Νικκολό νταλλε Κάρτσερι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Ρομπότ: Μεταφέρω 4 σύνδεσμους interwiki, που τώρα παρέχονται από τα Wikidata στο d:Q2759131
Γραμμή 37: Γραμμή 37:
* {{de}} [http://www.ucke.de/christian/naxos/Curtius.pdf Η Νάξος από τον Ερνστ Κούρτιους]
* {{de}} [http://www.ucke.de/christian/naxos/Curtius.pdf Η Νάξος από τον Ερνστ Κούρτιους]
* {{en}} [http://fmg.ac/Projects/MedLands/LATIN%20LORDSHIPS%20IN%20GREECE.htm#MarcoINaxosdied1227 Προφίλ των Σανούδο στο ''Medieval Lands'' του Charles Cawley]
* {{en}} [http://fmg.ac/Projects/MedLands/LATIN%20LORDSHIPS%20IN%20GREECE.htm#MarcoINaxosdied1227 Προφίλ των Σανούδο στο ''Medieval Lands'' του Charles Cawley]
* {{it}} A. Luttrell, [http://www.treccani.it/enciclopedia/niccolo-dalle-carceri_%28Dizionario_Biografico%29/ Niccolò Dalle Carceri στο Dizionario Biografico degli Italiani], Roma, Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 1986, Vol. 32. πρόσβαση 27 Απριλίου 2013



{{DEFAULTSORT:Νικολο 03 Νταλλε Καρτσερι}}
{{DEFAULTSORT:Νικολο 03 Νταλλε Καρτσερι}}

Έκδοση από την 16:53, 27 Απριλίου 2013

Το οικόσημο των Σανούδο, δουκών της Νάξου

Ο Νικολό Γ΄ ντάλλε Κάρτσερι (Niccolò III dalle Carceri) υπήρξε δούκας της Νάξου από το 1371 μέχρι και το 1383.

Δολοφονήθηκε από τον Φρανσέσκο Α΄ Κρίσπο, που τον διαδέχτηκε.

Οικογένεια και νεότητα

Η οικογένεια Σανούδο είχε παραχωρήσει αρκετούς Δόγηδες στη Γαληνοτάτη[1]. Πιστοποιείται η ύπαρξη ενός Μάρκο Σανούδο κατά το δεύτερο μισό του 6ου αιώνα. Φέρεται να είχε βοηθήσει από διάφορες θέσεις τη Δημοκρατία της Βενετίας ανάμεσά τους αυτή του πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη απ' όπου και το παρατσούκλι του Costantinopolitani (ο «Κωνσταντινουπολίτης»). Ο γιος του Πιέτρο παντρεύτηκε τη Ζαμπαρέλα, μια από τις αδελφές του Δόγη της Βενετίας Ενρίκο Ντάντολο. Απ' αυτόν τον γάμο προήλθαν τρεις γιοι, ανάμεσά τους ο Μάρκο Σανούδο, ο ιδρυτής της δυναστείας. Συμμετείχε στην Τέταρτη Σταυροφορία το 1204 και στη συνέχεια ίδρυσε το Δουκάτο της Νάξου. Έχτισε μια νέα πρωτεύουσα γύρω από το φρούριό του, το castro, στο νησί της Νάξου. Πολέμησε στο πλευρό της Βενετίας και του άρχοντά του, του Λατίνου Αυτοκράτορα.

Ο Άντζελο Σανούδο, ο γιος του, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πολεμώντας, κυρίως για τους άρχοντές του τον Λατίνο Αυτοκράτορα και στη συνέχεια 1248 τον Πρίγκιπα της Αχαΐας. Η βασιλεία του γιου του, Μάρκο Β΄ Σανούδο, υπήρξε διαταραγμένη. Το Δουκάτο της Νάξου δεν σταμάτησε να μικραίνει από τα χτυπήματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η βασιλεία του Γουλιέλμο Σανούδο σημαδεύτηκε από δύο νέους κινδύνους στο Αιγαίο: τους Καταλανούς και τους Σελτζούκους. Οι μικροί άρχοντες των Κυκλάδων, βασάλοι του Δουκάτου της Νάξου, απέναντι σε αυτό τον διπλό κίνδυνο, άρχισαν όλο και περισσότερο να στρέφονται προς τη Βενετία που ήταν σε θέση να τους προστατεύσει καλύτερα από τον ίδιο τον άρχοντά τους. Ο Γουλιέλμος προσπάθησε να βρει στηρίγματα στους Ιωαννίτες Ιππότες της Ιερουσαλήμ και στο Δουκάτο των Αθηνών.

Ο Νικολό Σανούδο, θείος του πατέρα του Νικολό Γ΄ παντρεύτηκε μια νεαρή γυναίκα της οικογένειας της Βρυέννης. Πέθανε χωρίς διάδοχο. Ο παππούς του Νικολό Γ΄, Τζιοβάνι Σανούδο τον διαδέχτηκε. Στη διάρκεια της βασιλείας του η Νάξος υπέστη καταστροφές από τον Ουμούρ Μπέη, τον Εμίρη του Αϊδινίου τον 1344 και δέχτηκε την επίθεση το 1351 γενοβέζικων γαλερών που άρπαξαν όλη την οικογένεια του δούκα Τζιοβάνι, εκ των οποίων η Φιορέντσα, η μητέρα του Νικολό Γ’[2].

Ο πρώτος άνδρας της Φιορέντσα Σανούδο ήταν ο Τζιοβάνι νταλε Κάρτσερι, άρχοντας των δύο τρίτων της Ευβοίας, αλλά πέθανε πριν αυτή προλάβει να γίνει δούκισσα. Ο δεύτερος γάμος της έγινε για διπλωματικούς λόγους που ενδιέφεραν ιδιαίτερα τις δημοκρατίες της Γένοβας και της Βενετίας. Η τελευταία έστειλε μια γαλέρα στη Νάξο για να αιχμαλωτίσει την Φιορέντζα και να την πάει στην Κρήτη όπου αναγκάστηκε να παντρευτεί τον ξάδερφό της Νικολό Σανούδο Σπετσαμπάντα, απογόνου ενός αδερφού του τέταρτου δούκα Γουλιέλμο Σανούδο[3].

Αυτός ο γάμος δεν απέφερε κανένα διάδοχο. Γιος του πρώτου γάμου ανάμεσα στη Φιορέντσα Σανούδο και τον Τζιοβάνι ντάλλε Κάρτσερι, ο Νικολό Γ΄ διαδέχτηκε την μητέρα του και τον πεθερό του (και ξάδερφο) Νικολό Σανούδο Σπετσαμπάντα το 1371.

Δούκας της Νάξου

Ο Νικολό Γ΄ ντάλλε Κάρτσερι σύντομα θεωρήθηκε ανίκανος. Αυτή η κατάσταση ανησύχησε έντονα την Βενετία που είχε ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τις οθωμανικές επεκτατικές τάσεις στο Αιγαίο. Η Δημοκρατία τότε στράφηκε στον Φρανσέσκο Κρίσπο, μάλλον καταγόμενο από τη Βερόνα. Ήταν τότε άρχοντας της Μήλου, συνεπώς βασάλος του Δούκα της Νάξου και έμμεσός του συγγενής, έχοντας παντρευτεί μια εγγονή του δούκα Γουλιέλμο Σανούδο. Φαίνεται πως ασχολιόταν επίσης με την πειρατεία. Στάλθηκε στη Νάξο τον Μάρτιο του 1383[4].

Εκεί, προτάθηκε ένα κυνήγι. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, στο δρόμο της επιστροφής, ο Νικολό Γ΄, συνοδευόμενος από τους άνδρες του Κρίσπο, αποτέλεσε αντικείμενο ενέδρας και τραυματίστηκε θανάσιμα πέφτοντας από το άλογό του. Οι άνδρες του Κρίσπο είπαν πως είχαν δεχτεί επίθεση ληστών ή επαναστατών, για το οποίο δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι. Για να μπορέσει να καταβάλει κάθε μελλοντική απόπειρα εξέγερσης, ο Φρανσέσκο Κρίσπο αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία[4].

Το σώμα του Νικολό Γ΄ επέστρεψε στην Χώρα και ετάφη στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου[4].

Σημειώσεις και παραπομπές

  1. J.K. Fotheringham, op. cit., p. 1-12.
  2. C. Frazee, op. cit., p. 39-40.
  3. C. Frazee, op. cit., p. 41.
  4. 4,0 4,1 4,2 C. Frazee, op. cit., p. 42.

Βιβλιογραφία

  • (Αγγλικά) J.K. Fotheringham et L.R.F Williams, Marco Sanudo, conqueror of the Archipelago., Clarendon Press, Oxford, 1915.
  • (Αγγλικά) Charles A. Frazee, The Island Princes of Greece. The Dukes of the Archipelago., Adolf M. Hakkert, Amsterdam, 1988. ISBN 9025609481
  • (Αγγλικά) Paul Hetherington, The Greek Islands. Guide to the Byzantine and Medieval Buildings and their Art, Londres, 2001. ISBN 1-8999163-68-9
  • (Γαλλικά) Jean Longnon, L'Empire latin de Constantinople et la Principauté de Morée., Payot, 1949.
  • (Γαλλικά) Père Robert Saulger, Histoire nouvelle des Ducs de l'Archipel., Paris, 1699. (repris par Louis Lacroix, Îles de la Grèce, 1853 et Ernst Curtius)
  • (Γαλλικά) B. J. Slot, Archipelagus Turbatus. Les Cyclades entre colonisation latine et occupation ottomane. c.1500-1718., Publications de l'Institut historique-archéologique néerlandais de Stamboul, 1982. ISBN 9062580513
  • (Αγγλικά) William Miller, The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566)., Londres, 1908.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι