Μανόλης Χατζηδάκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 2: Γραμμή 2:


== Βιογραφικά στοιχεία ==
== Βιογραφικά στοιχεία ==
Γεννήθηκε στο [[Ηράκλειο Κρήτης]]<ref name="Γαλαβάρης">Γαλαβάρης Γιώργος, ''Μανόλης Χατζηδάκης, ο «αιώνια νέος»'', Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001</ref> και ήταν γιος του Γεράσιμου Χατζηδάκη. Σπούδασε<ref name="ekebi">[http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=1928 Βιογραφικό Μανόλη Χατζηδάκη], από την ιστοσελίδα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου</ref> στη Φιλοσοφική Σχολή του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]], του οποίου έγινε και διδάκτωρ<ref name="ekebi"/> το [[1942]], και συμπλήρωσε<ref name="Γαλαβάρης"/> τις σπουδές του με έξοδα<ref name="Ποταμιάνου"/> του [[Αντώνης Μπενάκης|Αντώνη Μπενάκη]] στο [[Παρίσι]] και το [[Βερολίνο]] λαμβάνοντας<ref name="ekebi"/> δίπλωμα Μουσουλμανικής Τέχνης στο [[Μουσείο του Λούβρου|Λούβρο]] και κλασικής αραβικής γλώσσας στη Σχολή Ζωσών Ανατολικών Γλωσσών. Την περίοδο [[1934]] - [[1940]] εργάστηκε ως επιμελητής<ref name="ekebi"/> στο [[Μουσείο Μπενάκη]] και το [[1941]] έγινε διευθυντής αυτού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το [[1973]]. Παράλληλα από το [[1943]] εργαζόταν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία του Κράτους υπηρετώντας στην 1η εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων ως προϊστάμενός της. Το [[1961]] ανέλαβε επιθεωρητής Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και το [[1967]] Γενικός Έφορος Αρχαιοτήτων. Το [[1960]] ανέλαβε την διεύθυνση<ref name="byzantinemuseum"/> του [[Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο|Βυζαντινού & Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών]], απολύθηκε<ref name="Ποταμιάνου"/> όμως από την θέση του το [[1967]] με τον ερχομό της [[Χούντα των Συνταγματαρχών|Χούντας των Συνταγματαρχών]], η οποία του αφαίρεσε και το διαβατήριο. Παράλληλα τέθηκε<ref name="Ποταμιάνου"/> σε εξάμηνη διαθεσιμότητα και από την Αρχαιολογική Υπηρεσία παραμένοντας<ref name="Βοκοτόπουλος"/> εκτός υπηρεσίας μέχρι το [[1970]], οπότε και του ανατέθηκε η διενέργεια ειδικών μελετών. Το [[1973]] ανέλαβε<ref name="Βοκοτόπουλος"/> την διεύθυνση της Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Αθηνών. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας επανήλθε στην διεύθυνση του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών για να αποχωρήσει έναν χρόνο αργότερα, το [[1975]], οπότε και συνταξιοδοτήθηκε<ref name="Ποταμιάνου">Αχειμάστου - Ποταμιάνου Μυρτάλη, ''Η συμβολή του Μανόλη Χατζηδάκη στο Βυζαντινό Μουσείο και στο Μουσείο Μπενάκη'', Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001</ref>.
Γεννήθηκε στο [[Ηράκλειο Κρήτης]]<ref name="Γαλαβάρης">Γαλαβάρης Γιώργος, ''Μανόλης Χατζηδάκης, ο «αιώνια νέος»'', Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001</ref> και ήταν γιος του Γεράσιμου Χατζηδάκη. Σπούδασε<ref name="ekebi">[http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=1928 Βιογραφικό Μανόλη Χατζηδάκη], από την ιστοσελίδα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου</ref> στη Φιλοσοφική Σχολή του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]], του οποίου έγινε και διδάκτωρ<ref name="ekebi"/> το [[1942]], και συμπλήρωσε<ref name="Γαλαβάρης"/> τις σπουδές του με υποτροφία<ref name="Σακελλάριου">Σακελλάριου Μιχαήλ, ''Η προσωπικότητα του Μανόλη Χατζηδάκη'', Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001</ref><ref name="Ποταμιάνου"/> του [[Αντώνης Μπενάκης|Αντώνη Μπενάκη]] στο [[Παρίσι]] και το [[Βερολίνο]] λαμβάνοντας<ref name="ekebi"/> δίπλωμα Μουσουλμανικής Τέχνης στο [[Μουσείο του Λούβρου|Λούβρο]] και κλασικής αραβικής γλώσσας στη Σχολή Ζωσών Ανατολικών Γλωσσών. Την περίοδο [[1934]] - [[1940]] εργάστηκε ως επιμελητής<ref name="ekebi"/> στο [[Μουσείο Μπενάκη]] και το [[1941]] έγινε διευθυντής αυτού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το [[1973]]. Παράλληλα από το [[1943]] εργαζόταν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία του Κράτους υπηρετώντας στην 1η εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων ως προϊστάμενός της. Το [[1961]] ανέλαβε επιθεωρητής Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και το [[1967]] Γενικός Έφορος Αρχαιοτήτων. Το [[1960]] ανέλαβε την διεύθυνση<ref name="byzantinemuseum"/> του [[Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο|Βυζαντινού & Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών]], απολύθηκε<ref name="Ποταμιάνου"/> όμως από την θέση του το [[1967]] με τον ερχομό της [[Χούντα των Συνταγματαρχών|Χούντας των Συνταγματαρχών]], η οποία του αφαίρεσε και το διαβατήριο. Παράλληλα τέθηκε<ref name="Ποταμιάνου"/> σε εξάμηνη διαθεσιμότητα και από την Αρχαιολογική Υπηρεσία παραμένοντας<ref name="Βοκοτόπουλος"/> εκτός υπηρεσίας μέχρι το [[1970]], οπότε και του ανατέθηκε η διενέργεια ειδικών μελετών. Το [[1973]] ανέλαβε<ref name="Βοκοτόπουλος"/> την διεύθυνση της Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Αθηνών. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας επανήλθε στην διεύθυνση του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών για να αποχωρήσει έναν χρόνο αργότερα, το [[1975]], οπότε και συνταξιοδοτήθηκε<ref name="Ποταμιάνου">Αχειμάστου - Ποταμιάνου Μυρτάλη, ''Η συμβολή του Μανόλη Χατζηδάκη στο Βυζαντινό Μουσείο και στο Μουσείο Μπενάκη'', Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001</ref>.


Υπήρξε μέλος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου, από το οποίο παραιτήθηκε<ref name="Βοκοτόπουλος"/> το [[1977]] σε ένδειξη διαμαρτυρίας μετά την ψήφιση νομοθετημάτων με τα οποία αλλοιωνόταν η σύνθεση του συμβουλίου και μεταβιβάζονταν οι αρμοδιότητες αυτού στα υπουργεία Οικονομικών και Συντονισμού, γενικός γραμματέας<ref name="ekebi"/> της Διεθνούς Εταιρείας Βυζαντινών Μελετών, μέλος<ref name="ekebi"/> του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, επίτιμος διδάκτορας<ref name="ekebi"/> του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών Επιστημών Βιέννης και Βελιγραδίου καθώς και τακτικό μέλος<ref name="academyofathens2">[http://www.academyofathens.gr/ecPage.asp?id=436&nt=18&lang=1 Τακτικά μέλη], από την ιστοσελίδα της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]]</ref> της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]] από το [[1980]]. Το [[1962]] ορίστηκε<ref name="Βοκοτόπουλος"/> γενικός γραμματέας της εκτελεστικής επιτροπής της μεγάλης έκθεσης που διοργανώθηκε τον Σεπτέμβριο του [[1964]] στο Ζάππειο υπο την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης με τίτλο '' «Η Βυζαντινή Τέχνη, Τέχνη Ευρωπαϊκή»''. Παράλληλα πραγματοποίησε<ref name="Βοκοτόπουλος"/> έρευνες στο [[Άγιο Όρος]], στον Πανάγιο Τάφο, στην [[Ιερά Μονή Όρους Σινά|Ιερά Μονή Σινά]], την Ζάκυνθο κ.α. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι διετέλεσε εκπρόσωπος<ref name="Βοκοτόπουλος"/> ([[1962]] - [[1967]], [[1974]] - [[1977]]) του [[Πατριαρχείο Ιεροσολύμων|Πατριαρχείου Ιεροσολύμων]] στην τριμελή επιτροπή αναστήλωσης του [[Πανάγιος Τάφος|Παναγίου Τάφου]]. Το [[1953]] εστάλη<ref name="Βοκοτόπουλος"/> στη [[Ζάκυνθος|Ζάκυνθο]] αμέσως μετά τον σεισμό για να περισώσει τα έργα τέχνης που δεν είχαν καταστραφεί καταφέροντας<ref name="Βοκοτόπουλος"/> να διασώσει πάνω από 900. Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και στην οργάνωση του Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της [[Βενετία|Βενετίας]], έργο που του ανατέθηκε<ref name="Μανούσος"/> από τα υπουργεία Παιδείας και Εξωτερικών το [[1957]]. Το [[1985]] διορίστηκε<ref name="Βοκοτόπουλος"/> πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής της Εκθέσεως Βυζαντινής Τέχνης που έλαβε χώρα στο Παλιό Πανεπιστήμιο. Κατα καιρούς δίδαξε<ref name="Γαλαβάρης"/> στην Σχολή Ξεναγών και στον Μορφωτικό Σύλλογο Αθηναίων. Επίσης ίδρυσε<ref name="academyofathens">[http://www.academyofathens.gr/ecportal.asp?id=1463&nt=105&lang=1 Εκδήλωση στην μνήμη του Χατζηδάκη], από την ιστοσελίδα της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]]</ref> το Κεντρικο Εργαστήριο Συντηρήσεως συμβάλοντας στην διάσωση εκατοντάδων έργων τέχνης καθώς και το ''Κέντρο Έρευνας της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής Τέχνης'' της Ακαδημίας Αθηνών. Είχε τιμηθεί<ref name="Βοκοτόπουλος">Βοκοτόπουλος Παναγιώτης, ''Το έργο του Μανόλη Χατζηδάκη στην Αρχαιολογική Υπηρεσία'', Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001</ref> με το βραβείο Gottfried von Herder, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Α΄καθώς και με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος.
Υπήρξε μέλος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου, από το οποίο παραιτήθηκε<ref name="Βοκοτόπουλος"/> το [[1977]] σε ένδειξη διαμαρτυρίας μετά την ψήφιση νομοθετημάτων με τα οποία αλλοιωνόταν η σύνθεση του συμβουλίου και μεταβιβάζονταν οι αρμοδιότητες αυτού στα υπουργεία Οικονομικών και Συντονισμού, γενικός γραμματέας<ref name="ekebi"/> της Διεθνούς Εταιρείας Βυζαντινών Μελετών, γενικός γραμματέας<ref name="Μπούρας"/> ([[1960]] - [[1979]]) & πρόεδρος<ref name="Μπούρας">Μπούρας Χαράλαμπος, ''Η προσφορά του Μανόλη Χατζηδάκη στην Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία'', Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001</ref> της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, μέλος<ref name="ekebi"/> του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, επίτιμος διδάκτορας<ref name="ekebi"/> του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών Επιστημών Βιέννης και Βελιγραδίου καθώς και τακτικό μέλος<ref name="academyofathens2">[http://www.academyofathens.gr/ecPage.asp?id=436&nt=18&lang=1 Τακτικά μέλη], από την ιστοσελίδα της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]]</ref> της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]] από το [[1980]]. Το [[1962]] ορίστηκε<ref name="Βοκοτόπουλος"/> γενικός γραμματέας της εκτελεστικής επιτροπής της μεγάλης έκθεσης που διοργανώθηκε τον Σεπτέμβριο του [[1964]] στο Ζάππειο υπο την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης με τίτλο '' «Η Βυζαντινή Τέχνη, Τέχνη Ευρωπαϊκή»''. Παράλληλα πραγματοποίησε<ref name="Βοκοτόπουλος"/> έρευνες στο [[Άγιο Όρος]], στον Πανάγιο Τάφο, στην [[Ιερά Μονή Όρους Σινά|Ιερά Μονή Σινά]], την Ζάκυνθο κ.α. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι διετέλεσε εκπρόσωπος<ref name="Βοκοτόπουλος"/> ([[1962]] - [[1967]], [[1974]] - [[1977]]) του [[Πατριαρχείο Ιεροσολύμων|Πατριαρχείου Ιεροσολύμων]] στην τριμελή επιτροπή αναστήλωσης του [[Πανάγιος Τάφος|Παναγίου Τάφου]]. Το [[1953]] εστάλη<ref name="Βοκοτόπουλος"/> στη [[Ζάκυνθος|Ζάκυνθο]] αμέσως μετά τον σεισμό για να περισώσει τα έργα τέχνης που δεν είχαν καταστραφεί καταφέροντας<ref name="Βοκοτόπουλος"/> να διασώσει πάνω από 900. Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και στην οργάνωση του Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της [[Βενετία|Βενετίας]], έργο που του ανατέθηκε<ref name="Μανούσος"/> από τα υπουργεία Παιδείας και Εξωτερικών το [[1957]]. Το [[1985]] διορίστηκε<ref name="Βοκοτόπουλος"/><ref name="Μπούρας"/> πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής της Εκθέσεως Βυζαντινής Τέχνης που έλαβε χώρα στο [[Οικία Κλεάνθη - Σάουμπερτ|Παλιό Πανεπιστήμιο]] στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την Αθήνα που ήταν τότε πολιτιστική πρωτεύουσα. Κατα καιρούς δίδαξε<ref name="Γαλαβάρης"/> στην Σχολή Ξεναγών και στον Μορφωτικό Σύλλογο Αθηναίων. Επίσης ίδρυσε<ref name="Σακελλάριου"/><ref name="academyofathens">[http://www.academyofathens.gr/ecportal.asp?id=1463&nt=105&lang=1 Εκδήλωση στην μνήμη του Χατζηδάκη], από την ιστοσελίδα της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]]</ref> το Κεντρικο Εργαστήριο Συντηρήσεως συμβάλοντας στην διάσωση εκατοντάδων έργων τέχνης καθώς και το ''Κέντρο Έρευνας της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής Τέχνης'' της Ακαδημίας Αθηνών. Είχε τιμηθεί<ref name="Βοκοτόπουλος">Βοκοτόπουλος Παναγιώτης, ''Το έργο του Μανόλη Χατζηδάκη στην Αρχαιολογική Υπηρεσία'', Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001</ref> με το βραβείο Gottfried von Herder, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Α΄καθώς και με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος.


Η συνεισφορά του στην μελέτη της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής ζωγραφικής κρίνεται<ref name="tovima.gr">[http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=96892 άρθρο του βυζαντινολόγου Νίκου Ζία], από την εφημερίδα "Το Βήμα"</ref> καθοριστική ενώ θεωρείται<ref name="tovima.gr"/> ως ένας από τους αυθεντικότερους μελετητές της Κρητικής Σχολής.
Η συνεισφορά του στην μελέτη της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής ζωγραφικής κρίνεται<ref name="tovima.gr">[http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=96892 άρθρο του βυζαντινολόγου Νίκου Ζία], από την εφημερίδα "Το Βήμα"</ref> καθοριστική ενώ θεωρείται<ref name="tovima.gr"/> ως ένας από τους αυθεντικότερους μελετητές της Κρητικής Σχολής.
[[Αρχείο:Pantocrator.jpg|thumb|right|350px|''[[Ο Χριστός Παντοκράτωρ (αγιογραφία του Σινά)|Ο Χριστός Παντοκράτωρ]]'' <small>αγιογραφία που επισήμανε ο Χατζηδάκης (Μονή Σινά)</small>]]
[[Αρχείο:Pantocrator.jpg|thumb|right|350px|''[[Ο Χριστός Παντοκράτωρ (αγιογραφία του Σινά)|Ο Χριστός Παντοκράτωρ]]'' <small>αγιογραφία που επισήμανε ο Χατζηδάκης (Μονή Σινά)</small>]]
Απεβίωσε στην [[Αθήνα]] την [[1 Μαρτίου|1η Μαρτίου]] [[1998]]. Ήταν παντρεμένος με την [[Ευγενία Βέη - Χατζηδάκη|Ευγενία Βέη]] ([[1920]] - [[1979]]), κόρη του βυζαντινολόγου [[Νικόλαος Βέης|Νικολάου Βέη]], και είχαν αποκτήσει μια κόρη, την Νανώ Χατζηδάκη, καθηγήτρια Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Απεβίωσε στην [[Αθήνα]] την [[1 Μαρτίου|1η Μαρτίου]] [[1998]]. Ήταν παντρεμένος με την [[Ευγενία Βέη - Χατζηδάκη|Ευγενία Βέη]] ([[1920]] - [[1979]]), κόρη του βυζαντινολόγου [[Νικόλαος Βέης|Νικολάου Βέη]], και είχαν αποκτήσει δύο παιδιά: τον Αλέξη Χατζηδάκη και την Νανώ Χατζηδάκη, καθηγήτρια Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
== Συγγραφικό έργο ==
== Συγγραφικό έργο ==


Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο και αρθρογραφούσε τακτικά σε εφημερίδες ([[Το Βήμα]]) και επιστημονικά περιοδικά.
Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο και αρθρογραφούσε<ref name="Αναγνωστοπούλου">Αναγνωστοπούλου Μαρία, ''Ο Μανόλης Χατζηδάκης και η τεχνοκριτική'', Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001</ref> τακτικά σε εφημερίδες ([[Το Βήμα]], Ελευθερία), κυρίως τεχνοκριτικά άρθρα, και επιστημονικά περιοδικά.


* ''Μυστράς'' ([[Αθήνα]], [[1956]])
* ''Μυστράς'' ([[Αθήνα]], [[1956]])

Έκδοση από την 03:25, 28 Ιανουαρίου 2012

Ο Μανόλης Χατζηδάκης (Ηράκλειο Κρήτης, 1909 - Αθήνα, 1 Μαρτίου 1998) ήταν Έλληνας βυζαντινολόγος με σημαντική συνεισφορά[1] στην μελέτη της Βυζαντινής και της Μεταβυζαντινής ζωγραφικής, ιδιαίτερα της Κρητικής Σχολής, που διετέλεσε διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη[2] (1941 - 1973) και του Βυζαντινού & Χριστιανικού Μουσείου[3] (1960 - 1967, 1974 - 1975).

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης[4] και ήταν γιος του Γεράσιμου Χατζηδάκη. Σπούδασε[5] στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, του οποίου έγινε και διδάκτωρ[5] το 1942, και συμπλήρωσε[4] τις σπουδές του με υποτροφία[6][7] του Αντώνη Μπενάκη στο Παρίσι και το Βερολίνο λαμβάνοντας[5] δίπλωμα Μουσουλμανικής Τέχνης στο Λούβρο και κλασικής αραβικής γλώσσας στη Σχολή Ζωσών Ανατολικών Γλωσσών. Την περίοδο 1934 - 1940 εργάστηκε ως επιμελητής[5] στο Μουσείο Μπενάκη και το 1941 έγινε διευθυντής αυτού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1973. Παράλληλα από το 1943 εργαζόταν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία του Κράτους υπηρετώντας στην 1η εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων ως προϊστάμενός της. Το 1961 ανέλαβε επιθεωρητής Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και το 1967 Γενικός Έφορος Αρχαιοτήτων. Το 1960 ανέλαβε την διεύθυνση[3] του Βυζαντινού & Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών, απολύθηκε[7] όμως από την θέση του το 1967 με τον ερχομό της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία του αφαίρεσε και το διαβατήριο. Παράλληλα τέθηκε[7] σε εξάμηνη διαθεσιμότητα και από την Αρχαιολογική Υπηρεσία παραμένοντας[8] εκτός υπηρεσίας μέχρι το 1970, οπότε και του ανατέθηκε η διενέργεια ειδικών μελετών. Το 1973 ανέλαβε[8] την διεύθυνση της Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Αθηνών. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας επανήλθε στην διεύθυνση του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου Αθηνών για να αποχωρήσει έναν χρόνο αργότερα, το 1975, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε[7].

Υπήρξε μέλος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου, από το οποίο παραιτήθηκε[8] το 1977 σε ένδειξη διαμαρτυρίας μετά την ψήφιση νομοθετημάτων με τα οποία αλλοιωνόταν η σύνθεση του συμβουλίου και μεταβιβάζονταν οι αρμοδιότητες αυτού στα υπουργεία Οικονομικών και Συντονισμού, γενικός γραμματέας[5] της Διεθνούς Εταιρείας Βυζαντινών Μελετών, γενικός γραμματέας[9] (1960 - 1979) & πρόεδρος[9] της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, μέλος[5] του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, επίτιμος διδάκτορας[5] του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών Επιστημών Βιέννης και Βελιγραδίου καθώς και τακτικό μέλος[10] της Ακαδημίας Αθηνών από το 1980. Το 1962 ορίστηκε[8] γενικός γραμματέας της εκτελεστικής επιτροπής της μεγάλης έκθεσης που διοργανώθηκε τον Σεπτέμβριο του 1964 στο Ζάππειο υπο την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης με τίτλο «Η Βυζαντινή Τέχνη, Τέχνη Ευρωπαϊκή». Παράλληλα πραγματοποίησε[8] έρευνες στο Άγιο Όρος, στον Πανάγιο Τάφο, στην Ιερά Μονή Σινά, την Ζάκυνθο κ.α. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι διετέλεσε εκπρόσωπος[8] (1962 - 1967, 1974 - 1977) του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στην τριμελή επιτροπή αναστήλωσης του Παναγίου Τάφου. Το 1953 εστάλη[8] στη Ζάκυνθο αμέσως μετά τον σεισμό για να περισώσει τα έργα τέχνης που δεν είχαν καταστραφεί καταφέροντας[8] να διασώσει πάνω από 900. Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και στην οργάνωση του Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας, έργο που του ανατέθηκε[2] από τα υπουργεία Παιδείας και Εξωτερικών το 1957. Το 1985 διορίστηκε[8][9] πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής της Εκθέσεως Βυζαντινής Τέχνης που έλαβε χώρα στο Παλιό Πανεπιστήμιο στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την Αθήνα που ήταν τότε πολιτιστική πρωτεύουσα. Κατα καιρούς δίδαξε[4] στην Σχολή Ξεναγών και στον Μορφωτικό Σύλλογο Αθηναίων. Επίσης ίδρυσε[6][11] το Κεντρικο Εργαστήριο Συντηρήσεως συμβάλοντας στην διάσωση εκατοντάδων έργων τέχνης καθώς και το Κέντρο Έρευνας της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής Τέχνης της Ακαδημίας Αθηνών. Είχε τιμηθεί[8] με το βραβείο Gottfried von Herder, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Α΄καθώς και με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος.

Η συνεισφορά του στην μελέτη της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής ζωγραφικής κρίνεται[1] καθοριστική ενώ θεωρείται[1] ως ένας από τους αυθεντικότερους μελετητές της Κρητικής Σχολής.

Ο Χριστός Παντοκράτωρ αγιογραφία που επισήμανε ο Χατζηδάκης (Μονή Σινά)

Απεβίωσε στην Αθήνα την 1η Μαρτίου 1998. Ήταν παντρεμένος με την Ευγενία Βέη (1920 - 1979), κόρη του βυζαντινολόγου Νικολάου Βέη, και είχαν αποκτήσει δύο παιδιά: τον Αλέξη Χατζηδάκη και την Νανώ Χατζηδάκη, καθηγήτρια Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Συγγραφικό έργο

Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο και αρθρογραφούσε[12] τακτικά σε εφημερίδες (Το Βήμα, Ελευθερία), κυρίως τεχνοκριτικά άρθρα, και επιστημονικά περιοδικά.

  • Μυστράς (Αθήνα, 1956)
  • Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και η εκκλησιαστική ζωγραφική[4]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 άρθρο του βυζαντινολόγου Νίκου Ζία, από την εφημερίδα "Το Βήμα"
  2. ↑ 2,0 2,1 Μανούσακας Μανούσος, Η παρουσία του Μανόλη Χατζηδάκη στο Ελληνικό Ινστιτούτο της Βενετίας, Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001
  3. ↑ 3,0 3,1 Ιστορικό του Μουσείου, από την επίσημη ιστοσελίδα του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Γαλαβάρης Γιώργος, Μανόλης Χατζηδάκης, ο «αιώνια νέος», Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 Βιογραφικό Μανόλη Χατζηδάκη, από την ιστοσελίδα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου
  6. ↑ 6,0 6,1 Σακελλάριου Μιχαήλ, Η προσωπικότητα του Μανόλη Χατζηδάκη, Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Αχειμάστου - Ποταμιάνου Μυρτάλη, Η συμβολή του Μανόλη Χατζηδάκη στο Βυζαντινό Μουσείο και στο Μουσείο Μπενάκη, Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 Βοκοτόπουλος Παναγιώτης, Το έργο του Μανόλη Χατζηδάκη στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Μπούρας Χαράλαμπος, Η προσφορά του Μανόλη Χατζηδάκη στην Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία, Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001
  10. ↑ Τακτικά μέλη, από την ιστοσελίδα της Ακαδημίας Αθηνών
  11. ↑ Εκδήλωση στην μνήμη του Χατζηδάκη, από την ιστοσελίδα της Ακαδημίας Αθηνών
  12. ↑ Αναγνωστοπούλου Μαρία, Ο Μανόλης Χατζηδάκης και η τεχνοκριτική, Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τόμος ΚΒ΄, Αθήνα 2001
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μανόλης_Χατζηδάκης&oldid=3109847"