Διώξεις Χριστιανών υπό ισλαμική διοίκηση έως τον 14ο αιώνα

"Το μαρτύριο του Αγίου Πελαγίου στης Κόρδοβα". Λιθογραφία του Jan Luyken (1649-1712), αναφερόμενη στον μαρτύριο του Αγίου (ισπ. San Pelayo) το 926, στην υπό αραβική διοίκηση Κόρδοβα, Ισπανία

Την εποχή της Αραβικής Ισλαμικής κατάκτησης στα μέσα του 7ου αιώνα, οι πληθυσμοί της Μεσοποταμίας και της Ασσυρίας (περίπου όπου το σημερινό Ιράκ, βορειοανατολική Συρία, νοτιοανατολική Τουρκία και Κουβέιτ), της Συρίας, της Φοινίκης (σύγχρονος Λίβανος και παράκτια Συρία), της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, τη Βόρειας Αφρικής (σύγχρονο Σουδάν, Τυνησία, Μαρόκο, Λιβύη και την Αλγερία), Μικράς Ασίας (σημερινή Τουρκία),Κωνσταντινούπολης και Αρμενίας ήταν κυρίως Χριστιανιοί και μη-Άραβες.

Στους Χριστιανούς αναγνωρίστηκε το καθεστώς του dhimmi, όπως και στους Εβραίους, τους Σαμαρείτες, τους Γνωστικούς και τους Μαδιανίτες, επειδή ήταν “ Άνθρωποι του Βιβλίου” κατά το Κοράνιο. Σύμφωνα με το καθεστώς αυτό, είχαν μειωμένα δικαιώματα σε σχέση με τους Μουσουλμάνους. Έτσι οι Χριστιανοί υπέστησαν Θρησκευτικές διακρίσεις και Θρησκευτικές διώξεις. Αυτό περιλάμβανε την απαγόρευση να διαδίδουν και να προωθούν τον Χριστιανισμό, απαγόρευση να φέρουν όπλα και να ασκούν ορισμένα επαγγέλματα. Βάσει του Ισλαμικού Δικαίου (σαρία), οι μη Μουσουλμάνοι ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν τους φόρους jizya και al-kharaj , και κατά περιόδους άλλες βαριές εισφορές που επιβάλλονταν από Μουσουλμάνους ηγεμόνες προκειμένου να χρηματοδοτηθούν στρατιωτικές εκστρατείες ή άλλες δαπάνες. Αυτοί οι φόροι έφεραν οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες στους Χριστιανούς και πολλοί αναγκάζονταν να γίνουν Μουσουλμάνοι. Όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν αυτούς τους φόρους αναγκάζονταν να παραδίδουν τα παιδιά τους σε Μουσουλμάνους ηγεμόνες οι οποίοι τα πωλούσαν ως σκλάβους σε μουσουλμανικά νοικοκυριά όπου τα παιδιά εξισλαμίζονταν.

Σύμφωνα με ορισμένες σχολές της σαρία, η μαρτυρία των μη-Μουσουλμάνων (όπως Χριστιανών) δεν θεωρείτο έγκυρη κατά της μαρτυρίας ενός Μουσουλμάνου σε νομικές ή αστικές υποθέσεις. Ο ισλαμικός νόμος απαγορεύει σε Μουσουλμάνες γυναίκες να παντρευτούν Χριστιανούς, αλλά Μουσουλμάνοι άντρες επιτρεπόταν να παντρευτούν Χριστιανές.

Οι Χριστιανοί υπό τον Ισλαμικό νόμο είχαν το δικαίωμα να προσηλυτιστούν στο Ισλάμ ή οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, ενώ αντίθετα οι Μουσουλμάνοι δεν μπορούσαν να αλλάξουν θρήσκευμα, κάτι το οποίο τιμωρείτο με βαριές ποινές ή και θάνατο. Γενικά, οι Χριστιανοί είχαν το δικαίωμα να ασκούν τη θρησκεία τους, με ορισμένους σημαντικούς περιορισμούς που απορρέουν από τη Συνθήκη του Ομάρ. Η συνθήκη αυτή, που θεσπίστηκε το έτος 717, απαγόρευε στους Χριστιανούς να εμφανίζουν δημόσια το σταυρό σε εκκλησίες, να χτυπούν καμπάνες, να οικοδομούν νέες εκκλησίες, να κάνουν μεγαλόφωνα τις λειτουργείες κλπ. Κατεστραμμένες εκκλησίες και μοναστήρια επισκευάζονταν κατόπιν ειδικής άδειας. Περιορισμοί υπήρχαν και στην ενδυμασία, στην ίππευση αλόγων και σε άλλες καθημερινές πρακτικές.

Ο Ταμερλάνος διέπραξε μεγάλης κλίμακας σφαγές των Χριστιανών στη Μεσοποταμία, την Περσία, Μικρά Ασία και τη Συρία κατά τον 14ο αιώνα. Τα περισσότερα από τα θύματα ήταν αυτόχθονες Ασσύριοι και Αρμένιοι, μέλη της Ασσυριακής Εκκλησίας της Ανατολής και άλλων Ορθόδοξων Εκκλησιών. Αυτό οδήγησε σε αποδεκατισμό του Χριστιανικού πληθυσμού στη βόρεια Μεσοποταμία και την εγκατάλειψη της αρχαίας Ασσυριακής πόλης Άσουρ.