Το Νούμερο 31328: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
PanosAmst (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
PanosAmst (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 11: Γραμμή 11:
| χώρα_προέλευσης = Ελλάδα
| χώρα_προέλευσης = Ελλάδα
| γλώσσα = Ελληνικά
| γλώσσα = Ελληνικά
| πρώτη_έκδοση = 1930
| πρώτη_έκδοση = 1931
| ISBN = 960-05-0070-3
| ISBN = 960-05-0070-3
| προηγούμενο_βιβλίο_σειράς =
| προηγούμενο_βιβλίο_σειράς =

Έκδοση από την 15:16, 31 Μαΐου 2015

Το Νούμερο 31328
Αρχείο:Το Νούμερο 31328.JPG
ΣυγγραφέαςΗλίας Βενέζης
ΤίτλοςΤο Νούμερο 31328
ΓλώσσαΕλληνικά
Ημερομηνία δημοσίευσης1931
Μορφήμυθιστόρημα

Το Νούμερο 31328 (υπότιτλος: «Το βιβλίο της σκλαβιάς») είναι το πρώτο κατά χρονική σειρά μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη και σημαντικό έργο της ελληνικής λογοτεχνίας με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1931 μέχρι σήμερα. Στο βιβλίο αυτό ο Βενέζης εξιστορεί τις κακουχίες και τις περιπέτειες που έζησε ο ίδιος όταν στα 18 του πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Τούρκους και οδηγήθηκε στα τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού) της Ανατολής μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες.[1] Αρχικά το Το Νούμερο 31328 γράφτηκε το 1924 και δημοσιεύεται σε συνέχειες τον ίδιο χρόνο στην Εφημερίδα Καμπάνα της Μυτιλήνης.[2] Ξαναδουλεύεται από τον συγγραφέα το 1931 όταν και εκδίδεται για πρώτη φορά σε έναν τόμο. Το βιβλίο χωρίζεται σε είκοσι κεφάλαια, έκαστο το οποίων έχει για τίτλο έναν από τους θρήνους των Ψαλμών του Δαυίδ. Στόχος του συγγραφέα είναι να παρουσιάσει την τραγωδία των Ελλήνων αιχμαλώτων και ταυτόχρονα την αμοιβαία προσέγγιση ανθρωπιάς μεταξύ φρουρών και αιχμαλώτων. Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο με λόγο κοφτό και παραστατικό πού περιέχει πολλές τούρκικες λέξεις. Η αφήγηση είναι γραμμική με εκτενείς διαλόγους και εστίαζει στα συναισθήματα που προκαλούν οι κακουχίες.[3] Συνολίκα ο Βενέζης πέρασε 14 μήνες στα τάγματα εργασίας. Ελευθερώθηκε το 1923 και επέστρεψε στην Μυτιλήνη. Ήταν ένας από τους ελάχιστους αιχμαλώτους που κατόρθωσαν να επιζήσουν από τα τάγματα εργασίας χάνοντας όμως όλους τους φίλους του.[2] Ο αριθμός του δόθηκε όταν συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών.[4]

Πλοκή

Η αφήγηση αρχίζει με την επιλογή των εφήβων και των νέων που οι Τούρκοι τους προορίζουν για τα τάγματα εργασίας. Η επιλογή αυτή πραγματοποιείται τη στιγμή που το αλλόφρον πλήθος αναζητάει ένα μέσο για να περάσει από τις ακτές της Ιωνίας στη μητροπολιτική Ελλάδα. Όσοι επιλέχτηκαν οδηγούνται σε πρόχειρα καταλύματα, όπου επισημαίνονται εκείνοι που θα εκτελεστούν. Κατά διαστήματα απάγονται ομάδες ολόκληρες αιχμαλώτων που οδηγούνται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Το μίσος και τα πάθη των νικητών δεν ικανοποιούνται από τα δεινοπαθήματα μόνο των αιχμαλώτων αλλά πρέπει να κορεστούν από την εξόντωσή τους. Η διαδικασία αυτή που γεμίζει φόβο τους αιχμαλώτους και τους υποχρεώνει να ζουν με την αγωνία του αναμενόμενου θανάτου κρατάει μέρες ολόκληρες, ώσπου όσοι επέζησαν, συνταγμένοι σε ομάδες, μπουλούκια για την ακρίβεια, παραλαμβάνονται από ένοπλους φρουρούς για να μεταφερθούν στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Έτσι αρχίζει μια μαρτυρική πορεία που κρατάει μέρες ολόκληρες. Στη διάρκειά της η κούραση, η πείνα, η δίψα και οι εξευτελισμοί αφαιρούν κάθε ανθρώπινο συναίσθημα από το πλήθος αυτό και το μεταβάλλουν σε απλά ζώα, που το μόνο που τους απομένει ζωντανό είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, η ελπίδα και η προσπάθεια τους να επιζήσουν. Δεν πρόκειται πλέον για τους ανθρώπους αλλά για απλούς αριθμούς. Την προσωπικότητά τους την αντικαθιστά ο αριθμός, το νούμερο, που ο καθένας φέρνει στο στήθος του σαν σημάδι αναγνώρισης. Κάποτε επιτέλους όσοι αιχμάλωτοι επέζησαν φτάνουν στο Κίρκαγατς. Εκεί οι συνθήκες της ζωής τους αλλάζουν, γίνονται πιο ανθρώπινες, και αυτό έχει ως συνέπεια να ξαναβρούν σε κάποιο μέτρο τουλάχιστο, τον παλιό τους εαυτό. Είναι υποχρεωμένοι να εργαστούν. Προσλαμβάνονται συνήθως σε αγροκτήματα. Και εκεί, ανάλογα με τους ανθρώπους στους οποίους θα τύχουν, βρίσκουν συχνά τη ζεστασιά της ανθρώπινης παρουσίας, την καλοσύνη, την ανθρωπιά, ακόμα και τον έρωτα. Παρά την τραγική θέση τους και την πολύ σκληρή συνήθως εργασία, έχουν το συναίσθημα ότι είναι άνθρωποι. Τα συναισθήματα και οι ψυχικές τους αντιδράσεις που ήταν ναρκωμένες, αρχίζουν πάλι να λειτουργούν κανονικά. Οι αριθμοί μεταβλήθηκαν σε ανθρώπους. Τέλος, όσοι επέζησαν, αναχωρούν για να μεταφερθούν στο ελληνικό έδαφος.

Παραπομπές

  1. «Ηλίας Βενέζης: Το νούμερο 31328». Λόγιος Ερμής. 01/09/2012. Ανακτήθηκε στις 31/05/2015.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate=, |date= (βοήθεια)
  2. 2,0 2,1 «Το Νούμερο 31328 του Ηλία Βενέζη». Γυρίζω Σελίδα. 14/07/2012. Ανακτήθηκε στις 31/05/2015.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate=, |date= (βοήθεια)
  3. «Ηλίας Βενέζης "Το Νούμερο 31328"». Φιλοblogικό. 02/04/2013. Ανακτήθηκε στις 31/05/2015.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate=, |date= (βοήθεια)
  4. Speros Vryonis Jr. , Greek Labor Battalions Asia Minor, από το Richard G. Hovannisian (ed.), The Armenian Genocide: Cultural and Ethical Legacies, Transaction Publishers, New Jersey, USA, 2007, σελ. 275-289. Διαθέσιμο [1] και [2]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι