Πυραζίνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Νέα σελίδα: πυραζίνη |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 20: | Γραμμή 20: | ||
|σταθερά α = |
|σταθερά α = |
||
|σταθερά β = |
|σταθερά β = |
||
|πυκνότητα = 1,031 g/cm |
|πυκνότητα = 1,031 g/cm<sup>3</sup> |
||
|διαλυτότητα στο νερό = |
|διαλυτότητα στο νερό = |
||
|διαλυτότητα σε διαλύτες = |
|διαλυτότητα σε διαλύτες = |
||
Έκδοση από την 13:48, 21 Φεβρουαρίου 2014
| Πυραζίνη | |
|---|---|
| |
| |
| Γενικά | |
| Όνομα IUPAC | Πυραζίνη |
| Άλλες ονομασίες | 1,4-διαζίνη |
| Χημικά αναγνωριστικά | |
| Χημικός τύπος | C4H4N2 |
| Μοριακή μάζα | 80,09 amu |
| Φυσικές ιδιότητες | |
| Σημείο τήξης | 52 °C |
| Σημείο βρασμού | 115 °C |
| Πυκνότητα | 1,031 g/cm3 |
| Χημικές ιδιότητες | |
| pKa | 0,37[1] |
| Σημείο αυτανάφλεξης | 55 °C |
| Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa). | |
Η πυραζίνη είναι μια ετεροκυκλική οργανική χημική ένωση. Αποτελείται από έναν αρωματικό εξαμελή δακτύλιο που περιέχει δύο άτομα αζώτου στις θέσεις 1 και 4. Έχει τη μορφή άχρωμων ή λευκών κρυστάλλων που αναφλέγονται εύκολα. Η πυραζίνη είναι η μητρική ένωση μιας ευρείας οικογένειας παραγώγων που λαμβάνονται με υποκατάσταση στα άτομα άνθρακα του δακτυλίου και αποκαλούνται με τον γενικό όρο πυραζίνες.
Σύνθεση
Υπάρχουν πολλές μέθοδοι για τη σύνθεση της πυραζίνης και των παραγώγων της. Μερικές από αυτές συγκαταλέγονται στις παλαιότερες συνθετικές αντιδράσεις που βρίσκουν χρήση ακόμη και σήμερα.
Σύμφωνα με την σύνθεση πυραζίνης κατά Staedel–Rugheimer (1876), αντίδραση 2-χλωροακετοφαινόνης με αμμωνία σχηματίζει αμινοκετόνη (η πρώτη ένωση στο παρακάτω σχήμα), η οποία στη συνέχεια συμπυκνώνεται (με απώλεια δύο μορίων νερού) και τέλος οξειδώνεται προς πυραζίνη.[2]
Μια παραλλαγή της παραπάνω αντίδρασης είναι η σύνθεση Gutknecht (1879), η οποία βασίζεται επίσης σε αντίδραση αυτοσυμπύκνωσης, αλλά διαφέρει στον τρόπο σύνθεσης της αμινοκετόνης.[3][4]
Η σύνθεση Gastaldi (1921) είναι άλλη μια παραλλαγή που οδηγεί σε υποκατεστημένα παράγωγα της πυραζίνης.[5][6]
Δείτε επίσης
Παραπομπές
- ↑ H. C. Brown, et al. (1995) in E. A. Baude and F. C. Nachod, Determination of Organic Structures by Physical Methods, Academic Press, New York.
- ↑ W. Staedel, L. Rügheimer (1876), Ber. Dtsch. Chem. Ges., 9(1), 563–564.
- ↑ H. Gutknecht (1879), Ber. Dtsch. Chem. Ges., 12(2), 2290–2292.
- ↑ T. L. Gilchrist (1997) Heterocyclic chemistry, 3η έκδοση, Prentice Hall
- ↑ G. Gastaldi (1921), Gazz. Chim. Ital., 51, 233
- ↑ S. A. Lawrence (2004) Amines: Synthesis, Properties and Applications, Cambridge University Press.
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Pyrazine της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |