα, λιγότερο δημοφιλή: ''L' État de siège'' (1948), ''Οι δίκαιοι'' (1949) και ''Ο επαναστατημένος άνθρωπος'' (L' Homme révolté) (1951).
To [[1935]], ξεκινά το ''L' Envers et l' Endroit'', που θα εκδοθεί δύο χρόνια αργότερα. Ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας (le Théâtre du Travail) στο Αλγέρι, που αργότερα ([[1937]]) μετονομάζει σε «Θέατρο της Ομάδας». Στο μεσοδιάστημα, ο Καμί αποφασίζει να εγκαταλείψει το [[Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα]] δύο χρόνια μετά την εγγραφή του σε αυτό. Εργάζεται στην εφημερίδα ''Front populaire'' (Λαϊκό μέτωπο), του [[Πασκάλ Πιά]] (Pascal Pia). Η έρευνα που κάνει ''Μιζέρια της Καμπυλίας'' θα συναντήσει αντιδράσεις. Το [[1940]], η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ. Εγκαθίσταται στο [[Παρίσι]] και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα ''Paris-Soir''. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει τον ''Ξένο'' (L' Étranger, 1942) και το δοκίμιο ''Ο μύθος του Σίσυφου'' (Le Mythe de Sisyphe, 1942) και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις. Σύμφωνα με τη δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου» – ο οποίος θα συμπληρωθεί αργότερα με τα θεατρικά έργα ''Η παρεξήγηση'' (Le Malentendu) και ''Καλιγούλας'' (Caligula, 1944). Το [[1943]] προσλαμβάνεται ως εκδότης από τον εκδοτικό οίκο Gallimard και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της εφημερίδας ''Combat''(Μάχη), που συγκέντρωσε μερικές από τις σημαντικότερες υπογραφές Γάλλων [[Αριστερά (πολιτική)|αριστερών]] διανοουμένων, όταν ο Π. Πια κλήθηκε να προσφέρει από άλλες θέσεις στη [[Γαλλική Αντίσταση]]. Το [[1947]], διαφωνώντας με τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας, ο Καμί την εγκαταλείπει. Συνεχίζει το λογοτεχνικό έργο με την παραγωγή του «κύκλου της εξέγερσης», που περιλαμβάνει ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του, την ''Πανούκλα'' ([[1947]]), αλλά και άλλα έργα, λιγότερο δημοφιλή: ''L' État de siège'' (1948), ''Οι δίκαιοι'' (1949) και ''Ο επαναστατημένος άνθρωπος'' (L' Homme révolté) (1951).
{{Quote box
{{Quote box
|quote = ''«Όλα γίνονται από μια συνήθεια. Είμαστε γελοίοι αριθμοί μιας κοινωνίας που ενεργεί από συνήθεια, μισούμε ή αγαπάμε από συνήθεια και σκεπτόμαστε τα «μεγάλα προβλήματα» από συνήθεια».''
|quote = ''«Όλα γίνονται από μια συνήθεια. Είμαστε γελοίοι αριθμοί μιας κοινωνίας που ενεργεί από συνήθεια, μισούμε ή αγαπάμε από συνήθεια και σκεπτόμαστε τα «μεγάλα προβλήματα» από συνήθεια».''
}}
}}
Το [[1952]] έρχεται σε ρήξη με τον [[Ζαν Πωλ Σαρτρ]] με τη δημοσίευση στο περιοδικό ''Μοντέρνοι καιροί'' (Les Temps modernes) του άρθρου από τον Ανρί Ζανσόν (Henri Jeanson) που προσάπτει στην εξέγερση του Καμύ ότι είναι «εκ προθέσεως στατική». Το [[1956]], στο Αλγέρι, πρότεινε την «πολιτική ανακωχή» ενώ μαινόταν ο πόλεμος. Εκδίδει την ''Πτώση'' (La Chute), ένα απαισιόδοξο βιβλίο. Το [[1957]] τιμάται με το [[Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας]] για το σύνολο του έργου του.
Το [[1952]] έρχεται σε ρήξη με τον [[Ζαν Πωλ Σαρτρ]] με τη δημοσίευση στο περιοδικό ''Μοντέρνοι καιροί'' (Les Temps modernes) του άρθρου από τον Ανρί Ζανσόν (Henri Jeanson) που προσάπτει στην εξέγερση του Καμύ ότι είναι «εκ προθέσεως στατική». Το [[1956]], στο Αλγέρι, πρότεινε την «πολιτική ανακωχή» ενώ μαινόταν ο πόλεμος. Εκδίδει την ''Πτώση'' (La Chute), ένα απαισιόδοξο βιβλίο. Το [[1957]] τιμάται με το [[Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας]] για το σύνολο του έργου του.<ref>{{Cite web|title = Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας εγκαταλείπει το σφυροδρέπανο!|url = http://www.protothema.gr/world/article/256347/to-kommoynistiko-komma-ths-gallias-egkataleipei-to-sfyrodrepano/|website = www.protothema.gr|accessdate = 2016-02-02}}</ref><ref>{{Cite web|url = http://www.pronews.gr/portal/item/%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BA-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%88%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%86%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%BF-%CF%89%CF%82-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%BF|title = Το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα εγκαταλείπει το σφυροδρέπανο!|date = |accessdate = |website = |publisher = |last = |first = }}</ref>


Ο Καμύ βρίσκει τον θάνατο στις [[4 Ιανουαρίου]] [[1960]], πριν προλάβει να συμπληρώσει τα 47 του, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στο (Πτι) Βιλμπλεβέν της Υόν (Yonne), όταν ο οδηγός και συγγενής του στενού του φίλου [[Μισέλ Γκαλιμάρ|Γκαλιμάρ]] παρεκκλίνει της πορείας του και ρίχνει το αυτοκίνητο μάρκας [[Facel-Vega]] σε ένα δέντρο. Οι εφημερίδες της εποχής κάνουν λόγο για υπερβολική ταχύτητα (130 χλμ/ω), αδιαθεσία του οδηγού ή σκάσιμο του ελαστικού, αλλά ο συγγραφέας Ρενέ Ετιάμπλ διαβεβαιώνει ότι μετά από επίμονες μελέτες είχε στα χέρια του αποδείξεις ότι η [[Facel-Vega]] ήταν ένα κινητό [[φέρετρο]] - ωστόσο καμία εφημερίδα δεν δέχτηκε να τις δημοσιεύσει.
Ο Καμύ βρίσκει τον θάνατο στις [[4 Ιανουαρίου]] [[1960]], πριν προλάβει να συμπληρώσει τα 47 του, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στο (Πτι) Βιλμπλεβέν της Υόν (Yonne), όταν ο οδηγός και συγγενής του στενού του φίλου [[Μισέλ Γκαλιμάρ|Γκαλιμάρ]] παρεκκλίνει της πορείας του και ρίχνει το αυτοκίνητο μάρκας [[Facel-Vega]] σε ένα δέντρο. Οι εφημερίδες της εποχής κάνουν λόγο για υπερβολική ταχύτητα (130 χλμ/ω), αδιαθεσία του οδηγού ή σκάσιμο του ελαστικού, αλλά ο συγγραφέας Ρενέ Ετιάμπλ διαβεβαιώνει ότι μετά από επίμονες μελέτες είχε στα χέρια του αποδείξεις ότι η [[Facel-Vega]] ήταν ένα κινητό [[φέρετρο]] - ωστόσο καμία εφημερίδα δεν δέχτηκε να τις δημοσιεύσει.

Έκδοση από την 21:05, 2 Φεβρουαρίου 2016

Αλμπέρ Καμύ
ΌνομαΑλμπέρ Καμύ
Γέννηση7 Νοεμβρίου 1913
Αλγερία (τότε ήταν γαλλική αποικία)
Θάνατος4 Ιανουαρίου 1960 (46 ετών)
Villeblevin, Yonne, Βουργουνδία, Γαλλία
Επάγγελμα/
ιδιότητες		συγγραφέας[1][2][3], φιλόσοφος[1][2][3], μυθιστοριογράφος[4][5], δημοσιογράφος[1][2], δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας[2][3][5], σεναριογράφος, αγωνιστής της Γαλλικής αντίστασης[4], ποιητής[6], ποδοσφαιριστής και δημοσιογράφος άποψης[7]
ΕθνικότηταΓάλλος
ΥπηκοότηταΓαλλία
Σχολές φοίτησηςΠανεπιστήμιο του Αλγερίου
Αξιοσημείωτα έργαΟ Ξένος, Η Πανούκλα, Ο Μύθος του Σίσυφου, Ο επαναστατημένος άνθρωπος
Σύζυγος(οι)Σιμόν Ιέ (16  Ιουνίου 1934, Σεπτέμβριος 1940) και Φρανσίν Φωρ (3  Δεκεμβρίου 1940, 4  Ιανουαρίου 1960)
ΤέκναΚατρίν Καμύ και Ζαν Καμύ
Commons page Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, προφέρεται: [albɛʁ kamy], 7 Νοεμβρίου 1913 – 4 Ιανουαρίου 1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, στα θεατρικά του έργα Καλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο επαναστατημένος άνθρωπος. Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1913 στην Αλγερία από πατέρα Γάλλο χωρικό, μητέρα Ισπανίδα και μεγάλωσε μέσα στην ένδεια. Ο πατέρας του, Λυσιέν, εργαζόταν για έναν έμπορο κρασιού σε ένα οινοπαραγωγικό κτήμα κοντά στο Μοντοβί (Mondovi) της Αλγερίας, όπου γεννήθηκε και ο Αλμπέρ. Επιστρατεύθηκε όμως τον Σεπτέμβριο του 1914 και ο τραυματισμός του στη μάχη του Μάρνη τον οδήγησε στον θάνατο στις 17 Οκτωβρίου του 1914. Ο μικρός Αλμπέρ θα γνωρίσει τον πατέρα του μέσα από μία φωτογραφία και μία σημαντική οικογενειακή ιστορία: την περιγραφή της έντονης αποστροφής που έδειξε ο πατέρας του μπροστά στο θέαμα μίας εκτέλεσης. Μετά το θάνατο του Λυσιέν η οικογένεια εγκαθίσταται στο Αλγέρι. Ο Αλμπέρ κάνει τις σπουδές του έχοντας την υποστήριξη των καθηγητών του (μεταξύ των οποίων βρίσκουμε και τον Ζαν Γκρενιέ, που θα παρουσιάσει στον μαθητή του το έργο του Νίτσε). Ξεκινά να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα φιλοξενούνται στο περιοδικό Sud το 1932. Μετά το απολυτήριο λυκείου (bac) παίρνει πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία (lettres), της Φιλοσοφικής Σχολής, αλλά η φυματίωση τον εμποδίζει να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση (agrégation).

To 1935, ξεκινά το L' Envers et l' Endroit, που θα εκδοθεί δύο χρόνια αργότερα. Ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας (le Théâtre du Travail) στο Αλγέρι, που αργότερα (1937) μετονομάζει σε «Θέατρο της Ομάδας». Στο μεσοδιάστημα, ο Καμί αποφασίζει να εγκαταλείψει το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δύο χρόνια μετά την εγγραφή του σε αυτό. Εργάζεται στην εφημερίδα Front populaire (Λαϊκό μέτωπο), του Πασκάλ Πιά (Pascal Pia). Η έρευνα που κάνει Μιζέρια της Καμπυλίας θα συναντήσει αντιδράσεις. Το 1940, η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ. Εγκαθίσταται στο Παρίσι και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα Paris-Soir. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει τον Ξένο (L' Étranger, 1942) και το δοκίμιο Ο μύθος του Σίσυφου (Le Mythe de Sisyphe, 1942) και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις. Σύμφωνα με τη δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου» – ο οποίος θα συμπληρωθεί αργότερα με τα θεατρικά έργα Η παρεξήγηση (Le Malentendu) και Καλιγούλας (Caligula, 1944). Το 1943 προσλαμβάνεται ως εκδότης από τον εκδοτικό οίκο Gallimard και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της εφημερίδας Combat(Μάχη), που συγκέντρωσε μερικές από τις σημαντικότερες υπογραφές Γάλλων αριστερών διανοουμένων, όταν ο Π. Πια κλήθηκε να προσφέρει από άλλες θέσεις στη Γαλλική Αντίσταση. Το 1947, διαφωνώντας με τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας, ο Καμί την εγκαταλείπει. Συνεχίζει το λογοτεχνικό έργο με την παραγωγή του «κύκλου της εξέγερσης», που περιλαμβάνει ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του, την Πανούκλα (1947), αλλά και άλλα έργα, λιγότερο δημοφιλή: L' État de siège (1948), Οι δίκαιοι (1949) και Ο επαναστατημένος άνθρωπος (L' Homme révolté) (1951).

«Όλα γίνονται από μια συνήθεια. Είμαστε γελοίοι αριθμοί μιας κοινωνίας που ενεργεί από συνήθεια, μισούμε ή αγαπάμε από συνήθεια και σκεπτόμαστε τα «μεγάλα προβλήματα» από συνήθεια».

Το 1952 έρχεται σε ρήξη με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ με τη δημοσίευση στο περιοδικό Μοντέρνοι καιροί (Les Temps modernes) του άρθρου από τον Ανρί Ζανσόν (Henri Jeanson) που προσάπτει στην εξέγερση του Καμύ ότι είναι «εκ προθέσεως στατική». Το 1956, στο Αλγέρι, πρότεινε την «πολιτική ανακωχή» ενώ μαινόταν ο πόλεμος. Εκδίδει την Πτώση (La Chute), ένα απαισιόδοξο βιβλίο. Το 1957 τιμάται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.[8][9]

Ο Καμύ βρίσκει τον θάνατο στις 4 Ιανουαρίου 1960, πριν προλάβει να συμπληρώσει τα 47 του, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στο (Πτι) Βιλμπλεβέν της Υόν (Yonne), όταν ο οδηγός και συγγενής του στενού του φίλου Γκαλιμάρ παρεκκλίνει της πορείας του και ρίχνει το αυτοκίνητο μάρκας Facel-Vega σε ένα δέντρο. Οι εφημερίδες της εποχής κάνουν λόγο για υπερβολική ταχύτητα (130 χλμ/ω), αδιαθεσία του οδηγού ή σκάσιμο του ελαστικού, αλλά ο συγγραφέας Ρενέ Ετιάμπλ διαβεβαιώνει ότι μετά από επίμονες μελέτες είχε στα χέρια του αποδείξεις ότι η Facel-Vega ήταν ένα κινητό φέρετρο - ωστόσο καμία εφημερίδα δεν δέχτηκε να τις δημοσιεύσει.

Ο Καμύ τάφηκε στο Λουρμαρέν (Lourmarin) της Βωκλύζ (Vaucluse), όπου είχε αγοράσει μία κατοικία.

Στο περιθώριο των κυρίαρχων φιλοσοφικών ρευμάτων ο Καμύ επέμεινε στον στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Αρνούμενος να εκφράσει ομολογία πίστεως στον Θεό, στην ιστορία ή στη λογική, ήρθε σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, τον Μαρξισμό και τον Υπαρξισμό. Δεν σταμάτησε ποτέ την πάλη ενάντια στα ιδεολογήματα και τις αφαιρέσεις που αποστρέφονται την ανθρώπινη φύση.

Ο Αλμπέρ Καμύ παραδόθηκε στη διαρκή εναλλαγή για να αποφύγει τη «συνήθεια», ωστόσο διατήρησε μία και μοναδική ως την τελευταία ημέρα της ζωής του: να γράφει για τους ανθρώπους, για «τα παθήματα της ψυχής» και για το «παράπονο των εγκλείστων στον εαυτό τους» ανθρώπων. Το σύνολο του έργου του (αριθμεί 30 βιβλία) είχε ευρύτατη απήχηση και μεταφράστηκε στις περισσότερες χώρες. Ο Καμύ ήταν ο κατ' εξοχήν «ανθρώπινος» συγγραφέας, ο κατ' εξοχήν ανθιστάμενος στην κωμωδία της καθημερινότητας, ο πραγματικός αναλυτής των «μάταιων πράξεων», όπως γράφει ο ίδιος θέλοντας να χαρακτηρίσει την αγωνία του θανάτου.

  • Μνημείο στη Βιλμπλεβέν.
    Μνημείο στη Βιλμπλεβέν.
  • Τιμητική πλάκα στη Βιλμπλεβέν .
    Τιμητική πλάκα στη Βιλμπλεβέν .
  • Ο τάφος στο Λουρμαρέν.
    Ο τάφος στο Λουρμαρέν.

Έργα

Μυθιστορήματα

  • L'Étranger (Ο Ξένος, 1942) ― ελλην. μετάφρ. Γ.Γεραλής, «ΒΙΠΕΡ»
  • La Peste («Η πανούκλα», 1947) ― ελλην. μετάφρ. Θ.Κωστόπουλος, «ΒΙΒΛΙΟΑΘΗΝΑΪΚΗ»
  • La Chute («Η πτώση», 1956) ― ελλην. μετάφρ. Λ.Πολενάκης, «ΑΓΚΥΡΑ» και Ιω.Ευθυμιάδου, «ΓΡΑΜΜΑΤΑ»
  • La Mort heureuse («Ο ευτυχισμένος θάνατος» - πρόδρομο έργο του Ξένου, γράφτηκε το 1936-1938, εκδόθηκε μετά θάνατον το 1970) ― ελλην. μετάφρ. Ν.Κυριακοπούλου, «ΒΙΠΕΡ»
  • Le Premier Homme («Ο πρώτος άνθρωπος», ημιτελές, δημοσιεύθηκε μετά θάνατον το 1995)

Διηγήματα

  • L'Exil et le Royaume («Η εξορία και το βασίλειο», 1957)

Θεατρικά

  • Caligula («Καλιγούλας», γράφτηκε το 1938, ανέβηκε το 1945)
  • Le Malentendu («Η παρεξήγηση», 1944)
  • L' Etat de Siege («Κατάσταση πολιορκίας», 1948)
  • Les Justes («Οι Δίκαιοι», 1949)

Δοκίμια κ.λ.

  • Révolte dans les Asturies («Εξέγερση στις Αστουρίες», 1936)
  • L'Envers et l'Endroit («Απ' την καλή κι απ' την ανάποδη», συλλογή δοκιμίων, 1937)
  • Noces («Γάμοι», δοκίμια και εντυπώσεις, 1939)
  • Le Mythe de Sisyphe («Ο μύθος του Σίσυφου», δοκίμιο για το παράλογο, 1942)
  • L'Homme révolté («Ο επαναστατημένος άνθρωπος», 1951) ― ελλην. μετάφρ. Τζούλια Τσακίρη, «ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗΣ»
  • L'Été («Το καλοκαίρι», δοκίμιο, 1954)
  • Lettres à un ami allemand («Γράμματα σ' ένα Γερμανό φίλο», 1948) ― ελλην. μετάφρ. Γ.Γεραλής, «ΒΙΠΕΡ» (σε ένα τόμο με τον «Ξένο»)
  • Carnets Ι, ΙΙ, ΙΙΙ (Σημειωματάρια 1935-1942 [1962], 1942-1951 [1964], 1951-1959 [1989]
  • Reflections on the Guillotine (Σκέψεις για τη λαιμητόμο, 1957)
  • Το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού, συζήτηση στρογγυλής τραπέζης υπό την προεδρία του Άγγελου Κατακουζηνού, μετάφρ.: Νίκη Καρακίτσου-Ντουζέ, Μαρία Κασαμπαλόγλου-Ρομπλέν, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2014, 240 σελ., ISBN 978-960-16-5691-5

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Καθιερωμένοι όροι
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 BeWeB. 3848. Ανακτήθηκε στις 13  Φεβρουαρίου 2021.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/16918. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 encyklopedia.pwn.pl/haslo/Camus-Albert;3882957.html.
  5. ↑ 5,0 5,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb118949856. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  7. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990001315. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  8. ↑ «Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας εγκαταλείπει το σφυροδρέπανο!». www.protothema.gr. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2016. 
  9. ↑ «Το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα εγκαταλείπει το σφυροδρέπανο!». 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αλμπέρ_Καμύ&oldid=5665747"