Διονύσιος Τσόκος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
WQUlrich (συζήτηση | συνεισφορές)
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
[[Εικόνα:Tsokos - Theoklitos Farmakidis.jpg|right|200px|thumb|Δ. Τσόκος, ''Προσωπογραφία του
[[Εικόνα:Tsokos - Theoklitos Farmakidis.jpg|right|200px|thumb|Δ. Τσόκος, ''Προσωπογραφία του
Θεόκλητου Φαρμακίδη'' (1858). Λάδι σε μουσαμά, 74 εκ. x 58 εκ. Συλλογή της Βουλής των Ελλήνων.]]
Θεόκλητου Φαρμακίδη'' (1858). Λάδι σε μουσαμά, 74 εκ. x 58 εκ. Συλλογή της Βουλής των Ελλήνων.]]Ο '''Διονύσιος Τσόκος''' ([[Ζάκυνθος]], [[1814]] ή [[1820]] – [[Αθήνα]], [[1862]]) ήταν ένας από τους πρώτους εθνικούς [[ζωγραφική|ζωγράφους]] της ελεύθερης [[Ελλάδα|Ελλάδας]].
{{commonscat|Dionysios Tsokos}}
Ο '''Διονύσιος Τσόκος''' ([[Ζάκυνθος]], [[1814]] ή [[1820]] – [[Αθήνα]], [[1862]]) ήταν ένας από τους πρώτους εθνικούς [[ζωγραφική|ζωγράφους]] της μεταοθωμανικής [[Ελλάδα|Ελλάδας]].


== Βιογραφία ==
Οί γονείς του Τσόκου ήταν [[Ήπειρος|Ηπειρώτες]]. Τα πρώτα μαθήματα [[ζωγραφική|ζωγραφικής]] τα έλαβε κοντά στον [[Νικόλαος Καντούνης|Νικόλαο Καντούνη]]. Ο τελευταίος ήταν ανεμεμειγμένος στην [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|εθνική εξέγερση του 1821]] και είχε υποστεί διώξεις και ταλαιπωρίες για τις ιδέες και την δράση του. Έτσι ο Τσόκος, έλαβε από τον δάσκαλό του όχι μόνον καλλιτεχνική παιδεία, αλλά και έντονη εθνική συνείδηση.
Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο γύρω στα 1820.<ref name=":0">{{Cite book|title = Ζωγραφίζοντας στην Κέρκυρα|last = |first = |publisher = Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου - Υπουργείο Πολιτισμού|year = |isbn = |location = Παράρτημα Κέρκυρας|pages = 76}}</ref> Φέρεται να έλαβε τα πρώτα μαθήματα [[ζωγραφική|ζωγραφικής]] στη Ζάκυνθο υπό την εποπτεία του [[Νικόλαος Καντούνης|Νικόλαου Καντούνη]]. Αργότερα εγκαταστάθηκε λόγω σπουδών στη [[Βενετία]] όπου σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης με καθηγητή τον Ιταλό [[Λουδοβίκος Λιππαρίνι|Λουδοβίκο Λιππαρίνι]] (Ludovico Lipparini). Μάλιστα κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην ιταλική πόλη συμμετείχε δύο φορές σε εκθέσεις ζωγραφικής . Το [[1847]] εγκαταστάθηκε στην [[Αθήνα]] και το 1856 τοποθετήθηκε στη θέση του καθηγητή σχεδίου στο [[Αρσάκειο Αθηνών]]. Επηρεασμένος από τον καθηγητή του και εμπνευσμένος από υψηλό πατριωτικό φρόνημα ζωγράφισε μια σειρά από έργα σχετιζόμενα με την [[Ελληνική Επανάσταση του 1821]] όπως η ''Φυγή από την Πάργα'' ([[1849]]), ''Ο όρκος των Φιλικών'' ([[1849]]), ''Η δολοφονία του Καποδίστρια'' ([[1850]]), κ.ά. Από το [[1850]] έως το [[1860]] εκτέλεσε κατά παραγγελία πολλές προσωπογραφίες ιστορικών προσώπων της εποχής καθώς και προσωπογραφίες καθηγητών του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]].<ref name=":0" /> Λίγο χρόνια πριν το θάνατό του, ανέλαβε έπειτα από παραγγελία της ελληνικής κυβέρνησης να ζωγραφίσει πορτραίτων των αγωνιστών της Επανάστασης, όμως ο θάνατος του το [[1862]] δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει το έργο του.<ref name=":0" />


== Τεχνοτροπία ==
Λέγεται ότι ο Τσόκος εγκατέλειψε την [[Ζάκυνθος|Ζάκυνθο]] για να εγκατασταθεί στην ελεύθερη [[Ελλάδα]]. Πάντως είναι βέβαιο ότι το [[1844]] ήταν στην [[Βενετία]], όπου παρακολούθουσε κανονικά μαθήματα [[ζωγραφική|ζωγραφικής]] με δάσκαλο τον [[Ιταλία|ιταλό]] [[Λουδοβίκο Λιππαρίνι]] (Ludovico Lipparini). Με παρότρυνση του Λιπαρρίνι άρχισε να ασχολείται με ιστορικά θέματα και με προσωπογραφίες. Το [[1845]] συμμετείχε με ένα πορτρέτο γυναίκας στην Δημόσια Έκθεση της Ακαδημίας της [[Βενετία|Βενετίας]] και το όνομά του αναφέρεται σε σχετική τεχνοκριτική που δημοσιεύθηκε σε [[Ιταλία|ιταλική]] εφημερίδα της εποχής.
Το έργο του - κυρίως θέματα από την [[Επανάσταση του 1821]], προσωπογραφίες και αγιογραφίες - συνδυάζει στοιχεία ακαδημαϊσμού με λαϊκότροπα στοιχεία ενώ είναι εμφανής η τάση εξιδανίκευσης. Στα έργα του που αφορούν την Επανάσταση παρατηρούνται σκηνές μικρού μεγέθους, σχετιζόμενες κατά κύριο λόγο με τα Επτάνησα ενώ σε αυτά είναι έντονη περισσότερο η προσωπική συγκίνηση ενώ παρά την ύπαρξή της, η ηρωική διάθεση υπάρχει σε μικρότερη κλίμακα.<ref>{{Cite book|title = Εθνική Πινακοθήκη 100 χρόνια Τέσσερις αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής - Από τις Συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης και του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη|last = |first = |publisher = Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου|year = 1999|isbn = |location = Αθήνα|pages = 65-66}}</ref>


== Παραπομπές ==
Επέστρεψε στην [[Αθήνα]] το [[1847]], όπου συνέχισε να ασχολείται με ιστορικά θέματα δημιουργώντας γνωστούς πίνακας όπως: ''Φυγή από την Πάργα'' ([[1849]]), ''Ο όρκος των Φιλικών'' ([[1849]]), ''Η δολοφονία του Καποδίστρια'' ([[1850]]), κ.ά. Από το [[1850]] έως το [[1860]] εκτέλεσε κατά παραγγελία πολλές προσωπογραφίες ιστορικών προσώπων της εποχής καθώς και προσωπογραφίες καθηγητών του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]]. Το [[1856]] διορίστηκε καθηγητής σχεδίου και [[ζωγραφική|ζωγραφικής]] στο [[Αρσάκειο]]. Την ίδια χρονιά εντυπωσίασε τους τεχνοκριτικούς με τις προσωπογραφίες του στην Έκθεση των Τεχνών που διοργάνωσε το τότε Σχολείον των Τεχνών (η μετέπειτα [[Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών]]). Πέθανε το [[1862]] υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
<references />


== Βιβλιογραφία ==
Το έργο του &mdash; κυρίως θέματα από την [[Επανάσταση του 1821]], προσωπογραφίες και αγιογραφίες &mdash; συνδυάζει στοιχεία του ιταλικού ακαδημαϊσμού με στοιχεία της [[Επτανησιακή Σχολή (ζωγραφική)|Επτανησιακής Σχολής]]. Σήμερα θεωρείται ένας από τους πρωτεργάτες της [[ζωγραφική|ζωγραφικής]] στην νεότερη [[Ελλάδα]].


{{Επτανησιακή Σχολή}}
{{Επτανησιακή Σχολή}}

Έκδοση από την 14:33, 25 Ιουνίου 2015

Δ. Τσόκος, Προσωπογραφία του Θεόκλητου Φαρμακίδη (1858). Λάδι σε μουσαμά, 74 εκ. x 58 εκ. Συλλογή της Βουλής των Ελλήνων.

Ο Διονύσιος Τσόκος (Ζάκυνθος, 1814 ή 1820Αθήνα, 1862) ήταν ένας από τους πρώτους εθνικούς ζωγράφους της ελεύθερης Ελλάδας.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο γύρω στα 1820.[1] Φέρεται να έλαβε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στη Ζάκυνθο υπό την εποπτεία του Νικόλαου Καντούνη. Αργότερα εγκαταστάθηκε λόγω σπουδών στη Βενετία όπου σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης με καθηγητή τον Ιταλό Λουδοβίκο Λιππαρίνι (Ludovico Lipparini). Μάλιστα κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην ιταλική πόλη συμμετείχε δύο φορές σε εκθέσεις ζωγραφικής . Το 1847 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1856 τοποθετήθηκε στη θέση του καθηγητή σχεδίου στο Αρσάκειο Αθηνών. Επηρεασμένος από τον καθηγητή του και εμπνευσμένος από υψηλό πατριωτικό φρόνημα ζωγράφισε μια σειρά από έργα σχετιζόμενα με την Ελληνική Επανάσταση του 1821 όπως η Φυγή από την Πάργα (1849), Ο όρκος των Φιλικών (1849), Η δολοφονία του Καποδίστρια (1850), κ.ά. Από το 1850 έως το 1860 εκτέλεσε κατά παραγγελία πολλές προσωπογραφίες ιστορικών προσώπων της εποχής καθώς και προσωπογραφίες καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών.[1] Λίγο χρόνια πριν το θάνατό του, ανέλαβε έπειτα από παραγγελία της ελληνικής κυβέρνησης να ζωγραφίσει πορτραίτων των αγωνιστών της Επανάστασης, όμως ο θάνατος του το 1862 δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει το έργο του.[1]

Τεχνοτροπία

Το έργο του - κυρίως θέματα από την Επανάσταση του 1821, προσωπογραφίες και αγιογραφίες - συνδυάζει στοιχεία ακαδημαϊσμού με λαϊκότροπα στοιχεία ενώ είναι εμφανής η τάση εξιδανίκευσης. Στα έργα του που αφορούν την Επανάσταση παρατηρούνται σκηνές μικρού μεγέθους, σχετιζόμενες κατά κύριο λόγο με τα Επτάνησα ενώ σε αυτά είναι έντονη περισσότερο η προσωπική συγκίνηση ενώ παρά την ύπαρξή της, η ηρωική διάθεση υπάρχει σε μικρότερη κλίμακα.[2]

Παραπομπές

  1. 1,0 1,1 1,2 Ζωγραφίζοντας στην Κέρκυρα. Παράρτημα Κέρκυρας: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου - Υπουργείο Πολιτισμού. σελ. 76. 
  2. Εθνική Πινακοθήκη 100 χρόνια Τέσσερις αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής - Από τις Συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης και του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη. Αθήνα: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου. 1999. σελίδες 65–66. 

Βιβλιογραφία