Μακασάρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 20:18, 22 Σεπτεμβρίου 2012

Συντεταγμένες: 5°8′S 119°25′E / 5.133°S 119.417°E / -5.133; 119.417

Το Μακασάρ (ινδονησιακά: Kota Makassar) είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Νότιο Σουλαούεζι, Ινδονησία, και η μεγαλύτερη πόλη του Σουλαουέζι. Από το 1971 μέχρι το 1999 η πόλη ονομάζοταν Ουτζούνγκ Παντάνγκ εξαιτίας ενός προαποικιακού οχυρού και σήμερα τα δύο ονομάτα χρησιμοποιούνται εξίσου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010 η πόλη είχε 1.334.090 κατοίκους, κατατάσσοντας το Μακασάρ ως την 10η μεγαλύτερη πόλη στη χώρα. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού με μέτωπο προς το στενό του Μακασάρ.

Οι πρώτες αναφορές της πόλης χρονολογούνται από 14ο αιώνα. Μέχρι το 16ο αιώνα είχε εξελιχθεί στο κύριο λιμάνι του Σουλαβέσι και σημαντικό πολιτικό κέντρο, καθώς ήταν κέντρο εξουσίας των σουλτανάτων Γκόβα και Ταλό. Το 1667 εξαιτίας των επιθέσεων από τον στρατό Ολλανδών και Μπουργκίς παραδώθηκε αρχικά το οχυρό Ουτζούνγκ Παντάνγκ και το 1669 το ισχυρότερο οχυρό Σομπαόπου, στο οποίο βρισκόταν το παλάτι του Σουλτάνου. Το 19ο αιώνα άρχισε η καλλιέργεια και η εμπορεία κοκκοκάρυδων και άλλων μπαχαρικών με αποτέλεσμα το Μακασσάρ να αναπτυχθεί. Το 1938 έγινε πρωτεύουσα της ολλανδικής επαρχείας «Μεγάλη Ανατολή» η οποία περιλάμβανε ολόκληρη την ανατολική Ινδονησία. Μετά την απελευθέρωση της Ινδονήσιας ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε από τους μετανάστες που έφευγαν μακριά από τις συμπλοκές με αποτελεσμά να αστικοποιηθεί γρήγορα.^[1]

Η κύρια πηγή εισοδήματος της πόλης είναι το λιμάνι, το οποίο είναι το κύριο λιμάνι του νότιου Σουλαουέζι. Το λίμανι χρησιμοποιείται κυρίως για την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων, κυρίως πίτουρο και κακάο στην Ανατολική Ασία και την Αμερική.^[2] Κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας η πόλη ήταν γνωστή για το λάδι Μακασάρ, το οποίο χρησιμοποίοταν ως προϊόν περιποίησης μαλλιών, και τον έβενο του Μακασάρ.

Παραπομπές

↑ Chairil Anwar (2004). Labour Mobility and the Dynamics of the Construction Industry Labour Market: (the Case of Makassar, Indonesia). Cuvillier Verlag. σελίδες 45,46,50. ISBN 9783865371409.
↑ Export commodity by destination from Makassar Port Ανακτήθηκε την 22 Σεπτεμβρίου 2012.

Αυτό το γεωγραφικό λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[1] Chairil Anwar (2004). Labour Mobility and the Dynamics of the Construction Industry Labour Market: (the Case of Makassar, Indonesia). Cuvillier Verlag. σελίδες 45,46,50. ISBN 9783865371409.

[2] Export commodity by destination from Makassar Port Ανακτήθηκε την 22 Σεπτεμβρίου 2012.

[1]

[2]

@@ Γραμμή 3: / Γραμμή 3: @@
 Το '''Μακασάρ''' (ινδονησιακά: ''Kota Makassar'') είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Νότιο Σουλαούεζι, [[Ινδονησία]], και η μεγαλύτερη πόλη του [[Σουλαουέζι]]. Από το 1971 μέχρι το 1999 η πόλη ονομάζοταν '''Ουτζούνγκ Παντάνγκ''' εξαιτίας ενός προαποικιακού οχυρού και σήμερα τα δύο ονομάτα χρησιμοποιούνται εξίσου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010 η πόλη είχε 1.334.090 κατοίκους, κατατάσσοντας το Μακασάρ ως την 10η μεγαλύτερη πόλη στη χώρα. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού με μέτωπο προς το στενό του Μακασάρ.
-Οι πρώτες αναφορές της πόλης χρονολογούνται από 14ο αιώνα. Μέχρι το 16ο αιώνα είχε εξελιχθεί στο κύριο λιμάνι του Σουλαβέσι και σημαντικό πολιτικό κέντρο, καθώς ήταν κέντρο εξουσίας των σουλτανάτων Γκόβα και Ταλό. Το 1667 εξαιτίας των επιθέσεων από τον στρατό Ολλανδών και [[Μπουργκίς]] παραδώθηκε αρχικά το οχυρό Ουτζούνγκ Παντάνγκ και το 1669 το ισχυρότερο οχυρό Σομπαόπου, στο οποίο βρισκόταν το παλάτι του Σουλτάνου. Το 19ο αιώνα άρχισε η καλλιέργεια και η εμπορεία [[κοκκοκάρυδο|κοκκοκάρυδων]] και άλλων μπαχαρικών με αποτέλεσμα το Μακασσάρ να αναπτυχθεί. Το 1938 έγινε πρωτεύουσα της ολλανδικής επαρχείας «Μεγάλη Ανατολή» η οποία περιλάμβανε ολόκληρη την ανατολική Ινδονησία. Μετά την απελευθέρωση της Ινδονήσιας ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε από τους μετανάστες που έφευγαν μακριά από τις συμπλοκές με αποτελεσμά να αστικοποιηθεί γρήγορα.<ref>{{cite book|title = Labour Mobility and the Dynamics of the Construction Industry Labour Market: (the Case of Makassar, Indonesia) | author = Chairil Anwar |publisher = Cuvillier Verlag |year = 2004 |pages = 45,46,50 |isbn = 9783865371409}}</ref>
+Οι πρώτες αναφορές της πόλης χρονολογούνται από 14ο αιώνα. Μέχρι το 16ο αιώνα είχε εξελιχθεί στο κύριο λιμάνι του Σουλαβέσι και σημαντικό πολιτικό κέντρο, καθώς ήταν κέντρο εξουσίας των σουλτανάτων Γκόβα και Ταλό. Το 1667 εξαιτίας των επιθέσεων από τον στρατό Ολλανδών και [[Μπουργκίς]] παραδώθηκε αρχικά το οχυρό Ουτζούνγκ Παντάνγκ και το 1669 το ισχυρότερο οχυρό Σομπαόπου, στο οποίο βρισκόταν το παλάτι του Σουλτάνου. Το 19ο αιώνα άρχισε η καλλιέργεια και η εμπορεία [[κοκκοκάρυδο|κοκκοκάρυδων]] και άλλων μπαχαρικών με αποτέλεσμα το Μακασσάρ να αναπτυχθεί. Το 1938 έγινε πρωτεύουσα της ολλανδικής επαρχείας «Μεγάλη Ανατολή» η οποία περιλάμβανε ολόκληρη την ανατολική Ινδονησία. Μετά την απελευθέρωση της Ινδονήσιας ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε από τους μετανάστες που έφευγαν μακριά από τις συμπλοκές με αποτελεσμά να αστικοποιηθεί γρήγορα.<ref>{{cite book|title = Labour Mobility and the Dynamics of the Construction Industry Labour Market: (the Case of Makassar, Indonesia) | author = Chairil Anwar |publisher = Cuvillier Verlag |year = 2004 |pages = 45,46,50 |url = http://books.google.gr/books?id=vmWc_IgaZzgC |isbn = 9783865371409}}</ref>
 Η κύρια πηγή εισοδήματος της πόλης είναι το λιμάνι, το οποίο είναι το κύριο λιμάνι του νότιου Σουλαουέζι. Το λίμανι χρησιμοποιείται κυρίως για την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων, κυρίως [[πίτουρο]] και [[κακάο]] στην Ανατολική Ασία και την Αμερική.<ref>[http://www.kadinsulsel.or.id/komeks.htm Export commodity by destination from Makassar Port] Ανακτήθηκε την 22 Σεπτεμβρίου 2012.</ref> Κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας η πόλη ήταν γνωστή για το λάδι Μακασάρ, το οποίο χρησιμοποίοταν ως προϊόν περιποίησης μαλλιών, και τον [[έβενος|έβενο]] του Μακασάρ.