Γύθειο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 15: Γραμμή 15:


== Ιστορία ==
== Ιστορία ==
Πρώτος που ξεκίνησε τις αρχαιολογικές έρευνες στο Γύθειο ήταν ο [[Ανδρέας Σκιάς]] το 1891, όπου και αποκαλύφθηκε το αρχαίο θέατρο του Γυθείου στο βόρειο άκρο της, καθώς και η ακρόπολη δυτικά του θεάτρου. Το έργο εκείνου συνέχισαν πολλοί άλλοι μεταξύ των οποίων και η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή. Από τη μελέτη των αρχαιολογικών και σπηλαιολογικών ευρημάτων και των σχετικών αναφορών των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων* έχουν παρουσιασθεί σπουδαία συγγράμματα για την ιστορία του Γυθείου. Μεταξύ αυτών αξίζει ν΄ αναφερθούν εκείνες των: Ιωάννη Πατσουράκου (1902), Γερ. Καψάλη, Π. Καλονάρου, Σ. Σκοπετέα, , Βάσου Τσιλιβάκου, Απόστ. Δασκαλάκη, καθηγητού Πανεπιστημίου,, αλλά και του ακαδημαϊκού Σ. Κουγέα. Μετά γάμησε ο Πολύδωρος τον Ορφέα.'Η τουλάχιστον θα ήθελε επειδή είχε βαρεθεί να τον γαμάει το Γύθειο.<br />
Πρώτος που ξεκίνησε τις αρχαιολογικές έρευνες στο Γύθειο ήταν ο [[Ανδρέας Σκιάς]] το 1891, όπου και αποκαλύφθηκε το αρχαίο θέατρο του Γυθείου στο βόρειο άκρο της, καθώς και η ακρόπολη δυτικά του θεάτρου. Το έργο εκείνου συνέχισαν πολλοί άλλοι μεταξύ των οποίων και η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή. Από τη μελέτη των αρχαιολογικών και σπηλαιολογικών ευρημάτων και των σχετικών αναφορών των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων* έχουν παρουσιασθεί σπουδαία συγγράμματα για την ιστορία του Γυθείου. Μεταξύ αυτών αξίζει ν΄ αναφερθούν εκείνες των: Ιωάννη Πατσουράκου (1902), Γερ. Καψάλη, Π. Καλονάρου, Σ. Σκοπετέα, , Βάσου Τσιλιβάκου, Απόστ. Δασκαλάκη, καθηγητού Πανεπιστημίου,, αλλά και του ακαδημαϊκού Σ. Κουγέα.<br />
(*) <small>Δείτε παρακάτω Βιβλιογραφία</small>
(*) <small>Δείτε παρακάτω Βιβλιογραφία</small>



Έκδοση από την 16:53, 20 Ιουνίου 2013

Συντεταγμένες: 36°46′20″N 22°34′10″E / 36.7722°N 22.5695°E / 36.7722; 22.5695

Άποψη του λιμανιού
Αρχείο:Γύθειο.net.png
Άποψη του λιμανιού
Ο φάρος του Γυθείου

Το Γύθειο είναι ιστορική «πόλη»-κωμόπολη και λιμένας που βρίσκεται στη νότια Πελοπόννησο κοντά στις εκβολές του ποταμού Ευρώτα, δυτικά του μυχού του Λακωνικού Κόλπου. Είναι ο κυριότερος λιμένας του Λακωνικού Κόλπου και ο δεύτερος της νότιας Πελοποννήσου (μετά την Καλαμάτα). Η νότια άκρη της πόλης του Γυθείου ενώνεται μέσω μικρού προβλήτα με ένα μικρό νησί, την αρχαία Κρανάη ή Μαραθονήσι, όπου βρίσκεται ο πύργος της οικογένειας Τζανετάκη. Oι κάτοικοι του Γυθείου καλούνται Γυθειάτες - Γυθειάτισσες.

Ετυμολογία ονόματος

Ως τοπωνύμιο το Γύθειο πρωτοεμφανίζεται στην ιστορία τον 5ο αιώνα π.Χ. Συνεπώς το όνομα είναι δημιούργημα ελληνικό. Πρώτη αναφορά κάνει ο Θουκυδίδης (1, 108) στην περί του Αθηναίου Τολμίδη επιδρομή στον Λακωνικό στα νεώρια των Σπαρτιατών χωρίς όμως ν΄ αναφέρει ρητά το Γύθειο. Ο Παυσανίας αναφέρει το Γύθειο με «ει» όπως και ο Πολύβιος και ο Στράβων. Ενώ οι νεότεροι, όπως ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Πλούταρχος με «ι». Έτσι ακόμη νεότεροι κάνουν χρήση και των δύο τύπων.
Ο Παυσανίας ως ετυμολογία του ονόματος παρουσιάζει στα «Λακωνικά» του την πεποίθηση των αρχαίων κατοίκων ότι σήμαινε «Γη των θεών», από την ομηρική λέξη «Γυία» (Γη) + θεός και αυτό από την παράδοση ότι κάποτε ο Ηρακλής και ο Απόλλων κατά το κτίσιμο της πόλης ήλθαν σε σύγκρουση εξ αιτίας του μαγικού τρίποδα του Μαντείου των Δελφών. Επειδή όμως ο αγώνας δεν αναδείκνυε νικητή, τελικά κατόπιν της μεταξύ τους συνδιαλλαγής αντί Ηρακλείας ή Απολλωνίας ονόμασαν την πόλη "Γη θεών" με συνέπεια να τιμώνται και οι δύο στην πόλη αυτή.

Είναι καταφανές ότι ο μύθος αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από τη συνεύρεση του αχαϊκού και δωρικού πνεύματος, από την εξ ανάγκης αποδοχή και κοινή συγκατοίκηση των Αχαιών (Απόλλων) με τους Δωριείς (Ηρακλείδες) μετά την κάθοδο (επιστροφή τους), αφότου σταμάτησε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα. Την ετυμολογία αυτή του Παυσανία επανέλαβαν πλήθος νεότερων συγγραφέων μέχρι σήμερα. Παρά ταύτα το "ετυμολογικό πρόβλημα Γυθείου" συνεχίζει να υφίσταται.

  • Σημειώνεται ότι επί τουρκοκρατίας ολόκληρο το Γύθειο λεγόταν «Μαραθονήσι» και όχι μόνο η νησίδα Κρανάη.

Ιστορία

Πρώτος που ξεκίνησε τις αρχαιολογικές έρευνες στο Γύθειο ήταν ο Ανδρέας Σκιάς το 1891, όπου και αποκαλύφθηκε το αρχαίο θέατρο του Γυθείου στο βόρειο άκρο της, καθώς και η ακρόπολη δυτικά του θεάτρου. Το έργο εκείνου συνέχισαν πολλοί άλλοι μεταξύ των οποίων και η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή. Από τη μελέτη των αρχαιολογικών και σπηλαιολογικών ευρημάτων και των σχετικών αναφορών των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων* έχουν παρουσιασθεί σπουδαία συγγράμματα για την ιστορία του Γυθείου. Μεταξύ αυτών αξίζει ν΄ αναφερθούν εκείνες των: Ιωάννη Πατσουράκου (1902), Γερ. Καψάλη, Π. Καλονάρου, Σ. Σκοπετέα, , Βάσου Τσιλιβάκου, Απόστ. Δασκαλάκη, καθηγητού Πανεπιστημίου,, αλλά και του ακαδημαϊκού Σ. Κουγέα.
(*) Δείτε παρακάτω Βιβλιογραφία

Σύμφωνα με το γεωγράφο του 2ου αιώνα μ.Χ. Παυσανία, ο Πάρις πέρασε σε αυτό την πρώτη του νύχτα με την Ωραία Ελένη ύστερα από την αρπαγή της. Σύμφωνα με έναν αρχαίο θρύλο, το Γύθειο ιδρύθηκε από τον Ηρακλή και τον Απόλλωνα. Υπήρξε κατά την αρχαιότητα το επίνειο (ο κύριος λιμένας) της Σπάρτης, που βρίσκεται 40 χιλιόμετρα βορειότερα. Την περίοδο 195 π.Χ. - 297 μ.Χ. το Γύθειο φέρεται ανεξάρτητο από τη Σπάρτη, πρωτεύουσα του Κοινού των Ελευθερολακώνων, στολισμένο με μαρμάρινα μέγαρα, ιερά και ναούς θεών και με πολλά καλλιτεχνήματα. Πολλά ερείπια από τη ρωμαϊκή εποχή διασώζονται στην ευρύτερη περιοχή, ενώ από την αρχαιότητα διασώζονται στηΝ παλιά πόλη το αρχαίο θέατρο, στον δε λόφο πίσω από την πόλη τα ερείπια ενός ιερού του Διονύσου.

Το 375 μ.Χ. συνέβη ένας μεγάλος σεισμός, όπου το παλιρροιακό κύμα που δημιουργήθηκε καταπόντισε το Γύθειο στα νερά του Λακωνικού Κόλπου θάβοντας ή πνίγοντας τους κατοίκους του, όσοι δεν πρόλαβαν να καταφύγουν στα γύρω υψώματα. Έτσι, από την παλαιά πόλη έμεινε μόνο ένα τμήμα που σήμερα λέγεται "Παλαιόπολη", το ΒΑ. τμήμα του σημερινού Γυθείου. Σ΄ αυτό το τμήμα και στον παρακείμενο θαλάσσιο βυθό, βρέθηκαν τα περισσότερα αρχαία μάρμαρα, ψηφιδωτά δάπεδα, τμήματα αγαλμάτων θεών, ηρώων και αρχόντων, καθώς και θεμέλια οικοδομών, που αποτελούν τους θλιβερούς μάρτυρες της άλλοτε λαμπροστόλιστης πόλης.

Μεσαίωνας – τουρκοκρατία

Με το πέρασμα των αιώνων οι επιχώσεις των χειμάρρων των γύρω υψωμάτων έθαψαν και τα τελευταία ίχνη της αρχαίας πόλης. Έτσι, κατά το μεσαίωνα το Γύθειο ήταν τελείως ξεχασμένο. Η τοποθεσία που προϋπήρξε ονομάστηκε «Μαραθονήσι» από το γνωστό μυρωδικό φυτό, το μάραθο, που βλάστανε πλούσια στη νησίδα Κρανάη και τη γύρω στεριά.
Το 17ο αιώνα η περιοχή αυτή ήταν ένας λόγγος γεμάτη αγρίμια και βάλτους και τελείως ερημική από ανθρώπινη ζωή. Οι Μανιάτες που κατοικούσαν στην ενδοχώρα ούτε που πλησίαζαν την περιοχή αυτή αποφεύγοντας αφενός τον τρομερό κίνδυνο της θανατηφόρου ελονοσίας, αφετέρου τις ληστρικές επιδρομές των Οθωμανών κουρσάρων. Οι δε Τούρκοι διατηρούσαν μόνο μία φρουρά στο βόρειο ύψωμα της Σεληνίτσας, (σημερινή βόρεια παραλία του Γυθείου) και δυτικά της περιοχής το φράγκικο Κάστρο του Πασαβά σχηματίζοντας έτσι την μοναδική σφήνα στην ελεύθερη γωνιά της Μάνης. Η δε επικοινωνία αυτών με τις τουρκικές διοικήσεις (αρχηγεία) της Μπαρδούνιας και του Μυστρά γίνονταν από ΒΔ. μονοπάτι της ενδοχώρας, λεγόμενης «Κουτουμού», που ήταν βάση Αγά, ακολουθώντας την όχθη του ποταμού «Σμήνος» παρακάμπτοντας έτσι το Μαραθονήσι.

Το 1685 οι Ενετοί βρισκόμενοι σε πόλεμο με τους Τούρκους και βοηθούμενοι από τους Μανιάτες κατέλαβαν το Κάστρο του Πασσαβά και εξόντωσαν την εκεί φρουρά. Η κατάληψη αυτού του οχυρού υπήρξε σπουδαία στην ιστορία της Μάνης χαρίζοντας στους Μανιάτες την ασφάλεια της ελεύθερης επικοινωνίας με το Μαραθονήσι, που άρχισαν έτσι σιγά - σιγά να το οικίζουν. Μάλιστα δύο χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 1687, όταν ο Ενετός στρατηγός Πολάνι βοηθούμενος από 6.000 Μανιάτες επιχειρούσε την κατάληψη του Μυστρά, ο θρυλικός τότε ναύαρχος Φραγκίσκος Μοροζίνης, που κατέπλευσε με την περίφημη αρμάδα του στο καραβοστάσι του Μαραθονησίου, έκανε ν΄ αντηχήσει η νεκρόπολη εκείνη από πολεμική οχλοβοή, κυριολεκτικά αναστήνοντάς την. Αυτή η ιστορική φάση θεωρείται η στιγμή που επανήλθε αυτός o τόπος στο προσκήνιο της νεότερης ιστορίας.

Στις 22 Μαρτίου του 1821 οι Γρηγοράκηδες μαζί με άλλους οπλαρχηγούς της Ανατολικής Μάνης, τον Π. Κοσονάκο, Ι. Κατσούλη κ.ά. ύψωσαν στο Μαραθονήσι - Γύθειο την σημαία της Επανάστασης έχοντας προηγουμένως συγκροτήσει ένοπλα σώματα.

Σύγχρονη πόλη

Το σύχρονο Γύθειο υψώνεται αμφιθεατρικά στους ανατολικούς πρόποδες του αρχαίου "Λαρυσίου όρους", που σήμερα ονομάζεται από τους ντόπιους «Ακούμαρος» ή «Κούμαρος», ακριβώς πάνω από τον κυρίως λιμένα, που θεωρείται ο ασφαλέστερος της ΝΑ Πελοποννήσου και από τον οποίο πραγματοποιούνται εξαγωγές εσπεριδοειδών (ιδίως πορτοκαλιών), λαδιού, ελαιών και άλλων παραγώγων αυτών.

Το Μαραθονήσι, άποψη του χωριού και των ερειπίων του Γυθείου, χαλκογραφία του Δήμου Stephanopoli από το βιβλίο Voyage de Dimo et Nicolo Stephanopoli en Grèce..., Παρίσι 1800

Ο πραγματικός πληθυσμός της πόλης ανέρχεται στους 4.876 κατοίκους (απογραφή 2001). Το 1991 ο πληθυσμός ήταν 4.572 και το 1981 ήταν 4.054 κάτοικοι.

Λιμένας Γυθείου

Βιβλιογραφία

Α. Αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων αναφορές:

Όμηρος: Ιλιάδα Β 581-587, Γ 440-445 (περί Κρανάης)
Ξενοφών: Ελληνικά 1, 4, ΙΙ, VI, 5, 32.
Θουκυδίδης: 1, 108 (όχι ρητά στο Γύθειο)
Διόδωρος Σικελιώτης: Χ 1, 84
Στράβων: Γεωγραφικά 8, 343, 363, 9, 399
Παυσανίας: Λακωνικά 3, (21. 4, 22), 3 (1, 27, 5) 2 και Κορινθιακά (31. 4, 8)
Πολύαινος: 2, 9
Πλούταρχος: (Φιλοποίμην 14, Κλεομένης 29, Επαμεινώνδας 24, Φλαμινίνος 18, Αντώνιος 67).
Πολύβιος: 2. 69, 5. 19, 23. 1, 7
Λουκιανός: Εταιρικός διάλογος 14, 2-4
Ησύχιος: Μέγα Ετυμολογικό «Γύθειο»
Λυκόφρων: 98.

Δείτε επίσης

Εξωτερικές συνδέσεις