Πειθώ (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 20:38, 22 Μαρτίου 2013

Στην ελληνική μυθολογία η Πειθώ ήταν η θεά που προσωποποιούσε την πειθώ, τη μεγάλη και πολύπλευρη δύναμη του ανθρώπινου λόγου. Η Πειθώ ωστόσο εμφανίζεται αρχικώς ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του έρωτα και του γάμου. Αναφέρεται, κάπως συγκεχυμένα, ως κόρη της Αφροδίτης και του Ερμή. Η Πειθώ λατρευόταν άλλοτε ως αυτόνομη θεότητα και άλλοτε ως βοηθός άλλων θεοτήτων, όπως της Αφροδίτης, του Πόθου, του Ιμέρου, των Ωρών και των Χαρίτων. Σπανιότερα το κύριο όνομα «Πειθώ» απαντάται ως επίθετο και θρησκευτική επίκληση της θεάς Αφροδίτης και της θεάς Αρτέμιδος. Στην περίπτωση του αρχαιοελληνικού γάμου, η σχέση της Πειθούς ήταν βαθύτερη, επειδή ο γαμβρός έπρεπε να διαπραγματευθεί με τον πατέρα της υποψήφιας νύφης (και να τον πείσει) ως προς τα οικονομικά του προκειμένου να την παντρευτεί. Οι πιο επιθυμητές γυναίκες προσέλκυαν πολλούς υποψήφιους μνηστήρες και ο πειστικός λόγος καθόριζε συχνά τον βαθμό επιτυχίας τους (πρβλ. και την ομοιότητα των λέξεων «πειθώ» και «πόθος»)

Η αντίστοιχη της Πειθούς στη ρωμαϊκή μυθολογία ήταν η Σουαδέλα. Εξάλλου, με το όνομα Πειθώ απαντάται και μία από τις Ωκεανίδες (η Θεογονία αναφέρει ακόμα και τη θεά ως κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος).

Δείτε επίσης

Ο αστεροειδής 118 Πειθώ (118 Peitho), που ανακαλύφθηκε το 1872, πήρε το όνομά του από τις μυθικές αυτές μορφές.

Πηγές

Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969

Έκδοση από την 00:06, 25 Δεκεμβρίου 2012 επεξεργασία Ογκόλιθος (συζήτηση \| συνεισφορές) 7.939 επεξεργασίες Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας ← Προηγούμενη διαφορά		Έκδοση από την 20:38, 22 Μαρτίου 2013 επεξεργασία αναίρεση Dgolitsis (συζήτηση \| συνεισφορές) 58.005 επεξεργασίες isagvg;h eik;onaw Επόμενη διαφορά →
Γραμμή 1:		Γραμμή 1:
			[[File:Pompejanischer Maler um 25 v. Chr. 001.jpg\|thumb\|right\|270px\|Η πειθώ και ο [[Έρως]] αριστερά και η Αφροδίτη και ο [[Αντέρως]] αντίκρυ. Τοιχογραφία [[Πομπηία]]ς, [[Αρχαιολογικό Μουσείο Νάπολης]].]]

	Στην [[ελληνική μυθολογία]] η '''Πειθώ''' ήταν η θεά που προσωποποιούσε την πειθώ, τη μεγάλη και πολύπλευρη δύναμη του ανθρώπινου λόγου. Η Πειθώ ωστόσο εμφανίζεται αρχικώς ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του [[έρωτας\|έρωτα]] και του [[γάμος\|γάμου]]. Αναφέρεται, κάπως συγκεχυμένα, ως κόρη της [[Αφροδίτη (μυθολογία)\|Αφροδίτης]] και του [[Ερμής (μυθολογία)\|Ερμή]]. Η Πειθώ λατρευόταν άλλοτε ως αυτόνομη θεότητα και άλλοτε ως βοηθός άλλων θεοτήτων, όπως της Αφροδίτης, του [[Πόθος (μυθολογία)\|Πόθου]], του [[Ίμερος (δαίμονας)\|Ιμέρου]], των [[Ώρες (μυθολογία)\|Ωρών]] και των [[Χάριτες\|Χαρίτων]]. Σπανιότερα το κύριο όνομα «Πειθώ» απαντάται ως επίθετο και θρησκευτική επίκληση της θεάς Αφροδίτης και της θεάς [[Άρτεμις\|Αρτέμιδος]]. Στην περίπτωση του αρχαιοελληνικού γάμου, η σχέση της Πειθούς ήταν βαθύτερη, επειδή ο γαμβρός έπρεπε να διαπραγματευθεί με τον πατέρα της υποψήφιας νύφης (και να τον ''πείσει'') ως προς τα οικονομικά του προκειμένου να την παντρευτεί. Οι πιο επιθυμητές γυναίκες προσέλκυαν πολλούς υποψήφιους μνηστήρες και ο πειστικός λόγος καθόριζε συχνά τον βαθμό επιτυχίας τους (πρβλ. και την ομοιότητα των λέξεων «πειθώ» και «πόθος»)		Στην [[ελληνική μυθολογία]] η '''Πειθώ''' ήταν η θεά που προσωποποιούσε την πειθώ, τη μεγάλη και πολύπλευρη δύναμη του ανθρώπινου λόγου. Η Πειθώ ωστόσο εμφανίζεται αρχικώς ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του [[έρωτας\|έρωτα]] και του [[γάμος\|γάμου]]. Αναφέρεται, κάπως συγκεχυμένα, ως κόρη της [[Αφροδίτη (μυθολογία)\|Αφροδίτης]] και του [[Ερμής (μυθολογία)\|Ερμή]]. Η Πειθώ λατρευόταν άλλοτε ως αυτόνομη θεότητα και άλλοτε ως βοηθός άλλων θεοτήτων, όπως της Αφροδίτης, του [[Πόθος (μυθολογία)\|Πόθου]], του [[Ίμερος (δαίμονας)\|Ιμέρου]], των [[Ώρες (μυθολογία)\|Ωρών]] και των [[Χάριτες\|Χαρίτων]]. Σπανιότερα το κύριο όνομα «Πειθώ» απαντάται ως επίθετο και θρησκευτική επίκληση της θεάς Αφροδίτης και της θεάς [[Άρτεμις\|Αρτέμιδος]]. Στην περίπτωση του αρχαιοελληνικού γάμου, η σχέση της Πειθούς ήταν βαθύτερη, επειδή ο γαμβρός έπρεπε να διαπραγματευθεί με τον πατέρα της υποψήφιας νύφης (και να τον ''πείσει'') ως προς τα οικονομικά του προκειμένου να την παντρευτεί. Οι πιο επιθυμητές γυναίκες προσέλκυαν πολλούς υποψήφιους μνηστήρες και ο πειστικός λόγος καθόριζε συχνά τον βαθμό επιτυχίας τους (πρβλ. και την ομοιότητα των λέξεων «πειθώ» και «πόθος»)