Καραμανλήδικα (τουρκική διάλεκτος): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ σήμανση για έλλειψη πηγών
Γραμμή 2: Γραμμή 2:
[[Αρχείο:Karamanlidika.jpg|280px|thumb|Καραμανλήδεια γραφή (MAΣAΛAΧ) - Ιντζέσου, [[Καισάρεια]] ([[Τουρκία]])]]
[[Αρχείο:Karamanlidika.jpg|280px|thumb|Καραμανλήδεια γραφή (MAΣAΛAΧ) - Ιντζέσου, [[Καισάρεια]] ([[Τουρκία]])]]


Η '''καραμανλήδεια γραφή''' είναι μια συμβατική γραφή της τουρκικής γλώσσας με ελληνικούς χαρακτήρες αντί των αραβικών που χρησιμοποιούσαν οι τουρκόφωνοι [[Έλληνες]] των ανατολικών επαρχιών της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]], οι οποίοι αποκαλούνταν [[καραμανλήδες]], εξ ου και η ονομασία αυτής της γραφής. Πρώτη επίσημη εμφάνιση της γραφής αυτής σημειώνεται το [[1713]] και είχε τόση απήχηση που διατηρήθηκε επί δύο αιώνες.
Η '''καραμανλήδεια γραφή''' είναι μια συμβατική γραφή της τουρκικής γλώσσας με ελληνικούς χαρακτήρες αντί των αραβικών που χρησιμοποιούσαν οι τουρκόφωνοι [[Έλληνες]] των ανατολικών επαρχιών της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]], οι οποίοι αποκαλούνταν [[καραμανλήδες]], εξ ου και η ονομασία αυτής της γραφής. Πρώτη επίσημη εμφάνιση της γραφής αυτής σημειώνεται το [[1713]] και είχε τόση απήχηση που διατηρήθηκε δύο αιώνες.


Λόγω των [[Εξισλαμισμός|εξισλαμισμών]] που σημειώνονταν ως τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα στη Μικρά Ασία, μεγάλο μέρος των Ελλήνων λησμόνησαν τη μητρική τους γλώσσα και χρησιμοποιούσαν την [[Τουρκία|Τουρκική]]. Ένας περιορισμένος αριθμός Ελλήνων που βρισκόταν σε περιοχές μακριά από τα παράλια και από μεγάλα αστικά κέντρα αφομοιώθηκαν μεν γλωσσικά από τον κατακτητή, κατάφεραν όμως να διατηρήσουν τη συνείδηση της [[θρησκεία|θρησκευτικής]] και φυλετικής τους αυτοτέλειας.
Λόγω των [[Εξισλαμισμός|εξισλαμισμών]] που σημειώνονταν ως τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα στη Μικρά Ασία, μεγάλο μέρος των Ελλήνων λησμόνησαν τη μητρική τους γλώσσα και χρησιμοποιούσαν την [[Τουρκία|Τουρκική]]. Ένας περιορισμένος αριθμός Ελλήνων που βρισκόταν σε περιοχές μακριά από τα παράλια και από μεγάλα αστικά κέντρα αφομοιώθηκαν μεν γλωσσικά από τον κατακτητή, κατάφεραν όμως να διατηρήσουν τη συνείδηση της [[θρησκεία|θρησκευτικής]] και φυλετικής τους αυτοτέλειας.


Για τους τουρκόφωνους αυτούς Έλληνες τυπώθηκαν από τις αρχές του 18ου αιώνα και συνεχίσθηκαν να τυπώνονται επί δύο αιώνες [[Βιβλίο|βιβλία]], κυρίως θρησκευτικά, αλλά και ιστορικά δοκίμια, διηγήματα και [[Λεξικό|λεξικά]] σε [[τουρκική γλώσσα]], αλλά με ελληνικούς χαρακτήρες, που μπορούσαν να τα διαβάζουν και να τα κατανοούν. Επίσης και εφημερίδες της [[Κωνσταντινούπολη]]ς, όπως η "Ανάντολου" και η "Άσια" (Ασία) των Κ. Μιχαηλίδη και Ν. Παλαμηκίδη αντίστοιχα, που έπαυσαν όμως να εκδίδονται στις αρχές του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]].
Για τους τουρκόφωνους αυτούς Έλληνες τυπώθηκαν από τις αρχές του 18ου αιώνα και συνεχίστηκαν να τυπώνονται επί δύο αιώνες [[Βιβλίο|βιβλία]], κυρίως θρησκευτικά, αλλά και ιστορικά δοκίμια, διηγήματα και [[Λεξικό|λεξικά]] σε [[τουρκική γλώσσα]], αλλά με ελληνικούς χαρακτήρες, που μπορούσαν να τα διαβάζουν και να τα κατανοούν. Επίσης, εφημερίδες της [[Κωνσταντινούπολη]]ς, όπως η "Ανάντολου" και η "Άσια" (Ασία) των Κ. Μιχαηλίδη και Ν. Παλαμηκίδη αντίστοιχα, που έπαυσαν όμως να εκδίδονται στις αρχές του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]].


Η γραφή αυτή ονομάσθηκε από τους Έλληνες ομοεθνείς της [[Τουρκία]]ς "καραμανλήδειος γραφή", την οποία και τελικά αναγνώρισε και το τουρκικό κράτος δίνοντας την έγκριση συγγραφής τουρκοελληνικού λεξικού στον Ι. Χλωρό υπό την από 28 Σαφέρ [[1313]] [[Έτος Εγίρας]]-(1895 μ.Χ.) του τουρκικού Υπουργείου Δημόσιας Εκπαίδευσης.<ref>{{cite book|last=Χλώρος|first=Ι.|title=Λεξικόν Τουρκο-Ελληνικόν|year=1899|location=Κωνσταντινούπολη|url=http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?filename=%2Fvar%2Fwww%2Fanemi-portal%2Fmetadata%2F3%2F7%2F3%2Fattached-metadata-01-0000111%2F60466_01_w.pdf&rec=%2Fmetadata%2F3%2F7%2F3%2Fmetadata-01-0000111.tkl&do=60466_01_w.pdf&width=1190&height=841&pagestart=1&maxpage=529&lang=el&pageno=1&pagenotop=1&pagenobottom=6}}</ref>
Η γραφή αυτή ονομάσθηκε από τους Έλληνες ομοεθνείς της [[Τουρκία]]ς "καραμανλήδειος γραφή", την οποία και τελικά αναγνώρισε και το τουρκικό κράτος δίνοντας την έγκριση συγγραφής τουρκοελληνικού λεξικού στον Ι. Χλωρό υπό την από 28 Σαφέρ [[1313]] [[Έτος Εγίρας]]-(1895 μ.Χ.) του τουρκικού Υπουργείου Δημόσιας Εκπαίδευσης.<ref>{{cite book|last=Χλώρος|first=Ι.|title=Λεξικόν Τουρκο-Ελληνικόν|year=1899|location=Κωνσταντινούπολη|url=http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?filename=%2Fvar%2Fwww%2Fanemi-portal%2Fmetadata%2F3%2F7%2F3%2Fattached-metadata-01-0000111%2F60466_01_w.pdf&rec=%2Fmetadata%2F3%2F7%2F3%2Fmetadata-01-0000111.tkl&do=60466_01_w.pdf&width=1190&height=841&pagestart=1&maxpage=529&lang=el&pageno=1&pagenotop=1&pagenobottom=6}}</ref>

Έκδοση από την 14:20, 6 Δεκεμβρίου 2015

Καραμανλήδεια γραφή (MAΣAΛAΧ) - Ιντζέσου, Καισάρεια (Τουρκία)

Η καραμανλήδεια γραφή είναι μια συμβατική γραφή της τουρκικής γλώσσας με ελληνικούς χαρακτήρες αντί των αραβικών που χρησιμοποιούσαν οι τουρκόφωνοι Έλληνες των ανατολικών επαρχιών της Μικράς Ασίας, οι οποίοι αποκαλούνταν καραμανλήδες, εξ ου και η ονομασία αυτής της γραφής. Πρώτη επίσημη εμφάνιση της γραφής αυτής σημειώνεται το 1713 και είχε τόση απήχηση που διατηρήθηκε δύο αιώνες.

Λόγω των εξισλαμισμών που σημειώνονταν ως τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα στη Μικρά Ασία, μεγάλο μέρος των Ελλήνων λησμόνησαν τη μητρική τους γλώσσα και χρησιμοποιούσαν την Τουρκική. Ένας περιορισμένος αριθμός Ελλήνων που βρισκόταν σε περιοχές μακριά από τα παράλια και από μεγάλα αστικά κέντρα αφομοιώθηκαν μεν γλωσσικά από τον κατακτητή, κατάφεραν όμως να διατηρήσουν τη συνείδηση της θρησκευτικής και φυλετικής τους αυτοτέλειας.

Για τους τουρκόφωνους αυτούς Έλληνες τυπώθηκαν από τις αρχές του 18ου αιώνα και συνεχίστηκαν να τυπώνονται επί δύο αιώνες βιβλία, κυρίως θρησκευτικά, αλλά και ιστορικά δοκίμια, διηγήματα και λεξικά σε τουρκική γλώσσα, αλλά με ελληνικούς χαρακτήρες, που μπορούσαν να τα διαβάζουν και να τα κατανοούν. Επίσης, εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης, όπως η "Ανάντολου" και η "Άσια" (Ασία) των Κ. Μιχαηλίδη και Ν. Παλαμηκίδη αντίστοιχα, που έπαυσαν όμως να εκδίδονται στις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η γραφή αυτή ονομάσθηκε από τους Έλληνες ομοεθνείς της Τουρκίας "καραμανλήδειος γραφή", την οποία και τελικά αναγνώρισε και το τουρκικό κράτος δίνοντας την έγκριση συγγραφής τουρκοελληνικού λεξικού στον Ι. Χλωρό υπό την από 28 Σαφέρ 1313 Έτος Εγίρας-(1895 μ.Χ.) του τουρκικού Υπουργείου Δημόσιας Εκπαίδευσης.[1]

Τα κείμενα που είναι γραμμένα με αυτό τον τρόπο είναι γνωστά και με το όνομα "καραμανλήδικα".

Παραπομπές

  1. Χλώρος, Ι. (1899). Λεξικόν Τουρκο-Ελληνικόν. Κωνσταντινούπολη.