Ουαλίντ Α΄

Ο Ουαλίντ ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ, Al-Walid ibn Abd al-Malik, Αραβικά: الوليد بن عبد الملك γεννήθηκε το 668 και πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου 715, ήταν ο 6ος χαλίφης των Ομαγιάδων, γιός του περιφημότερου χαλίφη αυτής της δυναστείας Αμπντ αλ-Μαλίκ και κυβέρνησε με έδρα του τη Δαμασκό της Συρίας από το 705 έως το 715.

Κατά τη διάρκεια της χαλιφείας του η αραβική αυτοκρατορία έφτασε στη μεγαλύτερη εδαφική της εξάπλωση. Κατέλαβαν τα Βάκτρα το 705, τη Μπουχάρα το 709 και το 711 ο αρχηγός των Βερβέρων,Τζεμπέλ αλ-Ταρίκ, αποβιβάστηκε στο βράχο του Γιβραλτάρ και από εκεί προωθήθηκε στη νότια Ισπανία.

Το 712 ακόμα μια στρατιά –Αράβων αυτή τη φορά- υπό τον Μουσά αποβιβάστηκε και αυτή στην Ισπανία. αργότερα κατέλαβαν σχεδόν ολόκληρη την Ισπανία, έφτασαν στα Πυρηναία, τα πέρασαν και μπήκαν στη Γαλατία. Εκεί, μεταξύ της Τουρ και του Πουατιέ, οι στρατοί των χριστιανών υπό τον Εύδωνα, δούκα της Ακουιτανίας και του Καρόλου Μαρτέλου, δούκα της Αυστρασίας, ύστερα από 7ημερη μάχη, νίκησαν τους μουσουλμάνους το 732, και τους ανάγκασαν να οπισθοχωρήσουν. Το 712 κατέλαβαν και τη Σαμαρκάνδη και εκεί γνώρισαν τη τέχνη της κατασκευής χαρτιού από τους Κινέζους και τη μετέφεραν και στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο ίδιος ο Ουαλίντ, υπήρξε υπόδειγμα βασιλιά, ενδιαφερόμενος περισσότερο για τη καλή διοίκηση παρά για τον πόλεμο. Βοήθησε την προαγωγή της βιοτεχνίας και του εμπορίου με τη δημιουργία νέων αγορών και καλύτερων δρόμων, έχτισε σχολεία και νοσοκομεία – μεταξύ των οποίων και τα πρώτα λοιμοκαθαρτήρια- άσυλα για τους γέροντες, τους ανάπηρους και τους τυφλούς. Ο κυβερνήτης των ανατολικών επαρχιών, ο Χατζάζ, αποξήρανε έλη, ύδρευσε άνυδρες περιοχές, αποκατέστησε και συμπλήρωση το σύστημα των διωρύγων και μάλιστα πρωτο-καθιέρωσε τη χρήση των διακριτικών σημείων (σαν φωνήεντα) στην αραβική ορθογραφία.

άποψη από το Μεγάλο τέμενος της Δαμασκού

Ο Ουαλίντ ανακατασκεύασε το μικρό τζαμί της Μεδίνας και εξωράισε τη πόλη. Έναντι 80000 δηναρίων ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου του έστειλε 40 φορτία ψηφιδωτών και 80 τεχνίτες από την Αίγυπτο και την Ελλάδα για να επεκτείνουν και να ομορφύνουν το τζαμί του Προφήτη. Τα λάφυρα των κατακτήσεων είχαν συσσωρευθεί στη Μεδίνα και είχαν δοθεί στους πολίτες της. Το 705 στη Δαμασκό αντάλλαξε τον χώρο που βρισκόταν ο πανέμορφος ναός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, που είχε χτιστεί το 397 από τον Θεοδόσιο τον Α’, με άλλο χώρο της αρεσκείας των χριστιανών, με σκοπό να μετατρέψει αυτόν το ναό σε τζαμί. Όλη η έγγειος φορολογία της αυτοκρατορίας αφιερώθηκε τα επόμενα 7 χρόνια στην κατασκευή του Μεγάλου Τεμένους. Επιπρόσθετα πολλά χρήματα δόθηκαν και στους χριστιανούς για να μπορέσουν να χτίσουν αλλού, άλλο ναό. Καλλιτέχνες ήρθαν από όλα τα προηγμένα μέρη του κόσμου, δούλεψαν για αυτό 12000 εργάτες , και το έργο τέλειωσε το 712. Ακόμα και οι Αββασίδες χαλίφηδες – φανατικοί εχθροί και των Ομαγιαδών και της Δαμασκού – το θεωρούσαν το ωραιότερο οικοδόμημα του κόσμου. Το 706 ιδρύθηκε στη Δαμασκό το μεγαλύτερο νοσοκομείο του τότε κόσμου, το Μπιμαριστάν.

Πηγές

Will Durant, Παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού, εκδ. Συρόπουλου και Κουμουνδουρέα, 1958, τόμος Δ', σελ.235 και εξής