Ρούσε

Ρούσε
Ρούσε 43°50′40″N 25°57′14″E
Χώρα	Βουλγαρία
Διοικητική υπαγωγή	Ruse Municipality
Διοίκηση
• Δήμαρχος	Plamen Stoilov
Πληθυσμός	165.283
Ταχ. κωδ.	7000
Τηλ. κωδ.	082
Ζώνη ώρας	UTC+02:00 (επίσημη ώρα) UTC+03:00 (θερινή ώρα)
Ιστότοπος	Official website
Σχετικά πολυμέσα

Πανόραμα

Το Ρούσε (βουλγαρικά: Русе) είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας , στή δεξιά όχθη του Δούναβη, απέναντι από τη Ρουμανική πόλη Τζιούρτζιου, 300 χλμ. από την πρωτεύουσα Σόφια και 200 χλμ. από τη Βουλγαρική Ακτή της Μαύρης Θάλασσας Είναι το σημαντικότερο ποτάμιο λιμάνι της Βουλγαρίας, λειτουργώντας ως σημαντικός παράγων του διεθνούς εμπορίου της χώρας. Είναι γνωστό για τη Νεομπαρόκ και Νεοροκοκό αρχιτεκτονική του, του 19ου και 20ού αιώνα, που προσελκύει πολλούς τουρίστες. Συχνά ονομάζεται Μικρή Βιέννη. Η Γέφυρα Φιλίας Ρούσε - Τζιούρτζιου, μέχρι τις 14 Ιουνίου 2013 η μόνη στο τμήμα του Δούναβη που μοιράζονται η Βουλγαρία και η Ρουμανία, διασχίζει εδώ τον ποταμό.

Το Ρούσε είναι αδελφοποιημένο με το Περιστέρι.

Ετυμολογία

Σύμφωνα με την παράδοση της πόλης το όνομα Ρούσε προέρχεται από το όνομα μιας γυναίκας ιδρύτριας της πόλης, που το όνομά της ήταν Ρούσα, που σημαίνει κοκκινομάλα. Το 13ο και 14ο αιώνα, την εποχή της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας, ένας οχυρωμένος οικισμός ονόματι Ρούσι, που μνημονεύεται για πρώτη φορά το 1380, δημιουργήθηκε κοντά στα ερείπια της αρχαίας Ρωμαικής πόλης. Ερευνητές υποστηρίζουν ότι η πόλη στη δεξιά όχθη πήρε το όνομά της από το φρούριο Τσερβέν, που σημαίνει κόκκινο, μέσω της ρίζας ΄ρους΄, που υπάρχει σε πολλές Σλαβικές γλώσσες και είναι συγγενής του Γαλλικού rouge και του Λατινικού rusos.

Το Τζιούρτζιου, η Ρουμανική πόλη στην αριστερή πόλη απέναντι από το Ρούσε, μπορεί να έχει πάρει το όνομά της από το Τουρκικό ΄γκιοργκιούλ΄, που μπορεί να σημαίνει κόκκινη ή ροζ.

Ιστορία

Η πόλη εμφανίσθηκε ως Νεολιθικός οικισμός από τη 2η ως την 3η χιλιετία π.Χ., όταν αναπτύχθηκαν η κεραμεική, η αλιεία, η γεωργία και το κυνήγι. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν αρκετά επίπεδα, που σημαίνει ότι η τοποθεσία είχε δεχθεί επιθέσεις από γειτονικές φυλές και υπέστη αρκετές φυσικές καταστροφές. Στην περιοχή βρέθηκαν αρχαία ιερά, όπου κυριαρχούσαν είδωλα μιας εγκύου γυναίκας, θεάς της γονιμότητας.

Ο μεταγενέστερος Θρακικός οικισμός μετεξελίχθηκε σε Ρωμαικό στρατιωτικό και ναυτικό κέντρο κατά τη βασιλεία του Βεσπασιανού (69 - 70 μ.Χ.) ως μέρος ενός συστήματος οχυρώσεων κατά μήκος των βόρειων συνόρων της Μοισίας. Το όνομά του, Sexaginta Prista, σημαίνει ΄΄πόλη των 60 πλοίων΄΄ και βασίζεται στα υποτιθέμενα 60 γειτονικά αγκυροβόλια.

Το φρούριο βρισκόταν στον κεντρικό δρόμο μεταξύ του Σιγκίντουνουμ (το σημερινό Βελιγράδι) και του Δέλτα του Δούναβη και καταστράφηκε τον 6ο αιώνα από επιδρομές Αβάρων και Σλάβων. Ο Ούγγρος ιστορικός Φέλιξ Φίλιπ Κάνιτς ήταν ο πρώτος που ταυτοποίησε τη Σεξαγκίντα Πρίστα με το Ρούσε, αλλά τη σύνδεσή τους απέςδειξαν μεταγενέστερα οι αδελφοί Σκόρπιλ, μελετώντας επιγραφές, νομίσματα, τάφους και αντικείμενα της καθημερινής ζωής. Επιγραφή από τη βασιλεία του Διοκλητιανού αποδεικνύει ότι η πόλη ξαναχτίστηκε ως praesidium (μεγάλη οχύρωση) μετά την καταστροφή του από τους Γότθους το 250 μ.Χ.

Ο οικισμός αναφερόταν στο Μεσαίωνα ως Γκολιάνο Γιόργκοβο, του οποίου σημερινός διάδοχος είναι το Τζιούρτζιου στη Ρουμανία.