Ζοακίμ Μυρά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| ⚫ | {{πληροφορίες καλλιτέχνη}}O '''Ζοακίμ Μυρά''' ή '''Ιωακείμ Μυρά''' (''Joachim Murat'', [[25 Μαρτίου]] [[1767]] - [[13 Οκτωβρίου]] [[1815]]) ήταν στρατάρχης της [[Γαλλία]]ς και [[Βασίλειο της Νάπολης|Βασιλιάς της Νάπολης]] από το [[1808]] ως το [[1815]]. Υπήρξε η πλέον εξέχουσα φυσιογνωμία των στραταρχών του [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Ναπολέοντα]]. Μαζί με τους [[Λουί Νικολά Νταβού|Νταβού]] και [[Μισέλ Νεΰ|Νεΰ]] αποτελούσαν την τριάδα των «''Στραταρχών Εφόδου''» του Ναπολέοντα, αναλαμβάνοντας πάντοτε τις δυσκολότερες θέσεις στο πεδίο της μάχης. |
||
[[Αρχείο:Murat2.jpg|thumb|Ζοακίμ Μυρά, στρατάρχης της Γαλλίας και Βασιλιάς της Νάπολης]] |
|||
| ⚫ | O '''Ζοακίμ Μυρά''' ή '''Ιωακείμ Μυρά''' (''Joachim Murat'', [[25 Μαρτίου]] [[1767]] - [[13 Οκτωβρίου]] [[1815]]) ήταν στρατάρχης της [[Γαλλία]]ς και [[Βασίλειο της Νάπολης|Βασιλιάς της Νάπολης]] από το [[1808]] ως το [[1815]]. Υπήρξε η πλέον εξέχουσα φυσιογνωμία των στραταρχών του [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Ναπολέοντα]]. Μαζί με τους [[Λουί Νικολά Νταβού|Νταβού]] και [[Μισέλ Νεΰ|Νεΰ]] αποτελούσαν την τριάδα των «''Στραταρχών Εφόδου''» του Ναπολέοντα, αναλαμβάνοντας πάντοτε τις δυσκολότερες θέσεις στο πεδίο της μάχης. |
||
== Πρώιμος βίος == |
== Πρώιμος βίος == |
||
Γιος μίας 12μελούς οικογενείας ταβερνιάρηδων από την [[Τουλούζη]], ο Μυρά αναδείχθηκε σε έναν γοητευτικό και θρασύτατο νεαρό, έτοιμο για καυγά στην πρώτη ευκαιρία. Σε μία περίπτωση τραυμάτισε βαριά ένα παιδί και το έσκασε από το σχολείο και το σπίτι του, καλπάζοντας πάνω σε ένα “ψωράλογο”, για να καταταγεί στο πρώτο σύνταγμα ιππικού που βρέθηκε μπροστά του {{ref|1}}. Εκεί όμως ενεπλάκη σε μία ανταρσία και απεβλήθη, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στο σπίτι του για να ασχοληθεί με την αρτοποιία. |
Γιος μίας 12μελούς οικογενείας ταβερνιάρηδων από την [[Τουλούζη]], ο Μυρά αναδείχθηκε σε έναν γοητευτικό και θρασύτατο νεαρό, έτοιμο για καυγά στην πρώτη ευκαιρία. Σε μία περίπτωση τραυμάτισε βαριά ένα παιδί και το έσκασε από το σχολείο και το σπίτι του, καλπάζοντας πάνω σε ένα “ψωράλογο”, για να καταταγεί στο πρώτο σύνταγμα ιππικού που βρέθηκε μπροστά του {{ref|1}}. Εκεί όμως ενεπλάκη σε μία ανταρσία και απεβλήθη, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στο σπίτι του για να ασχοληθεί με την αρτοποιία. |
||
== Στρατιωτική σταδιοδρομία == |
== Στρατιωτική σταδιοδρομία == |
||
[[Αρχείο:François Pascal Simon Gérard 005.jpg|thumb|200px|Πορτραίτο του Μυρά, έργο του Φρανσουά Πασκάλ Σιμόν, Βαρώνου του Ζεράρ, περίπου 1800-1810]] |
[[Αρχείο:François Pascal Simon Gérard 005.jpg|thumb|200px|Πορτραίτο του Μυρά, έργο του Φρανσουά Πασκάλ Σιμόν, Βαρώνου του Ζεράρ, περίπου 1800-1810]] |
||
Το [[1791]] κατετάγη πάλι εθελοντικά ως απλός στρατιώτης και εξελίχθηκε σε ένθερμο αντιβασιλικό επαναστάτη. Έλαβε μέρος στο κίνημα του [[Ζαν Πολ Μαρά]] εναντίον της Βουλής και με μία ηρωική επέλαση κατάφερε να καταλάβει τα 50 πυροβόλα που απειλούσαν τους κινηματίες του [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Ναπολέοντα Βοναπάρτη]]. Μετά την ανδραγαθία του αυτή, ο Ναπολέων τον προήγαγε σε ταξίαρχο και ακολούθησε τον αυτοκράτορα στις εκστρατείες της [[Ιταλία]]ς και της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]], όπου ανέδειξε και πάλι τις μαχητικές του ικανότητες. Σε μία έφοδό του στη [[μάχη του Αμπουκίρ]] ([[25 Ιουλίου]] [[1799]]) έκοψε με μία κίνηση τα δάκτυλα του αρχηγού των [[Μαμελούκοι|Μαμελούκων]], ενώ την επόμενη στιγμή δέχθηκε μία εχθρική βολίδα η οποία διαπέρασε τις παρειές του–ένα τραύμα το οποίο κατέστρεψε λίγη από τη γοητεία του, αλλά συνέβαλε έντονα στην αύξηση της δημοτικότητάς του. Το [[1800]] υποστήριξε ένθερμα τον Ναπολέοντα στην αναρρίχησή του στην εξουσία και συνδέθηκε ερωτικά με την αδελφή του, Καρολίν, την οποία νυμφεύθηκε με τις ευλογίες του ίδιου του αυτοκράτορα. Το [[1804]] προήχθη σε στρατάρχη. Υπήρξαν αρκετές στιγμές απειθαρχίας και συγκρούσεων με τον Ναπολέοντα, αλλά η συμβολή του στη νίκη του [[Μάχη του Αούστερλιτς|'Αουστερλιτς]] έκανε τα πάντα να ξεχαστούν. |
Το [[1791]] κατετάγη πάλι εθελοντικά ως απλός στρατιώτης και εξελίχθηκε σε ένθερμο αντιβασιλικό επαναστάτη. Έλαβε μέρος στο κίνημα του [[Ζαν Πολ Μαρά]] εναντίον της Βουλής και με μία ηρωική επέλαση κατάφερε να καταλάβει τα 50 πυροβόλα που απειλούσαν τους κινηματίες του [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Ναπολέοντα Βοναπάρτη]]. Μετά την ανδραγαθία του αυτή, ο Ναπολέων τον προήγαγε σε ταξίαρχο και ακολούθησε τον αυτοκράτορα στις εκστρατείες της [[Ιταλία]]ς και της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]], όπου ανέδειξε και πάλι τις μαχητικές του ικανότητες. Σε μία έφοδό του στη [[μάχη του Αμπουκίρ]] ([[25 Ιουλίου]] [[1799]]) έκοψε με μία κίνηση τα δάκτυλα του αρχηγού των [[Μαμελούκοι|Μαμελούκων]], ενώ την επόμενη στιγμή δέχθηκε μία εχθρική βολίδα η οποία διαπέρασε τις παρειές του–ένα τραύμα το οποίο κατέστρεψε λίγη από τη γοητεία του, αλλά συνέβαλε έντονα στην αύξηση της δημοτικότητάς του. Το [[1800]] υποστήριξε ένθερμα τον Ναπολέοντα στην αναρρίχησή του στην εξουσία και συνδέθηκε ερωτικά με την αδελφή του, Καρολίν, την οποία νυμφεύθηκε με τις ευλογίες του ίδιου του αυτοκράτορα. Το [[1804]] προήχθη σε στρατάρχη. Υπήρξαν αρκετές στιγμές απειθαρχίας και συγκρούσεων με τον Ναπολέοντα, αλλά η συμβολή του στη νίκη του [[Μάχη του Αούστερλιτς|'Αουστερλιτς]] έκανε τα πάντα να ξεχαστούν. |
||
== Βασιλιάς της Νεάπολης == |
== Βασιλιάς της Νεάπολης == |
||
Στο πεδίο της μάχης ηγείτο προσωπικά των ανδρών του, πάντοτε υπερήφανος, αλαζονικός και καλοντυμένος, με το ξίφος στο χέρι. Το [[1808]], με πίεση της Καρολίν, ο Ναπολέων προσέφερε στον Μυρά το [[Βασίλειο της Νάπολης|Βασίλειο της Νεάπολης]] αναμένοντας από αυτόν να λειτουργήσει ως πιόνι της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Μυρά προσπάθησε να διασώσει τον θρόνο του από την επιβουλή της [[Αυστρουγγαρία|Αυστρίας]], αλλά τελικά, παρά τις προσπάθειές του, οι Αυστριακοί ανακατέλαβαν την ιταλική χερσόνησο και ο Γάλλος στρατάρχης έχασε το στέμμα του. Ακολούθησε τον Ναπολέοντα στην εκστρατεία της [[Ρωσία]]ς και η μετωπική επέλαση των 15.000 ιππέων του εναντίον του ρωσικού πεζικού στη [[μάχη του Μποροντίνο]] θα παραμείνει θρυλική στην ιστορία, δικαιώνοντας την επωνυμία του «''Το καλύτερο σπαθί της Αυτοκρατορίας''». Το [[1815]], καθώς ο Ναπολέων επέστρεφε από την εξορία του στην [[Έλβα]], ο Μυρά, συνοδευόμενος από 600 μισθοφόρους, επιχειρούσε την δική του απόβαση στην [[Νάπολη]] σε μία τελευταία προσπάθεια να ανακτήσει το βασίλειό του. Συνελήφθη από τους Αυστριακούς και στις [[13 Οκτωβρίου]] [[1815]] στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πάντοτε γοητευτικός και αλαζόνας μέχρι το τέλος, παρακάλεσε τους στρατιώτες να μην τον πυροβολήσουν στο πρόσωπο. |
Στο πεδίο της μάχης ηγείτο προσωπικά των ανδρών του, πάντοτε υπερήφανος, αλαζονικός και καλοντυμένος, με το ξίφος στο χέρι. Το [[1808]], με πίεση της Καρολίν, ο Ναπολέων προσέφερε στον Μυρά το [[Βασίλειο της Νάπολης|Βασίλειο της Νεάπολης]] αναμένοντας από αυτόν να λειτουργήσει ως πιόνι της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Μυρά προσπάθησε να διασώσει τον θρόνο του από την επιβουλή της [[Αυστρουγγαρία|Αυστρίας]], αλλά τελικά, παρά τις προσπάθειές του, οι Αυστριακοί ανακατέλαβαν την ιταλική χερσόνησο και ο Γάλλος στρατάρχης έχασε το στέμμα του. Ακολούθησε τον Ναπολέοντα στην εκστρατεία της [[Ρωσία]]ς και η μετωπική επέλαση των 15.000 ιππέων του εναντίον του ρωσικού πεζικού στη [[μάχη του Μποροντίνο]] θα παραμείνει θρυλική στην ιστορία, δικαιώνοντας την επωνυμία του «''Το καλύτερο σπαθί της Αυτοκρατορίας''». Το [[1815]], καθώς ο Ναπολέων επέστρεφε από την εξορία του στην [[Έλβα]], ο Μυρά, συνοδευόμενος από 600 μισθοφόρους, επιχειρούσε την δική του απόβαση στην [[Νάπολη]] σε μία τελευταία προσπάθεια να ανακτήσει το βασίλειό του. Συνελήφθη από τους Αυστριακούς και στις [[13 Οκτωβρίου]] [[1815]] στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πάντοτε γοητευτικός και αλαζόνας μέχρι το τέλος, παρακάλεσε τους στρατιώτες να μην τον πυροβολήσουν στο πρόσωπο. |
||
== Σημειώσεις == |
== Σημειώσεις == |
||
# {{note|1}} - Η εικόνα μας είναι γνωστή: την διαβάζουμε στους «[[Τρεις Σωματοφύλακες]]» του [[Αλέξανδρος Δουμάς (πατέρας)|Αλέξανδρου Δουμά]] ο οποίος εμπνεύστηκε την αρχή του έργου και τον ήρωα Ντ’ Αρτανιάν, από το συγκεκριμένο περιστατικό της ζωής του Μυρά. Λέγεται μάλιστα ότι όλο το έργο ήταν εμπνευσμένο από την ζωή των στρατηγών του Ναπολέοντα με τις εξής αντιστοιχίες: [[Ντ’ Αρτανιάν]] = Μυρά, [[Πόρθος]] = [[Ζαν Λαν|Λαν]], [[Άθως (σωματοφύλακας)]] = [[Ζαν Μπατίστ Μπεσσιέρ|Μπεσσιέρ]], [[Άραμις]] = [[Ντεσσαί]], [[Καρδινάλιος Ρισελιέ|Ρισελιέ]] = [[Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ|Ταλλεϋράνδος]]. Ο Δουμάς ήταν οπαδός του Ναπολέοντα, αλλά έζησε την εποχή της μοναρχίας, όπου υπήρχε έντονη λογοκρισία, οπότε το όλο έργο αποτελούσε την συγκάλυψη ενός φιλο-βοναπαρτικού μηνύματος σε όσους θυμόντουσαν ακόμα τα πρόσωπα και τις εποχές του 1790-1800. |
# {{note|1}} - Η εικόνα μας είναι γνωστή: την διαβάζουμε στους «[[Τρεις Σωματοφύλακες]]» του [[Αλέξανδρος Δουμάς (πατέρας)|Αλέξανδρου Δουμά]] ο οποίος εμπνεύστηκε την αρχή του έργου και τον ήρωα Ντ’ Αρτανιάν, από το συγκεκριμένο περιστατικό της ζωής του Μυρά. Λέγεται μάλιστα ότι όλο το έργο ήταν εμπνευσμένο από την ζωή των στρατηγών του Ναπολέοντα με τις εξής αντιστοιχίες: [[Ντ’ Αρτανιάν]] = Μυρά, [[Πόρθος]] = [[Ζαν Λαν|Λαν]], [[Άθως (σωματοφύλακας)]] = [[Ζαν Μπατίστ Μπεσσιέρ|Μπεσσιέρ]], [[Άραμις]] = [[Ντεσσαί]], [[Καρδινάλιος Ρισελιέ|Ρισελιέ]] = [[Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ|Ταλλεϋράνδος]]. Ο Δουμάς ήταν οπαδός του Ναπολέοντα, αλλά έζησε την εποχή της μοναρχίας, όπου υπήρχε έντονη λογοκρισία, οπότε το όλο έργο αποτελούσε την συγκάλυψη ενός φιλο-βοναπαρτικού μηνύματος σε όσους θυμόντουσαν ακόμα τα πρόσωπα και τις εποχές του 1790-1800. |
||
== Εξωτερικός σύνδεσμος == |
== Εξωτερικός σύνδεσμος == |
||
{{commons|Joachim Murat}} |
{{commons|Joachim Murat}} |
||
* [http://napoleonic-literature.com/Book_23/Chapter40-Murat.htm Napoleonic Literature] |
* [http://napoleonic-literature.com/Book_23/Chapter40-Murat.htm Napoleonic Literature] |
||
== Πηγές == |
== Πηγές == |
||
* [http://imansolas.freeservers.com/Angelos/The%20Napoleon%20Generals.html Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο των Ιωάννη Μανσόλα και Άγγελου Δαλασσηνού] |
* [http://imansolas.freeservers.com/Angelos/The%20Napoleon%20Generals.html Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο των Ιωάννη Μανσόλα και Άγγελου Δαλασσηνού] |
||
{{S-start}} |
{{S-start}} |
||
{{Succession box |
{{Succession box |
||
| Γραμμή 32: | Γραμμή 24: | ||
}} |
}} |
||
{{S-end}} |
{{S-end}} |
||
{{Authority control}} |
{{Authority control}} |
||
{{Portal bar|Βιογραφίες}} |
{{Portal bar|Βιογραφίες}} |
||
{{Στοιχεία προσώπου |
|||
|ΟΝΟΜΑ= Μυρά, Ζοακίμ |
|||
|ΑΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ=Joachim Murat |
|||
|ΜΙΚΡΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ= |
|||
|ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ=25 Μαρτίου |
|||
|ΕΤΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ=1767 |
|||
|ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ= |
|||
|ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ=13 Οκτωβρίου |
|||
|ΕΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ=1815 |
|||
|ΤΟΠΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ= |
|||
}} |
|||
{{DEFAULTSORT:Μυρα Ζοακιμ}} |
{{DEFAULTSORT:Μυρα Ζοακιμ}} |
||
[[Κατηγορία:Μονάρχες της Νάπολης|Μυρα]] |
[[Κατηγορία:Μονάρχες της Νάπολης|Μυρα]] |
||
Έκδοση από την 20:51, 3 Δεκεμβρίου 2015
| Ζοακίμ Μυρά | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Joachim Murat (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 25 Μαρτίου 1767[1][2][3] Λαμπαστίντ-Μυρά |
| Θάνατος | 13 Οκτωβρίου 1815[1][2][4] Πίτσο[5] |
| Αιτία θανάτου | τραύμα από πυροβολισμό |
| Συνθήκες θανάτου | θανατική ποινή |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ, Πίτσο[6] και Grave of Joachim Murat |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία Μεγάλο Δουκάτο του Μπεργκ Βασίλειο της Νεαπόλεως |
| Ιδιότητα | πολιτικός, αξιωματικός και στρατιωτικός |
| Σύζυγος | Καρολίνα Βοναπάρτη (από 1800)[7][8] |
| Τέκνα | Πρίγκηπας Αχιλλέας Μυρά[7], Lucien Murat, Luisa Rasponi Murat και Letizia Murat |
| Γονείς | Pierre Murat-Jordy και Jeanne Loubières |
| Συγγενείς | Edmond Mainard (ανιψιός) |
| Βραβεύσεις | Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής, Στρατάρχης της Αυτοκρατορίας (19 Μαΐου 1804), Ιππότης του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος, Στρατάρχης της Γαλλίας, Ονόματα χαραγμένα στην Αψίδα του Θριάμβου, Τάγμα του Μαύρου Αετού, Ναύαρχος της Γαλλίας, Τάγμα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, τάγμα του Αγίου Ανδρέα και Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Αγίου Ιωσήφ |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
O Ζοακίμ Μυρά ή Ιωακείμ Μυρά (Joachim Murat, 25 Μαρτίου 1767 - 13 Οκτωβρίου 1815) ήταν στρατάρχης της Γαλλίας και Βασιλιάς της Νάπολης από το 1808 ως το 1815. Υπήρξε η πλέον εξέχουσα φυσιογνωμία των στραταρχών του Ναπολέοντα. Μαζί με τους Νταβού και Νεΰ αποτελούσαν την τριάδα των «Στραταρχών Εφόδου» του Ναπολέοντα, αναλαμβάνοντας πάντοτε τις δυσκολότερες θέσεις στο πεδίο της μάχης.
Πρώιμος βίος
Γιος μίας 12μελούς οικογενείας ταβερνιάρηδων από την Τουλούζη, ο Μυρά αναδείχθηκε σε έναν γοητευτικό και θρασύτατο νεαρό, έτοιμο για καυγά στην πρώτη ευκαιρία. Σε μία περίπτωση τραυμάτισε βαριά ένα παιδί και το έσκασε από το σχολείο και το σπίτι του, καλπάζοντας πάνω σε ένα “ψωράλογο”, για να καταταγεί στο πρώτο σύνταγμα ιππικού που βρέθηκε μπροστά του [1]. Εκεί όμως ενεπλάκη σε μία ανταρσία και απεβλήθη, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στο σπίτι του για να ασχοληθεί με την αρτοποιία.
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Το 1791 κατετάγη πάλι εθελοντικά ως απλός στρατιώτης και εξελίχθηκε σε ένθερμο αντιβασιλικό επαναστάτη. Έλαβε μέρος στο κίνημα του Ζαν Πολ Μαρά εναντίον της Βουλής και με μία ηρωική επέλαση κατάφερε να καταλάβει τα 50 πυροβόλα που απειλούσαν τους κινηματίες του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Μετά την ανδραγαθία του αυτή, ο Ναπολέων τον προήγαγε σε ταξίαρχο και ακολούθησε τον αυτοκράτορα στις εκστρατείες της Ιταλίας και της Αιγύπτου, όπου ανέδειξε και πάλι τις μαχητικές του ικανότητες. Σε μία έφοδό του στη μάχη του Αμπουκίρ (25 Ιουλίου 1799) έκοψε με μία κίνηση τα δάκτυλα του αρχηγού των Μαμελούκων, ενώ την επόμενη στιγμή δέχθηκε μία εχθρική βολίδα η οποία διαπέρασε τις παρειές του–ένα τραύμα το οποίο κατέστρεψε λίγη από τη γοητεία του, αλλά συνέβαλε έντονα στην αύξηση της δημοτικότητάς του. Το 1800 υποστήριξε ένθερμα τον Ναπολέοντα στην αναρρίχησή του στην εξουσία και συνδέθηκε ερωτικά με την αδελφή του, Καρολίν, την οποία νυμφεύθηκε με τις ευλογίες του ίδιου του αυτοκράτορα. Το 1804 προήχθη σε στρατάρχη. Υπήρξαν αρκετές στιγμές απειθαρχίας και συγκρούσεων με τον Ναπολέοντα, αλλά η συμβολή του στη νίκη του 'Αουστερλιτς έκανε τα πάντα να ξεχαστούν.
Βασιλιάς της Νεάπολης
Στο πεδίο της μάχης ηγείτο προσωπικά των ανδρών του, πάντοτε υπερήφανος, αλαζονικός και καλοντυμένος, με το ξίφος στο χέρι. Το 1808, με πίεση της Καρολίν, ο Ναπολέων προσέφερε στον Μυρά το Βασίλειο της Νεάπολης αναμένοντας από αυτόν να λειτουργήσει ως πιόνι της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Μυρά προσπάθησε να διασώσει τον θρόνο του από την επιβουλή της Αυστρίας, αλλά τελικά, παρά τις προσπάθειές του, οι Αυστριακοί ανακατέλαβαν την ιταλική χερσόνησο και ο Γάλλος στρατάρχης έχασε το στέμμα του. Ακολούθησε τον Ναπολέοντα στην εκστρατεία της Ρωσίας και η μετωπική επέλαση των 15.000 ιππέων του εναντίον του ρωσικού πεζικού στη μάχη του Μποροντίνο θα παραμείνει θρυλική στην ιστορία, δικαιώνοντας την επωνυμία του «Το καλύτερο σπαθί της Αυτοκρατορίας». Το 1815, καθώς ο Ναπολέων επέστρεφε από την εξορία του στην Έλβα, ο Μυρά, συνοδευόμενος από 600 μισθοφόρους, επιχειρούσε την δική του απόβαση στην Νάπολη σε μία τελευταία προσπάθεια να ανακτήσει το βασίλειό του. Συνελήφθη από τους Αυστριακούς και στις 13 Οκτωβρίου 1815 στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Πάντοτε γοητευτικός και αλαζόνας μέχρι το τέλος, παρακάλεσε τους στρατιώτες να μην τον πυροβολήσουν στο πρόσωπο.
Σημειώσεις
- ^ - Η εικόνα μας είναι γνωστή: την διαβάζουμε στους «Τρεις Σωματοφύλακες» του Αλέξανδρου Δουμά ο οποίος εμπνεύστηκε την αρχή του έργου και τον ήρωα Ντ’ Αρτανιάν, από το συγκεκριμένο περιστατικό της ζωής του Μυρά. Λέγεται μάλιστα ότι όλο το έργο ήταν εμπνευσμένο από την ζωή των στρατηγών του Ναπολέοντα με τις εξής αντιστοιχίες: Ντ’ Αρτανιάν = Μυρά, Πόρθος = Λαν, Άθως (σωματοφύλακας) = Μπεσσιέρ, Άραμις = Ντεσσαί, Ρισελιέ = Ταλλεϋράνδος. Ο Δουμάς ήταν οπαδός του Ναπολέοντα, αλλά έζησε την εποχή της μοναρχίας, όπου υπήρχε έντονη λογοκρισία, οπότε το όλο έργο αποτελούσε την συγκάλυψη ενός φιλο-βοναπαρτικού μηνύματος σε όσους θυμόντουσαν ακόμα τα πρόσωπα και τις εποχές του 1790-1800.
Εξωτερικός σύνδεσμος
Πηγές
|
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb119639427. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ «Joachim Murat». (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. LH//1967/64.
- ↑ «Joachim Murat». (Γαλλικά) Sycomore. 13391.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ 6,0 6,1 www
.tombes-sepultures .com /crbst _1554 .html. - ↑ 7,0 7,1 «Kindred Britain»
- ↑ p4494.htm#i44937. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.