Η Παναγία των Παρισίων (βιβλίο): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
μ λάθος σύνδεσμο |
μ clean up, αντικατέστησε: Βίκτωρ Ουγκώ → Βικτόρ Ουγκώ με τη χρήση AWB |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{ανακρίβεια}} |
{{ανακρίβεια}} |
||
[[Αρχείο:Victor Hugo-Hunchback.jpg|μικρογραφία|δεξιά|350px|Λεπτομέρεια του καμπαναριού της καθολικής Μητρόπολης της Παναγίας των Παρισίων]] |
[[Αρχείο:Victor Hugo-Hunchback.jpg|μικρογραφία|δεξιά|350px|Λεπτομέρεια του καμπαναριού της καθολικής Μητρόπολης της Παναγίας των Παρισίων]] |
||
Η '''Παναγία των Παρισίων''' ([[γαλλική γλώσσα|γαλλικά]]: ''Notre-Dame de Paris'') είναι ο τίτλος μυθιστορήματος του [[ |
Η '''Παναγία των Παρισίων''' ([[γαλλική γλώσσα|γαλλικά]]: ''Notre-Dame de Paris'') είναι ο τίτλος μυθιστορήματος του [[Βικτόρ Ουγκώ|Βίκτωρος Ουγκώ]], διαδραματιζόμενο την εποχή της Βασιλείας του [[Λουδοβίκος ΙΑ'|Λουδοβίκου ΙΑ']] ([[1461]] – [[1483]]) και με κέντρο δράσης τον [[Παναγία των Παρισίων|ομώνυμο ναό]]. |
||
== Υπόθεση == |
== Υπόθεση == |
||
Η υπόθεση του μάλλον επικού αυτού δράματος παρά μυθιστορήματος παρουσιάζει ως ηρωίδα την τσιγγάνα [[Εσμεράλδα]] να χορεύει στο προαύλιο του ναού της "Παναγίας των Παρισίων" όταν προκαλεί την προσοχή του [[αρχιδιάκονος|αρχιδιακόνου]] [[Κλαύδιος Φρολό|Κλαύδιου Φρολό]], που φλεγόμενος από την επιθυμία να την κατακτήσει, προσπαθεί να την απαγάγει δια του κωδωνοκρούστη ''Καζιμόντο'' (σε ελληνική μετάφραση [[Κουασιμόδος|Κουασιμόδου]]), ενός τερατώδη κακάσχημου αλλά ρωμαλέου ανθρώπου. Η [[Εσμεράλδα]] κατορθώνει να αποφύγει την απαγωγή χάρις στην επέμβαση κάποιας ομάδας στρατιωτών υπό τον αξιωματικό [[Φοίβος Ντε Σατοπέρ|Φοίβο Ντε Σατοπέρ]], τον οποίο και συναντά λίγες μέρες μετά. Ο [[Φοίβος Σατοπέρ|Φοίβος]] όμως ερωτεύεται την [[Εσμεράλδα]]. Αργότερα εμφανίζεται ο Αρχιδιάκονος που με μικρό εγχειρίδιο σκοτώνει το [[Φοίβος Σατοπέρ|Φοίβο]] και στη συνέχεια ως φονιάς κατηγορείται η [[Εσμεράλδα]]. Αυτή προ του κινδύνου να θανατωθεί τελικά προτιμά το θάνατο παρά να παραδοθεί στις ορέξεις του ιερωμένου. Η [[Εσμεράλδα]] οδηγείται πρό της πύλης του Ναού όπου τότε επεμβαίνει ο [[Κουασιμόδος]], που και αυτός την αγαπά με πάθος, και καταφέρνει και την εισάγει στο εσωτερικό του Ναού. Ακολουθούν κάποιες περιπέτειες αλλά τελικά η [[Εσμεράλδα]] συλλαμβάνεται και εκτελείται, ενώ ο [[Κουασιμόδος]] κατακρημνίζει τον Αρχιδιάκονο από το κωδωνοστάσι απ΄ όπου παρακολουθούσαν μαζί την εκτέλεσή της. Ο Κουασιμόδος στο τέλος πεθαίνει στο νεκροταφείο, με αγκαλιά το πτώμα της Εσμεραλδας. |
Η υπόθεση του μάλλον επικού αυτού δράματος παρά μυθιστορήματος παρουσιάζει ως ηρωίδα την τσιγγάνα [[Εσμεράλδα]] να χορεύει στο προαύλιο του ναού της "Παναγίας των Παρισίων" όταν προκαλεί την προσοχή του [[αρχιδιάκονος|αρχιδιακόνου]] [[Κλαύδιος Φρολό|Κλαύδιου Φρολό]], που φλεγόμενος από την επιθυμία να την κατακτήσει, προσπαθεί να την απαγάγει δια του κωδωνοκρούστη ''Καζιμόντο'' (σε ελληνική μετάφραση [[Κουασιμόδος|Κουασιμόδου]]), ενός τερατώδη κακάσχημου αλλά ρωμαλέου ανθρώπου. Η [[Εσμεράλδα]] κατορθώνει να αποφύγει την απαγωγή χάρις στην επέμβαση κάποιας ομάδας στρατιωτών υπό τον αξιωματικό [[Φοίβος Ντε Σατοπέρ|Φοίβο Ντε Σατοπέρ]], τον οποίο και συναντά λίγες μέρες μετά. Ο [[Φοίβος Σατοπέρ|Φοίβος]] όμως ερωτεύεται την [[Εσμεράλδα]]. Αργότερα εμφανίζεται ο Αρχιδιάκονος που με μικρό εγχειρίδιο σκοτώνει το [[Φοίβος Σατοπέρ|Φοίβο]] και στη συνέχεια ως φονιάς κατηγορείται η [[Εσμεράλδα]]. Αυτή προ του κινδύνου να θανατωθεί τελικά προτιμά το θάνατο παρά να παραδοθεί στις ορέξεις του ιερωμένου. Η [[Εσμεράλδα]] οδηγείται πρό της πύλης του Ναού όπου τότε επεμβαίνει ο [[Κουασιμόδος]], που και αυτός την αγαπά με πάθος, και καταφέρνει και την εισάγει στο εσωτερικό του Ναού. Ακολουθούν κάποιες περιπέτειες αλλά τελικά η [[Εσμεράλδα]] συλλαμβάνεται και εκτελείται, ενώ ο [[Κουασιμόδος]] κατακρημνίζει τον Αρχιδιάκονο από το κωδωνοστάσι απ΄ όπου παρακολουθούσαν μαζί την εκτέλεσή της. Ο Κουασιμόδος στο τέλος πεθαίνει στο νεκροταφείο, με αγκαλιά το πτώμα της Εσμεραλδας. |
||
Το έργο αυτό έμεινε κλασσικό από τις ζωντανές εικόνες, περιγραφές των προσώπων και τις καταστάσεις στην πλοκή του έργου, με ιδιαίτερα στοιχεία της κοινωνικής ζωής εκείνης της περιόδου, της [[μεσαίωνας|μεσαιωνικής]] ζωής του [[15ος αιώνας|15ου αιώνα]], διό και κατέστη αριστούργημα. |
Το έργο αυτό έμεινε κλασσικό από τις ζωντανές εικόνες, περιγραφές των προσώπων και τις καταστάσεις στην πλοκή του έργου, με ιδιαίτερα στοιχεία της κοινωνικής ζωής εκείνης της περιόδου, της [[μεσαίωνας|μεσαιωνικής]] ζωής του [[15ος αιώνας|15ου αιώνα]], διό και κατέστη αριστούργημα. |
||
Έκδοση από την 11:31, 22 Απριλίου 2015
 |
Η ακρίβεια του λήμματος αμφισβητείται. |
Η Παναγία των Παρισίων (γαλλικά: Notre-Dame de Paris) είναι ο τίτλος μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκώ, διαδραματιζόμενο την εποχή της Βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΑ' (1461 – 1483) και με κέντρο δράσης τον ομώνυμο ναό.
Υπόθεση
Η υπόθεση του μάλλον επικού αυτού δράματος παρά μυθιστορήματος παρουσιάζει ως ηρωίδα την τσιγγάνα Εσμεράλδα να χορεύει στο προαύλιο του ναού της "Παναγίας των Παρισίων" όταν προκαλεί την προσοχή του αρχιδιακόνου Κλαύδιου Φρολό, που φλεγόμενος από την επιθυμία να την κατακτήσει, προσπαθεί να την απαγάγει δια του κωδωνοκρούστη Καζιμόντο (σε ελληνική μετάφραση Κουασιμόδου), ενός τερατώδη κακάσχημου αλλά ρωμαλέου ανθρώπου. Η Εσμεράλδα κατορθώνει να αποφύγει την απαγωγή χάρις στην επέμβαση κάποιας ομάδας στρατιωτών υπό τον αξιωματικό Φοίβο Ντε Σατοπέρ, τον οποίο και συναντά λίγες μέρες μετά. Ο Φοίβος όμως ερωτεύεται την Εσμεράλδα. Αργότερα εμφανίζεται ο Αρχιδιάκονος που με μικρό εγχειρίδιο σκοτώνει το Φοίβο και στη συνέχεια ως φονιάς κατηγορείται η Εσμεράλδα. Αυτή προ του κινδύνου να θανατωθεί τελικά προτιμά το θάνατο παρά να παραδοθεί στις ορέξεις του ιερωμένου. Η Εσμεράλδα οδηγείται πρό της πύλης του Ναού όπου τότε επεμβαίνει ο Κουασιμόδος, που και αυτός την αγαπά με πάθος, και καταφέρνει και την εισάγει στο εσωτερικό του Ναού. Ακολουθούν κάποιες περιπέτειες αλλά τελικά η Εσμεράλδα συλλαμβάνεται και εκτελείται, ενώ ο Κουασιμόδος κατακρημνίζει τον Αρχιδιάκονο από το κωδωνοστάσι απ΄ όπου παρακολουθούσαν μαζί την εκτέλεσή της. Ο Κουασιμόδος στο τέλος πεθαίνει στο νεκροταφείο, με αγκαλιά το πτώμα της Εσμεραλδας.
Το έργο αυτό έμεινε κλασσικό από τις ζωντανές εικόνες, περιγραφές των προσώπων και τις καταστάσεις στην πλοκή του έργου, με ιδιαίτερα στοιχεία της κοινωνικής ζωής εκείνης της περιόδου, της μεσαιωνικής ζωής του 15ου αιώνα, διό και κατέστη αριστούργημα.
