Λατινική Αυτοκρατορία

Η Λατινική Αυτοκρατορία (κόκκινο), η Αυτοκρατορία της Νίκαιας (μπλε), η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας (μωβ), και το Δεσποτάτο της Ηπείρου (πράσινο). Τα όρια είναι ασαφή.

Η Λατινική Αυτοκρατορία ή Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης ή Ρωμανία ήταν το κράτος που δημιουργήθηκε από τους σταυροφόρους της Τέταρτης Σταυροφορίας μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1204 και διατηρήθηκε μέχρι το 1261, οπότε η Κωνσταντινούπολη ανακαταλήφθηκε από την Αυτοκρατορία της Νίκαιας.

Προοριζόταν να γίνει η νόμιμη συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Δυτικούς. Μοίρασαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μεταξύ τους και θα ακολουθούσαν το Βυζαντινό τυπικό των αυτοκρατόρων ώστε να δείξουν στους ντόπιους ότι τίποτα δεν άλλαζε. Οι Βενετοί θα αποκτούσαν τα 3/8 της επικράτειας. Πρώτος Λατίνος αυτοκράτορας εκλέχτηκε ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας. Νέα κράτη υποτελή στον Λατίνο αυτοκράτορα δημιουργούνταν, το Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, το Δουκάτο των Αθηνών και το Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης υποτάχθηκε στην εξουσία του Πάπα της Ρώμης και ένας Λατίνος Πατριάρχης εκλέχτηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το νέο κρατικό μόρφωμα θα διευκόλυνε τις επιχειρήσεις των σταυροφόρων και δεν θα ακολουθούσε πολιτική που θα πήγαινε ενάντια στα συμφέροντα των Δυτικών, όπως είχε συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν, όμως, αποδείχθηκαν φρούδες πολύ σύντομα. Τα εδάφη της αυτοκρατορίας για να μοιρασθούν έπρεπε να κατακτηθούν πρώτα. Η αντίδραση των ντόπιων ήταν περιορισμένη αλλά όχι ανύπαρκτη. Η σύγκρουση με τη Βουλγαρία και τα κράτη που ίδρυσαν οι ίδιοι οι Βυζαντινοί (Δεσποτάτο της Ηπείρου, Αυτοκρατορία της Νίκαιας), η έλλειψη πόρων και ενισχύσεων, η περιστασιακή και πολλές φορές ανύπαρκτη υποστήριξη από τη Δύση ήταν οι αιτίες που οδήγησαν στην κατάλυση της Λατινικής Αυτοκρατορίας το 1261 με την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από την Αυτοκρατορία της Νίκαιας.

Λατίνοι αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης

Ο θυρεός της Λατινικής Αυτοκρατορίας

• 1204-1205 Βαλδουίνος εκ Φλάνδρας
• 1206-1216 Ερρίκος
• 1217 Πέτρος ντε Κουρτεναί
• 1217-1219 Γιολάντα της Φλάνδρας
• 1221-1228 Ροβέρτος Β' ντε Κουρτεναί
• 1228-1261 Βαλδουίνος Β', υπό την επιτροπεία του Ιωάννη Βρυέννιου το διάστημα 1229-1237

Τιτουλάριοι αυτοκράτορες

Μετά την κατάλυση της Αυτοκρατορίας το 1261, ο τίτλος συνέχισε να υφίσταται "στην εξορία" και να διεκδικείται από μια σειρά τιτουλάριων αυτοκρατόρων:

• 1261-1273 Βαλδουίνος Β'
• 1273-1283 Φίλιππος Α'
• 1283-1308 Αικατερίνη Α', μαζί με τον σύζυγό της Κάρολο Βαλουά από το 1301
• 1308-1346 Αικατερίνη Β', μαζί με τον σύζυγό της, Φίλιππο του Τάραντα (Φίλιππος Β') το διάστημα 1313-1332
• 1346-1364 Ροβέρτος Β'
• 1364-1373 Φίλιππος Γ'
• 1373-1383 Ιάκωβος των Μπω

Ο Ιάκωβος κληροδότησε τους τίτλους του στον δούκα Λουδοβίκο Α' του Ανζού, αλλά ο Λουδοβίκος και οι απόγονοί του δεν τους χρησιμοποίησαν ποτέ.

Δείτε επίσης

• Ρωμανία