Λευκωματίνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
με γεια!
 
+εικ
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
[[Εικόνα:ALB structure.png|thumb|130px|Δομή λευκωματίνης (μονομερής)]]

Η '''λευκωματίνη''', η οποία ονομάζεται και '''αλβουμίνη''' (επίσης ''αλμπουμίνη'', από το [[λατ.]] ''albus'', «λευκός»), αναφέρεται γενικότερα σε οποιαδήποτε υδατοδιαλυτή [[πρωτεΐνη]], η οποία έχει μέτρια διαλυτότητα σε συμπυκνωμένα [[Άλατα|αλατούχα]] διαλύματα και υφίσταται θερμική πήξη. Ουσίες που περιέχουν λευκωματίνη, όπως το ασπράδι του [[Αβγό|αβγού]], ονομάζονται ''λευκωματοειδή'' (αλβουμινοειδή).
Η '''λευκωματίνη''', η οποία ονομάζεται και '''αλβουμίνη''' (επίσης ''αλμπουμίνη'', από το [[λατ.]] ''albus'', «λευκός»), αναφέρεται γενικότερα σε οποιαδήποτε υδατοδιαλυτή [[πρωτεΐνη]], η οποία έχει μέτρια διαλυτότητα σε συμπυκνωμένα [[Άλατα|αλατούχα]] διαλύματα και υφίσταται θερμική πήξη. Ουσίες που περιέχουν λευκωματίνη, όπως το ασπράδι του [[Αβγό|αβγού]], ονομάζονται ''λευκωματοειδή'' (αλβουμινοειδή).



Έκδοση από την 10:07, 27 Ιουνίου 2008

Δομή λευκωματίνης (μονομερής)

Η λευκωματίνη, η οποία ονομάζεται και αλβουμίνη (επίσης αλμπουμίνη, από το λατ. albus, «λευκός»), αναφέρεται γενικότερα σε οποιαδήποτε υδατοδιαλυτή πρωτεΐνη, η οποία έχει μέτρια διαλυτότητα σε συμπυκνωμένα αλατούχα διαλύματα και υφίσταται θερμική πήξη. Ουσίες που περιέχουν λευκωματίνη, όπως το ασπράδι του αβγού, ονομάζονται λευκωματοειδή (αλβουμινοειδή).

Ορός λευκωματίνης

Η σύσταση του αίματος.

Ο πιο γνωστός τύπος λευκωματίνης είναι ο ορός λευκωματίνης —συνηθέστερα αποκαλείται απλά λευκωματίνη— που βρίσκεται στο αίμα και παράγεται από το συκώτι. Ο ορός λευκωματίνης είναι η πρωτεΐνη που βρίσκεται στη μεγάλυτερη ποσότητα στο πλάσμα του αίματος στον άνθρωπο και στα θηλαστικά. Ο ανθρώπινος ορός λευκωματίνης αποτελεί το 60 τοις εκατό των πρωτεϊνών του πλάσματος αίματος, ενώ όλες οι υπόλοιπες πρωτεΐνες που περιέχονται στο πλασμα του αίματος ονομάζονται συνολικά σφαιρίνες.

Η λευκωματίνη επιτρέπει, μεταξύ άλλων, τη διατήρηση της οσμωτικής πίεσης που απαιτείται για τη διανομή των σωματικών υγρών μεταξύ των ενδοαγγειακών τμημάτων και των ιστών του σώματος.

Βλέπε επίσης