Ευρωσκεπτικισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Rickproser (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Rickproser (συζήτηση | συνεισφορές)
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 40: Γραμμή 40:
<ref>http://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Lisbon</ref>
<ref>http://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Lisbon</ref>


Ο ίδιο ο Τσόρτσιλ, βλέποντας τις ΗΠΑ να θριαμβεύουν στο [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος| Β΄ ΠΠ]] τόνισε την ανάγκη για την δημιουργία των "Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης". <ref>http://en.wikipedia.org/wiki/History_of_the_European_Union</ref>
Ο ίδιος ο [[Ουίνστον Τσώρτσιλ|Τσώρτσιλ]], βλέποντας τις ΗΠΑ να θριαμβεύουν στο [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος| Β΄ ΠΠ]] τόνισε την ανάγκη για την δημιουργία των "Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης". <ref>http://en.wikipedia.org/wiki/History_of_the_European_Union</ref>


Η προοπτική αυτή δημιουργεί μεγάλες ανησυχίες στους ευρωσκεπτικιστές κυρίως λόγω της αποτυχημένης νεοσυντηρητικής Αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής καθώς και της απειλής εξάλειψης εθνικής ηγεμονίας στα κράτη-μέλη.
Η προοπτική αυτή δημιουργεί μεγάλες ανησυχίες στους ευρωσκεπτικιστές κυρίως λόγω της αποτυχημένης νεοσυντηρητικής Αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής καθώς και της απειλής εξάλειψης εθνικής ηγεμονίας στα κράτη-μέλη.

Έκδοση από την 16:02, 10 Ιουνίου 2009

Πολυγλωσσικό φανελάκι διαμαρτυρίας εναντίον του Ευρωπαϊκού Συντάγματος

Ο Ευρωσκεπτικισμός είναι ένας νεολογισμός που εκφράζει μια ιδεολογία αμφιβολίας ή αντίθεσης προς στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Κάποιοι ευρωσκεπτικιστές διαφωνούν με την προσπάθεια περαιτέρω επέκτασής της, άλλοι διαφωνούν με την παρούσα μορφή της, ενώ κάποιοι είναι ακόμα και υπέρ της διάλυσής της. Η Δανία, Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αυστρία είναι χώρες με έντονο ευρωσκεπτικισμό. [1]

Το Ανεξάρτητο Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP), το οποίο ήρθε δεύτερο με ποσοστό 16.5% στις ευρωεκλογές του 2009, υποστηρίζει την ολική αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρώπη των 27. [2] [3]

Δημοτικότητα της ΕΕ

Αρχείο:Suuport for EU membership (81-99 average).jpg
Μέτρηση υποστήριξης στην ΕΕ

Στις 2 Ιουνίου 1992 ο λαός της Δανίας μέσω δημοψηφίσματος αρχικά απέρριψε την επικύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ, αλλά με την προσθήκη της συμφωνίας του Εδιμβούργου (η οποία εξαιρούσε τη Δανία από τέσσερα σημεία της συνθήκης) το δεύτερο δημοψήφισμα ήταν θετικό. Το αντίστοιχο Γαλλικό δημοψήφισμα (Σεπτέμβρης του 1992) έδειξε ότι το 49% των Γάλλων ήταν κατά της δημιουργίας της ΕΕ. Σε άλλες χώρες όπως η Γερμανία και η Ελλάδα δεν έγιναν καν τέτοιες δημοκρατικές διαδικασίες. [4]

Τη δεκαετία του 1990 η λαϊκή υποστήριξη υπέρ της ΕΕ ήταν στα χαμηλότερα επίπεδα. Μάλιστα, το 1997 μόλις το 47% των Ευρωπαίων δήλωνε ότι θεωρούσε την ένταξη της χώρας του "καλό πράγμα". [5] Το 2008 ο Ευρωπαϊκός μέσος όρος ως προς την "τάση εμπιστοσύνης" στην ΕΕ ήταν μόλις 48%. Η Ρουμανία με ποσοστό 68% ήταν πρώτη ενώ δεύτερη ήταν η Ελλάδα με 65%. [6]

Στις ευρωεκλογές του 2004 μόλις το 43,66 % των καταγεγραμμένων ψηφοφόρων κρατών - μελών προσήλθε στις κάλπες. [7]

Σύμφωνα με δημοσκόπηση του "Economist" το ποσοστό των Βρετανών ψηφοφόρων που αντιτίθενται στην ΕΕ αυξάνεται. Άλλη δημοσκόπηση από το "YouGov" καταδεικνύει πως κατά τα τελευταία 25 χρόνια, το ποσοστό όσων θεωρούν τη Βρετανική συμμετοχή "καλό πράγμα" έχει κατρακυλήσει από το 43% στο 31%.[8]

Άλλη δημοσκόπηση από το πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ (Μάιος 2009) διαπίστωσε πως το 61% των Ολλανδών πιστεύουν πως οι Βρυξέλλες κατασπαταλούν τα χρήματα των φορολογουμένων.[9]

Αλλά η "ευρωδυσαρέσεκεια" εκφράζεται και στις κάλπες. Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009, η μέση ευρωπαϊκή προσέλευση βούλιαξε σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά της τάξης του 43.1%. Το ίδιο συνέβη και επιμέρους, ειδικότερα σε παραδοσιακά φιλοευρωπαϊκές χώρες όπως η Ελλάδα, το ποσοστό προσέλευσης ήταν 52.63% τη στιγμή που στις ευρωεκλογές του 2004 ήταν 63.22%. [10]

Επιλεκτικές Εξαιρέσεις (opt-outs)

Περιστασιακά κάποιες χώρες διαπραγματεύονται την αποδέσμευσή τους από ορισμένες νομοθεσίες ή συνθήκες της ΕΕ, κάτι το οποίο εκφράζει απευθείας αντίθεση σε κυβερνητικό εθνικό επίπεδο. Μέχρι τον Ιούνιο του 2009 τέσσερα κράτη - μέλη είχαν διασφαλίσει τέτοιες εξαιρέσεις: η Δανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιρλανδία και η Σουηδία. [11]

Δυνητική Υπερδύναμη

Υπερδύναμη είναι μια πολιτεία με αρχηγική θέση σε ένα διεθνές σύστημα που έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει γεγονότα προς όφελος των συμφερόντων της και να προβάλλει εξουσία σε παγκόσμια κλίμακα ώστε να προστατεύσει αυτά τα συμφέροντα. Η καθηγήτρια Alice Miller ορίζει την υπερδύναμη ως "μια χώρα που έχει την ικανότητα να προβάλλει κυριαρχική δύναμη και επιρροή οπουδήποτε στον κόσμο και, ορισμένες φορές, σε περισσότερες από μια περιοχές της γης ταυτόχρονα, οπότε και έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει μια κατάσταση παγκόσμιας ηγεμονίας." [12]

Πολλοί ακαδημαϊκοί και πολιτικοί πιστεύουν ότι η ΕΕ είναι ή θα γίνει υπερδύναμη μέσα στον 21ο αιώνα λόγω του μεγάλου πληθυσμού, της μεγάλης οικονομίας της και του πολύ καλού βιοτικού επιπέδου κατοίκων κάποιων κρατών-μελών. [13] Αν η Συνθήκη της Λισαβόνας επικυρωθεί θα προσδώσει στην ΕΕ ισχυρά χαρακτηριστικά υπερδύναμης καθώς τρία σημαντικά σημεία της είναι:

  1. Εγκαθίδρυση προέδρου της ΕΕ με αυξημένες αρμοδιότητες
  2. Ενιαία εξωτερική πολιτική
  3. Ενίσχυση του ρόλου του ευρωκοινοβουλίου στη νομοθετική διαδικασία

[14]

Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ, βλέποντας τις ΗΠΑ να θριαμβεύουν στο Β΄ ΠΠ τόνισε την ανάγκη για την δημιουργία των "Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης". [15]

Η προοπτική αυτή δημιουργεί μεγάλες ανησυχίες στους ευρωσκεπτικιστές κυρίως λόγω της αποτυχημένης νεοσυντηρητικής Αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής καθώς και της απειλής εξάλειψης εθνικής ηγεμονίας στα κράτη-μέλη.

Παραπομπές