Γιρονδίνοι

Οι Γιρονδίνοι υπήρξαν μια αξιόλογη πολιτική ομάδα,που δημιουργήθηκαν πρίν απο την Γαλλική Επανάσταση και έδρασαν κατά την διάρκειά της όπου και έφτασαν στο απόγειο της δύναμης τους.Αρχικά λέγονταν "Μπρισοντέν" απο το όνομα ενός των ιδρυτικών τους στελεχών τον Ζάκ Πιέρ Μπρισό. Άλλοι ηγέτες τους ήταν οι Κοντορσέ, Βερνιώ, Γκυαντέ, Ζανσονέ κ.ά. Ουσιαστικά αποτέλεσαν την Αριστερή πτέρυγα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Αργοτερα ονομαστηκαν Γιρονδίνοι απο ένα νόμο που ψηφίστηκε στην Γιρόνδη (Gironde). Παρόλες τις "Αριστεριστικές" τους τάσεις στηρίχτηκαν κατεξοχήν από τους επιχειρηματικούς κύκλους του Παρισιού και λιγότερο στον επαναστατημένο λαό του Παρισιού.Αστοί και οι ίδιοι αποδοκίμαζαν τον ταξικό αγώνα και δεν υποστήριξαν ποτέ ιδέες περί ισότητας των τάξεων ακι εργάστηκαν ανοιχτά για την επικράτηση της "Φωτισμένης Αστικής Τάξης". Κρατώντας μετριοπαθή στάση πέτυχαν τον Μάρτιο του 1792 να προσκληθούν απο τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ να συμμετάσχουν στην Κυβέρνηση Ντυμουριέ παίρνοντας αρκετά υπουργεία και αρμοδιότητες.Γρήγορα όμως απογοητεύτηκαν γιατί δεν κατάφεραν να ελέγξουν ολοκληρωτικά την νέα κυβέρνηση όπως επεδίωκαν και ήρθαν σε ρήξη με τον Βασιλιά όπου προέβαλε Βέτο σε δύο σημαντικά διατάγματα που ήθελαν να περάσουν οι Γιρονδίνοι στην Εθνοσυνέλευση.Μετά τις πρώτες αποτυχίες τους μέσα στην Παρισινή Κομμούνα στράφηκαν εναντίον των Δαντόν, Ροβεσπιέρου και Μαρά πράγμα που προκάλεσε την απώλεια του Λαικού τους ερίσματος.Στις 2 Ιουνίου 1793 οι Γιρονδίνοι απέτυχαν να αντισταθούν στην έφοδο της έτερης πολιτικής ομάδας του Παρισιού τους "Αβράκωτους",οι οποίοι υποκινημένοι απο τον Ροβερσπιέρο και τους "Ορεινούς" το δεύτερο πιο ισχυρό κόμμα της επαναστατημένης Γαλλίας. Οι "Ορεινοί" εξοργισμένοι απο την δολοφονία του Μαρά από την Σαρλότ Κορνταί πιθανοτατα όργανο των Γιρονδίνων έστρεψαν τους "Αβρακωτους" εναντίων των τελευταίων,αυτοί κατάφεραν να επικρατήσουν πολιτικά των Γιρονδίνων και να προκαλέσουν Επαναστατικό Δικαστήριο εναντίον τους. Το αποτέλεσμα ήταν 29 Γιρονδίνοι συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν 21 απο αυτούς στις 31 Οκτωβρίου 1793 αλλοι 5-6 αυτοκτόνησαν και όσοι δεν έφυγαν απο το Παρίσι τελικώς κατάφεραν με κίνδυνο να επανακτήσουν τις βουλευτικές τους έδρες στην Συμβατική Εθνοσυνέλευση.