Μαινάδες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 10:05, 1 Αυγούστου 2008

Αρχείο:Photograph of a Statuette of a Dancing Woman-Greek-3rd Century BC.png

Μαινάδα που χορεύει. Ελληνικό αγαλματίδιο του 3ου αιώνα π.Χ. από τον Τάραντα.

Στην ελληνική μυθολογία οι Μαινάδες ήταν γυναίκες που παρουσιάζονται ως συντρόφισσες και συνοδοί του θεού Διονύσου. Η λέξη μαινάς (στον ενικό) εμφανίζεται στον `Ομηρο, όπου συσχετίζεται με τη μανία. Και πράγματι, το κυριότερο χαρακτηριστικό των Μαινάδων ήταν η εκστατική μανία, δηλαδή η πέρα από τη λογική υπερκινητική και βίαιη συμπεριφορά. Αναφέρονται κυρίως ως τροφοί του Διονύσου και ταυτίζονται με τις Βάκχες. Την καλύτερη περιγραφή τους τη συναντάμε στην τραγωδία «Βάκχες» του Ευριπίδη. Στη Μακεδονία, σύμφωνα με τον «Βίο του Αλεξάνδρου» από τον Πλούταρχο, οι Μαινάδες αποκαλούνταν Μιμαλλώνες και Κλωδώνες. Στην υπόλοιπη Ελλάδα αναφέρονταν και με τα επίθετα Βασσαρίδες, Ποτνιάδες κ.ά., ενώ συγχέονται και με τις Θυιάδες.

Οι Μαινάδες φορούσαν στεφάνια από κισσό, σμίλακα και δέρμα νεβρού (= ελαφιού). Διέτρεχαν τα βουνά και μπορούσαν να συναναστρέφονται με τα άγρια ζώα, τα οποία έπαιρναν στα χέρια τους και τα θήλαζαν. Λάτρευαν τον Διόνυσο με τραγούδια, με «μανικούς» χορούς και με κραυγές. Πάνω στον ενθουσιασμό τους μπορούσαν να ξεριζώσουν δέντρα και να σκοτώσουν δυνατά θηρία. Τόση ήταν η δύναμή τους, που τους τη χάριζε ο Διόνυσος. Κυνηγούσαν εξάλλου ζώα και έτρωγαν το κρέας τους ωμό. Οι Μαινάδες ακολούθησαν τον Διόνυσο ακόμα και στην εκστρατεία του στην Ινδία. Ωστόσο, συνδέονται και με ειρηνικά έργα, όπως ο τρύγος και η οινοποιία, όπως αναπαριστώνται σε αγγειογραφίες.

Οι Μαινάδες στην τέχνη

Οι Μαινάδες διακρίνονται στην τέχνη από τις άλλες γυναικείες μορφές. Στις αρχαίες ελληνικές αγγειογραφίες απεικονίζονται πολλές φορές να χορεύουν με Σιληνούς και Σατύρους, ή την ώρα που προσφέρουν θυσία στον Διόνυσο, ή κατά τη σκηνή της τιμωρίας του Πενθέα και του Ορφέα. Στην κλασική και μεταγενέστερη τέχνη, οι Μαινάδες απεικονίζονται επίσης μαζί με τη θεά Αφροδίτη και τον κύκλο της, ή μαζί με την Ειρήνη και τις Μούσες. Από τις γλυπτές αναπαραστάσεις των Μαινάδων ξεχωρίζουν δύο αγάλματα Μαινάδων που χορεύουν. Το ένα από αυτά, που φυλάσσεται στη Δρέσδη, σχετίζεται με τον γλύπτη Σκόπα, ενώ το άλλο ανάγεται στην Ελληνιστική Εποχή.

Πηγή

Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969

@@ Γραμμή 1: / Γραμμή 1: @@
+[[Image:Photograph of a Statuette of a Dancing Woman-Greek-3rd Century BC.png|thumb|right|150px|Μαινάδα που χορεύει. Ελληνικό αγαλματίδιο του 3ου αιώνα π.Χ. από τον [[Τάραντας|Τάραντα]].]]
-Στην [[ελληνική μυθολογία]] οι '''Μαινάδες''' ήταν γυναίκες που παρουσιάζονται ως συντρόφισσες και συνοδοί του θεού [[Διόνυσος|Διονύσου]]. Η λέξη '''''μαινάς''''' (στον ενικό) εμφανίζεται στον [[Όμηρος|`Ομηρο]], όπου συσχετίζεται με τη μανία. Αναφέρονται κυρίως ως τροφοί του Διονύσου και ταυτίζονται με τις [[Βάκχες]]. Την καλύτερη περιγραφή τους τη συναντάμε στην τραγωδία «Βάκχες» του [[Ευριπίδης|Ευριπίδη]].
+Στην [[ελληνική μυθολογία]] οι '''Μαινάδες''' ήταν γυναίκες που παρουσιάζονται ως συντρόφισσες και συνοδοί του θεού [[Διόνυσος|Διονύσου]]. Η λέξη '''''μαινάς''''' (στον ενικό) εμφανίζεται στον [[Όμηρος|`Ομηρο]], όπου συσχετίζεται με τη μανία. Και πράγματι, το κυριότερο χαρακτηριστικό των Μαινάδων ήταν η [[έκσταση|εκστατική]] μανία, δηλαδή η πέρα από τη λογική υπερκινητική και βίαιη συμπεριφορά. Αναφέρονται κυρίως ως τροφοί του Διονύσου και ταυτίζονται με τις [[Βάκχες]]. Την καλύτερη περιγραφή τους τη συναντάμε στην τραγωδία «Βάκχες» του [[Ευριπίδης|Ευριπίδη]]. Στη [[Μακεδονία]], σύμφωνα με τον «Βίο του Αλεξάνδρου» από τον [[Πλούταρχος|Πλούταρχο]], οι Μαινάδες αποκαλούνταν Μιμαλλώνες και Κλωδώνες. Στην υπόλοιπη Ελλάδα αναφέρονταν και με τα επίθετα '''Βασσαρίδες, Ποτνιάδες''' κ.ά., ενώ συγχέονται και με τις [[Θυιάδες]].
 Οι Μαινάδες φορούσαν στεφάνια από [[κισσός|κισσό]], [[σμίλακας|σμίλακα]] και δέρμα ''νεβρού'' (= [[ελάφι|ελαφιού]]). Διέτρεχαν τα βουνά και μπορούσαν να συναναστρέφονται με τα άγρια ζώα, τα οποία έπαιρναν στα χέρια τους και τα θήλαζαν. Λάτρευαν τον Διόνυσο με τραγούδια, με «μανικούς» χορούς και με κραυγές. Πάνω στον ενθουσιασμό τους μπορούσαν να ξεριζώσουν δέντρα και να σκοτώσουν δυνατά θηρία. Τόση ήταν η δύναμή τους, που τους τη χάριζε ο Διόνυσος. Κυνηγούσαν εξάλλου ζώα και έτρωγαν το κρέας τους ωμό. Οι Μαινάδες ακολούθησαν τον Διόνυσο ακόμα και στην εκστρατεία του στην [[Ινδία]]. Ωστόσο, συνδέονται και με ειρηνικά έργα, όπως ο [[τρύγος]] και η οινοποιία, όπως αναπαριστώνται σε αγγειογραφίες.
 ===Οι Μαινάδες στην τέχνη===
+[[Image:Fragment Maenad Louvre G160.jpg|thumb|right|200px|Μαινάδα φέρουσα θύρσο. Θραύσμα αττικού ερυθρόμορφου αγγείου, περ. [[480 π.Χ.]], [[Μουσείο του Λούβρου]].]]
 Οι Μαινάδες διακρίνονται στην τέχνη από τις άλλες γυναικείες μορφές. Στις αρχαίες ελληνικές αγγειογραφίες απεικονίζονται πολλές φορές να χορεύουν με [[Σιληνοί|Σιληνούς]] και [[Σάτυρος|Σατύρους]], ή την ώρα που προσφέρουν [[θυσία]] στον Διόνυσο, ή κατά τη σκηνή της τιμωρίας του [[Πενθέας|Πενθέα]] και του [[Ορφέας|Ορφέα]]. Στην κλασική και μεταγενέστερη τέχνη, οι Μαινάδες απεικονίζονται επίσης μαζί με τη θεά [[Αφροδίτη (μυθολογία)|Αφροδίτη]] και τον κύκλο της, ή μαζί με την [[Ειρήνη (μυθολογία)|Ειρήνη]] και τις [[Μούσες]]. Από τις γλυπτές αναπαραστάσεις των Μαινάδων ξεχωρίζουν δύο αγάλματα Μαινάδων που χορεύουν. Το ένα από αυτά, που φυλάσσεται στη [[Δρέσδη]], σχετίζεται με τον γλύπτη [[Σκόπας|Σκόπα]], ενώ το άλλο ανάγεται στην [[Ελληνιστική περίοδος|Ελληνιστική Εποχή]].
@@ Γραμμή 12: / Γραμμή 15: @@
 [[Κατηγορία:Θεότητες της ελληνικής μυθολογίας|Μαιναδες]]
+[[br:Menadezed]]
+[[cs:Bakchantky]]
+[[da:Mænade]]
+[[de:Mänade]]
+[[en:Maenad]]
+[[et:Menaadid]]
+[[es:Ménades]]
+[[fr:Ménades]]
+[[hr:Menade]]
+[[it:Menadi]]
+[[lt:Menadės]]
+[[nl:Maenaden]]
+[[ja:マイナス (ギリシア神話)]]
+[[pl:Menady]]
+[[pt:Ménades]]
+[[ro:Menade]]
+[[ru:Менады]]
+[[sr:Менаде]]
+[[sh:Menade]]
+[[fi:Mainadi]]
+[[sv:Menader]]
+[[uk:Вакханки]]
+[[zh:美娜德]]