Όσκαρ Κούλμαν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Egmontbot (συζήτηση | συνεισφορές)
μ Υποβοηθούμενη αποσαφήνιση από Ρομπότ: Ελληνική - Σύνδεσμος(οι) αλλάχτηκε(αν) προς Ελληνική γλώσσα; διακοσμητικές αλλαγές
Egmontaz (συζήτηση | συνεισφορές)
αποσαφ
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Ο '''Όσκαρ Κούλμαν''' ([[γερμ.]]/[[γαλλ.]]: ''Oscar Cullmann'', [[25 Φεβρουαρίου]] [[1902]]-[[16 Ιανουαρίου]] [[1999]]) ήταν [[Χριστιανός]] [[Θεολογία|θεολόγος]] της [[Λουθηρανισμός|Λουθηρανικής]] παράδοσης. Είναι γνωστός ως ένας από τους σπουδαιότερους πρωταγωνιστές στην [[Οικουμενισμός|Οικουμενική κίνηση]]. Ήταν επίσης δραστήριος στο διάλογο μεταξύ Λουθηρανών και [[Καθολική εκκλησία|Ρωμαιοκαθολικών]]. Κλήθηκε ως παρατηρητής στη [[Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού|Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού]]<ref name ="Oxford">Cross, F. L., ed. The Oxford Dictionary of the Christian Church. New York: Oxford University Press. 2005, article ''Cullmann, Oscar''</ref>. Κυκλοφορούν αρκετά βιβλία του στα [[ελληνικά]].
Ο '''Όσκαρ Κούλμαν''' ([[γερμ.]]/[[γαλλ.]]: ''Oscar Cullmann'', [[25 Φεβρουαρίου]] [[1902]]-[[16 Ιανουαρίου]] [[1999]]) ήταν [[Χριστιανός]] [[Θεολογία|θεολόγος]] της [[Λουθηρανισμός|Λουθηρανικής]] παράδοσης. Είναι γνωστός ως ένας από τους σπουδαιότερους πρωταγωνιστές στην [[Οικουμενισμός|Οικουμενική κίνηση]]. Ήταν επίσης δραστήριος στο διάλογο μεταξύ Λουθηρανών και [[Καθολική εκκλησία|Ρωμαιοκαθολικών]]. Κλήθηκε ως παρατηρητής στη [[Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού|Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού]]<ref name ="Oxford">Cross, F. L., ed. The Oxford Dictionary of the Christian Church. New York: Oxford University Press. 2005, article ''Cullmann, Oscar''</ref>. Κυκλοφορούν αρκετά βιβλία του στα [[Ελληνική γλώσσα|ελληνικά]].
== Βιογραφικά στοιχεία ==
== Βιογραφικά στοιχεία ==
Υπήρξε το τελευταίο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, είχε άλλα οκτώ αδέλφια. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο κλασσικό γυμνάσιο της γενέτειράς του [[Στρασβούργο|Στρασβούργου]], συνέχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές του στο πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Σπούδασε [[θεολογία|Θεολογία]],ενώ παρακολούθησε και μαθήματα στη φιλοσοφική σχολή του ίδιου [[πανεπιστήμιο|πανεπιστημίου]] (1920-1924). Mετά την αποφοίτησή του εργάστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως καθηγητής της [[Ελληνική γλώσσα|ελληνικής γλώσσας]] και της [[γερμανική γλώσσα|γερμανικής γλώσσας]], στο [[Παρίσι]]. Παράλληλα προετοιμάζει τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τα [[Ψευδοκλημέντια]], (Le probleme Litteraire et Historique du roman Pseudoclimentin , 1930 - γερμανική μετάφραση). Στο διάστημα αυτό (1924-1926) θα έχει δασκάλους του τους [[Αλφρεντ Λόισυ|Άλφρεντ Λόισυ]],και τον [[Μορίς Γκογκουέλ]]. Θα διατελέσει προϊστάμενος του [[Προτεσταντισμος|προτεσταντικού]] σεμιναρίου του [[Στρασβούργο|Στρασβούργου]], (1926), διαδεχόμενος τον [[Άλμπερτ Σβάιτσερ|Αλμπερτ Σβάιτσερ]] στη θέση αυτή. Το [[1926]] θα εκλεγεί [[λέκτορας]] των [[Ελληνική Γλώσσα|Ελληνικής Γλώσσας]] στο [[πανεπιστήμιο]] του [[Στρασβούργο|Σρασβούργου]]. Για το χρονικό διάστημα μεταξύ 1930-1938 θα εκλεγεί και θα διδάξει στην έδρα της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]],και μετά της [[Εκκλησιαστική Ιστορία|Εκκλησιαστικής Ιστορίας]].Θα μετακληθεί στην [[Βασιλεία (Ελβετία)|Βασιλεία]] και θα διδάξει εκεί από το 1937 μέχρι το 1972,στην έδρα της [[Εκκλησιαστική ιστορία|Εκκλησιαστικής Ιστορίας]] και της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]]. Προϊστάμενος του οικοτροφείου Allumneum , τo 1942,στην ίδια πόλη. Το [[1949]] θα κληθεί στο πανεπιστήμιο της [[Σορβόνη]]ς και στην ''Ecole Pratique des Hautes des Etudes'', διαδεχόμενος τον [[Άλφρεντ Λόισυ]] στην έδρα της [[Ιστορία του αρχέγονου Χριστιανισμού|Ιστορίας του αρχέγονου Χριστιανισμού]] και το [[1954]] τον [[Μορίς Γκογκουέλ]] στην έδρα της [[Ερμηνεία της Καινής Διαθήκης|Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης]]. Το [[1956]] κλήθηκε στην ''Faculte Valdoise'' της [[Ρώμη]]ς,ενώ έγινε πρύτανις του Βιβλικού Ινστιτούτου της Ρώμης. Το [[1959]] μεταβαίνει στις [[Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής]] για να διδάξει στο Union Theological Seminary στο [[Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ|Χάρβαρντ]], στη [[Σκανδιναβία]] σε [[Δανία]], [[Σουηδία]] και [[Νορβηγία]]. Κλήθηκε , επίσης να δώσει διαλέξεις στο [[Μόναχο]],([[1973]]-[[1974]]) επίσης στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του [[Βουκουρέστι|Βουκουρεστίου]] το [[1975]], στην [[Θεσσαλονίκη]] τον [[Σεπτέμβριος|Σεπτέμβριο]] του [[1969]]. Το [[1978]] επισκέφθηκε κατόπιν προσκλήσεως τη [[Θεολογική Σχολή]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]]. Όταν ο [[Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄]] συγκαλεί την [[Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού|Β΄Σύνοδο του Βατικανού]],(11-10-1962 μέχρι 8-12-1965), εκάλεσε προσωπικώς τον [[Αλσατία|Αλσατό]] θεολόγο ως επίσημο ειδικό παρατηρητή.<ref>Γεώργιου Ρηγόπουλου , ''Διευκρινιστικές προσθήκες στην «Αναδρομή στην ζωή » του καθηγητού Oscar Cullmann'' Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 11(Ιανουάριος-Ιούνιος 1992) σελ.15</ref> Το ακαδημαϊκό έτος [[1968]] εξελέγη πρύτανις του [[πανεπιστήμιο|πανεπιστημίου]] της [[Βασιλεία (Ελβετία)|Βασιλείας]]. Το [[1979]] ο Πρόεδρος της [[Γαλλία|Γαλλικής Δημοκρατίας]] [[Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν|Βαλερί Ζισκάρ Ντ'Εστέν]] του απένειμε τον τίτλο του μέλους της [[Λεγεώνα της Τιμής|Λεγεώνας της Τιμής]]. Το [[1982]] θα εκλεγεί μέλος της [[Γαλλική Ακαδημία Επιστημών|Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών]] στην τάξη των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών μετά από πρόταση του φιλόσοφου [[Γκαμπριέλ Μαρσέλ]]<ref>Γεωργίου Ρηγόπουλου όπ.π.σελ. 17</ref>.
Υπήρξε το τελευταίο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, είχε άλλα οκτώ αδέλφια. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο κλασσικό γυμνάσιο της γενέτειράς του [[Στρασβούργο|Στρασβούργου]], συνέχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές του στο πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Σπούδασε [[θεολογία|Θεολογία]],ενώ παρακολούθησε και μαθήματα στη φιλοσοφική σχολή του ίδιου [[πανεπιστήμιο|πανεπιστημίου]] (1920-1924). Mετά την αποφοίτησή του εργάστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως καθηγητής της [[Ελληνική γλώσσα|ελληνικής γλώσσας]] και της [[γερμανική γλώσσα|γερμανικής γλώσσας]], στο [[Παρίσι]]. Παράλληλα προετοιμάζει τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τα [[Ψευδοκλημέντια]], (Le probleme Litteraire et Historique du roman Pseudoclimentin , 1930 - γερμανική μετάφραση). Στο διάστημα αυτό (1924-1926) θα έχει δασκάλους του τους [[Αλφρεντ Λόισυ|Άλφρεντ Λόισυ]],και τον [[Μορίς Γκογκουέλ]]. Θα διατελέσει προϊστάμενος του [[Προτεσταντισμος|προτεσταντικού]] σεμιναρίου του [[Στρασβούργο|Στρασβούργου]], (1926), διαδεχόμενος τον [[Άλμπερτ Σβάιτσερ|Αλμπερτ Σβάιτσερ]] στη θέση αυτή. Το [[1926]] θα εκλεγεί [[λέκτορας]] των [[Ελληνική Γλώσσα|Ελληνικής Γλώσσας]] στο [[πανεπιστήμιο]] του [[Στρασβούργο|Σρασβούργου]]. Για το χρονικό διάστημα μεταξύ 1930-1938 θα εκλεγεί και θα διδάξει στην έδρα της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]],και μετά της [[Εκκλησιαστική Ιστορία|Εκκλησιαστικής Ιστορίας]].Θα μετακληθεί στην [[Βασιλεία (Ελβετία)|Βασιλεία]] και θα διδάξει εκεί από το 1937 μέχρι το 1972,στην έδρα της [[Εκκλησιαστική ιστορία|Εκκλησιαστικής Ιστορίας]] και της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]]. Προϊστάμενος του οικοτροφείου Allumneum , τo 1942,στην ίδια πόλη. Το [[1949]] θα κληθεί στο πανεπιστήμιο της [[Σορβόνη]]ς και στην ''Ecole Pratique des Hautes des Etudes'', διαδεχόμενος τον [[Άλφρεντ Λόισυ]] στην έδρα της [[Ιστορία του αρχέγονου Χριστιανισμού|Ιστορίας του αρχέγονου Χριστιανισμού]] και το [[1954]] τον [[Μορίς Γκογκουέλ]] στην έδρα της [[Ερμηνεία της Καινής Διαθήκης|Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης]]. Το [[1956]] κλήθηκε στην ''Faculte Valdoise'' της [[Ρώμη]]ς,ενώ έγινε πρύτανις του Βιβλικού Ινστιτούτου της Ρώμης. Το [[1959]] μεταβαίνει στις [[Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής]] για να διδάξει στο Union Theological Seminary στο [[Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ|Χάρβαρντ]], στη [[Σκανδιναβία]] σε [[Δανία]], [[Σουηδία]] και [[Νορβηγία]]. Κλήθηκε , επίσης να δώσει διαλέξεις στο [[Μόναχο]],([[1973]]-[[1974]]) επίσης στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του [[Βουκουρέστι|Βουκουρεστίου]] το [[1975]], στην [[Θεσσαλονίκη]] τον [[Σεπτέμβριος|Σεπτέμβριο]] του [[1969]]. Το [[1978]] επισκέφθηκε κατόπιν προσκλήσεως τη [[Θεολογική Σχολή]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]]. Όταν ο [[Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄]] συγκαλεί την [[Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού|Β΄Σύνοδο του Βατικανού]],(11-10-1962 μέχρι 8-12-1965), εκάλεσε προσωπικώς τον [[Αλσατία|Αλσατό]] θεολόγο ως επίσημο ειδικό παρατηρητή.<ref>Γεώργιου Ρηγόπουλου , ''Διευκρινιστικές προσθήκες στην «Αναδρομή στην ζωή » του καθηγητού Oscar Cullmann'' Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 11(Ιανουάριος-Ιούνιος 1992) σελ.15</ref> Το ακαδημαϊκό έτος [[1968]] εξελέγη πρύτανις του [[πανεπιστήμιο|πανεπιστημίου]] της [[Βασιλεία (Ελβετία)|Βασιλείας]]. Το [[1979]] ο Πρόεδρος της [[Γαλλία|Γαλλικής Δημοκρατίας]] [[Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν|Βαλερί Ζισκάρ Ντ'Εστέν]] του απένειμε τον τίτλο του μέλους της [[Λεγεώνα της Τιμής|Λεγεώνας της Τιμής]]. Το [[1982]] θα εκλεγεί μέλος της [[Γαλλική Ακαδημία Επιστημών|Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών]] στην τάξη των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών μετά από πρόταση του φιλόσοφου [[Γκαμπριέλ Μαρσέλ]]<ref>Γεωργίου Ρηγόπουλου όπ.π.σελ. 17</ref>.

Έκδοση από την 09:28, 1 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Όσκαρ Κούλμαν (γερμ./γαλλ.: Oscar Cullmann, 25 Φεβρουαρίου 1902-16 Ιανουαρίου 1999) ήταν Χριστιανός θεολόγος της Λουθηρανικής παράδοσης. Είναι γνωστός ως ένας από τους σπουδαιότερους πρωταγωνιστές στην Οικουμενική κίνηση. Ήταν επίσης δραστήριος στο διάλογο μεταξύ Λουθηρανών και Ρωμαιοκαθολικών. Κλήθηκε ως παρατηρητής στη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού[1]. Κυκλοφορούν αρκετά βιβλία του στα ελληνικά.

Βιογραφικά στοιχεία

Υπήρξε το τελευταίο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, είχε άλλα οκτώ αδέλφια. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο κλασσικό γυμνάσιο της γενέτειράς του Στρασβούργου, συνέχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές του στο πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Σπούδασε Θεολογία,ενώ παρακολούθησε και μαθήματα στη φιλοσοφική σχολή του ίδιου πανεπιστημίου (1920-1924). Mετά την αποφοίτησή του εργάστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως καθηγητής της ελληνικής γλώσσας και της γερμανικής γλώσσας, στο Παρίσι. Παράλληλα προετοιμάζει τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τα Ψευδοκλημέντια, (Le probleme Litteraire et Historique du roman Pseudoclimentin , 1930 - γερμανική μετάφραση). Στο διάστημα αυτό (1924-1926) θα έχει δασκάλους του τους Άλφρεντ Λόισυ,και τον Μορίς Γκογκουέλ. Θα διατελέσει προϊστάμενος του προτεσταντικού σεμιναρίου του Στρασβούργου, (1926), διαδεχόμενος τον Αλμπερτ Σβάιτσερ στη θέση αυτή. Το 1926 θα εκλεγεί λέκτορας των Ελληνικής Γλώσσας στο πανεπιστήμιο του Σρασβούργου. Για το χρονικό διάστημα μεταξύ 1930-1938 θα εκλεγεί και θα διδάξει στην έδρα της Καινής Διαθήκης,και μετά της Εκκλησιαστικής Ιστορίας.Θα μετακληθεί στην Βασιλεία και θα διδάξει εκεί από το 1937 μέχρι το 1972,στην έδρα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας και της Καινής Διαθήκης. Προϊστάμενος του οικοτροφείου Allumneum , τo 1942,στην ίδια πόλη. Το 1949 θα κληθεί στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης και στην Ecole Pratique des Hautes des Etudes, διαδεχόμενος τον Άλφρεντ Λόισυ στην έδρα της Ιστορίας του αρχέγονου Χριστιανισμού και το 1954 τον Μορίς Γκογκουέλ στην έδρα της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης. Το 1956 κλήθηκε στην Faculte Valdoise της Ρώμης,ενώ έγινε πρύτανις του Βιβλικού Ινστιτούτου της Ρώμης. Το 1959 μεταβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για να διδάξει στο Union Theological Seminary στο Χάρβαρντ, στη Σκανδιναβία σε Δανία, Σουηδία και Νορβηγία. Κλήθηκε , επίσης να δώσει διαλέξεις στο Μόναχο,(1973-1974) επίσης στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου το 1975, στην Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 1969. Το 1978 επισκέφθηκε κατόπιν προσκλήσεως τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όταν ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ συγκαλεί την Β΄Σύνοδο του Βατικανού,(11-10-1962 μέχρι 8-12-1965), εκάλεσε προσωπικώς τον Αλσατό θεολόγο ως επίσημο ειδικό παρατηρητή.[2] Το ακαδημαϊκό έτος 1968 εξελέγη πρύτανις του πανεπιστημίου της Βασιλείας. Το 1979 ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ'Εστέν του απένειμε τον τίτλο του μέλους της Λεγεώνας της Τιμής. Το 1982 θα εκλεγεί μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών στην τάξη των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών μετά από πρόταση του φιλόσοφου Γκαμπριέλ Μαρσέλ[3].

Θεολογία

Δύο υπήρξαν οι τομείς, στα πλαίσια της θεολογίας στους οποίους προσέφερε με συνέπεια τις υπηρεσίες του, α) η Βιβλική Θεολογία και ιδιαιτέρως η ερμηνεία της Καινής Διαθήκης και, β) ο Οικουμενισμός. Αξιοσημείωτη είναι η συμβολή του στη Βιβλική εσχατολογία.Θα καταρρίψει τις κυρίαρχες αντιλήψεις της εποχής του περί της Χριστιανικής εσχατολογίας όπως είχαν διαμορφωθεί, μεταξύ άλλων από τους Αλβέρτο Σβάιτσερ και Ρούντολφ Μπούλτμαν. Η Χριστιανική εσχατολογία, θεωρείτο πως είχε διαμορφωθεί κατ'επίδραση της αποκαλυπτικής παράδοσης του Ιουδαϊσμού ή του Ιρανικού πανθέου. Μία άλλη επικρατούσα θέση ήταν πως αποτελούσε μεταγενέστερη επινόηση των μαθητών του Ιησού,του Παύλου ή του Ιωάννη, η οποία προέκυψε από την καθυστέρηση της Δευτέρας Παρουσίας και επιστρατεύθηκε ως παραμυθία των απογοητευμένων Χριστιανών που περίμεναν τη Δευτέρα Παρουσία[4] Άν ο Μεσσίας του Ισραήλ τοποθετείται μόνο στο μέλλον ,ο Χριστός της Εκκλησίας τοποθετείται ανάμεσα στο παρελθόν της Πρώτης Παρουσίας και το μέλλον της Δευτέρας , υποστηρίζει ο Κούλμαν.Έτσι ανακύπτει η γόνιμη ένταση ανάμεσα στο «ήδη» και στο «ούπω» ,που προσιδιάζει στο Χριστιανισμό.Όπως αποσαφηνίζει ο ίδιος ,«Η παρούσα περίοδος της Εκκλησίας είναι ο χρόνος ανάμεσα στην αποφασιστική μάχη, που έχει ήδη συντελεστεί και στην Ημέρα της Νίκης[...] Αυτή είναι η μόνη διαλεκτική και ο μόνος διπολισμός που υπάρχει στην Καινή Διαθήκη .Δεν είναι διαλεκτική μεταξύ του κόσμου αυτού και του Πέραν,πολύ περισσότερο δεν είναι διαλεκτική μεταξύ χρόνου και αιωνιότητος .Είναι μάλλον η διαλεκτική μεταξύ χρόνου και μέλλοντος»[5] Άλλα θέματα που τον προσείλκυσαν είναι α) η αθανασία της ψυχής η οποία είναι διδασκαλία του αρχαίου ελληνικού κόσμου.Η Αγία Γραφή διδάσκει την αθανασία όχι μόνο ενός μέρους του ανθρώπου, (της ψυχής) αλλά ολόκληρου του ανθρώπου γι' αυτό και κάνει λόγο για ανάσταση των νεκρών που είναι το φυσικό επακόλουθο της ανάστασης του Χριστού.

Υποσημειώσεις

  1. Cross, F. L., ed. The Oxford Dictionary of the Christian Church. New York: Oxford University Press. 2005, article Cullmann, Oscar
  2. Γεώργιου Ρηγόπουλου , Διευκρινιστικές προσθήκες στην «Αναδρομή στην ζωή » του καθηγητού Oscar Cullmann Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 11(Ιανουάριος-Ιούνιος 1992) σελ.15
  3. Γεωργίου Ρηγόπουλου όπ.π.σελ. 17
  4. Μάριος Μπέγζος Έίναι και Χρόνος στη φιλοσοφία της θρησκείας (Η συμβολή του Oscar Cullmann στην Εσχατολογική Οντολογία) Δελτίο Βιβλικών Μελετών τομ.11 (1992),σελ.26
  5. στο: Μάριος Μπέγζος, όπ.π.σελ 27

Βιβλιογραφία

  • Γεώργιος Ρηγόπουλος, Νεκρολογία: Καθηγητής Oscar Cullmann, Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ. 18, (Ιανουάριος-Ιούνιος 1999), σελ. 5-17
  • Αφιέρωμα στα 90 χρόνια του καθηγητή Oscar Cullmann, Δελτίο Βιβλικών Μελετών, τομ.11 (Ιανουάριος-Ιούνιος 1992)
  • Rosino Gibellini, Η Θεολογία του εικοστού αιώνα, μτφρ. Παναγιώτης Υφαντής, εκδ.Άρτος Ζωής, Αθήνα, 2002,σελ.316-323

Εργογραφία

  • Χριστός και χρόνος, (μετ.αρχιμ. Παλαμάς Κουμάντος ), εκδ. Κέντρο Βιβλικών Μελετών Άρτος Ζωής, Αθήνα 1980, 1997
  • Αθανασία της ψυχής ή ανάσταση των νεκρών, (μετ. αρχιμ. Παλαμάς Κουμάντος), εκδ. Κέντρο Βιβλικών Μελετών Άρτος Ζωής, Αθήνα 1994
  • Η προσευχή στην Καινή Διαθήκη, (μετ. Καίτη Χιωτέλλη), εκδ.Κεντρο Βιβλικών Μελετών Άρτος Ζωής, Αθήνα 1998
  • Οι αρχέγονες Χριστιανικές ομολογίες πίστεως,(μετ.αρχιμ. Παλαμάς Κουμάντος), εκδ. Κέντρο Βιβλικών Μελετών Άρτος Ζωής ,Αθήνα 2005
  • «Σωτηρία εν Χριστώ» Πρόβλημα και επαγγελία Κληρονομία 5(1973)τ.Α, σελ.97-117 (μετ.Βασίλης Στογιάννος)
  • Το περισσότερον επείγον οικουμενικόν καθήκον,Γρηγόριος Παλαμάς 59(1976)τ/χ673 (μετ.Γ.Ρηγόπουλος)
  • Η προσευχή κατά τις επιστολές του Απόστολου Παύλου Δελτίον Βιβλικών Μελετών 8(Ιαν-Δεκ. 1979),σελ.85-101,(μετ.Ν.Νησιώτης-Γ.Ρηγόπουλος)
  • Ο Ιησούς Χριστός είχε πολιτικές βλέψεις;,Γρηγόριος Παλαμάς 62(1979)τ/χ679 (μετ.Γ.Ρηγόπουλος)
  • Η προσευχή εις το Ευάγγέλιον του Ιωάννου ,Γρηγόριος Παλαμάς 66(1983)τ/χ695 (μετ.Γ. Ρηγόπουλος)



ά