Προκλής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 5: | Γραμμή 5: | ||
|μέγεθος_εικόνας = |
|μέγεθος_εικόνας = |
||
|λεζάντα = |
|λεζάντα = |
||
|τίτλος = βασιλιάς της Σπάρτης<br /><small> |
|τίτλος = βασιλιάς της Σπάρτης<br /><small>Ηρακλείδες</small> |
||
|περίοδος_εξουσίας = |
|περίοδος_εξουσίας = |
||
|ημ_ανακ = |
|ημ_ανακ = |
||
Γραμμή 62: | Γραμμή 62: | ||
}}</ref> |
}}</ref> |
||
Ήταν γιος του [[Αριστόδημος ο Ηρακλείδης|Αριστόδημου]], |
Ήταν γιος του [[Αριστόδημος ο Ηρακλείδης|Αριστόδημου]], 4ου απογόνου του Ηρακλέους και της [[Αργεία (κόρη Αυτεσίωνα)|Αργείας]], κόρης του [[Αυτεσίωνας|Αυτεσίωνα]]. Είχε ένα δίδυμο αδελφό, τον [[Ευρυσθένης|Ευρυσθένη]]. <ref name="Ερατώ52">Ηροδότου «Ιστορίαι» - Ερατώ, {{ws|[[s:Ιστορίαι_(Ηροδότου)/Ερατώ#52|§ 52]]}}</ref> <ref name="Λακωνικά1">Παυσανία «Ελλάδος Περιήγησις» - Λακωνικά, {{ws|[[s:Ελλάδος_περιήγησις/Λακωνικά#1|§ 1]]}}</ref> |
||
Ο Αριστόδημος μοίρασε την περιοχή που κατέκτησε στους δύο γιους του: ο |
Ο Αριστόδημος κατά την [[Κάθοδος των Δωριέων|κάθοδο των Δωριέων]] στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]] κατέλαβε τη [[Λακωνία]] και μοίρασε την περιοχή που κατέκτησε στους δύο γιους του: ο Ευρυσθένης πήρε την περιοχή ''Λίμνες'' (μία κώμη από τις πέντε του κράτους των Λακεδαιμονίων) και ο Προκλής πήρε στην περιοχή της ''Πιτάνης'' (μια άλλη από τις πέντε κώμες). Όντας ακόμη ανήλικοι, πέθανε ο Αριστόδημος και έτσι επίτροπος των διδύμων ανέλαβε ο θείος τους (και αδελφός της Αργείας), ο [[Θήρας]] <ref name=historyantiquiti02mluoft/> <ref>Ηροδότου «Ιστορίαι» - Μελπομένη, {{ws|[[s:Ιστορίαι_(Ηροδότου)/Μελπομένη#147|§ 147]]}}</ref> <ref name="Λακωνικά1"/>. |
||
Παρόλο που ο Ευρυσθένης ήταν ο μεγαλύτερος από τον δίδυμό του Προκλή, μετά την ενηλικίωση τους οι αδελφοί συμβασίλευσαν, όπως όριζε ο χρησμός της [[Πυθία|Πυθίας]]. <ref name="Ερατώ52"/> Έτσι ιδρύθηκε ο θεσμός της διπλής βασιλείας των Λακεδαιμονίων. |
Παρόλο που ο Ευρυσθένης ήταν ο μεγαλύτερος από τον δίδυμό του Προκλή, μετά την ενηλικίωση τους οι αδελφοί συμβασίλευσαν, όπως όριζε ο χρησμός της [[Πυθία|Πυθίας]]. <ref name="Ερατώ52"/> Έτσι ιδρύθηκε ο θεσμός της διπλής βασιλείας των Λακεδαιμονίων. |
Έκδοση από την 16:40, 4 Μαΐου 2015
Προκλής | |
---|---|
βασιλιάς της Σπάρτης Ηρακλείδες | |
Προκάτοχος | (ως επίτροπος) Θήρας |
Διάδοχος | Σόος |
Εθνικότητα | Έλληνας, Σπαρτιάτης |
Οίκος/Γενεά | Ευρυποντίδες |
Πατέρας | Αριστόδημος |
Μητέρα | Αργεία |
Σύζυγος | άγνωστη |
Επίγονοι | Σόος |
Ο Προκλής ήταν βασιλιάς της αρχαίας Σπάρτης. Χρονικά κατατάσσεται στον 12ο αι. π.Χ., ενώ η γέννησή του χρονολογείται το 1104 π.Χ. [1]
Ήταν γιος του Αριστόδημου, 4ου απογόνου του Ηρακλέους και της Αργείας, κόρης του Αυτεσίωνα. Είχε ένα δίδυμο αδελφό, τον Ευρυσθένη. [2] [3]
Ο Αριστόδημος κατά την κάθοδο των Δωριέων στην Πελοπόννησο κατέλαβε τη Λακωνία και μοίρασε την περιοχή που κατέκτησε στους δύο γιους του: ο Ευρυσθένης πήρε την περιοχή Λίμνες (μία κώμη από τις πέντε του κράτους των Λακεδαιμονίων) και ο Προκλής πήρε στην περιοχή της Πιτάνης (μια άλλη από τις πέντε κώμες). Όντας ακόμη ανήλικοι, πέθανε ο Αριστόδημος και έτσι επίτροπος των διδύμων ανέλαβε ο θείος τους (και αδελφός της Αργείας), ο Θήρας [1] [4] [3].
Παρόλο που ο Ευρυσθένης ήταν ο μεγαλύτερος από τον δίδυμό του Προκλή, μετά την ενηλικίωση τους οι αδελφοί συμβασίλευσαν, όπως όριζε ο χρησμός της Πυθίας. [2] Έτσι ιδρύθηκε ο θεσμός της διπλής βασιλείας των Λακεδαιμονίων.
Γιος και διάδοχος του Προκλή ήταν ο Σόος και γιος και διάδοχος αυτού ο Ευρυπών, από τον οποίο πήρε και το όνομα της η δυναστεία των Ευρυποντιδών. [5] [6]
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 Karl Otfried Müller (1797-1840), μετάφραση George Cornewall Lewis (1806-1863) και Henry Tufnell (1805-1854), επιμ. (1839). The history and antiquities of the Doric race (στα Αγγλικά). Λονδίνο: Murray. σελίδες Τόμος Β'. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2009.
- ↑ 2,0 2,1 Ηροδότου «Ιστορίαι» - Ερατώ, § 52.
- ↑ 3,0 3,1 Παυσανία «Ελλάδος Περιήγησις» - Λακωνικά, § 1.
- ↑ Ηροδότου «Ιστορίαι» - Μελπομένη, § 147.
- ↑ Παυσανία «Ελλάδος Περιήγησις» - Λακωνικά, § 7.
- ↑ Αρχαία Σπάρτη 1000 πχ - 396 πχ, Διαμαντή Κούτουλα, Εκδόσεις Δίον, Θεσσαλονίκη 1999, σελίδα 22