Έκσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
Με τον όρο '''έκταση''' εννοείται |
Με τον όρο '''έκταση''' εννοείται στην [[θρησκειολογία]] η αίσθηση ή το συναίσθημα της απόσπασης από την καθημερινή συνείδηση και υπονοεί πιθανώς μία εκτεταμένη αίσθηση αγαλλίασης, όπως απαντάται τουλάχιστον στον [[Σαμανισμός|Σαμανισμό]]. Ο [[Νεοπλατωνισμός|νεοπλατωνικός]] φιλόσοφος [[Πλωτίνος]] αντελήφθη αρχικά την έκσταση ως ανάδυση της συνείδησης πέραν των ορίων της [[ατομικότητα|ατομικότητας]] και μυστική ένωση με την υπερβατική Οντότητα. Παρόμοιες ιδέες αναπτύχθηκαν από τον Χέγκελ και ειδικά από τον [[Φρίντριχ Νίτσε]], ο οποίος μετέφερε στη σύγχρονη εποχή τη [[μύθος|μυθική]] μορφή του [[Διόνυσος|Διονύσου]], ως συμβόλου της έκστασης<ref>Kocku von Stuckrad (ed), (2006) ''The Brill Dictionary of Religion'', Vol A, Brill Leiden - Boston, δ. 582.</ref> |
||
Στο σύγχρονο [[ψυχολογία|ψυχολογικό]] πλαίσιο Iη έκσταση είναι μία διευρυμένη [[ψυχή|ψυχική]] κατάσταση με συμπτώματα άμβλυνσης της συνείδησης, ευτυχίας, απόσπασης από την πραγματικότητα. Σε μια τέτοια κατάσταση συνείδησης είναι δυνατόν να ακούει κανείς φωνές ή να έχει [[ψευδαίσθηση|ψευδαισθήσεις]] ως αποτέλεσμα είτε χρήσης ψυχότροπων ουσιών, είτε νηστείας ή εντατικού ρυθμικού χορού. Στη βαρύτερη μορφή της η έκταση υπονοεί μερικές φορές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις όπως είναι η [[σχιζοφρένεια]] και η [[επιληψία]]<ref>Leuba James H. (1999) ''The Psychology of Religious Mysticism'', Routledge, UK, σ. 8.</ref> |
Στο σύγχρονο [[ψυχολογία|ψυχολογικό]] πλαίσιο Iη έκσταση είναι μία διευρυμένη [[ψυχή|ψυχική]] κατάσταση με συμπτώματα άμβλυνσης της συνείδησης, ευτυχίας, απόσπασης από την πραγματικότητα. Σε μια τέτοια κατάσταση συνείδησης είναι δυνατόν να ακούει κανείς φωνές ή να έχει [[ψευδαίσθηση|ψευδαισθήσεις]] ως αποτέλεσμα είτε χρήσης ψυχότροπων ουσιών, είτε νηστείας ή εντατικού ρυθμικού χορού. Στη βαρύτερη μορφή της η έκταση υπονοεί μερικές φορές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις όπως είναι η [[σχιζοφρένεια]] και η [[επιληψία]]<ref>Leuba James H. (1999) ''The Psychology of Religious Mysticism'', Routledge, UK, σ. 8.</ref> |
||
Έκδοση από την 21:02, 17 Σεπτεμβρίου 2009
Με τον όρο έκταση εννοείται στην θρησκειολογία η αίσθηση ή το συναίσθημα της απόσπασης από την καθημερινή συνείδηση και υπονοεί πιθανώς μία εκτεταμένη αίσθηση αγαλλίασης, όπως απαντάται τουλάχιστον στον Σαμανισμό. Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος αντελήφθη αρχικά την έκσταση ως ανάδυση της συνείδησης πέραν των ορίων της ατομικότητας και μυστική ένωση με την υπερβατική Οντότητα. Παρόμοιες ιδέες αναπτύχθηκαν από τον Χέγκελ και ειδικά από τον Φρίντριχ Νίτσε, ο οποίος μετέφερε στη σύγχρονη εποχή τη μυθική μορφή του Διονύσου, ως συμβόλου της έκστασης[1]
Στο σύγχρονο ψυχολογικό πλαίσιο Iη έκσταση είναι μία διευρυμένη ψυχική κατάσταση με συμπτώματα άμβλυνσης της συνείδησης, ευτυχίας, απόσπασης από την πραγματικότητα. Σε μια τέτοια κατάσταση συνείδησης είναι δυνατόν να ακούει κανείς φωνές ή να έχει ψευδαισθήσεις ως αποτέλεσμα είτε χρήσης ψυχότροπων ουσιών, είτε νηστείας ή εντατικού ρυθμικού χορού. Στη βαρύτερη μορφή της η έκταση υπονοεί μερικές φορές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις όπως είναι η σχιζοφρένεια και η επιληψία[2]
Αρκετοί συγγραφείς θεωρούν πως η έκσταση είναι ταυτόσημη με την θρησκευτική εμπειρία ενώ άλλοι θεωρούν την έκταση διαφορετική από την υπνωτική καταληπτική κατάσταση[3]. Ως θρησκευτική εμπειρία έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε εθνικές θρησκείες και τους μυστικιστές όλων των εποχών. Στον σαμανισμό είναι το μέσο για την επίτευξη της επαφής με τον υπεραισθητό κόσμο, ενώ μέσω του ενθουσιασμού του αρχικού διονυσιακού μυστικισμού ο θεός καταλαμβάνει το άτομο. Στην αραβική φιλοσοφία η έκσταση και η ιερή έκσταση -που προέρχεται από τη μουσική- είναι δύο διαφορετικές ποιότητες σύμφωνα με τον αλ-Γκαζαλί, ενώ στον σύγχρονο χριστιανισμό ανάλογο παράδειγμα θρησκευτικής έκστασης μπορεί να αναζητήσει κανείς στο πεντηκοστιανό κίνημα (βλ. γλωσσολαλιά)[4].
Αναφορές
- ↑ Kocku von Stuckrad (ed), (2006) The Brill Dictionary of Religion, Vol A, Brill Leiden - Boston, δ. 582.
- ↑ Leuba James H. (1999) The Psychology of Religious Mysticism, Routledge, UK, σ. 8.
- ↑ Για παράδειγμα ο Rouget G. 1985, Music and Trance: A Theory of Relations between Music and Possessions, Chicago, σσ. 37-44
- ↑ Fanning Steven (2001) Mystics of the Christian tradition, Routledge, UK, ISBN: 978-0-415-22468-0, σ. 201.