Μπάμπης Κοτρίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μ ικανός κεφαλοσφαιριστής
μ εκτελεστής πέναλτι
Γραμμή 29: Γραμμή 29:
Ο επονομαζόμενος ''Ψηλός'' υπέγραψε δελτίο το 1945,<ref name="προφίλ">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124</ref> αρχικά προπονούμενος με τα ''τσικό'' (σήμερα τμήματα υποδομής). Παράλληλα συνέχισε στο στίβο του Πανιωνίου και το 1946 επιλέχθηκε ως [[άλμα εις ύψος|άλτης του ύψους]] για το εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στην ποδοσφαιρική δραστηριότητα μετά παρότρυνση των [[Βαγγέλης Χέλμης|Βαγγέλη]] και [[Γιάννης Χέλμης|Γιάννη Χέλμη]], υπευθύνων της β' ομάδας του Ολυμπιακού. Την πρώτη εμφάνιση με την αντίστοιχη α' πραγματοποίησε στις 17 Σεπτεμβρίου 1947, αγωνιζόμενος από το 46' κατά το εντός έδρας φιλικό 5-0 επί της Βικτώρια Αθηνών,<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 108 και 110</ref> ενώ σε επίσημη συνάντηση έλαβε μέρος 16 μήνες αργότερα. Αντίπαλος υπήρξε ο [[Παναθλητικός Όμιλος Καλλιθέας Έσπερος#Ιστορία|Έσπερος Καλλιθέας]] στο [[Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης|Ποδηλατοδρόμιο]] για τη νίκη [[Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1948-49#Α΄ Προημιτελική φάση (16)|κυπέλλου με 3-1]] της 30ης Ιανουαρίου 1949,<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124 και 115</ref> μόλις 8 ημέρες έπειτα το ντεμπούτο του [[Ηλίας Ρωσίδης|Ηλία Ρωσίδη]].<ref>''"Αυτός είναι ο Ολυμπιακός • Η ένδοξη ιστορία του δημοφιλούς συλλόγου"'', Πάνος Μακρίδης - [[Βαγγέλης Φουντουκίδης|Ευάγγελος Φουντουκίδης]], έκδοση εφημ. ''«ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ»'', Αθήναι 1957, σελ. 73</ref> Οι δύο τους θα εγκαταλείψουν σχεδόν ταυτόχρονα την ενεργό δράση, έχοντας ενδιάμεσα διαγράψει πολυετή πορεία για το σωματείο, καταλάβει τις κορυφαίες θέσεις σε μία σειρά στατιστικών κατηγοριών συμμετοχών, χριστεί [[αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας|αρχηγοί]] και διεθνείς. Στο ίδιο γήπεδο και την 16η Απριλίου ο Κοτρίδης σημείωσε το παρθενικό του [[Γκολ (ποδόσφαιρο)|τέρμα]], όταν η αντίσταση του [[Αργοναύτης Πειραιά|Αργοναύτη]] στο [[Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Πειραιώς 1948-49#Α΄ Κατηγορία|πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πειραιώς]] κάμφθηκε με 2-1 χάρις σε δύο δικά του (5' και 60'),<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 114 και 118-119</ref> παρά την επάνοδο (για 10 εβδομάδες και τελευταία φορά) του δεινότατου σκόρερ [[Γιάννης Βάζος|Γιάννη Βάζου]].<ref>Μακρίδης-Φουντουκίδης, ό.π, 74-75</ref>
Ο επονομαζόμενος ''Ψηλός'' υπέγραψε δελτίο το 1945,<ref name="προφίλ">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124</ref> αρχικά προπονούμενος με τα ''τσικό'' (σήμερα τμήματα υποδομής). Παράλληλα συνέχισε στο στίβο του Πανιωνίου και το 1946 επιλέχθηκε ως [[άλμα εις ύψος|άλτης του ύψους]] για το εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στην ποδοσφαιρική δραστηριότητα μετά παρότρυνση των [[Βαγγέλης Χέλμης|Βαγγέλη]] και [[Γιάννης Χέλμης|Γιάννη Χέλμη]], υπευθύνων της β' ομάδας του Ολυμπιακού. Την πρώτη εμφάνιση με την αντίστοιχη α' πραγματοποίησε στις 17 Σεπτεμβρίου 1947, αγωνιζόμενος από το 46' κατά το εντός έδρας φιλικό 5-0 επί της Βικτώρια Αθηνών,<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 108 και 110</ref> ενώ σε επίσημη συνάντηση έλαβε μέρος 16 μήνες αργότερα. Αντίπαλος υπήρξε ο [[Παναθλητικός Όμιλος Καλλιθέας Έσπερος#Ιστορία|Έσπερος Καλλιθέας]] στο [[Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης|Ποδηλατοδρόμιο]] για τη νίκη [[Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1948-49#Α΄ Προημιτελική φάση (16)|κυπέλλου με 3-1]] της 30ης Ιανουαρίου 1949,<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124 και 115</ref> μόλις 8 ημέρες έπειτα το ντεμπούτο του [[Ηλίας Ρωσίδης|Ηλία Ρωσίδη]].<ref>''"Αυτός είναι ο Ολυμπιακός • Η ένδοξη ιστορία του δημοφιλούς συλλόγου"'', Πάνος Μακρίδης - [[Βαγγέλης Φουντουκίδης|Ευάγγελος Φουντουκίδης]], έκδοση εφημ. ''«ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ»'', Αθήναι 1957, σελ. 73</ref> Οι δύο τους θα εγκαταλείψουν σχεδόν ταυτόχρονα την ενεργό δράση, έχοντας ενδιάμεσα διαγράψει πολυετή πορεία για το σωματείο, καταλάβει τις κορυφαίες θέσεις σε μία σειρά στατιστικών κατηγοριών συμμετοχών, χριστεί [[αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας|αρχηγοί]] και διεθνείς. Στο ίδιο γήπεδο και την 16η Απριλίου ο Κοτρίδης σημείωσε το παρθενικό του [[Γκολ (ποδόσφαιρο)|τέρμα]], όταν η αντίσταση του [[Αργοναύτης Πειραιά|Αργοναύτη]] στο [[Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Πειραιώς 1948-49#Α΄ Κατηγορία|πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πειραιώς]] κάμφθηκε με 2-1 χάρις σε δύο δικά του (5' και 60'),<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 114 και 118-119</ref> παρά την επάνοδο (για 10 εβδομάδες και τελευταία φορά) του δεινότατου σκόρερ [[Γιάννης Βάζος|Γιάννη Βάζου]].<ref>Μακρίδης-Φουντουκίδης, ό.π, 74-75</ref>


Στη βασική 11άδα καθιερώθηκε την επόμενη αγωνιστική περίοδο 1949-50, ως [[Θέσεις ποδοσφαίρου#Αμυντικά χαφ (δεξιό RWB και αριστερό LWB)|αριστερός μέσος]] (με το [[Διονύσης Μινάρδος|Διονύση Μινάρδο]] στα δεξιά) κατόπιν της αποχώρησης του 37χρονου Γιώργου Βαγιακάκου. Η αειθαλής παρουσία του προκατόχου, του επέτρεψε μόνο στα 21 να καταλάβει τη θέση που πάντως διατήρησε μέχρι την –προχωρημένη για τότε– ηλικία των 32. Υπήρξε αναντικατάστατο στέλεχος σε όλη την επιτυχημένη ερυθρόλευκη εποχή του '50, διατελώντας από τους αρχηγούς της ομάδας.<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 181</ref> Τελευταία των 11 συναπτών περιόδων του ως βασικός, αποτέλεσε η 1959-60 και εναρκτήρια της [[Πρωτάθλημα Ελλάδας ποδοσφαίρου ανδρών#Α΄ Εθνική κατηγορία|Α' Εθνικής κατηγορίας]], συγκαταλεγόμενος σε όσους "ένωσαν" την πρώτη [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|μεταπολεμική]] 15ετία με τον πρόσφατο μισό αιώνα του [[ελληνικό ποδόσφαιρο|ελληνικού ποδοσφαίρου]]. Την ερχόμενη 1960-61, ολοκλήρωσε την καριέρα του με συμπλήρωση 259 επίσημων εμφανίσεων:<br />
Στη βασική 11άδα καθιερώθηκε την επόμενη αγωνιστική περίοδο 1949-50, ως [[Θέσεις ποδοσφαίρου#Αμυντικά χαφ (δεξιό RWB και αριστερό LWB)|αριστερός μέσος]] (με το [[Διονύσης Μινάρδος|Διονύση Μινάρδο]] στα δεξιά) κατόπιν της αποχώρησης του 37χρονου Γιώργου Βαγιακάκου. Η αειθαλής παρουσία του προκατόχου, του επέτρεψε μόνο στα 21 να καταλάβει τη θέση που πάντως διατήρησε μέχρι την –προχωρημένη για τότε– ηλικία των 32. Υπήρξε αναντικατάστατο στέλεχος σε όλη την επιτυχημένη ερυθρόλευκη εποχή του '50, διατελώντας από τους αρχηγούς της ομάδας.<ref name="σ.181">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 181</ref> Τελευταία των 11 συναπτών περιόδων του ως βασικός, αποτέλεσε η 1959-60 και εναρκτήρια της [[Πρωτάθλημα Ελλάδας ποδοσφαίρου ανδρών#Α΄ Εθνική κατηγορία|Α' Εθνικής κατηγορίας]], συγκαταλεγόμενος σε όσους "ένωσαν" την πρώτη [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|μεταπολεμική]] 15ετία με τον πρόσφατο μισό αιώνα του [[ελληνικό ποδόσφαιρο|ελληνικού ποδοσφαίρου]]. Την ερχόμενη 1960-61, ολοκλήρωσε την καριέρα του με συμπλήρωση 259 επίσημων εμφανίσεων:<br />
{{Απόφθεγμα|πλάτος=150|align=left|απόφθεγμα=... αναδείχτηκε σε μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Παίκτης με θαυμάσιο κοντρόλ, καλή ντρίμπλα, φοβερή αντοχή και «ολυμπιακό σθένος», ήταν πολλές φορές μια ομάδα μόνος του.|πηγή=Αλεξανδρής-Λέκκας<ref name="προφίλ"/>}}
{{Απόφθεγμα|πλάτος=150|align=left|απόφθεγμα=... αναδείχτηκε σε μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Παίκτης με θαυμάσιο κοντρόλ, καλή ντρίμπλα, φοβερή αντοχή και «ολυμπιακό σθένος», ήταν πολλές φορές μια ομάδα μόνος του.|πηγή=Αλεξανδρής-Λέκκας<ref name="προφίλ"/>}}
{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}} 113 στο [[Πρωτάθλημα Ελλάδας ποδοσφαίρου ανδρών#Πανελλήνιο ή Εθνικό πρωτάθλημα|Πανελλήνιο πρωτάθλημα]] και την Α' Εθνική (24 τέρματα)<br />
{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}} 113 στο [[Πρωτάθλημα Ελλάδας ποδοσφαίρου ανδρών#Πανελλήνιο ή Εθνικό πρωτάθλημα|Πανελλήνιο πρωτάθλημα]] και την Α' Εθνική (24 τέρματα)<br />
Γραμμή 35: Γραμμή 35:
{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}} {{0}}{{0}}2 στο [[ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ|κύπελλο Πρωταθλητριών]]<br />
{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}} {{0}}{{0}}2 στο [[ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ|κύπελλο Πρωταθλητριών]]<br />
{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}} 100 στο [[Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιώς|Πειραϊκό πρωτάθλημα]] (24)<br />
{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}} 100 στο [[Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιώς|Πειραϊκό πρωτάθλημα]] (24)<br />
και 160 σε φιλικά με εγχώριους ή ξένους αντιπάλους (τουλάχιστον 22 γκολ).<ref>''"Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου"'', Στάθης Αρβανίτης, ''Εκδ. Καστανιώτη'', Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1, σελ. 34, 80 και 346</ref> <ref name="B"/>
και 160 σε φιλικά με εγχώριους ή ξένους αντιπάλους (τουλάχιστον 22 γκολ).<ref name="Αρβ">''"Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου"'', Στάθης Αρβανίτης, ''Εκδ. Καστανιώτη'', Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1, σελ. 34, 80 και 346</ref> <ref name="B"/>


Ειδικά το διάστημα 1946-1959 του Πανελλήνιου, πρόκειται για τον τρίτο των ''Ερυθρόλευκων'' σε συμμετοχές (85 – Ρωσίδης 97, [[Θανάσης Κίνλεϊ|Σούλης Κίνλεϊ]] 89) και δεύτερο σκόρερ τους (23 τέρματα με [[Γιάννης Ιωάννου (ποδοσφαιριστής)|Γιάννη Ιωάννου]], [[Θέμης Μουστακλής|Θέμη Μουστακλή]] και [[Θανάσης Μπέμπης|Θανάση Μπέμπη]] – 33 ο [[Ηλίας Υφαντής]]).<ref name="συνεχείς">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 202 και 200</ref> Οι ιστορικοί ερευνητές του συλλόγου Στάθης Αρβανίτης και Ηλίας Λέκκας, αμφότεροι καταγράφουν ότι επί 4,5 σχεδόν χρόνια (Ιούλιος 1954-Φεβρουάριος 1959) απουσίασε σε μόλις ένα αγώνα της διοργάνωσης (τελικές φάσεις, [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1955-1956#Β' προκριματική φάση|προκριματική 1956]], [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1956-1957#Τελική φάση|διπλό μπαράζ 1957]]), ρεκόρ που υπερβαίνει μόνο ο Ρωσίδης με έναν σε 7,5 (1951-1958).<ref>Αρβανίτης, ό.π, σελ. 268</ref> <ref name="συνεχείς"/> Στη δε Α' κατηγορία της τοπικής ΕΠΣ Πειραιώς 1925 έως 1959, οι "διόσκουροι" παίκτες έχουν στο ενεργητικό τους περισσότερες αναμετρήσεις από κάθε άλλον (ο Ρωσίδης 103 ή 104).<ref>Αρβανίτης, ό.π, 34-36</ref> <ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Β, σελ. 723 και 728-729</ref> Επιπλέον, ο Αρβανίτης τους περιλαμβάνει "με τους πιο αντιπροσωπευτικούς στην κάθε δεκαετία που εδημιούργησαν τον ''Θρύλο''" και συγκεκριμένα την 1950-1960.<ref>σε σύστημα 3-2-5 (με παρένθεση η θητεία τους στην Ανδρών Ελλάδας ως μέλη του Ολυμπιακού, 1948-1967):<br />
Ειδικά το διάστημα 1946-1959 του Πανελλήνιου, πρόκειται για τον τρίτο των ''Ερυθρόλευκων'' σε συμμετοχές (85 – Ρωσίδης 97, [[Θανάσης Κίνλεϊ|Σούλης Κίνλεϊ]] 89) και δεύτερο σκόρερ τους (23 τέρματα με [[Γιάννης Ιωάννου (ποδοσφαιριστής)|Γιάννη Ιωάννου]], [[Θέμης Μουστακλής|Θέμη Μουστακλή]] και [[Θανάσης Μπέμπης|Θανάση Μπέμπη]] – 33 ο [[Ηλίας Υφαντής]]).<ref name="συνεχείς">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 202 και 200</ref> Οι ιστορικοί ερευνητές του συλλόγου Στάθης Αρβανίτης και Ηλίας Λέκκας, αμφότεροι καταγράφουν ότι επί 4,5 σχεδόν χρόνια (Ιούλιος 1954-Φεβρουάριος 1959) απουσίασε σε μόλις ένα αγώνα της διοργάνωσης (τελικές φάσεις, [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1955-1956#Β' προκριματική φάση|προκριματική 1956]], [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1956-1957#Τελική φάση|διπλό μπαράζ 1957]]), ρεκόρ που υπερβαίνει μόνο ο Ρωσίδης με έναν σε 7,5 (1951-1958).<ref>Αρβανίτης, ό.π, σελ. 268</ref> <ref name="συνεχείς"/> Στη δε Α' κατηγορία της τοπικής ΕΠΣ Πειραιώς 1925 έως 1959, οι "διόσκουροι" παίκτες έχουν στο ενεργητικό τους περισσότερες αναμετρήσεις από κάθε άλλον (ο Ρωσίδης 103 ή 104).<ref>Αρβανίτης, ό.π, 34-36</ref> <ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Β, σελ. 723 και 728-729</ref> Επιπλέον, ο Αρβανίτης τους περιλαμβάνει "με τους πιο αντιπροσωπευτικούς στην κάθε δεκαετία που εδημιούργησαν τον ''Θρύλο''" και συγκεκριμένα την 1950-1960.<ref>σε σύστημα 3-2-5 (με παρένθεση η θητεία τους στην Ανδρών Ελλάδας ως μέλη του Ολυμπιακού, 1948-1967):<br />
Γραμμή 46: Γραμμή 46:


==== Σκόρερ ====
==== Σκόρερ ====
Παρότι οι –δύο– τότε μέσοι είχαν κυρίως αμυντικά καθήκοντα, ο ίδιος διακρίθηκε ιδιαίτερα και στην επίτευξη τερμάτων. Με 6 αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ του [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1953-1954#Στατιστικά|πρωταθλήματος Ελλάδας 1953-54]], ένα λιγότερο από το [[Χριστόφορος Γιεντζής|Χριστόφορο Γιεντζή]] του [[Π.Α.Ο.Κ. (ποδόσφαιρο ανδρών)|ΠΑΟΚ]]. Κατά τον προαναφερόμενο Λέκκα,<ref name="προφίλ"/> ''"Ο [[Φέρεντς Πούσκας|Πούσκας]] είπε γι' αυτόν το 1957 «Έχει το κεφάλι του συμπαίκτη μου [[Σάντρο Κότσις|Κότσις]]<ref>[[:en:Sándor Kocsis|''Sándor Kocsis'']] ή "Χρυσοκέφαλος τσιγγάνος", [http://eu-football.info/_player.php?id=10820 75 γκολ σε 68 συναντήσεις] (1948-1956) για την [[Εθνική Ουγγαρίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Ουγγαρία]]. Επιθετικό δίδυμο περιοχής με τον Πούσκας στις [[Χόνβεντ Βουδαπέστης|Χόνβεντ]] και "Χρυσή ομάδα" (''Αράντσαπατ'') των Μαγιάρων, πρώτη εθνική χωρίς σέντερ φορ και εισάγουσα το [[ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο|"ολοκληρωτικό"]] ποδόσφαιρο. [[:en:Football at the 1952 Summer Olympics|Α' Ολυμπιονίκες 1952]] και πριν ανακηρυχθούν φιναλίστ του [[Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1954#Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 1954|Παγκοσμίου κυπέλλου 1954]], πήραν μέρος στο [[Αγγλία 3–6 Ουγγαρία (φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου του 1953)|''Ματς του αιώνα'']] και τη ρεβάνς: [http://eu-football.info/_match.php?id=14439 3-6] και [http://eu-football.info/_match.php?id=14477 7-1] επί της [[Εθνική Αγγλίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Αγγλίας]]. Το Πάσχα του 1957 έδωσαν φιλικά με [[Εθνικός Πειραιώς|Εθνικό]] και [[Εθνική Ενόπλων Ελλάδος (ποδοσφαίρου)|Ενόπλων]] στον Πειραιά, για τη Hungaria που συγκρότησαν στη Βιέννη ως πολιτικοί φυγάδες της [[Ουγγρική Επανάσταση 1956|επανάστασης του 1956]]. Ο Πούσκας, [http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=68202&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=ASYASXASdASbASSASJASa&CropPDF=0 εάν όντως μίλησε περί Κοτρίδη], θα τον πρόσεξε σε αγώνα του [[Π.Ο.Κ.#Κύπελλο Πάσχα|κυπέλλου Πάσχα]] ή προπόνηση με τον Ολυμπιακό.</ref>»"'', ικανότητα που ο Αρβανίτης επιβεβαιώνει αριθμητικά: για κάθε τέρμα του στις πανελλήνιες διοργανώσεις με σουτ, καταγράφει άλλο ένα ως κεφαλοσφαιριστή.<ref>Αρβανίτης, ό.π, σελ. 80 και 346</ref> Άλλωστε, με το δεδομένο τρόπο και σε [[Το γωνιαίο λάκτισμα (Κόρνερ)|κτύπημα κόρνερ]] άνοιξε το σκορ τόσο στον [[Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1956-57#Ο τελικός|τελικό κυπέλλου του 1957]],<ref>[http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=125&dc=9&db=09&da=1957 Και δι' έκτην φοράν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το κύπελλον Ελλάδος], Γιώργος Μπέρτσος για την εφημ. «ΕΘΝΟΣ» 9 Σεπτ. 1957, σελ. 6</ref> όσο και το [[Εθνική Αιγύπτου (ποδόσφαιρο ανδρών)|Αίγυπτος]]-Ελλάδα 0-2 του 1951 (''"γυριστή από εκπληκτικό άλμα"''),<ref>''"Αυτή είναι η ιστορία της Εθνικής Ελλάδας (και πώς φτάσαμε στην Αφρική)"'', [[Ανδρέας Μπόμης]], ''Εκδόσεις Ερεχθηίδας'', Αθήνα 2009, ISBN 960-9912-50-8, σελ. 161</ref> στη μοναδική του επιτυχία για λογαριασμό της.
Παρότι οι –δύο– τότε μέσοι είχαν κυρίως αμυντικά καθήκοντα, ο ίδιος διακρίθηκε ιδιαίτερα και στην επίτευξη τερμάτων. Με 6 αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ του [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1953-1954#Στατιστικά|πρωταθλήματος Ελλάδας 1953-54]], ένα λιγότερο από το [[Χριστόφορος Γιεντζής|Χριστόφορο Γιεντζή]] του [[Π.Α.Ο.Κ. (ποδόσφαιρο ανδρών)|ΠΑΟΚ]]. Σύμφωνα με τον προαναφερόμενο Λέκκα,<ref name="προφίλ"/> ''"Ο [[Φέρεντς Πούσκας|Πούσκας]] είπε γι' αυτόν το 1957: «Έχει το κεφάλι του συμπαίκτη μου [[Σάντρο Κότσις|Κότσις]]<ref>[[:en:Sándor Kocsis|''Sándor Kocsis'']] ή "Χρυσοκέφαλος τσιγγάνος", [http://eu-football.info/_player.php?id=10820 75 γκολ σε 68 συναντήσεις] (1948-1956) για την [[Εθνική Ουγγαρίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Ουγγαρία]]. Επιθετικό δίδυμο περιοχής με τον Πούσκας στις [[Χόνβεντ Βουδαπέστης|Χόνβεντ]] και "Χρυσή ομάδα" (''Αράντσαπατ'') των Μαγιάρων, πρώτη εθνική χωρίς σέντερ φορ και εισάγουσα το [[ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο|"ολοκληρωτικό"]] ποδόσφαιρο. [[:en:Football at the 1952 Summer Olympics|Α' Ολυμπιονίκες 1952]] και πριν ανακηρυχθούν φιναλίστ του [[Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1954#Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 1954|Παγκοσμίου κυπέλλου 1954]], έλαβαν μέρος στο [[Αγγλία 3–6 Ουγγαρία (φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου του 1953)|''Ματς του αιώνα'']] και τη ρεβάνς του: τα [http://eu-football.info/_match.php?id=14439 3-6] και [http://eu-football.info/_match.php?id=14477 7-1] επί της [[Εθνική Αγγλίας (ποδόσφαιρο ανδρών)|Αγγλίας]]. Το Πάσχα του 1957 έδωσαν φιλικά στον Πειραιά με [[Εθνικός Πειραιώς|Εθνικό]] και [[Εθνική Ενόπλων Ελλάδος (ποδοσφαίρου)|Ενόπλων]], ως μέλη της Hungaria που συγκρότησαν στη Βιέννη όντες πολιτικοί φυγάδες της [[Ουγγρική Επανάσταση 1956|επανάστασης του 1956]]. Ο Πούσκας, [http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=68202&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=ASYASXASdASbASSASJASa&CropPDF=0 εάν όντως μίλησε περί Κοτρίδη], θα τον είχε προσέξει σε αγώνα του [[Π.Ο.Κ.#Κύπελλο Πάσχα|κυπέλλου Πάσχα]] ή προπόνηση.</ref>»"'', ικανότητα που ο Αρβανίτης επιβεβαιώνει αριθμητικά: για κάθε τέρμα του στις πανελλήνιες διοργανώσεις με σουτ, αντιστοιχεί και ένα μέσω κεφαλιάς.<ref name="Αρβ"/> Άλλωστε, με το δεδομένο τρόπο και σε [[Το γωνιαίο λάκτισμα (Κόρνερ)|κτύπημα κόρνερ]] άνοιξε το σκορ τόσο στον [[Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1956-57#Ο τελικός|τελικό κυπέλλου του 1957]],<ref>[http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=125&dc=9&db=09&da=1957 Και δι' έκτην φοράν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το κύπελλον Ελλάδος], Γιώργος Μπέρτσος για την εφημ. «ΕΘΝΟΣ» 9 Σεπτ. 1957, σελ. 6</ref> όσο και το [[Εθνική Αιγύπτου (ποδόσφαιρο ανδρών)|Αίγυπτος]]-Ελλάδα 0-2 του 1951 (''"γυριστή από εκπληκτικό άλμα"''),<ref>''"Αυτή είναι η ιστορία της Εθνικής Ελλάδας (και πώς φτάσαμε στην Αφρική)"'', [[Ανδρέας Μπόμης]], ''Εκδόσεις Ερεχθηίδας'', Αθήνα 2009, ISBN 960-9912-50-8, σελ. 161</ref> στη μοναδική του επιτυχία για λογαριασμό της.


Πέραν από κεφαλοσφαιριστής, υπήρξε εξαιρετικά δεινός στις [[Επανορθωτικό λάκτισμα (Πέναλτι)#Εκτέλεση|εκτελέσεις πέναλτι]]. Ο Λέκκας του πιστώνει 15 εύστοχες σε Πανελλήνιο και κύπελλο,<ref name="πέν">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 115, 119, 122, 128-129, 137, 142, 148-149, 153, 156, 164-165, 169, 172, 181-182, 190, 192, 206-207, 220-222</ref> ενώ μόλις μία αποτυχημένη και στέλνοντας μάλιστα την [[Μπάλα ποδοσφαίρου|μπάλα]] στο δοκάρι.<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 182</ref> Αντίπαλο είχε τότε βρει τον μέχρι πρόσφατα συμπαίκτη [[Κώστας Καραπατής|Κώστα Καραπατή]] και τον [[Ηρακλής Θεσσαλονίκης (ποδόσφαιρο)|Ηρακλή Θεσσαλονίκης]], με το σκορ στο 53' διαμορφωμένο ήδη για το τελικό 1-1 εντός έδρας που πάντως δεν εμπόδισε την κατάκτηση του [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1957-1958#Τελική φάση|πρωταθλήματος 1957-58]]. Το ίδιο έτος, 3 πέναλτι και συνολικά 4 γκολ τον αναβίβασαν σε ερυθρόλευκο αρχισκόρερ της επίσης νικηφόρας [[Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1957-58|διεξαγωγής του κυπέλλου]],<ref name="σ.181"/> χαρακτηριστικό είναι δε ότι από τα 11 βήματα σημείωσε το παρθενικό και το καταληκτικό –αυτό επί της ΑΕΚ– τέρμα της σταδιοδρομίας του στο πρωτάθλημα Ελλάδας, όπως και το εναρκτήριο στο κύπελλο.<ref name="πέν"/> Με συνυπολογισμό της πειραϊκής διοργάνωσης και των φιλικών αναμετρήσεων, ο Λέκκας παραθέτει ένα σύνολο 36 εύστοχων σε 38 εκτελέσεις για τον (χωρίς περαιτέρω τεκμηρίωση) ''"μεγαλύτερο σπεσιαλίστα του ποδοσφαίρου μας μέχρι σήμερα στα πέναλτι"''.<ref name="προφίλ"/>
Ο Κοτρίδης θεωρείται ακόμα και σήμερα ως ο κορυφαίος Έλληνας σπεσιαλίστας στις εκτελέσεις [[πέναλτι]] με 36/38 εκτελέσεις σε επίσημους αγώνες.


=== Στις εθνικές ομάδες ===
=== Στις εθνικές ομάδες ===

Έκδοση από την 19:49, 27 Ιουνίου 2015

Μπάμπης Κοτρίδης

Ο Κοτρίδης μεταξύ Μουράτη και Ρωσίδη (δεξιά)
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης30 Οκτωβρίου 1928
Τόπος γέννησηςΔραπετσώνα, Ελλάδα
Ημερ. θανάτου18 Απριλίου 2009 (80 ετών)
Τόπος θανάτουΑθήνα, Ελλάδα
ΘέσηΜέσος
Ομάδες νέων
1945-1947Ολυμπιακός Πειραιώς
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1947-1961Ολυμπιακός Πειραιώς223(48)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1951-1957Ελλάδα18(1)
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Χαράλαμπος (Μπάμπης) Κοτρίδης (30 Οκτωβρίου 1928,[1] Δραπετσώνα – 18 Απριλίου 2009,[2] Αθήνα) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε αποκλειστικά με τον Ολυμπιακό Πειραιώς, όπως και έφηβος αθλητής στίβου στον Πανιώνιο.

Σταδιοδρομία

Σε συλλογικό επίπεδο

Γεννήθηκε στη Δραπετσώνα και μεγάλωσε στην Καλλιθέα, ξεκίνησε δε τον αθλητισμό από το γειτονικό Πανιώνιο και τα 400 μέτρα με εμπόδια λόγω μεγάλου ύψους. Όταν τον παρακολούθησε να παίζει ποδόσφαιρο σε αλάνα, ο Γιώργος Μαλεύρης πρότεινε να δοκιμαστεί στην ΑΕΚ που απορρίφθηκε και ακολούθως τους Ερυθρόλευκους, όντας εκείνος ενεργός ακόμη αμυντικός τους.[3]

Σύνοψη

Ο επονομαζόμενος Ψηλός υπέγραψε δελτίο το 1945,[4] αρχικά προπονούμενος με τα τσικό (σήμερα τμήματα υποδομής). Παράλληλα συνέχισε στο στίβο του Πανιωνίου και το 1946 επιλέχθηκε ως άλτης του ύψους για το εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στην ποδοσφαιρική δραστηριότητα μετά παρότρυνση των Βαγγέλη και Γιάννη Χέλμη, υπευθύνων της β' ομάδας του Ολυμπιακού. Την πρώτη εμφάνιση με την αντίστοιχη α' πραγματοποίησε στις 17 Σεπτεμβρίου 1947, αγωνιζόμενος από το 46' κατά το εντός έδρας φιλικό 5-0 επί της Βικτώρια Αθηνών,[5] ενώ σε επίσημη συνάντηση έλαβε μέρος 16 μήνες αργότερα. Αντίπαλος υπήρξε ο Έσπερος Καλλιθέας στο Ποδηλατοδρόμιο για τη νίκη κυπέλλου με 3-1 της 30ης Ιανουαρίου 1949,[6] μόλις 8 ημέρες έπειτα το ντεμπούτο του Ηλία Ρωσίδη.[7] Οι δύο τους θα εγκαταλείψουν σχεδόν ταυτόχρονα την ενεργό δράση, έχοντας ενδιάμεσα διαγράψει πολυετή πορεία για το σωματείο, καταλάβει τις κορυφαίες θέσεις σε μία σειρά στατιστικών κατηγοριών συμμετοχών, χριστεί αρχηγοί και διεθνείς. Στο ίδιο γήπεδο και την 16η Απριλίου ο Κοτρίδης σημείωσε το παρθενικό του τέρμα, όταν η αντίσταση του Αργοναύτη στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πειραιώς κάμφθηκε με 2-1 χάρις σε δύο δικά του (5' και 60'),[8] παρά την επάνοδο (για 10 εβδομάδες και τελευταία φορά) του δεινότατου σκόρερ Γιάννη Βάζου.[9]

Στη βασική 11άδα καθιερώθηκε την επόμενη αγωνιστική περίοδο 1949-50, ως αριστερός μέσος (με το Διονύση Μινάρδο στα δεξιά) κατόπιν της αποχώρησης του 37χρονου Γιώργου Βαγιακάκου. Η αειθαλής παρουσία του προκατόχου, του επέτρεψε μόνο στα 21 να καταλάβει τη θέση που πάντως διατήρησε μέχρι την –προχωρημένη για τότε– ηλικία των 32. Υπήρξε αναντικατάστατο στέλεχος σε όλη την επιτυχημένη ερυθρόλευκη εποχή του '50, διατελώντας από τους αρχηγούς της ομάδας.[10] Τελευταία των 11 συναπτών περιόδων του ως βασικός, αποτέλεσε η 1959-60 και εναρκτήρια της Α' Εθνικής κατηγορίας, συγκαταλεγόμενος σε όσους "ένωσαν" την πρώτη μεταπολεμική 15ετία με τον πρόσφατο μισό αιώνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Την ερχόμενη 1960-61, ολοκλήρωσε την καριέρα του με συμπλήρωση 259 επίσημων εμφανίσεων:

... αναδείχτηκε σε μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Παίκτης με θαυμάσιο κοντρόλ, καλή ντρίμπλα, φοβερή αντοχή και «ολυμπιακό σθένος», ήταν πολλές φορές μια ομάδα μόνος του.

Αλεξανδρής-Λέκκας[4]

00000000000000000000 113 στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και την Α' Εθνική (24 τέρματα)
00000000000000000000 044 στο κύπελλο Ελλάδας (10)
00000000000000000000 002 στο κύπελλο Πρωταθλητριών
00000000000000000000 100 στο Πειραϊκό πρωτάθλημα (24)
και 160 σε φιλικά με εγχώριους ή ξένους αντιπάλους (τουλάχιστον 22 γκολ).[11] [3]

Ειδικά το διάστημα 1946-1959 του Πανελλήνιου, πρόκειται για τον τρίτο των Ερυθρόλευκων σε συμμετοχές (85 – Ρωσίδης 97, Σούλης Κίνλεϊ 89) και δεύτερο σκόρερ τους (23 τέρματα με Γιάννη Ιωάννου, Θέμη Μουστακλή και Θανάση Μπέμπη – 33 ο Ηλίας Υφαντής).[12] Οι ιστορικοί ερευνητές του συλλόγου Στάθης Αρβανίτης και Ηλίας Λέκκας, αμφότεροι καταγράφουν ότι επί 4,5 σχεδόν χρόνια (Ιούλιος 1954-Φεβρουάριος 1959) απουσίασε σε μόλις ένα αγώνα της διοργάνωσης (τελικές φάσεις, προκριματική 1956, διπλό μπαράζ 1957), ρεκόρ που υπερβαίνει μόνο ο Ρωσίδης με έναν σε 7,5 (1951-1958).[13] [12] Στη δε Α' κατηγορία της τοπικής ΕΠΣ Πειραιώς 1925 έως 1959, οι "διόσκουροι" παίκτες έχουν στο ενεργητικό τους περισσότερες αναμετρήσεις από κάθε άλλον (ο Ρωσίδης 103 ή 104).[14] [15] Επιπλέον, ο Αρβανίτης τους περιλαμβάνει "με τους πιο αντιπροσωπευτικούς στην κάθε δεκαετία που εδημιούργησαν τον Θρύλο" και συγκεκριμένα την 1950-1960.[16]

Το τελευταίο του τέρμα σε επίσημη συνάντηση πέτυχε στις 18 Δεκεμβρίου 1960, ανοίγοντας το σκορ για το εντός έδρας 3-1 πρωταθλήματος επί της ΑΕΚ, ενώ η επόμενη αγωνιστική την 15η Ιανουαρίου και το 0-0 του σταδίου Ν. Σμύρνης με τον Πανιώνιο υπήρξε η καταληκτική εμφάνιση της 12χρονης παρουσίας του σε επίπεδο διοργανώσεων[17] (συμπτωματικά και στις δύο περιπτώσεις, εναντίον σωματείων που μέσω διαφορετικού τρόπου είχε σχετιστεί ως νεαρός αθλητής). Ένα εξάμηνο αργότερα και τιμής ένεκεν μάλιστα αρχηγός, μετείχε τελευταία φορά για τον Ολυμπιακό κατά τη νίκη 2-1 με αντίπαλο τη Σάντος της Βραζιλίας και του Πελέ,[18] όπου σε αυτό το ταραχώδες φιλικό της 4ης Ιουλίου 1961 συνέβαλε ακούσια στο αριθμητικό πλεονέκτημα από τις αρχές της επανάληψης:

Εις το 7' έγιναν τα μεγάλα επεισόδια. Ο δεξιός ακραίος των Βραζιλιάνων Σορβάζ έκαμε ένα σκληρό φάουλ επί του Κοτρίδη. Ο τελευταίος εκνευρισμένος του επετέθη. Ο Κουντίνιο[19] έτρεξε γρήγορα και κατάφερε ένα δυνατόν λάκτισμα επί του Κοτρίδη. Από εκεί και πέρα ο στίβος του γηπέδου του Παναθηναϊκού έγινε αρένα, όπου Έλληνες και Βραζιλιάνοι ποδοσφαιρισταί αλληλοεδέρνοντο. Όταν η θύελλα επέρασε και η γαλήνη επανήλθεν, ο διαιτητής κ. Ιωαννίδης απέβαλε τον Κουντίνιο και η Σάντος συνέχισεν αγωνιζόμενη με δέκα παίκτας.[20]

Ο Ρωσίδης απουσίαζε με τραύμα στο κεφάλι από το 3-0 επί του Πανιωνίου για τον τελικό κυπέλλου, γεγονός που τον είχε υποχρεώσει να προωθηθεί σε ακραίο επιθετικό κατά το β' ημίχρονο.[21] Επίσης αρχηγός στη συγκεκριμένη αναμέτρηση δύο ημέρες νωρίτερα, εκείνη θα αποδεικνυόταν η δική του αποχαιρετιστήρια επίσημη, καθώς την επόμενη περίοδο 1961-62 θα εμφανιστεί μόνο σε ορισμένες φιλικές του φθινοπώρου.[22]

Σκόρερ

Παρότι οι –δύο– τότε μέσοι είχαν κυρίως αμυντικά καθήκοντα, ο ίδιος διακρίθηκε ιδιαίτερα και στην επίτευξη τερμάτων. Με 6 αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος Ελλάδας 1953-54, ένα λιγότερο από το Χριστόφορο Γιεντζή του ΠΑΟΚ. Σύμφωνα με τον προαναφερόμενο Λέκκα,[4] "Ο Πούσκας είπε γι' αυτόν το 1957: «Έχει το κεφάλι του συμπαίκτη μου Κότσις[23]»", ικανότητα που ο Αρβανίτης επιβεβαιώνει αριθμητικά: για κάθε τέρμα του στις πανελλήνιες διοργανώσεις με σουτ, αντιστοιχεί και ένα μέσω κεφαλιάς.[11] Άλλωστε, με το δεδομένο τρόπο και σε κτύπημα κόρνερ άνοιξε το σκορ τόσο στον τελικό κυπέλλου του 1957,[24] όσο και το Αίγυπτος-Ελλάδα 0-2 του 1951 ("γυριστή από εκπληκτικό άλμα"),[25] στη μοναδική του επιτυχία για λογαριασμό της.

Πέραν από κεφαλοσφαιριστής, υπήρξε εξαιρετικά δεινός στις εκτελέσεις πέναλτι. Ο Λέκκας του πιστώνει 15 εύστοχες σε Πανελλήνιο και κύπελλο,[26] ενώ μόλις μία αποτυχημένη και στέλνοντας μάλιστα την μπάλα στο δοκάρι.[27] Αντίπαλο είχε τότε βρει τον μέχρι πρόσφατα συμπαίκτη Κώστα Καραπατή και τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, με το σκορ στο 53' διαμορφωμένο ήδη για το τελικό 1-1 εντός έδρας που πάντως δεν εμπόδισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος 1957-58. Το ίδιο έτος, 3 πέναλτι και συνολικά 4 γκολ τον αναβίβασαν σε ερυθρόλευκο αρχισκόρερ της επίσης νικηφόρας διεξαγωγής του κυπέλλου,[10] χαρακτηριστικό είναι δε ότι από τα 11 βήματα σημείωσε το παρθενικό και το καταληκτικό –αυτό επί της ΑΕΚ– τέρμα της σταδιοδρομίας του στο πρωτάθλημα Ελλάδας, όπως και το εναρκτήριο στο κύπελλο.[26] Με συνυπολογισμό της πειραϊκής διοργάνωσης και των φιλικών αναμετρήσεων, ο Λέκκας παραθέτει ένα σύνολο 36 εύστοχων σε 38 εκτελέσεις για τον (χωρίς περαιτέρω τεκμηρίωση) "μεγαλύτερο σπεσιαλίστα του ποδοσφαίρου μας μέχρι σήμερα στα πέναλτι".[4]

Στις εθνικές ομάδες

Αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική Ελλάδας στις 8 Απριλίου 1951, στον εκτός έδρας αγώνα εναντίον της Β' Ιταλίας, που διεξήχθη στο Παλέρμο, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Φιλίας Ανατολικής Μεσογείου. Συνολικά με τη γαλανόλευκη φανέλα αγωνίστηκε σε 18 αγώνες και σημείωσε ένα γκολ. Είναι από τους λίγους Έλληνες αθλητές που έγινε διεθνής σε δύο διαφορετικά αθλήματα.

Τίτλοι - διακρίσεις

Ως ποδοσφαιριστής[28] [29]

1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958 και 1959
1951, 1952, 1953 χωρίς συμμετοχή στον τελικό, 1954, 1957 (στον τελικό άνοιξε το σκορ με κεφαλιά), 1958, 1959 χωρίς συμμετοχή στον τελικό και 1960 – δεν μετείχε σε κάποιον αγώνα της νικηφόρας διοργάνωσης 1960-61
1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958 και 1959
  • μία (1) φορά δεύτερος σκόρερ Πανελλήνιου πρωταθλήματος:
1954 με 6 τέρματα.

Παραπομπές - σημειώσεις

  1. ↑ Χαράλαμπος "Μπάμπης" Κοτρίδης, eu-football.info
  2. ↑ "Έφυγε" ο Μπάμπης Κοτρίδης, sport24.gr
  3. ↑ 3,0 3,1 "H ιστορία του Ολυμπιακού", Γιώργος Αλεξανδρής-Ηλίας Λέκκας, Εκδόσεις Γ.Χ Αλεξανδρή, Αθήνα 1996, τόμ. Β, σελ. 746
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124
  5. ↑ Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 108 και 110
  6. ↑ Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124 και 115
  7. ↑ "Αυτός είναι ο Ολυμπιακός • Η ένδοξη ιστορία του δημοφιλούς συλλόγου", Πάνος Μακρίδης - Ευάγγελος Φουντουκίδης, έκδοση εφημ. «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ», Αθήναι 1957, σελ. 73
  8. ↑ Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 114 και 118-119
  9. ↑ Μακρίδης-Φουντουκίδης, ό.π, 74-75
  10. ↑ 10,0 10,1 Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 181
  11. ↑ 11,0 11,1 "Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου", Στάθης Αρβανίτης, Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1, σελ. 34, 80 και 346
  12. ↑ 12,0 12,1 Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 202 και 200
  13. ↑ Αρβανίτης, ό.π, σελ. 268
  14. ↑ Αρβανίτης, ό.π, 34-36
  15. ↑ Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Β, σελ. 723 και 728-729
  16. ↑ σε σύστημα 3-2-5 (με παρένθεση η θητεία τους στην Ανδρών Ελλάδας ως μέλη του Ολυμπιακού, 1948-1967):
    Θεοδωρίδης (12, Αρχηγός 2) – Ρωσίδης (29, Αρχηγός 17), Κίνλεϊ (5), Μουράτης † (16/1 γκολ, Αρχηγός 2) – Πολυχρονίου (27, Αρχηγός 15), Κοτρίδης † (18/1) – Ιωάννου (3), Δαρίβας (16/4), Υφαντής (7/2), Μπέμπης (15, Αρχηγός 7), Δρόσος † (8).
    [Αρβανίτης, ό.π, σελ. 21 και 45]
  17. ↑ Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 220-222
  18. ↑ Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124 και 214
  19. ↑ Coutinho: νεότατος τότε κεντρικός επιθετικός που θα εξελιχθεί στο –θεωρούμενο ως– δεύτερο κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών για το σύλλογο έπειτα τον Πελέ, με τον οποίον συνέθεσαν άκρως παραγωγικό δίδυμο (370 και 1.091 γκολ αντίστοιχα). Παγκόσμιος πρωταθλητής 1962 με τη Βραζιλία, παρότι τραυματίας που δεν χρησιμοποιήθηκε.
  20. ↑ εφημ. «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» 5 Ιουλ. 1961 [αναδημοσίευση Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 218]
  21. ↑ Επεκράτησαν η παράδοσις και η «δύναμις της φανέλλας», Ευάγγελος Φουντουκίδης για την εφημ. «ΕΘΝΟΣ» 3 Ιουλ. 1967, σελ. 6
  22. ↑ Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 123 και 234-235
  23. ↑ Sándor Kocsis ή "Χρυσοκέφαλος τσιγγάνος", 75 γκολ σε 68 συναντήσεις (1948-1956) για την Ουγγαρία. Επιθετικό δίδυμο περιοχής με τον Πούσκας στις Χόνβεντ και "Χρυσή ομάδα" (Αράντσαπατ) των Μαγιάρων, πρώτη εθνική χωρίς σέντερ φορ και εισάγουσα το "ολοκληρωτικό" ποδόσφαιρο. Α' Ολυμπιονίκες 1952 και πριν ανακηρυχθούν φιναλίστ του Παγκοσμίου κυπέλλου 1954, έλαβαν μέρος στο Ματς του αιώνα και τη ρεβάνς του: τα 3-6 και 7-1 επί της Αγγλίας. Το Πάσχα του 1957 έδωσαν φιλικά στον Πειραιά με Εθνικό και Ενόπλων, ως μέλη της Hungaria που συγκρότησαν στη Βιέννη όντες πολιτικοί φυγάδες της επανάστασης του 1956. Ο Πούσκας, εάν όντως μίλησε περί Κοτρίδη, θα τον είχε προσέξει σε αγώνα του κυπέλλου Πάσχα ή προπόνηση.
  24. ↑ Και δι' έκτην φοράν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το κύπελλον Ελλάδος, Γιώργος Μπέρτσος για την εφημ. «ΕΘΝΟΣ» 9 Σεπτ. 1957, σελ. 6
  25. ↑ "Αυτή είναι η ιστορία της Εθνικής Ελλάδας (και πώς φτάσαμε στην Αφρική)", Ανδρέας Μπόμης, Εκδόσεις Ερεχθηίδας, Αθήνα 2009, ISBN 960-9912-50-8, σελ. 161
  26. ↑ 26,0 26,1 Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 115, 119, 122, 128-129, 137, 142, 148-149, 153, 156, 164-165, 169, 172, 181-182, 190, 192, 206-207, 220-222
  27. ↑ Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 182
  28. ↑ Αρβανίτης, ό.π, σελ. 23, 257 και 333
  29. ↑ Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 22

Πηγές

  • H Ιστορία του Ολυμπιακού , Έκδοση Γ.Χ. Αλεξανδρής , Αθήνα, 1996
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μπάμπης_Κοτρίδης&oldid=5322673"