Πλάγιος μέσος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 20:10, 21 Σεπτεμβρίου 2011

Ο όρος πλάγιος μέσος ή πλευρικός μέσος ή ακραίος μέσος (αγγλικά: wide midfielder και winger) αναφέρεται σε θέση του ποδοσφαίρου. Ένας παίχτης μπορεί να περιγράφεται πιο συγκεκριμένα ως δεξιός μέσος ή αριστερός μέσος, ανάλογα αν παίζει κυρίως στη δεξιά ή αριστερή πλευρά του γηπέδου. Επίσης συχνά χρησιμοποιούνται στην ελληνική γλώσσα και οι όροι «δεξί χαφ» και «αριστερό χαφ». Αν και ο όρος «χαφ» είναι κάπως αναχρονιστικός και ασαφής. Αναφέρεται σε παλαιότερα συστήματα όπου γινόταν απλά διάκριση σε αμυντικούς, που κάλυπταν το πίσω «μισό» του γηπέδου από τη σέντρα και πίσω, και επιθετικούς που κάλυπταν το άλλο «μισό».

Ο πλάγιος είναι συνήθως μεσοεπιθετικός που παίζει στα άκρα του γηπέδου κοντά στη γραμμή του πλαγίου άουτ. Πολλές φορές απαιτείται να παίζει τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά από το ένα κόρνερ ως το άλλο. Είναι μια θέση με μεγάλες απαιτήσεις τόσο σε φυσική κατάσταση όσο και σε τεχνική κατάρτιση. Παραδοσιακά, ο πλάγιος ήταν καθαρά επιθετικός παίκτης που έκανε επιθέσεις με τη μπάλα στα πόδια από τα πλάγια με σκοπό να βγάζει σέντρες προς τον κεντρικό επιθετικό και δεν αναμενόταν να γυρίζει πίσω για να υπερασπιστεί την άμυνα. Αυτό άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του 1960. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1966 η Αγγλία έπαιξε χωρίς ακραίους επιθετικούς από την ημιτελική φάση και μετά. Μια τακτική που οδήγησε στο σύγχρονο 4-4-2 σχηματισμό. Στις πιο σύγχρονες τακτικές οι πλάγιοι παίκτες έχουν ένα πιο απαιτητικό ρόλο, υπό την έννοια ότι αναμένεται να παρέχουν αμυντική κάλυψη στους κεντρικούς αμυντικούς, να γυρίζουν πίσω για να πάρουν τη μπάλα, και επιπρόσθετα να είναι ικανοί να περνάνε στην επίθεση με τρίπλες καθώς και με διαγώνιες μπαλιές προς τους κεντρικούς επιθετικούς και τους κρυφούς (δεύτερους) επιθετικούς. Σε συστήματα με τρεις παίκτες στη μεσαία γραμμή οι πλάγιοι μέσοι ορισμένες φορές αναπτύσσονται από τα πλευρά παράλληλα με το κεντρικό χαφ ή playmaker. Ακόμη πιο απαιτητικός είναι ο ρόλος του πλαγίου-αμυντικού. Ο πλάγιος-αμυντικός αναμένεται να καλύπτει τόσο την άμυνα (είναι ο τελευταίος παίχτης στα πλευρά της άμυνας) όσο και να προωθείται στην επίθεση. Ο ρόλος λοιπόν των πλαγίων μπορεί γενικά να συνδυάζει το ρόλο του πλευρικού επιθετικού και του πλευρικού μέσου ή να συνδυάζει το ρόλο του πλευρικού μέσου και του πλευρικού αμυντικού, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε παιχνιδιού και του συστήματος που επιδιώκει να παίξει η ομάδα.

Ορισμένοι από τους σπουδαιότερους ακραίους της δεκαετίας 2000-10 ήταν, μεταξύ άλλων, οι Luis Figo, Ryan Giggs.

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Midfielder#Winger της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Αυτό το λήμμα σχετικά με το ποδόσφαιρο χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

@@ Γραμμή 1: / Γραμμή 1: @@
 [[Image:396px-Boisko PositionsWMidfield.PNG|thumb|right|Με κόκκινο οι πλάγιοι επιθετικοί. Με μπλε οι πλάγιοι μέσοι]]
-Ο όρος '''πλάγιος μέσος''' ή ''πλευρικός μέσος'' ή ''ακραίος μέσος'' (αγγλικά: wide midfielder και winger) αναφέρεται σε θέση του [[ποδόσφαιρο|ποδοσφαίρου]]. Ο πλάγιος είναι συνήθως μεσοεπιθετικός που παίζει στα άκρα του γηπέδου κοντά στη γραμμή του [[πλάγιο άουτ|πλαγίου άουτ]]. Πολλές φορές απαιτείται να παίζει τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά από το ένα [[κόρνερ]] ως το άλλο. Είναι μια θέση με μεγάλες απαιτήσεις τόσο σε φυσική κατάσταση όσο και σε τεχνική κατάρτιση. Παραδοσιακά, ο πλάγιος ήταν καθαρά επιθετικός παίκτης που έκανε επιθέσεις με τη μπάλα στα πόδια από τα πλάγια με σκοπό να βγάζει σέντρες προς τον κεντρικό επιθετικό και δεν αναμενόταν να γυρίζει πίσω για να υπερασπιστεί την άμυνα. Αυτό άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του 1960. Στο [[Παγκόσμιο Κύπελλο 1966]] η Αγγλία έπαιξε χωρίς ακραίους επιθετικούς από την ημιτελική φάση και μετά. Μια τακτική που οδήγησε στο σύγχρονο 4-4-2 σχηματισμό. Στις πιο σύγχρονες τακτικές οι πλάγιοι παίκτες έχουν ένα πιο απαιτητικό ρόλο, υπό την έννοια ότι αναμένεται να παρέχουν αμυντική κάλυψη στους [[κεντρικός αμυντικός|κεντρικούς αμυντικούς]], να γυρίζουν πίσω για να πάρουν τη μπάλα, και επιπρόσθετα να είναι ικανοί να περνάνε στην επίθεση με τρίπλες καθώς και με διαγώνιες μπαλιές προς τους κεντρικούς επιθετικούς και τους κρυφούς (δεύτερους) επιθετικούς. Σε συστήματα με τρεις παίκτες στη μεσαία γραμμή οι πλάγιοι μέσοι ορισμένες φορές αναπτύσσονται από τα πλευρά παράλληλα με το [[κεντρικό χαφ]] ή playmaker. Ακόμη πιο απαιτητικός είναι ο ρόλος του πλαγίου-αμυντικού. Ο πλάγιος-αμυντικός αναμένεται να καλύπτει τόσο την άμυνα (είναι ο τελευταίος παίχτης στα πλευρά της άμυνας) όσο και να προωθείται στην επίθεση. Ο ρόλος λοιπόν των πλαγίων μπορεί γενικά να συνδυάζει το ρόλο του πλευρικού επιθετικού και του πλευρικού μέσου ή να συνδυάζει το ρόλο του πλευρικού μέσου και του πλευρικού αμυντικού, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε παιχνιδιού και του συστήματος που επιδιώκει να παίξει η ομάδα.
+Ο όρος '''πλάγιος μέσος''' ή ''πλευρικός μέσος'' ή ''ακραίος μέσος'' (αγγλικά: wide midfielder και winger) αναφέρεται σε θέση του [[ποδόσφαιρο|ποδοσφαίρου]]. Ένας παίχτης μπορεί να περιγράφεται πιο συγκεκριμένα ως δεξιός μέσος ή αριστερός μέσος, ανάλογα αν παίζει κυρίως στη δεξιά ή αριστερή πλευρά του γηπέδου. Επίσης συχνά χρησιμοποιούνται στην ελληνική γλώσσα και οι όροι «δεξί χαφ» και «αριστερό χαφ». Αν και ο όρος «χαφ» είναι κάπως αναχρονιστικός και ασαφής. Αναφέρεται σε παλαιότερα συστήματα όπου γινόταν απλά διάκριση σε αμυντικούς, που κάλυπταν το πίσω «μισό» του γηπέδου από τη σέντρα και πίσω, και επιθετικούς που κάλυπταν το άλλο «μισό».
+Ο πλάγιος είναι συνήθως μεσοεπιθετικός που παίζει στα άκρα του γηπέδου κοντά στη γραμμή του [[πλάγιο άουτ|πλαγίου άουτ]]. Πολλές φορές απαιτείται να παίζει τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά από το ένα [[κόρνερ]] ως το άλλο. Είναι μια θέση με μεγάλες απαιτήσεις τόσο σε φυσική κατάσταση όσο και σε τεχνική κατάρτιση. Παραδοσιακά, ο πλάγιος ήταν καθαρά επιθετικός παίκτης που έκανε επιθέσεις με τη μπάλα στα πόδια από τα πλάγια με σκοπό να βγάζει σέντρες προς τον κεντρικό επιθετικό και δεν αναμενόταν να γυρίζει πίσω για να υπερασπιστεί την άμυνα. Αυτό άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του 1960. Στο [[Παγκόσμιο Κύπελλο 1966]] η Αγγλία έπαιξε χωρίς ακραίους επιθετικούς από την ημιτελική φάση και μετά. Μια τακτική που οδήγησε στο σύγχρονο 4-4-2 σχηματισμό. Στις πιο σύγχρονες τακτικές οι πλάγιοι παίκτες έχουν ένα πιο απαιτητικό ρόλο, υπό την έννοια ότι αναμένεται να παρέχουν αμυντική κάλυψη στους [[κεντρικός αμυντικός|κεντρικούς αμυντικούς]], να γυρίζουν πίσω για να πάρουν τη μπάλα, και επιπρόσθετα να είναι ικανοί να περνάνε στην επίθεση με τρίπλες καθώς και με διαγώνιες μπαλιές προς τους κεντρικούς επιθετικούς και τους κρυφούς (δεύτερους) επιθετικούς. Σε συστήματα με τρεις παίκτες στη μεσαία γραμμή οι πλάγιοι μέσοι ορισμένες φορές αναπτύσσονται από τα πλευρά παράλληλα με το [[κεντρικό χαφ]] ή playmaker. Ακόμη πιο απαιτητικός είναι ο ρόλος του πλαγίου-αμυντικού. Ο πλάγιος-αμυντικός αναμένεται να καλύπτει τόσο την άμυνα (είναι ο τελευταίος παίχτης στα πλευρά της άμυνας) όσο και να προωθείται στην επίθεση. Ο ρόλος λοιπόν των πλαγίων μπορεί γενικά να συνδυάζει το ρόλο του πλευρικού επιθετικού και του πλευρικού μέσου ή να συνδυάζει το ρόλο του πλευρικού μέσου και του πλευρικού αμυντικού, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε παιχνιδιού και του συστήματος που επιδιώκει να παίξει η ομάδα.
 Ορισμένοι από τους σπουδαιότερους ακραίους της δεκαετίας 2000-10 ήταν, μεταξύ άλλων, οι [[Luis Figo]], [[Ryan Giggs]].