Αλέξιος της Ρωσίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Andrikkos (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μ Επιμέλεια με τη χρήση AWB (10197)
Γραμμή 11: Γραμμή 11:
|προκάτοχος = [[Μιχαήλ Α΄ της Ρωσίας]]
|προκάτοχος = [[Μιχαήλ Α΄ της Ρωσίας]]
|διάδοχος = [[Φιοντόρ Γ΄ της Ρωσίας]]
|διάδοχος = [[Φιοντόρ Γ΄ της Ρωσίας]]
|σύζυγος = Μαρία Μιλοσλάβσκαγια</br>Ναταλία Ναρίσκινα
|σύζυγος = Μαρία Μιλοσλάβσκαγια<br />Ναταλία Ναρίσκινα
|επίγονοι = [[Φιοντόρ Γ΄ της Ρωσίας]]</br>[[Ιβάν Ε΄ της Ρωσίας]]</br>[[Πέτρος Α΄ της Ρωσίας (ο Μέγας)]]</br>και άλλοι
|επίγονοι = [[Φιοντόρ Γ΄ της Ρωσίας]]<br />[[Ιβάν Ε΄ της Ρωσίας]]<br />[[Πέτρος Α΄ της Ρωσίας (ο Μέγας)]]<br />και άλλοι
|βασιλικός_οίκος = [[Οίκος των Ρομάνοφ]]
|βασιλικός_οίκος = [[Οίκος των Ρομάνοφ]]
|πατέρας = [[Μιχαήλ Α΄ της Ρωσίας]]
|πατέρας = [[Μιχαήλ Α΄ της Ρωσίας]]
Γραμμή 24: Γραμμή 24:
|υπογραφή =
|υπογραφή =
}}
}}
Ο '''Αλεξέι Μιχάηλοβιτς Ρομάνοφ''' (Алексей Михайлович Рома́нов, [[29 Μαρτίου]] [[1629]] - [[8 Φεβρουαρίου]] [[1676]]) ήταν [[τσάρος]] της [[Βασίλειο της Ρωσίας|Ρωσίας]] από το [[1645]] έως το θάνατό του το [[1676]]. Είναι ο δεύτερος της δυναστείας των [[Ρομάνοφ]] που κυβέρνησε τη χώρα μέχρι το [[1917]]. Παρά τον σύντομο βίο του, υπήρξε πρωταγωνιστής σε κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα της ρωσικής ιστορίας, με κορυφαίο την προσάρτηση της [[Ουκρανία|Ουκρανίας]].
Ο '''Αλεξέι Μιχάηλοβιτς Ρομάνοφ''' (Алексей Михайлович Рома́нов, [[29 Μαρτίου]] [[1629]] - [[8 Φεβρουαρίου]] [[1676]]) ήταν [[τσάρος]] της [[Βασίλειο της Ρωσίας|Ρωσίας]] από το [[1645]] έως το θάνατό του το [[1676]]. Είναι ο δεύτερος της δυναστείας των [[Ρομάνοφ]] που κυβέρνησε τη χώρα μέχρι το [[1917]]. Παρά τον σύντομο βίο του, υπήρξε πρωταγωνιστής σε κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα της ρωσικής ιστορίας, με κορυφαίο την προσάρτηση της [[Ουκρανία]]ς.


== Πρώτα χρόνια ==
== Πρώτα χρόνια ==
Γραμμή 30: Γραμμή 30:
Ως πρωτότοκος γιος του τσάρου [[Μιχαήλ Α΄ της Ρωσίας|Μιχαήλ Α΄]] και της δεύτερης συζύγου του Ευδοκίας Στρέσνιοβα, ο Αλέξιος ανέλαβε τις τύχες της Ρωσίας τον [[Ιούλιος|Ιούλιο]] του [[1645]], δύο ημέρες πριν το θάνατο του πατέρα του, αφού όλα τα άρρενα αδέλφια του από τον πρώτο γάμο είχαν πεθάνει σε πολύ μικρή ηλικία. Επίσημα ενθρονίστηκε στις [[28 Σεπτεμβρίου]]. Όντας μόλις δεκαέξι ετών, ανέθεσε το μεγαλύτερο κομμάτι της διακυβέρνησης στον έμπιστο βογιάρο Μπορίς Μορόζοφ.
Ως πρωτότοκος γιος του τσάρου [[Μιχαήλ Α΄ της Ρωσίας|Μιχαήλ Α΄]] και της δεύτερης συζύγου του Ευδοκίας Στρέσνιοβα, ο Αλέξιος ανέλαβε τις τύχες της Ρωσίας τον [[Ιούλιος|Ιούλιο]] του [[1645]], δύο ημέρες πριν το θάνατο του πατέρα του, αφού όλα τα άρρενα αδέλφια του από τον πρώτο γάμο είχαν πεθάνει σε πολύ μικρή ηλικία. Επίσημα ενθρονίστηκε στις [[28 Σεπτεμβρίου]]. Όντας μόλις δεκαέξι ετών, ανέθεσε το μεγαλύτερο κομμάτι της διακυβέρνησης στον έμπιστο βογιάρο Μπορίς Μορόζοφ.


Η εξωτερική πολιτική του Μορόζοφ χαρακτηρίσθηκε από σύνεση, αποφεύγοντας τις τριβές με τις ανταγωνίστριες δυνάμεις ([[Πολωνία]] στα δυτικά, [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] στα νότια). Στο εσωτερικό πεδίο προσπάθησε να ορθολογικοποιήσει τη διοίκηση και να αυξήσει τα δημόσια έσοδα, μειώνοντας τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων και επιβάλλοντας υπέρογκη [[φορολογία]] στο [[αλάτι]]. Αυτή η οικονομική πολιτική προκάλεσε τη λαϊκή οργή που εκδηλώθηκε με τις ''Ταραχές του Αλατιού'', μια εξέγερση με κέντρο τη [[Μόσχα]] που ξεκίνησε τον [[Ιούνιος|Ιούνιο]] του [[1648]]. Σύντομα οι εξεγερμένοι κατέλαβαν τμήματα του [[Κρεμλίνο|Κρεμλίνου]] και πυρκαγιές κατέστρεφαν ολόκληρες συνοικίες της πρωτεύουσας.
Η εξωτερική πολιτική του Μορόζοφ χαρακτηρίσθηκε από σύνεση, αποφεύγοντας τις τριβές με τις ανταγωνίστριες δυνάμεις ([[Πολωνία]] στα δυτικά, [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] στα νότια). Στο εσωτερικό πεδίο προσπάθησε να ορθολογικοποιήσει τη διοίκηση και να αυξήσει τα δημόσια έσοδα, μειώνοντας τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων και επιβάλλοντας υπέρογκη [[φορολογία]] στο [[αλάτι]]. Αυτή η οικονομική πολιτική προκάλεσε τη λαϊκή οργή που εκδηλώθηκε με τις ''Ταραχές του Αλατιού'', μια εξέγερση με κέντρο τη [[Μόσχα]] που ξεκίνησε τον [[Ιούνιος|Ιούνιο]] του [[1648]]. Σύντομα οι εξεγερμένοι κατέλαβαν τμήματα του [[Κρεμλίνο]]υ και πυρκαγιές κατέστρεφαν ολόκληρες συνοικίες της πρωτεύουσας.


Ο Αλέξιος αναγκάσθηκε να καθαιρέσει το μέντορά του και να διατάξει την απομόνωσή του σε μοναστήρι της [[Περιφέρεια Βόλογκντα|Βόλογκντα]], πριν η εξέγερση των φτωχών στραφεί ευθέως εναντίον του θρόνου. Προσποιούμενος ότι θα ακολουθήσει πολιτική κατευνασμού, χρηματίζοντας τους ηγέτες της εξέγερσης και ικανοποιώντας επιλεκτικά αιτήματα, ώστε να στρέψει τη μία εξεγερμένη κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, ως τα τέλη του Οκτώβρη ο τσάρος είχε καταστείλει όλες τις εστίες αντίστασης. Στις [[22 Οκτωβρίου]] ο Μορόζοφ επέστρεψε στη Μόσχα και ανέλαβε ξανά τα καθήκοντά του.
Ο Αλέξιος αναγκάσθηκε να καθαιρέσει το μέντορά του και να διατάξει την απομόνωσή του σε μοναστήρι της [[Περιφέρεια Βόλογκντα|Βόλογκντα]], πριν η εξέγερση των φτωχών στραφεί ευθέως εναντίον του θρόνου. Προσποιούμενος ότι θα ακολουθήσει πολιτική κατευνασμού, χρηματίζοντας τους ηγέτες της εξέγερσης και ικανοποιώντας επιλεκτικά αιτήματα, ώστε να στρέψει τη μία εξεγερμένη κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, ως τα τέλη του Οκτώβρη ο τσάρος είχε καταστείλει όλες τις εστίες αντίστασης. Στις [[22 Οκτωβρίου]] ο Μορόζοφ επέστρεψε στη Μόσχα και ανέλαβε ξανά τα καθήκοντά του.
Γραμμή 42: Γραμμή 42:
Τα γεγονότα της Μόσχας είχαν ενθαρρύνει μια σειρά μικρών και ανομοιογενών εξεγέρσεων στην υπόλοιπη χώρα, οι οποίες για καιρό ήταν αδύνατον να ελεγχθούν από την κεντρική διοίκηση. Ο χειρισμός τους ανέδειξε μία νέα προσωπικότητα, το μητροπολίτη [[Πατριάρχης Μόσχας Νίκων|Νίκονα]] του [[Νόβγκοροντ]], ο οποίος το [[1651]] κλήθηκε από τον Αλέξιο στην πρωτεύουσα ως πρωθυπουργός και τον επόμενο χρόνο εξελέγη Πατριάρχης Μόσχας. Με το Μορόζοφ και το Νίκονα επικεφαλής του κρατικού μηχανισμού και την αριστοκρατία ικανοποιημένη από τη διεύρυνση των προνομίων της, ο τσάρος είχε πια τον απόλυτο έλεγχο της χώρας. Επόμενο βήμα ήταν η επέκταση προς δυσμάς, η ''απελευθέρωση των αρχαίων κοιτίδων των [[Ρως]]''.
Τα γεγονότα της Μόσχας είχαν ενθαρρύνει μια σειρά μικρών και ανομοιογενών εξεγέρσεων στην υπόλοιπη χώρα, οι οποίες για καιρό ήταν αδύνατον να ελεγχθούν από την κεντρική διοίκηση. Ο χειρισμός τους ανέδειξε μία νέα προσωπικότητα, το μητροπολίτη [[Πατριάρχης Μόσχας Νίκων|Νίκονα]] του [[Νόβγκοροντ]], ο οποίος το [[1651]] κλήθηκε από τον Αλέξιο στην πρωτεύουσα ως πρωθυπουργός και τον επόμενο χρόνο εξελέγη Πατριάρχης Μόσχας. Με το Μορόζοφ και το Νίκονα επικεφαλής του κρατικού μηχανισμού και την αριστοκρατία ικανοποιημένη από τη διεύρυνση των προνομίων της, ο τσάρος είχε πια τον απόλυτο έλεγχο της χώρας. Επόμενο βήμα ήταν η επέκταση προς δυσμάς, η ''απελευθέρωση των αρχαίων κοιτίδων των [[Ρως]]''.


Από το 1648 η Πολωνία αντιμετώπιζε τεράστια εσωτερικά προβλήματα, αδυνατώντας να ελέγξει τους ετερογενείς πληθυσμούς που περιελάμβανε στα ουκρανικά εδάφη της. Αυτό έδωσε στον Αλέξιο την ευκαιρία να επιτεθεί εναντίον της ([[Απρίλιος]] [[1654]]) και να απελευθερώσει μια σειρά μεθοριακών πόλεων που κατά την [[Εποχή των Αναστατώσεων]] είχαν προσαρτηθεί στην Πολωνία, με σημαντικότερο το [[Σμόλενσκ|Σμολένσκ]]. Επίσης αποδέχθηκε την πρόσκληση του [[Κοζάκοι|κοζάκου]] πολέμαρχου Μπογκντάν Χμελνίτσκι να θέσει την ουκρανική εξέγερση στο νότο υπό την προστασία του, οδηγώντας στην ίδρυση ενός προτεκτοράτου που καταλάμβανε ολόκληρη την Ουκρανία ανατολικά του [[Δνείπερος|Δνείπερου]], του ''Κοζακικού Χετμανάτου''. Αν και τύποις αυτόνομο έως το [[1775]] που καταργήθηκε, το Χετμανάτο αποτέλεσε στην πραγματικότητα εξ'αρχής ρωσικό έδαφος.
Από το 1648 η Πολωνία αντιμετώπιζε τεράστια εσωτερικά προβλήματα, αδυνατώντας να ελέγξει τους ετερογενείς πληθυσμούς που περιελάμβανε στα ουκρανικά εδάφη της. Αυτό έδωσε στον Αλέξιο την ευκαιρία να επιτεθεί εναντίον της ([[Απρίλιος]] [[1654]]) και να απελευθερώσει μια σειρά μεθοριακών πόλεων που κατά την [[Εποχή των Αναστατώσεων]] είχαν προσαρτηθεί στην Πολωνία, με σημαντικότερο το [[Σμόλενσκ|Σμολένσκ]]. Επίσης αποδέχθηκε την πρόσκληση του [[Κοζάκοι|κοζάκου]] πολέμαρχου Μπογκντάν Χμελνίτσκι να θέσει την ουκρανική εξέγερση στο νότο υπό την προστασία του, οδηγώντας στην ίδρυση ενός προτεκτοράτου που καταλάμβανε ολόκληρη την Ουκρανία ανατολικά του [[Δνείπερος|Δνείπερου]], του ''Κοζακικού Χετμανάτου''. Αν και τύποις αυτόνομο έως το [[1775]] που καταργήθηκε, το Χετμανάτο αποτέλεσε στην πραγματικότητα εξ'αρχής ρωσικό έδαφος.


[[Αρχείο:SedovGS VyborNevestAlMihGTG.jpg|200px|thumb|right|''Ο Αλέξιος επιλέγει τη νύφη του'', πίνακας του Γκριγκόρι Σέντοβ. Η διαδικασία οργανώθηκε από το Μορόζοφ, ο οποίος μάλιστα παντρεύθηκε την αδελφή της νύφης!]]
[[Αρχείο:SedovGS VyborNevestAlMihGTG.jpg|200px|thumb|right|''Ο Αλέξιος επιλέγει τη νύφη του'', πίνακας του Γκριγκόρι Σέντοβ. Η διαδικασία οργανώθηκε από το Μορόζοφ, ο οποίος μάλιστα παντρεύθηκε την αδελφή της νύφης!]]
Το επόμενο καλοκαίρι ([[1655]]) η Πολωνία έδειξε διάθεση να συνθηκολογήσει με τους Ρώσους, αντιμετωπίζοντας μια πολύ επικίνδυνη εισβολή της [[Σουηδία|Σουηδίας]] από τα βόρεια. Έτοιμη να παραχωρήσει (πέραν της Ουκρανίας) ακόμα και τη [[Λιθουανία]], αρκεί να έκλεινε το μέτωπο, σώθηκε χάρη στη διαφωνία που προέκυψε ανάμεσα στους Ρώσους και τους Σουηδούς για το πώς θα διαμοιράζονταν μεταξύ τους τα εδαφικά κέρδη! Η διαφωνία αυτή εξελίχθηκε σε ρωσο-σουηδικό πόλεμο ([[1656]]).
Το επόμενο καλοκαίρι ([[1655]]) η Πολωνία έδειξε διάθεση να συνθηκολογήσει με τους Ρώσους, αντιμετωπίζοντας μια πολύ επικίνδυνη εισβολή της [[Σουηδία]]ς από τα βόρεια. Έτοιμη να παραχωρήσει (πέραν της Ουκρανίας) ακόμα και τη [[Λιθουανία]], αρκεί να έκλεινε το μέτωπο, σώθηκε χάρη στη διαφωνία που προέκυψε ανάμεσα στους Ρώσους και τους Σουηδούς για το πώς θα διαμοιράζονταν μεταξύ τους τα εδαφικά κέρδη! Η διαφωνία αυτή εξελίχθηκε σε ρωσο-σουηδικό πόλεμο ([[1656]]).


Για κάποια χρόνια οι τρεις δυνάμεις πολεμούσαν όλες εναντίον όλων. Οι εχθροπραξίες τελικά έληξαν με τις συνθήκες του Καρντίς ([[1661]] - η Ρωσία αποκήρυσσε τις βλέψεις της στα σουηδικά εδάφη) και του Αντρούσοβο ([[1667]] - η Πολωνία αποδεχόταν τη ρωσική κυριαρχία στο Σμόλενσκ, το [[Κίεβο]] και την Ουκρανία ανατολικά του Δνείπερου). Οι δύο αυτές συνθήκες ήταν και τα τελευταία σημαντικά γεγονότα στη θητεία του Αλεξίου, ο οποίος πέθανε στις [[8 Φεβρουαρίου]] [[1676]].
Για κάποια χρόνια οι τρεις δυνάμεις πολεμούσαν όλες εναντίον όλων. Οι εχθροπραξίες τελικά έληξαν με τις συνθήκες του Καρντίς ([[1661]] - η Ρωσία αποκήρυσσε τις βλέψεις της στα σουηδικά εδάφη) και του Αντρούσοβο ([[1667]] - η Πολωνία αποδεχόταν τη ρωσική κυριαρχία στο Σμόλενσκ, το [[Κίεβο]] και την Ουκρανία ανατολικά του Δνείπερου). Οι δύο αυτές συνθήκες ήταν και τα τελευταία σημαντικά γεγονότα στη θητεία του Αλεξίου, ο οποίος πέθανε στις [[8 Φεβρουαρίου]] [[1676]].


== Οικογένεια - Διαδοχή ==
== Οικογένεια - Διαδοχή ==


Ο Αλέξιος παντρεύθηκε δύο φορές. Πρώτη σύζυγός του ήταν η Μαρία Μιλοσλάβσκαγια, την οποία παντρεύθηκε το 1648 και απέκτησαν 13 παιδιά, τα περισσότερα βαριά άρρωστα. Η Μαρία απεβίωσε το [[1669]]. Ο δεύτερος γάμος έγινε το [[1671]] με την [[Τάταροι|ταταρικής]] καταγωγής Ναταλία Ναρίσκινα. Με τη Ναταλία απέκτησαν τρία παιδιά.
Ο Αλέξιος παντρεύθηκε δύο φορές. Πρώτη σύζυγός του ήταν η Μαρία Μιλοσλάβσκαγια, την οποία παντρεύθηκε το 1648 και απέκτησαν 13 παιδιά, τα περισσότερα βαριά άρρωστα. Η Μαρία απεβίωσε το [[1669]]. Ο δεύτερος γάμος έγινε το [[1671]] με την [[Τάταροι|ταταρικής]] καταγωγής Ναταλία Ναρίσκινα. Με τη Ναταλία απέκτησαν τρία παιδιά.


Διάδοχός του ανέλαβε ο [[Φιοντόρ Γ΄ της Ρωσίας|Φιόντορ Αλεξέγιεβιτς]], μόλις τρίτος στη σειρά διαδοχής ανάμεσα στα άρρενα τέκνα, αλλά ο γηραιότερος εν ζωή. Δύο ακόμα γιοι του, ο [[Ιβάν Ε΄ της Ρωσίας|Ιβάν Ε΄]] (από τη Μαρία) και ο [[Μέγας Πέτρος|Πέτρος]] (από τη Ναταλία), θα γίνονταν τσάροι αργότερα μετά το θάνατο του Φιοντόρ.
Διάδοχός του ανέλαβε ο [[Φιοντόρ Γ΄ της Ρωσίας|Φιόντορ Αλεξέγιεβιτς]], μόλις τρίτος στη σειρά διαδοχής ανάμεσα στα άρρενα τέκνα, αλλά ο γηραιότερος εν ζωή. Δύο ακόμα γιοι του, ο [[Ιβάν Ε΄ της Ρωσίας|Ιβάν Ε΄]] (από τη Μαρία) και ο [[Μέγας Πέτρος|Πέτρος]] (από τη Ναταλία), θα γίνονταν τσάροι αργότερα μετά το θάνατο του Φιοντόρ.

Έκδοση από την 08:23, 20 Μαΐου 2014

Αλέξιος
Τσάρος της Ρωσίας
Περίοδος14 Ιουλίου 1645 - 8 Φεβρουαρίου 1676
ΠροκάτοχοςΜιχαήλ Α΄ της Ρωσίας
ΔιάδοχοςΦιοντόρ Γ΄ της Ρωσίας
Γέννηση29 Μαρτίου 1629
Μόσχα, Ρωσία
Θάνατος8 Φεβρουαρίου 1676 (47 ετών)
Μόσχα, Ρωσία
Τόπος ταφήςΚαθεδρικός του Αρχάγγελου, Μόσχα
ΣύζυγοςΜαρία Μιλοσλάβσκαγια
Ναταλία Ναρίσκινα
ΕπίγονοιΦιοντόρ Γ΄ της Ρωσίας
Ιβάν Ε΄ της Ρωσίας
Πέτρος Α΄ της Ρωσίας (ο Μέγας)
και άλλοι
ΟίκοςΟίκος των Ρομάνοφ
ΠατέραςΜιχαήλ Α΄ της Ρωσίας
ΜητέραΕυδοκία Στρέσνιοβα
ΘρησκείαΟρθόδοξη Εκκλησία
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )

Ο Αλεξέι Μιχάηλοβιτς Ρομάνοφ (Алексей Михайлович Рома́нов, 29 Μαρτίου 1629 - 8 Φεβρουαρίου 1676) ήταν τσάρος της Ρωσίας από το 1645 έως το θάνατό του το 1676. Είναι ο δεύτερος της δυναστείας των Ρομάνοφ που κυβέρνησε τη χώρα μέχρι το 1917. Παρά τον σύντομο βίο του, υπήρξε πρωταγωνιστής σε κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα της ρωσικής ιστορίας, με κορυφαίο την προσάρτηση της Ουκρανίας.

Πρώτα χρόνια

Ως πρωτότοκος γιος του τσάρου Μιχαήλ Α΄ και της δεύτερης συζύγου του Ευδοκίας Στρέσνιοβα, ο Αλέξιος ανέλαβε τις τύχες της Ρωσίας τον Ιούλιο του 1645, δύο ημέρες πριν το θάνατο του πατέρα του, αφού όλα τα άρρενα αδέλφια του από τον πρώτο γάμο είχαν πεθάνει σε πολύ μικρή ηλικία. Επίσημα ενθρονίστηκε στις 28 Σεπτεμβρίου. Όντας μόλις δεκαέξι ετών, ανέθεσε το μεγαλύτερο κομμάτι της διακυβέρνησης στον έμπιστο βογιάρο Μπορίς Μορόζοφ.

Η εξωτερική πολιτική του Μορόζοφ χαρακτηρίσθηκε από σύνεση, αποφεύγοντας τις τριβές με τις ανταγωνίστριες δυνάμεις (Πολωνία στα δυτικά, Οθωμανική Αυτοκρατορία στα νότια). Στο εσωτερικό πεδίο προσπάθησε να ορθολογικοποιήσει τη διοίκηση και να αυξήσει τα δημόσια έσοδα, μειώνοντας τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων και επιβάλλοντας υπέρογκη φορολογία στο αλάτι. Αυτή η οικονομική πολιτική προκάλεσε τη λαϊκή οργή που εκδηλώθηκε με τις Ταραχές του Αλατιού, μια εξέγερση με κέντρο τη Μόσχα που ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1648. Σύντομα οι εξεγερμένοι κατέλαβαν τμήματα του Κρεμλίνου και πυρκαγιές κατέστρεφαν ολόκληρες συνοικίες της πρωτεύουσας.

Ο Αλέξιος αναγκάσθηκε να καθαιρέσει το μέντορά του και να διατάξει την απομόνωσή του σε μοναστήρι της Βόλογκντα, πριν η εξέγερση των φτωχών στραφεί ευθέως εναντίον του θρόνου. Προσποιούμενος ότι θα ακολουθήσει πολιτική κατευνασμού, χρηματίζοντας τους ηγέτες της εξέγερσης και ικανοποιώντας επιλεκτικά αιτήματα, ώστε να στρέψει τη μία εξεγερμένη κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, ως τα τέλη του Οκτώβρη ο τσάρος είχε καταστείλει όλες τις εστίες αντίστασης. Στις 22 Οκτωβρίου ο Μορόζοφ επέστρεψε στη Μόσχα και ανέλαβε ξανά τα καθήκοντά του.

Το 1649 ο Αλέξιος και ο Μορόζοφ αναθεώρησαν το Νομικό Κώδικα του Ιβάν του Τρομερού σε πιο συντηρητική κατεύθυνση, εξομοιώνοντας τους χωρικούς και τους σκλάβους στο καθεστώς του δουλοπάροικου, το οποίο οριζόταν ως κληρονομικό και αμετάβλητο! Ο απλός λαός αποστερήθηκε έστω και των στοιχειωδών δικαιωμάτων του, μετατρεπόμενος σε ιδιοκτησία κάποιου γαιοκτήμονα.

Η απολυταρχική ιδεολογία του Αλεξίου φαίνεται και στο πώς αντιμετώπισε τον αποκεφαλισμό του Καρόλου Α΄ της Αγγλίας από τους Κοινοβουλευτικούς του Κρόμγουελ το ίδιο έτος: διέκοψε αμέσως τις διπλωματικές σχέσεις με την Αγγλία, προσέφερε άσυλο σε φιλομοναρχικούς φυγάδες και υποστήριξε οικονομικά την Ενριέτα Μαρία, «χήρα αυτού του ένδοξου μάρτυρα».

Προσάρτηση της Ουκρανίας

Τα γεγονότα της Μόσχας είχαν ενθαρρύνει μια σειρά μικρών και ανομοιογενών εξεγέρσεων στην υπόλοιπη χώρα, οι οποίες για καιρό ήταν αδύνατον να ελεγχθούν από την κεντρική διοίκηση. Ο χειρισμός τους ανέδειξε μία νέα προσωπικότητα, το μητροπολίτη Νίκονα του Νόβγκοροντ, ο οποίος το 1651 κλήθηκε από τον Αλέξιο στην πρωτεύουσα ως πρωθυπουργός και τον επόμενο χρόνο εξελέγη Πατριάρχης Μόσχας. Με το Μορόζοφ και το Νίκονα επικεφαλής του κρατικού μηχανισμού και την αριστοκρατία ικανοποιημένη από τη διεύρυνση των προνομίων της, ο τσάρος είχε πια τον απόλυτο έλεγχο της χώρας. Επόμενο βήμα ήταν η επέκταση προς δυσμάς, η απελευθέρωση των αρχαίων κοιτίδων των Ρως.

Από το 1648 η Πολωνία αντιμετώπιζε τεράστια εσωτερικά προβλήματα, αδυνατώντας να ελέγξει τους ετερογενείς πληθυσμούς που περιελάμβανε στα ουκρανικά εδάφη της. Αυτό έδωσε στον Αλέξιο την ευκαιρία να επιτεθεί εναντίον της (Απρίλιος 1654) και να απελευθερώσει μια σειρά μεθοριακών πόλεων που κατά την Εποχή των Αναστατώσεων είχαν προσαρτηθεί στην Πολωνία, με σημαντικότερο το Σμολένσκ. Επίσης αποδέχθηκε την πρόσκληση του κοζάκου πολέμαρχου Μπογκντάν Χμελνίτσκι να θέσει την ουκρανική εξέγερση στο νότο υπό την προστασία του, οδηγώντας στην ίδρυση ενός προτεκτοράτου που καταλάμβανε ολόκληρη την Ουκρανία ανατολικά του Δνείπερου, του Κοζακικού Χετμανάτου. Αν και τύποις αυτόνομο έως το 1775 που καταργήθηκε, το Χετμανάτο αποτέλεσε στην πραγματικότητα εξ'αρχής ρωσικό έδαφος.

Ο Αλέξιος επιλέγει τη νύφη του, πίνακας του Γκριγκόρι Σέντοβ. Η διαδικασία οργανώθηκε από το Μορόζοφ, ο οποίος μάλιστα παντρεύθηκε την αδελφή της νύφης!

Το επόμενο καλοκαίρι (1655) η Πολωνία έδειξε διάθεση να συνθηκολογήσει με τους Ρώσους, αντιμετωπίζοντας μια πολύ επικίνδυνη εισβολή της Σουηδίας από τα βόρεια. Έτοιμη να παραχωρήσει (πέραν της Ουκρανίας) ακόμα και τη Λιθουανία, αρκεί να έκλεινε το μέτωπο, σώθηκε χάρη στη διαφωνία που προέκυψε ανάμεσα στους Ρώσους και τους Σουηδούς για το πώς θα διαμοιράζονταν μεταξύ τους τα εδαφικά κέρδη! Η διαφωνία αυτή εξελίχθηκε σε ρωσο-σουηδικό πόλεμο (1656).

Για κάποια χρόνια οι τρεις δυνάμεις πολεμούσαν όλες εναντίον όλων. Οι εχθροπραξίες τελικά έληξαν με τις συνθήκες του Καρντίς (1661 - η Ρωσία αποκήρυσσε τις βλέψεις της στα σουηδικά εδάφη) και του Αντρούσοβο (1667 - η Πολωνία αποδεχόταν τη ρωσική κυριαρχία στο Σμόλενσκ, το Κίεβο και την Ουκρανία ανατολικά του Δνείπερου). Οι δύο αυτές συνθήκες ήταν και τα τελευταία σημαντικά γεγονότα στη θητεία του Αλεξίου, ο οποίος πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου 1676.

Οικογένεια - Διαδοχή

Ο Αλέξιος παντρεύθηκε δύο φορές. Πρώτη σύζυγός του ήταν η Μαρία Μιλοσλάβσκαγια, την οποία παντρεύθηκε το 1648 και απέκτησαν 13 παιδιά, τα περισσότερα βαριά άρρωστα. Η Μαρία απεβίωσε το 1669. Ο δεύτερος γάμος έγινε το 1671 με την ταταρικής καταγωγής Ναταλία Ναρίσκινα. Με τη Ναταλία απέκτησαν τρία παιδιά.

Διάδοχός του ανέλαβε ο Φιόντορ Αλεξέγιεβιτς, μόλις τρίτος στη σειρά διαδοχής ανάμεσα στα άρρενα τέκνα, αλλά ο γηραιότερος εν ζωή. Δύο ακόμα γιοι του, ο Ιβάν Ε΄ (από τη Μαρία) και ο Πέτρος (από τη Ναταλία), θα γίνονταν τσάροι αργότερα μετά το θάνατο του Φιοντόρ.

CC-BY-SA
Μετάφραση
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Alexis I of Russia της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).