Σολομός του Ατλαντικού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 4334116 από τον 194.219.16.179 (Συζήτηση)
μ Removing Link GA template (handled by wikidata) - The interwiki article is not good
Γραμμή 35: Γραμμή 35:
[[Κατηγορία:Σολωμόμορφα]]
[[Κατηγορία:Σολωμόμορφα]]
[[Κατηγορία:Ψάρια γλυκών υδάτων]]
[[Κατηγορία:Ψάρια γλυκών υδάτων]]

{{Link GA|ja}}

Έκδοση από την 22:00, 1 Ιανουαρίου 2015

Σολομός του Ατλαντικού

Κατάσταση διατήρησης
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia)
Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata)
Ομοταξία: Ακτινοπτερύγιοι (Actinopterygii)
Υπερτάξη: Πρωτακανθοπτερύγιοι (Protacanthopterygii)
Τάξη: Σολομόμορφα (Salmoniformes)
Οικογένεια: Σολομονίδες (Salmonidae)
Γένος: Σάλμο (Salmo)
Είδος: S. salar
Διώνυμο
Salmo salar
Linnaeus, 1758

Distribution of Atlantic salmon

Ο σολομός του Ατλαντικού ή απλά σολομός (Salmo salar), γράφεται και σολωμός, είναι ένα ψάρι μετρίου μεγέθος που ανήκει στην οικογένεια των σολομονίδων. Το ψάρι απαντάται σε κρύα νερά στο βόρειο Ατλαντικό και σε ποταμούς που εκβάλλουν σε αυτό, ενώ έχει εισαχθεί και στο βόρειο Ειρηνικό. Ο σολομός εκτρέφεται σε ιχθυοκαλλιέργειες, με κύριες χώρες παραγωγής τη Νορβηγία, το Καναδά και τη Χιλή.

Περιγραφή

Είναι ένα μεγάλο είδος της οικογένειας των σολομοειδών, με μέγιστο μήκος 1,5 μέτρο και μέγιστο βάρος 47 κιλά. Το μέσο μήκος του είναι 40 εκατοστά. Έχει επίμηκες σώμα. Τα σαγόνια φτάνουν μέχρι κάτω από το μάτι. Πριν την αναπαραγωγή το σαγόνι γίνεται έντονα αγκιστρωτό. Η ράχη του έχει καφέ ή πράσινο/μπλε χρώμα, τα πλευρά είναι ασημί και η κοιλιά είναι λευκή. Πάνω από την πλευρική γραμμή στα πλευρά υπάρχουν στίγματα με σχήμα Χ. Όταν οι σολομοί βρίσκονται στο γλυκό νερό τα πλευρά τους είναι πρασινωπά ή καφέ, μαζί με κόκκινο ή πορτοκαλί και με μεγάλες μαύρες κηλίδες.[2]

Βιολογία

Οι σολομοί ζουν σε κρύα νερά, με θερμοκρασία από 2 μέχρι 9 βαθμούς Κελσίου. Τα ψάρια γεννιούνται σε γλυκά νερά και παραμένουν σε αυτά για 2 με 5 χρόνια, και στη συνέχεια μετακινούνται στον ωκεανό, όπου ζουν για άλλα πέντε χρόνια. Η διατροφή τους περιλαμβάνει ρέγγες, σαρδέλες και καλαμάρια. Μετά, όταν ενηλικιωθούν σταματούν να τρώνε και επιστρέφουν πίσω στα ρυάκια και λίμνες όπου γεννήθηκαν για να αναπαραχθούν. Το θηλυκό σκάβει με χτυπήματα της ουράς του μια τρύπα στην άμμο ή στο ψιλό χαλίκι και αποθέτει εκεί τα αυγά του. Τα αυγά στη συνέχεια γονιμοποιούνται από το αρσενικό και εν συνεχεία καλύπτονται.[3] Τα περισσότερα ψάρια πεθαίνουν μετά την αναπραγωγή, ενώ λίγα επιστρέφουν στον ωκεανό.[2]

Εκτροφή

Η εκτροφή του σολομού χρονολογείται από τον 19ο αιώνα, όταν αναπτύχθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο οι τεχνικές εκκόλαψης, με στόχο, τότε, την παραγωγή νεαρών σολομών για την αναπλήρωση των αποθεμάτων των ποταμών, προς όφελος της ερασιτεχνικής αλιείας. Η εκτροφή με στόχο την εμπορεία των ενηλίκων ξεκίνησε το 1960 στη Νορβηγία με εγκατάσταση ιχθυοκλωβών στα φιορδ, προσπάθεια η οποία στέφθηκε με επιτυχία και έτσι και άλλες χώρες σε εύκρατα ύδατα, πρώτα στην Ευρώπη και μετά στον υπόλοιπο κόσμο άρχισαν να εκτρέφουν και αυτές σολομούς. Η αγορά σολομού έφτασε σε κορεσμό το 1990, με αποτέλεσμα σημαντική μείωση των τιμών και των περιθωρίων κέρδους και την αναδιάρθωση του τομέα. Η ποικιλία που εκτρέφεται είναι υβριδική, η οποία προέκυψε από διασταυρούμενες γονιμοποιήσεις της νορβηγικής ποικιλίας με διάφορες τοπικές ποικιλίες.[4]

Όσον αφορά το 2011, η βιομηχανία εκτροφής σολομού παγκοσμίως άξιζε 9,71 δις δολλάρια ΗΠΑ, με την παραγωγή 1.721.254 τόνων σολομού.[5]

Παραπομπές

  1. Salmo salar Κόκκινη Λίστα της IUCN. Ανακτήθηκε την 16 Δεκεμβρίου 2012
  2. 2,0 2,1 «Salmo salar (Linnaeus, 1758)». Cultured Aquatic Species Information Programme. FAO. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2012. 
  3. «Σολομός ή σολομός του Ατλαντικού (Salmo salar)». LIDL-hellas. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2012. 
  4. «Ο σολομός του Ατλαντικού». Αλιεία. Ευρωπαϊκή επιτροπή. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2012. 
  5. «Global Aquaculture production for Salmo salar». FAO Fishery Statistic. FAO. 2013. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2013.