Μολυβδαίνιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Το Μολυβδένιο μετακινήθηκε στο Μολυβδαίνιο πάνω από την ανακατεύθυνση: Αυτός είναι ο σωστός τίτλος
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Το [[Χημικά στοιχεία|χημικό στοιχείο]] '''Μολυβδένιο''' είναι [[μέταλλα|μέταλλο]] με [[ατομικός αριθμός|ατομικό αριθμό]] 42 και [[ατομικό βάρος]] 95,94 . Έχει [[θερμοκρασία τήξης]] 2617 C° και [[θερμοκρασία βρασμού]] 4612 C°.
Το [[Χημικά στοιχεία|χημικό στοιχείο]] '''Μολυβδαίνιο''' είναι [[μέταλλα|μέταλλο]] με [[ατομικός αριθμός|ατομικό αριθμό]] 42 και [[ατομικό βάρος]] 95,94 . Έχει [[θερμοκρασία τήξης]] 2617 C° και [[θερμοκρασία βρασμού]] 4612 C°.
[[Αρχείο:Mo-TableImage.png|right|200px|]]
[[Αρχείο:Mo-TableImage.png|right|200px|]]



Έκδοση από την 06:36, 11 Ιουνίου 2010

Το χημικό στοιχείο Μολυβδαίνιο είναι μέταλλο με ατομικό αριθμό 42 και ατομικό βάρος 95,94 . Έχει θερμοκρασία τήξης 2617 C° και θερμοκρασία βρασμού 4612 C°.

Μολυβδένιο

Προέλευση

Το μολυβδαίνιο δεν υπάρχει ελεύθερο στη Φύση. Κυριότερο ορυκτό του είναι ο μολυβδαινίτης (MoS2), από τον οποίο και παρασκευάζεται.

Το όνομά του το έλαβε επειδή ο μολυβδαινίτης συχνά συγχεόταν με ορυκτά του μολύβδου (κυρίως γαληνίτη. Πρώτος ο Σέελε (Carl Wilhelm Scheele ), το 1778, αναγνώρισε τον μολυβδαινίτη ως διαφορετικό ορυκτό και, το 1782, ο Χελμ (Peter Jacob Hjelm) παρασκεύασε το μέταλλο σε μη καθαρή μορφή.[1]

Παρασκευές

Δεν απαιτείται εργαστηριακή παρασκευή του, καθώς ανευρίσκεται σε πολύ καθαρή μορφή στο εμπόριο. Βιομηχανικά παρασκευάζεται από μολυβδαινίτη (και ως παραπροϊόν της βιομηχανικής παρασκευής χαλκού από τις θειούχες ενώσεις του): Ο μολυβδαινίτης υφίσταται φρύξη μετατρεπόμενος σε οξείδιο:

2MoS2 + 7O2 → 2MoO3 + 4SO2

Το παραγόμενο οξείδιο χρησιμοποιείται, πολλές φορές, αυτούσιο στην βιομηχανία. Στην περίπτωση που απαιτείται παρασκευή καθαρού μετάλλου, το οξείδιο υφίσταται κατεργασία με πυκνό διάλυμα αμμωνίας, οπότε παράγεται μολυβδαινικό αμμώνιο ((NH4)2[MO4]). Αυτό, στην συνέχεια, υφίσταται αναγωγή με υδρογόνο, παρέχοντας το καθαρό μέταλλο.[2]

Φυσικές ιδιότητες

Είναι αργυρόλευκο μέταλλο σχετικά υψηλής σκληρότητας (5,5 στην κλίμακα Mohs) και από τα πλέον δύστηκτα (τρίτο μετά το βολφράμιο και το ταντάλιο). Είναι περισσότερο όλκιμο και ελαστικό από το βολφράμιο, το οποίο υποκαθιστά σε ορισμένες περιπτώσεις, στην κατασκευή λαμπτήρων πυράκτωσης.

Χημικές ιδιότητες

Σχετικά δραστικό μέταλλο. Αντιδρά άμεσα με αλογόνα προς αντίστοιχα άλατα (τις περισσότερες καταστάσεις οξείδωσής του παρέχει με το χλώριο, δίνοντας MoCl2, MoCl3, MoCl4, MoCl5 και MoCl6). Αντιδρά, επίσης, με οξυγόνο, δίνοντας τα οξείδια MoO (μονοξείδιο), MoO2 (διοξείδιο) και MoO3 (τριοξείδιο), καθώς και με το θείο προς τα αντίστοιχα σουλφίδια MoS2 και Mo2S3.[3] Σχηματίζει, επίσης, ενώσεις με σελήνιο, τελλούριο και άζωτο παρέχοντας το αντίστοιχο νιτρίλιο MoN.

Χρήσεις

Χρησιμοποιείται στην κατασκευή ηλεκτρικών αντιστάσεων με μορφή σύρματος, για την κατασκευή νημάτων πυράκτωσης ηλεκτρικών λαμπτήρων. Προστίθεται, ακόμα και σε αναλογία σε πολλά κράματα, στα οποία, ανάλογα με την ποσότητα, προσδίδει διαφορετικές ιδιότητες. Η "χοντρή Βέρθα", το μεγαλύτερο κανόνι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, περιείχε ποσότητα μολυβδαινίου στον χάλυβα της κάννης του.

Χρησιμοποιείται, επίσης, ως καταλύτης στη βιομηχανία διύλισης του πετρελαίου, στα ηλεκτρόδια ηλεκτρικών κλιβάνων και, ως στοιχείο κυκλωμάτων, στην ηλεκτρονική.

Η βιολογική του σημασία είναι μεγάλη: Ίχνη μολυβδαινίου είναι απαραίτητα σε όλους σχεδόν τους οργανισμούς, είναι, δε, απαραίτητα στην διατροφή των φυτών και διαπιστώθηκε ότι η απουσία βλάστησης από ορισμένα εδάφη οφείλεται στην απουσία μολυβδαινίου. Υπάρχει, επίσης, σε ίχνη και στον ανθρώπινο οργανισμό. Πιθανότατα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην δέσμευση του αζώτου, ενώ ανευρίσκεται σε ορισμένα ένζυμα και σε ένζυμα αναγωγής αζώτου.

Πηγές