Γιρονδίνοι

Οι Γιρονδίνοι υπήρξαν μια αξιόλογη πολιτική ομάδα, που δημιουργήθηκαν πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και έδρασαν κατά τη διάρκειά της όπου και έφτασαν στο απόγειο της δύναμης τους. Αρχικά λέγονταν "Μπρισοντέν" από το όνομα ενός εκ των ιδρυτικών τους στελεχών, τον Ζάκ Πιέρ Μπρισό. Άλλοι ηγέτες τους ήταν οι Κοντορσέ, Βερνιώ, Γκυαντέ, Ζανσονέ κ.ά. Ουσιαστικά αποτέλεσαν την Αριστερή πτέρυγα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Αργότερα ονομάστηκαν Γιρονδίνοι από ένα νόμο που ψηφίστηκε στην Γιρόνδη (Gironde). Παρόλες τις "Αριστεριστικές" τους τάσεις στηρίχτηκαν κατεξοχήν από τους επιχειρηματικούς κύκλους του Παρισιού και λιγότερο από τον επαναστατημένο λαό του Παρισιού. Αστοί και οι ίδιοι αποδοκίμαζαν τον ταξικό αγώνα και δεν υποστήριξαν ποτέ ιδέες περί ισότητας των τάξεων ενώ εργάστηκαν ανοιχτά για την επικράτηση της "Φωτισμένης Αστικής Τάξης". Κρατώντας μετριοπαθή στάση πέτυχαν τον Μάρτιο του 1792 να προσκληθούν απο τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ να συμμετάσχουν στην Κυβέρνηση Ντυμουριέ παίρνοντας αρκετά υπουργεία και αρμοδιότητες. Γρήγορα όμως απογοητεύτηκαν γιατί δεν κατάφεραν να ελέγξουν ολοκληρωτικά τη νέα κυβέρνηση όπως επεδίωκαν και ήρθαν σε ρήξη με τον Βασιλιά όπου προέβαλε Βέτο σε δύο σημαντικά διατάγματα που ήθελαν να περάσουν οι Γιρονδίνοι στην Εθνοσυνέλευση. Μετά τις πρώτες αποτυχίες τους κατά τη Γαλλική Επανάσταση στράφηκαν εναντίον των Δαντόν, Ροβεσπιέρου και Μαρά πράγμα που προκάλεσε την απώλεια του Λαικού τους ερείσματος. Στις 2 Ιουνίου 1793 οι Γιρονδίνοι απέτυχαν να αντισταθούν στην έφοδο της έτερης πολιτικής ομάδας του Παρισιού τους "Αβράκωτους",οι οποίοι υποκινημένοι από τον Ροβερσπιέρο και τους "Ορεινούς" το δεύτερο πιο ισχυρό κόμμα της επαναστατημένης Γαλλίας. Οι "Ορεινοί" εξοργισμένοι από τη δολοφονία του Μαρά από τη Σαρλότ Κορνταί πιθανότατα όργανο των Γιρονδίνων έστρεψαν τους "Αβρακωτους" εναντίον των τελευταίων, αυτοί κατάφεραν να επικρατήσουν πολιτικά των Γιρονδίνων και να προκαλέσουν Επαναστατικό Δικαστήριο εναντίον τους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι 29 Γιρονδίνοι συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν, 21 απο αυτούς στις 31 Οκτωβρίου 1793 άλλοι 5-6 αυτοκτόνησαν και όσοι δεν έφυγαν από το Παρίσι τελικώς κατάφεραν με κίνδυνο να επανακτήσουν τις βουλευτικές τους έδρες στη Συμβατική Εθνοσυνέλευση.