Οροσειρά της Αλάσκας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Γραμμή 18: | Γραμμή 18: | ||
[[Image:Alaska Range Glacier.jpg|thumb|left|200px|Παγετώνας της οροσειράς της Αλάσκας]] |
[[Image:Alaska Range Glacier.jpg|thumb|left|200px|Παγετώνας της οροσειράς της Αλάσκας]] |
||
Η οροσειρά είναι τμήμα του [[Δακτύλιος Φωτιάς του Ειρηνικού|Δακτύλιου Φωτιάς του Ειρηνικού]] και το [[Ρήγμα Ντενάλι]] που διατρέχει το νότιο άκρο της οροσειράς είναι υπέυθυνο για αριθμό [[σεισμός|σεισμών]]. Το [[όρος Σπουρ]] είναι [[στρωματοηφαίστειο]]<ref>{{cite web|url=http://www.geo.auth.gr/765/2_landforms/24_volcano_strato.htm|title=Στρωματοηφαίστεια|publisher=Γεωλογικό τμήμα πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης|accessdate=26 Αυγ 2014}}</ref> στο βορειοανατολικό άκρο του Αλεούτιου Ηφαιστειακού Τόξου της Αλάσκας, που έχει δύο διόδους, την κορυφή και τη γειτονική Κράτερ Πικ (Κορυφή Κρατήρα). |
Η οροσειρά είναι τμήμα του [[Δακτύλιος Φωτιάς του Ειρηνικού|Δακτύλιου Φωτιάς του Ειρηνικού]] και το [[Ρήγμα Ντενάλι]] που διατρέχει το νότιο άκρο της οροσειράς είναι υπέυθυνο για αριθμό [[σεισμός|σεισμών]]. Το [[όρος Σπουρ]] είναι [[στρωματοηφαίστειο]]<ref>{{cite web|url=http://www.geo.auth.gr/765/2_landforms/24_volcano_strato.htm|title=Στρωματοηφαίστεια|publisher=Γεωλογικό τμήμα πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης|accessdate=26 Αυγ 2014}}</ref> στο βορειοανατολικό άκρο του Αλεούτιου Ηφαιστειακού Τόξου της Αλάσκας, που έχει δύο διόδους, την κορυφή Σπουρ και τη γειτονική Κράτερ Πικ (Κορυφή Κρατήρα). |
||
<!-- |
|||
Parts of the range are protected within [[Wrangell-St. Elias National Park and Preserve]], [[Denali National Park and Preserve]], and [[Lake Clark National Park and Preserve]]. The [[George Parks Highway]] from [[Anchorage, Alaska|Anchorage]] to [[Fairbanks, Alaska|Fairbanks]], the [[Richardson Highway]] from [[Valdez, Alaska|Valdez]] to Fairbanks, and the [[Tok Cut-Off]] from Gulkana Junction to [[Tok, Alaska]] pass through low parts of the range. The [[Alaska Pipeline]] parallels the [[Richardson Highway]]. |
|||
===Ονοματοδοσία=== |
===Ονοματοδοσία=== |
||
Το όνομα "οροσειρά της Αλάσκας" φαίνεται ότι καταγράφτηκε για αυτά τα βουνά το 1869 από τον φυσιολόγο [[Γ. Χ. Νταλ]]. Το 1849 ο [[Κόνσταντιν Γκρέγουϊνγκ]] (Constantin Grewingk) έδωσε το όνομα "Τσιγκμίτ" στην οροσειρά. Χάρτης του ''General Land Office'' το 1869 ονομάζει το νοτιοδυτικό τμήμα της οροσειράς "όρη Τσιγκμίτ" και το βορειοανατολικό τμήμα "όρη Μπίβερ"<ref name="name_from_bgn">Name history from the [http://geonames.usgs.gov/domestic/index.html Board on Geographic Names] entry for the Alaska Range.</ref>. Ωστόσο, τα [[όρη Τσιγκμίτ]] θεωρουνται πλέον τμήμα της [[Αλεούτια Οροσειρά|Αλεούτιας οροσειράς]]. |
|||
==Μείζονες κορυφές== |
==Μείζονες κορυφές== |
Έκδοση από την 09:47, 26 Αυγούστου 2014
Οροσειρά της Αλάσκας | |
---|---|
Υψηλότερο Σημείο | όρος ΜακΚίνλεϊ |
Υψόμετρο | 6.168 μ. |
Η οροσειρά της Αλάσκας είναι σχετικά στενή, 650-χλμ.-μήκος (400 mi) οροσειρά στην Νότια Κεντρική Αλάσκα των ΗΠΑ, με τη λίμνη Κλαρκ στο ΝΔ άκρο της[1] έως τον Γουάιτ Ρίβερ στην περιοχή Γιουκόν του Καναδά νοτιοανατολικά. Το υψηλότερο βουνό της Βόρειας Αμερικής είναι το Ντενάλι (ή όρος ΜακΚίνλεϊ) και ανήκει στην οροσειρά της Αλάσκας. Πρόκειται για την υψηλότερη οροσειρά μετά της Άνδεις, εκτός Ασίας.
Περιγραφή και ιστορία
Η οροσειρά σχηματίζει τόξο με προσανατολισμό ανατολικά προς δυσμάς με το βορειότερο τμήμα της στο κέντρο. Από εκεί αλλάζει κατεύθυνση ΝΔ προς τη χερσόνησο της Αλάσκας και τις Αλεούτιες νήσους και ΝΑ προς της οροσειρές της ακτής του Ειρηνικού. Τα βουνά λειτουργούν ως φυσικό φράγμα στη ροή υγρού αέρα από τον κόλπο της Αλάσκας βόρεια και ως εκ τούτου διακρίνεται για τον πολύ άσχημο καιρό της. Η βαριά χιονόπτωση τροφοδοτεί μια σειρά μεγάλων παγετώνων. Την οροσειρά διασχίζουν μεγάλοι ποταμοί, ανάμεσα στους οποίους ο ποταμός Ντέλτα και ο ποταμός Νενάνα στο κέντρο της οροσειράς και οι ποταμοί Ναμπέσνα και Τζιζάνα ανατολικά.
Η οροσειρά είναι τμήμα του Δακτύλιου Φωτιάς του Ειρηνικού και το Ρήγμα Ντενάλι που διατρέχει το νότιο άκρο της οροσειράς είναι υπέυθυνο για αριθμό σεισμών. Το όρος Σπουρ είναι στρωματοηφαίστειο[2] στο βορειοανατολικό άκρο του Αλεούτιου Ηφαιστειακού Τόξου της Αλάσκας, που έχει δύο διόδους, την κορυφή Σπουρ και τη γειτονική Κράτερ Πικ (Κορυφή Κρατήρα).
Ονοματοδοσία
Το όνομα "οροσειρά της Αλάσκας" φαίνεται ότι καταγράφτηκε για αυτά τα βουνά το 1869 από τον φυσιολόγο Γ. Χ. Νταλ. Το 1849 ο Κόνσταντιν Γκρέγουϊνγκ (Constantin Grewingk) έδωσε το όνομα "Τσιγκμίτ" στην οροσειρά. Χάρτης του General Land Office το 1869 ονομάζει το νοτιοδυτικό τμήμα της οροσειράς "όρη Τσιγκμίτ" και το βορειοανατολικό τμήμα "όρη Μπίβερ"[3]. Ωστόσο, τα όρη Τσιγκμίτ θεωρουνται πλέον τμήμα της Αλεούτιας οροσειράς.
Μείζονες κορυφές
- Mount McKinley (6,168 m/20,237 ft)
- Mount Foraker (5,304 m/17,400 ft)
- Mount Hunter (4,442 m/14,573 ft)
- Mount Hayes (4,216 m/13,832 ft)
- Mount Silverthrone (4,029 m/13,218 ft)
- Mount Deborah (3,761 m/12,339 ft)
- Mount Huntington (3,730 m/12,240 ft)
- Mount Brooks (3,624 m/11,890 ft)
- Mount Russell (3,557 m/11,670 ft)
Υποσειρές (από δυτικά προς ανατολή)
- Neacola Mountains[1]
- Revelation Mountains
- Teocalli Mountains
- Kichatna Mountains
- Central Alaska Range/Denali Massif
- Eastern Alaska Range/Hayes Range
- Delta Mountains
- Mentasta Mountains
- Nutzotin Mountains
Documented wilderness traverses of Alaska Range
- Mentasta Lake to Kitchatna Mountains (1981): Scott Woolums, George Beilstein, Steve Eck, and Larry Coxen by skis: first traverse. 375 miles (604 km) in 45 days.[4]
- Canada to Lake Clark (1996): Roman Dial, Carl Tobin, and Paul Adkins by mountain bike and packraft: first full length traverse. 775 miles (1,247 km) in 42 days.[5]
- Tok to Lake Clark (1996): Kevin Armstrong, Doug Woody, and Jeff Ottmers by snowshoe, foot, and packraft: first foot traverse. 620 miles (1,000 km) in 90 days.[6]
-->
Παραπομπές σημειώσεις
- ↑ 1,0 1,1 Οι πηγές διαφέρουν σε ό,τι αφορά στον ακριβή γεωγραφικό προσδιορισμό της οροσειράς. Η καταχώριση στο Board on Geographic Names είναι αντιφατική.
- ↑ «Στρωματοηφαίστεια». Γεωλογικό τμήμα πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγ 2014. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=
(βοήθεια) - ↑ Name history from the Board on Geographic Names entry for the Alaska Range.
- ↑ American Alpine Journal (1982), Vol. 24. Pages 137-138
- ↑ "A Wild Ride," National Geographic Magazine (1997), Vol. 191. Pages 118-131
- ↑ American Alpine Journal (1997), Vol. 39. Pages 169-170
Περαιτέρω ανάγνωση
- Churkin, M., Jr., and C. Carter. (1996). Stratigraphy, structure, and graptolites of an Ordovician and Silurian sequence in the Terra Cotta Mountains, Alaska Range, Alaska [U.S. Geological Survey Professional Paper 1555]. Washington, D.C.: U.S. Department of the Interior, U.S. Geological Survey.