Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα (Ρουμανία)
Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα Partidul Național Liberal | |
|---|---|
_logo_(positive).svg){kind=logo} | |
| Πρόεδρος | Ιλίε Μπολόζαν |
| Αντιπρόεδροι | Εμίλ Μποκ Καταλίν Πρεντόιου Νταν Μοτρεάνου Τσιπριάν Τσιούκου |
| Ίδρυση | 15 Ιανουαρίου 1990 |
| Έδρα | Modrogan nr 1, Βουκουρέστι |
| Πτέρυγα νεολαίας | Εθνική Φιλελεύθερη Νεολαία |
| Ιδεολογία | Χριστιανοδημοκρατία Κοινωνικός συντηρητισμός |
| Ευρωπαϊκή προσχώρηση | Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα |
| Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου | Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα |
| Διεθνής προσχώρηση | Κεντρώα Δημοκρατική Διεθνής Διεθνής Δημοκρατική Ένωση |
| Βουλή των Αντιπροσώπων | 49 / 330 |
| Γερουσία | 22 / 134 |
| Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο | 8 / 33 |
| Ιστότοπος | |
| https://pnl.ro/ | |
| Πολιτικό σύστημα Ρουμανίας Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα (Ρουμανικά: Partidul Național Liberal, PNL) είναι ένα χριστιανοδημοκρατικό ρουμανικό πολιτικό κόμμα. Από το τέλος του 2024, είναι το τρίτο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της χώρας συνολικά. Επανιδρύθηκε στα μέσα Ιανουαρίου 1990, λίγο μετά την ρουμανική επανάσταση του 1989, η οποία κορυφώθηκε με την πτώση του κομμουνισμού στη χώρα, διεκδικώντας την κληρονομιά του πολιτικού κόμματος με το ίδιο όνομα, που δραστηριοποιήθηκε μεταξύ 1875 και 1947 στο Βασίλειο της Ρουμανίας.
Ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]1990-2000
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα της Ρουμανίας (PNL) ιδρύθηκε ξανά τον Ιανουάριο του 1990, λίγες ημέρες μετά το τέλος της Ρουμανική Επανάσταση. Κατά την αρχή της δεκαετίας του 1990, το κόμμα περιστρέφθηκε κυρίως γύρω από τις προεδρίες του Radu Câmpeanu και Mircea Ionescu-Quintus, και οι δύο πρώην μέλη του ιστορικού κόμματος και ηγέτες της φιλελεύθερης νεολαίας κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου καθώς και κατά τη διάρκεια και λίγο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1990, το PNL έγινε το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στο Κοινοβούλιο της Ρουμανίας και ο ηγέτης του, Radu Câmpeanu, κατέληξε δεύτερος στις προεδρικές εκλογές του ίδιου έτους, με 10,6% των ψήφων, πίσω από τον Ιόν Ιλιέσκου. Τον Δεκέμβριο του 1990, το Σοσιαλιστικό Φιλελεύθερο Κόμμα (PSL) με επικεφαλής τον Νίκουλα Σερβένι δημιούργησε συμμαχία με το PNL.[1]
Λίγο αργότερα, σχημάτισε τη Ρουμανική Δημοκρατική Σύμβαση (CDR) μαζί με το Χριστιανοδημοκρατικό Εθνικό Κόμμα των Αγροτών (PNȚCD), αλλά μικρότερα κόμματα της κεντροδεξιάς, σε μια προσπάθεια συγκρότησης ισχυρής αντιπολίτευσης και εναλλακτικής διακυβέρνησης στο κυβερνών Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας (FSN). Ωστόσο, πριν από τις εκλογές του 1992, το RNL αποσύρθηκε από τη συμμαχία, λόγω απροθυμίας να συμμετέχει σε κοινές λίστες με την Δημοκρατική Συμμαχία των Μαγυάρων στην Ρουμανία (UDMR/RMDSZ).
Τελικά, το κόμμα έμεινε εκτός βουλής για την περίοδο 1992-1996. Το γεγονός αυτό δημιούργησε αρκετές διασπάσεις.
Ωστόσο, μετά την εκλογή, το 1995, του Ιονέσκου-Κουίντους στην ηγεσία του κόμματος, το PNL συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 1996 ως μέρος του CDR.[2] η εκλογική συμμαχία κέρδισε τις εκλογές και το PNL, το PNȚCD, το Δημοκρατικό Κόμμα (PD) και η Δημοκρατική Συμμαχία των Ουγγρών στη Ρουμάνια (UDMR/RMDSZ) σχημάτισαν κυβέρηση. Επιπλέον, η προεδρία κέρδισε και ο κοινός υποψήφιος της CDR, ο Εμίλ Κονσταντινέσκου.
2000-2010
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μεταξύ 1996 και 2000, λόγω της έλλειψης πολιτικής συνοχής στα κόμματα του κυβερνώντος συνασπισμού και των πολλαπλών αλλαγών στις κυβερνήσεις της περιόδου, το PNL αποφάσισε να αποχωρήσει από την συμμαχία και να συμμετάσχει μόνο του στις βουλευτικές εκλογές του 2000. Το κόμμα κατάφερε να αποκτήσει κοινοβουλευτική παρουσία αλλά απέτυχε να σχηματίσει μια άλλη κεντροδεξιά κυβέρνηση, καταλήγοντας τέταρτο στις βουλευτικές εκλογές και τρίτο στις προεδρικές. Ωστόσο, μια ομάδα υπό τον Dan Amedeo Lăzărescu αποχώρησε και παρέμεινε στη συμμαχία CDR 2000.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 (πιο συγκεκριμένα από το 2003), το PNL ενώθηκε με το Δημοκρατικό Κόμμα προκειμένου να σχηματίσει την Συμμαχία Δικαιοσύνης και Αλήθειας (DA)[2] για να συμμετέχει στις εκλογές του 2004. Η συμμαχία ήρθε δεύτερη, ωστόσο κατάφερε να σχηματίσει κεντροδεξιά κυβέρνηση και να κερδίσει την προεδρία το ίδιο έτος.
Μέχρι τον Απρίλιο του 2007, το PNL ήταν το μεγαλύτερο μέλος της Συμμαχίας Δικαιοσύνης και Αλήθειας (DA), το οποίο απολάμβανε κοινοβουλευτική πλειοψηφία λόγω μιας συμμαχίας μεταξύ του PNL, PD, του Συντηρητικού Κόμματος (PC) και του UDMR / RMDSZ.[3] Τον Απρίλιο του 2007, ο πρωθυπουργός του PNL Καλίν Ποπέσκου-Ταριτσεάνου, ο οποίος ήταν επίσης πρόεδρος του κόμματος, σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας αποκλειστικά με το UDMR/RMDSZ και οι υπόλοιποι υπουργοί του PD απομακρύνθηκαν. Αυτό προκάλεσε εσωτερική αντιπολίτευση στο εσωτερικό του κόμματος και οδήγησε στην αποχώρηση μιας ομάδας υπό τον Τεοντόρ Στολοζάν, και την ίδρυση του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (PLD), το οποίο τελικά συγχωνεύτηκε με το Δημοκρατικό Κόμμα για να σχηματίσει το Δημοκρατικό Φιλελεύθερο Κόμμα (PDL).
Μετά τις εκλογές του 2008, το κόμμα κατέλαβε την τρίτη θέση και βρέθηκε στην αντιπολίτευση. Κυβέρνηση σχημάτισε το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD) μαζί με το Δημοκρατικό Φιλελεύθερο Κόμμα. Στις προεδρικές εκλογές του 2009, ο ηγέτης του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος, Κριν Αντονέσκου, κατέληξε τρίτος στον πρώτο γύρο.
2010-2020
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 5 Φεβρουαρίου 2011, το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα σχημάτισε την Κοινωνική Φιλελεύθερη Ένωση (USL) με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, την Εθνική Ένωση για την Πρόοδο της Ρουμανίας (UNPR) και το Συντηρητικό Κόμμα (PC).[4][5] Στις βουλευτικές εκλογές του 2012 η συμμαχία αναδείχθηκε νικήτρια και σχημάτισε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Βίκτορ Πόντα. Το PNL εγκατέλειψε τη συμμαχία τον Φεβρουάριο του 2014, επιστρέφοντας στην αντιπολίτευση.[6] Μετά τις ευρωεκλογές του 2014, το κόμμα εντάχθηκε στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.[7][8] Την ίδια περίοδο, συμφωνήθηκε μελλοντική συγχώνευση με το Δημοκρατικό Φιλελεύθερο Κόμμα (PDL), με τα δύο κόμματα να υποβάλουν έναν κοινό υποψήφιο για τις επόμενες προεδρικές εκλογές,[9] σχηματίζοντας από κοινού την Χριστιανική Φιλελεύθερη Συμμαχία (ACL). [10][11]
Τον Ιούλιο 2014, ο πρώην πρόεδρος του κόμματος Καλίν Ποπέσκου-Ταριτσεάνου ανακοίνωσε την ίδρυση του Φιλελεύθερου Μεταρρυθμιστικού Κόμματος (PLR), για να κατέλθει υποψήφιος για πρόεδρος, δηλώνοντας αντίθεση στην επικείμενη συγχώνευση με το PDL.[12][13] Παράλληλα πραγματοποιήθηκε και η συγχώνευση των PNL και PDL.[14][15]
Στο πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2014, ο υποψήφιος για την προεδρία Κλάους Γιοχάνις, πέρασε στον δεύτερο γύρο[16] και κέρδισε τις εκλογές με το 54,5% των ψήφων.[17][18] Στις βουλευτικές εκλογές του 2016, το PNL κατέληξε δεύτερο και βρέθηκε στην αντιπολίτευση.
Εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2019, το κόμμα ανακοίνωσε την υποστήριξή του για μια δεύτερη θητεία του Κλάους Γιοχάνις, ήδη από τον Μάρτιου του 2018, καθώς και την υποψηφιότητα του προέδρου του κόμματος Λούντοβικ Όρμπαν για τη θέση του πρωθυπουργού, αν το PNL κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές του 2020.[19][20] Τον Ιούνιο του 2018, σε συνέντευξη Τύπου, ο Γιοχάνις ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για δεύτερη προεδρική θητεία. [21]
Στα τέλη του 2019, το Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας, υπό την ηγεσία του Ορμπάν, η οποία υποστηρίχθηκε από την Ένωση Σώστε τη Ρουμανία (USR) και το Κόμμα Λαϊκού Κινήματος (PMP), καθώς και τα περισσότερα κόμματα εθνοτικών μειονοτήτων.
2020-σήμερα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2020, το κόμμα συμφώνησε να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού μαζί με την Ένωση Σώστε τη Ρουμανία και τη Δημοκρατική Συμμαχία των Μαγυάρων στην Ρουμανία προκειμένου να παρέχει μια σταθερή διακυβέρνηση για τα επόμενα 4 χρόνια στη Ρουμάνια. Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φλορίν Κίτσου.[22] Ωστόσο, στις αρχές Σεπτεμβρίου 2021, η Ένωση Σώστε τη Ρουμανία αποφάσισε να αποχωρήσει από την κυβέρνηση Κίτσου, διαμαρτυρόμενη για την απόλυση του Υπουργού Δικαιοσύνης, και η κυβέρνηση συνέχισε ως κυβέρνηση μειοψηφίας, υποστηριζόμενη από το PNL και το UDMR/RMDSZ.
Στις 25 Σεπτεμβρίου 2021, πραγματοποιήθηκε το συνέδριο του PNL και ο Κίτσου εκλέχθηκε πρόεδρος του κόμματος.[23] Στις 5 Οκτωβρίου 2021, το υπουργικό συμβούλιο του Φλορίν Κίτσου ανατράπηκε με την υπερψήφιση πρότασης δυσπιστίας.[24] Στις 11 Οκτωβρίου, ο πρόεδρος Κλάους Γιοχάνις πρότεινε τον ηγέτη της Ένωσης Σώστε τη Ρουμανία και πρώην πρωθυπουργό Ντατσιάν Τσιόλος να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση.[25] Ο Τσιόλος απορρίφθηκε από το Κοινοβούλιο και ο Γιοχάνις πρότεινε τον Νικολάε Τσιούκα.[26]
Στις 22 Νοεμβρίου 2021, ο Τσιούκα διορίστηκε επισήμως πρωθυπουργός σχηματίζοντας κυβέρνησης συνασπισμού με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και την Δημοκρατική Συμμαχία των Μαγυάρων στην Ρουμανία, γνωστή ως Εθνική Συμμαχία για τη Ρουμανία (CNR).[27][28] Λίγο αργότερα, ο πρώην πρόεδρος του PNL, Λούντοβικ Όρμπαν, παραιτήθηκε από το κόμμα[29] και μαζί με άλλους 16 βουλευτές ίδρυσε τη Δεξιά Δύναμη (FD).
Στις αρχές του 2022, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για τη συγχώνευση με τη Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών[30] και το Κόμμα Λαϊκού Κινήματος.[31] Στις 2 Απριλίου 2022, ο Φλόριν Κίτσου παραιτήθηκε από την θέση του προέδρου του PNL.[32] Σε έκτακτο συνέδριο του κόμματος που πραγματοποιήθηκε στις 10 Απριλίου 2022, ο Νικολάε Τσιούκα εκλέχθηκε νέος πρόεδρος του PNL.[33]
Ιδεολογία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αποτελέσματα εκλογών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πρόεδρος της Ρουμανίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Υποψήφιος | Α΄ Γύρος | Β΄ Γύρος | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Ψήφοι | % | Θέση | Ψήφοι | % | Θέση | |||
| 1990 | Ράντου Κιμπεάνου | 1.529.188 | 10,6 | 2η | - | |||
| 1992 | Εμίλ Κονσταντινέσκου | 3.717.006 | 31,1 | 2η | 4.641.207 | 38,6 | 2η | |
| 1996 | Εμίλ Κονσταντινέσκου | 3.569.941 | 28,2 | 2η | 7.057.906 | 54,4 | 1η | |
| 2000 | Τεοντόρ Στολοζάν | 1.321.420 | 11,8 | 3η | - | |||
| 2004 | Τραϊάν Μπασέσκου | 3.545.236 | 33,9 | 2η | 5.126.794 | 51,2 | 1η | |
| 2009 | Κριν Αντονέσκου | 1.945.831 | 20,0 | 3η | - | |||
| 2014 | Κλάους Γιοχάνις | 2.881.406 | 30,3 | 2η | 6.288.769 | 54,4 | 1η | |
| 2019 | Κλάους Γιοχάνις | 3.485.292 | 37,8 | 1η | 6.509.135 | 66,1 | 1η | |
| 2024 | Νικολάε Τσιούκα | 811.952 | 8,79 | 5η | - | |||
| 2025 | Κριν Αντονέσκου | 1.892.930 | 20,07 | 3η | - | |||
Ρουμανικό Κοινοβούλιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Αρχηγός κόμματος | Βουλή των Αντιπροσώπων | Θέση | Γερουσία | Θέση | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Ψήφοι | % | Έδρες | +/- | Ψήφοι | % | Έδρες | +/- | ||||
| 1990 | Ράντου Κιμπεάνου | 879.290 | 6,41 | 29 / 396
|
 29
|
3η | 985.094 | 7,06 | 10 / 119
|
10
|
3η |
| 1992 | 284.678 | 2,62 | 0 / 341
|
 29
|
9η | 290.866 | 2,66 | 0 / 143
|
10
|
9η | |
| 1996 | Μίρτσεα Ιονέσκου-Κβίντους | 3.692.321 | 30,17 | 28 / 343
|
28
|
1η | 3.772.084 | 30,70 | 22 / 143
|
22
|
1η |
| 2000 | 747.263 | 6,89 | 30 / 345
|
2
|
4η | 814.381 | 7,48 | 13 / 140
|
9
|
4η | |
| 2004 | Καλίν Ποπέσκου-Ταριτσεάνου | 3.191.546 | 31,33 | 64 / 332
|
34
|
2η | 3.250.663 | 33,77 | 28 / 137
|
15
|
2η |
| 2008 | 1.279.063 | 18,60 | 65 / 334
|
1
|
3η | 1.291.029 | 18,74 | 28 / 137
|
|
3η | |
| 2012 | Κριν Αντονέσκου | 4.344.288 | 58,63 | 100 / 412
|
35
|
1η | 4.457.526 | 60,10 | 50 / 176
|
22
|
1η |
| 2016 | Αλίνα Γκοργίκου | 1.412.377 | 20,04 | 69 / 329
|
31
|
2η | 1.440.193 | 20,42 | 30 / 136
|
20
|
2η |
| 2020 | Λούντοβικ Όρμπαν | 1.486.401 | 25,19 | 93 / 330
|
24
|
2η | 1.511.225 | 25,58 | 41 / 136
|
11
|
2η |
| 2024 | Ιλίε Μπολόζαν | 1.219.762 | 13,20 | 64 / 331
|
29
|
3η | 1.322.468 | 14,28 | 22 / 136
|
19
|
3η |
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Αρχηγός κόμματος | Ψήφοι | % | Έδρες | +/- | Θέση | Ομάδα |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2007 | Καλίν Ποπέσκου-Ταριτσεάνου | 688.859 | 13,45 | 6 / 35
|
6
|
3η | Σ.Φ.Δ.Ε. |
| 2009 | Κριν Αντονέσκου | 702.974 | 14,52 | 5 / 33
|
1
|
3η | |
| 2014 | 835.531 | 15,01 | 6 / 32
|
1
|
2η | Ε.Λ.Κ. | |
| 2019 | Λούντοβικ Όρμπαν | 2.449.068 | 27,00 | 10 / 33
|
4
|
1η | |
| 2024 | Νικολάε Τσιούκα | 4.341.686 | 48,55 | 8 / 33
|
2
|
1η |
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Monitorul de Vrancea (17 Ιανουαρίου 2004). «Avocatul Niculae Cerveni a încetat din viață». Monitorul de Vrancea (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 Richard Rose· Neil Munro (2009). Parties and Elections in New European Democracies. ECPR Press. σελίδες 215–216. ISBN 978-0-9558203-2-8.
- ↑ Villy Tsakona, επιμ. (2011). Studies in Political Humour: In Between Political Critique and Public Entertainment. John Benjamins Publishing. σελ. 162. ISBN 978-90-272-0637-4.
- ↑ «Romanian Oppositions Form Alliance». English.cri.cn. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2011.
- ↑ «FOCUS Information Agency». Focus-fen.net. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2011.
- ↑ «Romania's Liberals to leave ruling coalition, government». The Sofia Globe. 25 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2014.
- ↑ EurActiv (26 Μαΐου 2014). «Romanian liberals seek EPP affiliation». EurActiv. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2014.
- ↑ «Antonescu: I'll have talks with EPP in June». Actmedia.eu. 28 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2014.
- ↑ «Romania's largest rightist parties agree on presidential candidate, fusion | Independent Balkan News Agency». Balkaneu.com. 29 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2014.
- ↑ «SIGLA ACL a intrat în producţie». ZIUAnews.ro. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015.
- ↑ «Ion Dumitrel, Florin Roman, Adrian Teban și Marius Ceteraș, prim-vicepreședinții Alianței Creștin Liberale Alba (ACL)». Ziarul Unirea. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015.
- ↑ Newsroom (28 Ιουνίου 2014). «Calin Popescu Tariceanu will run for president». Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015.
- ↑ ACTMedia. «Tariceanu: The Liberal Reforming Party is advancing Liberalism». Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015.
- ↑ «Name of new party from PDL-PNL merger is PNL». Actmedia.eu. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2014.
- ↑ «Merger protocol between PNL-PDL, new party statute, approved by joint congress». Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015.
- ↑ «Romania's PM Ponta wins first round of presidential election». Reuters. 3 November 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 September 2015. https://web.archive.org/web/20150924210236/http://www.reuters.com/article/2014/11/03/us-romania-election-idUSKBN0IL3BN20141103. Ανακτήθηκε στις 10 June 2015.
- ↑ «Romania election surprise as Klaus Iohannis wins presidency». BBC News. 17 November 2014. https://www.bbc.co.uk/news/world-europe-30076716. Ανακτήθηκε στις 10 June 2015.
- ↑ «Romanians elected Klaus Iohannis their new president for the next five years». Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2015.
- ↑ Niculescu, Anghel (18 Ιουνίου 2017). «Ludovic Orban a anunţat pe cine va susţine PNL la alegerile prezidenţiale din 2019! "Mă voi bate cu toată forţa mea să obţinem un nou mandat pentru Klaus Iohannis"». Express de Banat (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2017.
- ↑ Sebastian Zachmann (11 Μαρτίου 2018). «Decizie PNL. Liberalii îl susţin pe Klaus Iohannis pentru un nou mandat de preşedinte. Ludovic Orban - premierul PNL». Adevărul (στα Ρουμανικά).
- ↑ Digi24 (23 Ιουνίου 2018). «Klaus Iohannis va candida pentru un nou mandat de președinte: "Sunt ferm hotărât"». digi24.ro. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2018.
- ↑ «Guvernul Cîțu a fost votat în Parlament. A primit 260 de voturi pentru și 186 împotrivă» (στα ro). Alba24. 23 December 2020. https://alba24.ro/guvernul-citu-a-fost-votat-in-parlament-a-primit-260-de-voturi-pentru-si-186-impotriva-817270.html. Ανακτήθηκε στις 2 January 2021.
- ↑ Robert Kiss (27 Σεπτεμβρίου 2021). «Acuzații de fraudă, după Congresul PNL. Contracandidatul lui Rareș Bogdan spune că 1.200 de votanți au "furnizat" 1.842 de voturi». Digi24.ro (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2021.
- ↑ Robert Kiss (5 Οκτωβρίου 2021). «Guvernul Cîțu a fost demis. Au votat 281 de parlamentari moțiunea de cenzură» (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «Former PM Dacian Cioloș tasked with forming new Romanian government». euronews (στα Αγγλικά). 11 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «Consultări la Cotroceni. Iohannis: "Am decis să-l desemnez drept candidat pentru funcția de prim-ministru pe Nicolae Ciucă"». Bogdan Păcurar (στα Ρουμανικά). 21 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ Bogdan Păcurar (22 Νοεμβρίου 2021). «Nicolae Ciucă, prima declarație după ce a fost desemnat premier: "Sper ca începând de joi să putem să ne apucăm serios de treabă"». Digi24 (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ Bogdan Păcurar (22 Νοεμβρίου 2021). «Klaus Iohannis: Îl desemnez pe Nicolae Ciucă pentru a forma o echipă guvernamentală». Digi24 (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ Mihnea Lazăr (23 Νοεμβρίου 2021). «Ludovic Orban a demisionat din PNL». Digi24 (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ Cristian Andrei (11 January 2022). «Fuziunea PNL cu ALDE, dar fără Tăriceanu. Bătălie pentru funcții în PNL» (στα ro). Europa Liberă România. https://romania.europalibera.org/a/fuziunea-pnl-cu-alde-fara-tariceanu-batalie-pentru-functii-in-pnl/31649541.html. Ανακτήθηκε στις 16 January 2022.
- ↑ Sebastian Pricop (11 Ιανουαρίου 2022). «PNL începe negocierile pentru fuziune cu ALDE. Discuții și cu PMP». Libertatea (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ Alexandru Costea (2 Απριλίου 2022). «Florin Cîțu și-a dat demisia de la șefia PNL». Digi24.ro (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2022.
- ↑ Bogdan Păcurar (10 Απριλίου 2022). «Nicolae Ciucă este noul președinte PNL». Digi24.ro (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2022.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]