Διόδωρος Σικελιώτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Πάνω από την περίληψη δε βάζουμε κείμενα.
Xenharis (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 28: Γραμμή 28:
Το έργο του μπορεί να περιέχει ελλείψεις, οι οποίες δικαιολογούνται εν μέρει από το μέγεθος του χρονικού ορίου που αναστορεί . Ο Διόδωρος Σικελιώτης τα έχει με τους Ιστορικούς που φοβούνται να ασχοληθούν με γεγονότα που έχουν γίνει σε ένα απώτερο παρελθόν διότι είναι δύσκολο να καθοριστούν χρονολογικά αλλά ο ίδιος δεν φοβάται να αναλάβει αυτό το ρίσκο και να μιλήσει για αυτά , διότι θεωρεί όπως οι Έλληνες ιστορικοί, ότι έχουν γίνει.Οι Έλληνες Ιστορικοί και συνεπώς και ο Διόδωρος ήταν οι μόνοι που κατέγραφαν τα πάντα με λεπτομέρεια ακόμη και τους πιο ασήμαντους λαούς και τα πιο ασήμαντα γεγονότα , από αυτούς έχουμε όλες τις πληροφορίες του παρελθόντος . Ο Ίδιος μάλιστα στο πρόλογο του Έργου του αναφέρει ότι προσπάθησε με επιστημονική έρευνα , διασταυρώσεις και σύγκριση οι χρονολογίες και τα γεγονότα που μας δίνει ναι είναι αληθινά, δεν γράφει τίποτα αυθαίρετα. Σε αντίθεση με τον Ηρόδοτο που θεωρείται "πατέρας" της Ιστορίας δεν αναστορεί ότι ακούει η βλέπει ,προσπαθεί να αιτιολογήσει και να επαληθεύσει τα πάντα βάση των πηγών που χρησιμοποιεί .Αυτό Το "Σφάλμα" του Ηροδότου να καταγράφει αυτά που του έλεγαν δεν το έκανε ο Διόδωρος Σικελιώτης διότι θα εισέρχονταν σε μεγάλο φαύλο κύκλο φημών ,μυθοπλασίας ,φαντασίας που μόνο ιστορία δεν θα θύμιζε . Ο Διόδωρος όσο αφορά την θεογονία και την μυθολογία κατηγορούσε τους επικούς ποιητές Ησίοδο και Όμηρο διότι βάση της υπερβολής στην ποίηση οι άνθρωποι έχουν λανθασμένη γνώμη για τους Θεούς  και την μυθολογία χάριν αυτής της υπερβολής στη ποίηση.Πάρα πολλοί Ιστορικοί όπως ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λένε ότι οι θεοί ήταν ισχυρές προσωπικότητες που ευεργέτησαν την ανθρωπότητα  και για τις ευεργεσίες τους αυτές έμειναν  αθάνατοι στην ιστορία .Ο Όμηρος κατά τον Διόδωρο έγραψε ένα ποίημα βασισμένος σε αληθινά γεγονότα μεν αλλά ήταν ποιητής και όχι Ιστορικός.Πολλοί μνημονεύουν τον Ηρόδοτο στις Υποθέσεις και θεωρίες που αναπτύσσουν βοηθούμενοι του ομιχλώδους Ιστορικού τοπίου που δημιούργησε αλλά εάν ανατρέξουν στον Διόδωρο Σικελιώτη σίγουρα η θα καταπονιστούν η θα ισχυροποιήσουν τις θεωρίες τους .Το Λάθος πολλών είναι οτι διαβάζουν Ηρόδοτο και οχι Διόδωρο. Είναι γεγονός ότι ο φιλοφοινικισμός του Ηροδότου είναι υπαίτιος και για τις θεωρίες περί ελεύσεως των ελληνικών γραμμάτων από την Φοινίκη, ενώ σε άλλο σημείο ο Ηρόδοτος δεν διστάζει να «πολιτογραφήσει» και τον <strong>Θαλή τον Μιλήσιο</strong> Φοίνικα!  
Το έργο του μπορεί να περιέχει ελλείψεις, οι οποίες δικαιολογούνται εν μέρει από το μέγεθος του χρονικού ορίου που αναστορεί . Ο Διόδωρος Σικελιώτης τα έχει με τους Ιστορικούς που φοβούνται να ασχοληθούν με γεγονότα που έχουν γίνει σε ένα απώτερο παρελθόν διότι είναι δύσκολο να καθοριστούν χρονολογικά αλλά ο ίδιος δεν φοβάται να αναλάβει αυτό το ρίσκο και να μιλήσει για αυτά , διότι θεωρεί όπως οι Έλληνες ιστορικοί, ότι έχουν γίνει.Οι Έλληνες Ιστορικοί και συνεπώς και ο Διόδωρος ήταν οι μόνοι που κατέγραφαν τα πάντα με λεπτομέρεια ακόμη και τους πιο ασήμαντους λαούς και τα πιο ασήμαντα γεγονότα , από αυτούς έχουμε όλες τις πληροφορίες του παρελθόντος . Ο Ίδιος μάλιστα στο πρόλογο του Έργου του αναφέρει ότι προσπάθησε με επιστημονική έρευνα , διασταυρώσεις και σύγκριση οι χρονολογίες και τα γεγονότα που μας δίνει ναι είναι αληθινά, δεν γράφει τίποτα αυθαίρετα. Σε αντίθεση με τον Ηρόδοτο που θεωρείται "πατέρας" της Ιστορίας δεν αναστορεί ότι ακούει η βλέπει ,προσπαθεί να αιτιολογήσει και να επαληθεύσει τα πάντα βάση των πηγών που χρησιμοποιεί .Αυτό Το "Σφάλμα" του Ηροδότου να καταγράφει αυτά που του έλεγαν δεν το έκανε ο Διόδωρος Σικελιώτης διότι θα εισέρχονταν σε μεγάλο φαύλο κύκλο φημών ,μυθοπλασίας ,φαντασίας που μόνο ιστορία δεν θα θύμιζε . Ο Διόδωρος όσο αφορά την θεογονία και την μυθολογία κατηγορούσε τους επικούς ποιητές Ησίοδο και Όμηρο διότι βάση της υπερβολής στην ποίηση οι άνθρωποι έχουν λανθασμένη γνώμη για τους Θεούς  και την μυθολογία χάριν αυτής της υπερβολής στη ποίηση.Πάρα πολλοί Ιστορικοί όπως ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λένε ότι οι θεοί ήταν ισχυρές προσωπικότητες που ευεργέτησαν την ανθρωπότητα  και για τις ευεργεσίες τους αυτές έμειναν  αθάνατοι στην ιστορία .Ο Όμηρος κατά τον Διόδωρο έγραψε ένα ποίημα βασισμένος σε αληθινά γεγονότα μεν αλλά ήταν ποιητής και όχι Ιστορικός.Πολλοί μνημονεύουν τον Ηρόδοτο στις Υποθέσεις και θεωρίες που αναπτύσσουν βοηθούμενοι του ομιχλώδους Ιστορικού τοπίου που δημιούργησε αλλά εάν ανατρέξουν στον Διόδωρο Σικελιώτη σίγουρα η θα καταπονιστούν η θα ισχυροποιήσουν τις θεωρίες τους .Το Λάθος πολλών είναι οτι διαβάζουν Ηρόδοτο και οχι Διόδωρο. Είναι γεγονός ότι ο φιλοφοινικισμός του Ηροδότου είναι υπαίτιος και για τις θεωρίες περί ελεύσεως των ελληνικών γραμμάτων από την Φοινίκη, ενώ σε άλλο σημείο ο Ηρόδοτος δεν διστάζει να «πολιτογραφήσει» και τον <strong>Θαλή τον Μιλήσιο</strong> Φοίνικα!  


Ο Πλούταρχος έχει γράψει ένα βιβλίο περί κακοήθειας Ηρόδοτου Ο Πλούταρχος διατυπώνει μία βαρύτατη κατηγορία εναντίον του (Πλούταρχος, Περί κακοηθείας Ηροδότου, 31). Ζήτησε λέει χρήματα απ` τους Θηβαίους . Και επειδή δεν του έδωσαν έγραψε ότι στις Θερμοπύλες δείλιασαν και παραδόθηκαν'''''» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 854E-F)'''''.
Ο Πλούταρχος έχει γράψει ένα βιβλίο περί κακοήθειας Ηρόδοτου Εκεί ο Πλούταρχος διατυπώνει μία βαρύτατη κατηγορία εναντίον του (Πλούταρχος, Περί κακοηθείας Ηροδότου, 31). Ζήτησε λέει χρήματα απ` τους Θηβαίους . Και επειδή δεν του έδωσαν έγραψε ότι στις Θερμοπύλες δείλιασαν και παραδόθηκαν'''''» '''''


Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω κείμενο του Πλουτάρχου
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω κείμενο του Πλουτάρχου


'''''«Πολλούς, Αλέξανδρε,'''''έχει εξαπατήσει το ύφος του Ηροδότου (...) Αν, βέβαια, ήθελε κάποιος ν’αναλύσει τα άλλα ψέματα και τις μυθοπλασίες του, θα χρειαζόταν πολλά βιβλία»(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 854E'''''-F).
'''''Πολλούς, Αλέξανδρε,
έχει εξαπατήσει το ύφος του Ηροδότου (...) Αν, βέβαια, ήθελε κάποιος ν’
αναλύσει τα άλλα ψέματα και τις μυθοπλασίες του, θα χρειαζόταν πολλά βιβλία»
(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 854E'''''-F).


Το ερώτημα είναι γιατί ακούστηκαν και γράφτηκαν αυτές οι κατηγορίες για τον Ηρόδοτο και Όχι για τον Διόδωρο;
Το ερώτημα είναι γιατί ακούστηκαν και γράφτηκαν αυτές οι κατηγορίες για τον Ηρόδοτο και Όχι για τον Διόδωρο;


Η αξία του έργου Του Διόδωρου Σικελίωτη βασίζεται στο πλήθος των πληροφοριών που παρέχει, καθώς και στη μεταφορά αυτούσιων τμημάτων από έργα άλλων συγγραφέων που έχουν πια χαθεί, όπως του Εφόρου, του [[Θεόπομπος|Θεόπομπου]], του [[Ιερώνυμος ο Καρδιανός|Ιερώνυμου του Καρδιανού]]. Χωρίς το Έργο του η Ιστορία σίγουρα θα ήταν '''ελλιπής''' .
Η αξία του έργου Του Διόδωρου Σικελίωτη βασίζεται στο πλήθος των πληροφοριών που παρέχει, καθώς και στη μεταφορά αυτούσιων τμημάτων από έργα άλλων συγγραφέων που έχουν πια χαθεί, όπως του Εφόρου, του [[Θεόπομπος|Θεόπομπου]], του [[Ιερώνυμος ο Καρδιανός|Ιερώνυμου του Καρδιανού]] ,χωρίς το Έργο του η Ιστορία σίγουρα θα ήταν '''ελλιπής''' .


==Παραπομπές==
==Παραπομπές==

Έκδοση από την 16:31, 6 Μαΐου 2014

Εξώφυλλο βιβλίου του Διόδωρου του Σικελιώτη «Ιστορική Βιβλιοθήκη» στα ρωσικά, Αγία Πετρούπολη, 1775

Ο Διόδωρος Σικελιώτης ήταν ιστορικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στον Αγύριο (Agira) της Σικελίας γύρω στο 80 π.Χ. και πέθανε γύρω στο 20 π.Χ. Οι περισσότερες πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν προέρχονται από το ίδιο το έργο του Ιστορική Βιβλιοθήκη, το οποίο έγραψε κατόπιν παραγγελίας των Ρωμαίων, όπως μας πληροφορεί στην εισαγωγή του:

«Αφορμή δε προς την επιβολή ταύτην εχρησάμεθα μάλιστα μεν τη προς πραγματεία επιθυμία... έπειτα και τη εν Ρώμη χορηγία των προς την υποκείμενη υπόθεσιν ανηκόντων».

Επίσης υπάρχει μια αναφορά του Ιερωνύμου, ότι ο Διόδωρος ήταν "επιφανής συγγραφεύς της Ελληνικής Ιστορίας".

Συγγραφή

Ο Διόδωρος πρέπει να έγραψε την ιστορία του μεταξύ του 60 και 30 π.Χ., αφού η αρχική ημερομηνία των αφηγήσεών του είναι η 180η Ολυμπιάδα (59-60 π.Χ.), όταν επισκέπτεται την Αίγυπτο και γίνεται μάρτυρας ενός επεισοδίου λυντσαρίσματος ενός Ρωμαίου, επειδή εκείνος σκότωσε μια γάτα που ήταν ιερό ζώο για τους Αιγυπτίους. Το νεώτερο γεγονός που αναφέρει είναι η εκδίωξη των Ταυρομένιων από την χώρα τους και την εγκατάσταση εκεί Ρωμαίων αποίκων, από τον Καίσαρα Οκταβιανό, που χρονολογείται στο 36 π.Χ., σύμφωνα με τον Αππιανό. Ο Διόδωρος αναφέρει ότι του χρειάστηκαν 30 χρόνια για την περάτωση του έργου του και, σε συνδυασμό με την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο έργο του για την μετατροπή της Αιγύπτου σε ρωμαϊκή επαρχία (30 π.Χ.), συμπεραίνουμε ότι τελείωσε τη συγγραφή λίγο πριν από τότε. Στα 30 αυτά χρόνια έκανε μακρινά ταξίδια για να μελετήσει επί τόπου τους διάφορους λαούς και για αναζήτηση πληροφοριών. Σύγχρονοι μελετητές όμως αμφισβητούν την πραγματοποίηση των ταξιδιών αυτών, λόγω λαθών στις περιγραφές του, που ένας αυτόπτης μάρτυρας δεν θα έκανε.

Το έργο

Πολυτιμότερο γίνεται το έργο τού Διόδωρου στην εξιστόρηση της περιόδου των Επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323-302, βιβλία 18-20) για την οποία ο ιστορικός χρησιμοποιεί τον Ιερώνυμο τον Καρδιανό,[1] του οποίου το χαμένο σήμερα έργο του ήταν πολύ σημαντικό.[2]

Το έργο του Διοδώρου πραγματεύεται την παγκόσμια ιστορία από τη δημιουργία μέχρι την εποχή του, ειδικότερα το 59 π.Χ., έτος της πρώτης υπατείας του Καίσαρα. Αποτελείται από 40 βιβλία, από τα οποία έχουν διασωθεί τα πέντε πρώτα και η δεύτερη δεκάδα (Χ-ΧΧ). Ο ίδιος μας πληροφορεί για το περιεχόμενο των βιβλίων του: Τα έξι πρώτα αναφέρονται σε μυθικά χρόνια, τρία εξ' αυτών για τα βαρβαρικά έθνη και τρία για τους Έλληνες. Τα επόμενα έντεκα αναφέρονται στο διάστημα από τον Τρωικό Πόλεμο μέχρι τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και τα υπόλοιπα 23 βιβλία εξιστορούν τα επόμενα χρόνια μέχρι το 59 π.Χ.

Ονόμασε το έργο του Ιστορική Βιβλιοθήκη επειδή πρόκειται για την ενοποίηση των διαφόρων ιστορικών πηγών, μεταξύ των οποίων αναγνωρίζονται οι:

Βιβλιοκρισία

«Πάσαν μέν κακίαν φευκτέον εστί τοις νουν έχουσιν, μάλιστα δε την πλεονεξίαν·αύτη γάρ δια την εκ του συμφέροντος ελπίδα προκαλουμένη πολλούς πρός αδικίαν μεγίστων κακών αιτία γίνεται τοις ανθρώποις.»

Fragmenta, Libri XXI 21.1.4α.

Το έργο του μπορεί να περιέχει ελλείψεις, οι οποίες δικαιολογούνται εν μέρει από το μέγεθος του χρονικού ορίου που αναστορεί . Ο Διόδωρος Σικελιώτης τα έχει με τους Ιστορικούς που φοβούνται να ασχοληθούν με γεγονότα που έχουν γίνει σε ένα απώτερο παρελθόν διότι είναι δύσκολο να καθοριστούν χρονολογικά αλλά ο ίδιος δεν φοβάται να αναλάβει αυτό το ρίσκο και να μιλήσει για αυτά , διότι θεωρεί όπως οι Έλληνες ιστορικοί, ότι έχουν γίνει.Οι Έλληνες Ιστορικοί και συνεπώς και ο Διόδωρος ήταν οι μόνοι που κατέγραφαν τα πάντα με λεπτομέρεια ακόμη και τους πιο ασήμαντους λαούς και τα πιο ασήμαντα γεγονότα , από αυτούς έχουμε όλες τις πληροφορίες του παρελθόντος . Ο Ίδιος μάλιστα στο πρόλογο του Έργου του αναφέρει ότι προσπάθησε με επιστημονική έρευνα , διασταυρώσεις και σύγκριση οι χρονολογίες και τα γεγονότα που μας δίνει ναι είναι αληθινά, δεν γράφει τίποτα αυθαίρετα. Σε αντίθεση με τον Ηρόδοτο που θεωρείται "πατέρας" της Ιστορίας δεν αναστορεί ότι ακούει η βλέπει ,προσπαθεί να αιτιολογήσει και να επαληθεύσει τα πάντα βάση των πηγών που χρησιμοποιεί .Αυτό Το "Σφάλμα" του Ηροδότου να καταγράφει αυτά που του έλεγαν δεν το έκανε ο Διόδωρος Σικελιώτης διότι θα εισέρχονταν σε μεγάλο φαύλο κύκλο φημών ,μυθοπλασίας ,φαντασίας που μόνο ιστορία δεν θα θύμιζε . Ο Διόδωρος όσο αφορά την θεογονία και την μυθολογία κατηγορούσε τους επικούς ποιητές Ησίοδο και Όμηρο διότι βάση της υπερβολής στην ποίηση οι άνθρωποι έχουν λανθασμένη γνώμη για τους Θεούς  και την μυθολογία χάριν αυτής της υπερβολής στη ποίηση.Πάρα πολλοί Ιστορικοί όπως ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λένε ότι οι θεοί ήταν ισχυρές προσωπικότητες που ευεργέτησαν την ανθρωπότητα  και για τις ευεργεσίες τους αυτές έμειναν  αθάνατοι στην ιστορία .Ο Όμηρος κατά τον Διόδωρο έγραψε ένα ποίημα βασισμένος σε αληθινά γεγονότα μεν αλλά ήταν ποιητής και όχι Ιστορικός.Πολλοί μνημονεύουν τον Ηρόδοτο στις Υποθέσεις και θεωρίες που αναπτύσσουν βοηθούμενοι του ομιχλώδους Ιστορικού τοπίου που δημιούργησε αλλά εάν ανατρέξουν στον Διόδωρο Σικελιώτη σίγουρα η θα καταπονιστούν η θα ισχυροποιήσουν τις θεωρίες τους .Το Λάθος πολλών είναι οτι διαβάζουν Ηρόδοτο και οχι Διόδωρο. Είναι γεγονός ότι ο φιλοφοινικισμός του Ηροδότου είναι υπαίτιος και για τις θεωρίες περί ελεύσεως των ελληνικών γραμμάτων από την Φοινίκη, ενώ σε άλλο σημείο ο Ηρόδοτος δεν διστάζει να «πολιτογραφήσει» και τον Θαλή τον Μιλήσιο Φοίνικα!  

Ο Πλούταρχος έχει γράψει ένα βιβλίο περί κακοήθειας Ηρόδοτου Εκεί ο Πλούταρχος διατυπώνει μία βαρύτατη κατηγορία εναντίον του (Πλούταρχος, Περί κακοηθείας Ηροδότου, 31). Ζήτησε λέει χρήματα απ` τους Θηβαίους . Και επειδή δεν του έδωσαν έγραψε ότι στις Θερμοπύλες δείλιασαν και παραδόθηκαν»

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω κείμενο του Πλουτάρχου

«Πολλούς, Αλέξανδρε,έχει εξαπατήσει το ύφος του Ηροδότου (...) Αν, βέβαια, ήθελε κάποιος ν’αναλύσει τα άλλα ψέματα και τις μυθοπλασίες του, θα χρειαζόταν πολλά βιβλία»(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 854E-F).

Το ερώτημα είναι γιατί ακούστηκαν και γράφτηκαν αυτές οι κατηγορίες για τον Ηρόδοτο και Όχι για τον Διόδωρο;

Η αξία του έργου Του Διόδωρου Σικελίωτη βασίζεται στο πλήθος των πληροφοριών που παρέχει, καθώς και στη μεταφορά αυτούσιων τμημάτων από έργα άλλων συγγραφέων που έχουν πια χαθεί, όπως του Εφόρου, του Θεόπομπου, του Ιερώνυμου του Καρδιανού ,χωρίς το Έργο του η Ιστορία σίγουρα θα ήταν ελλιπής .

Παραπομπές

  1. Χατζηθεόκλητος Κλήτος, Ιερωνύμου Απομνημονεύματα, επανέκδ. Εστία 1991 ISBN 960-05-0277-3
  2. B Farrington, Diodorus Siculus (Swansea 1937)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Diodoros Sikolos, The Library translated by CH Oldfather