Δικαστικό δράμα

Το δικαστικό δράμα είναι ένα είδος κινηματογράφου και τηλεόρασης που γενικά επικεντρώνεται σε αφηγήσεις σχετικά με τη νομική πρακτική και το δικαστικό σύστημα. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ορίζει το «δικαστικό δράμα» ως ένα είδος ταινίας στο οποίο ένα δικαστικό σύστημα παίζει κρίσιμο ρόλο στην αφήγηση της ταινίας.[1] Τα δικαστικά δράματα αναφέρονται επίσης στη ζωή φανταστικών δικηγόρων, κατηγορουμένων, εναγόντων ή άλλων προσώπων που σχετίζονται με την απονομή δικαιοσύνης που είναι παρόντες σε τηλεοπτικές εκπομπές ή ταινίες. Το δικαστικό δράμα διαφέρει από το αστυνομικό δράμα και την αστυνομική λογοτεχνία, που συνήθως επικεντρώνονται σε αστυνομικούς ή ντετέκτιβ που ερευνούν και λύνουν εγκλήματα. Το επίκεντρο των δικαστικών δραμάτων είναι συχνότερα τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα μέσα σε μια δικαστική αίθουσα, αλλά μπορεί να περιλαμβάνουν οποιαδήποτε φάση της νομικής διαδικασίας, όπως συνεδριάσεις ενόρκων ή εργασίες σε δικηγορικά γραφεία. Ορισμένα δικαστικά δράματα βασίζεονται σε πραγματικές υποθέσεις που έχουν εκδικαστεί, όπως η ταινία Κληρονομήστε τον άνεμο (1960) που μετατράπηκε σε θεατρικό έργο, η οποία βασίστηκε σε μια πραγματική δίκη.
Θέματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα δικαστικά δράματα απεικονίζουν συνήθως ηθικά διλήμματα που εμφανίζονται κατά την άσκηση του νόμου ή κατά τη συμμετοχή στο δικαστικό σύστημα, πολλά από τα οποία αντικατοπτρίζουν διλήμματα της πραγματικής ζωής. Το νομικό περιοδικό American Bar Association Journal έχει ερμηνεύσει την απόλαυση του κοινού που παρακολουθεί δικαστικά δράματα με βάση το ότι «οι ιστορίες για το δικαστικό σύστημα είναι γεμάτες ανθρώπινη ευαλωτότητα».[2] Πράγματι, παρόλο που "δεν υπάρχουν κυνηγητά με αυτοκίνητα [και]... δεν βγαίνουν ποτέ όπλα", τα δικαστικά δράματα έχουν φανατικό κοινό λόγω της παρουσίασης ηθικών θεμάτων σε ένα σκηνικό που αντικατοπτρίζει πραγματικά αυτό που συμβαίνει στον κόσμο.
Τα δικαστικά δράματα μπορεί να παρουσιάζουν ιστορίες δικαστικής πλάνης, όπως άτομα που καταδικάστηκαν άδικα για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν. Κατά καιρούς, οι ιστορίες περιλαμβάνουν τις ηθικές συνέπειες ανάρμοστων αστυνομικών πράξεων, όπως η τοποθέτηση ή η παραποίηση αποδεικτικών στοιχείων. Ένα γνωστό παράδειγμα είναι η ταινία του 1993 Εις το όνομα του πατρός. Συχνότερα, τα δικαστικά δράματα επικεντρώνονται στην πλευρά των δικηγόρων όταν αντιμετωπίζουν αυτά τα ζητήματα. Για παράδειγμα, στο Συνήγορος υπεράσπισης, ένα τηλεοπτικό δικαστικό δράμα που περιστρέφεται γύρω από μια δικηγορική εταιρεία ποινικολόγων, ένα θέμα που παρουσιάζεται συχνά είναι η δυσκολία υπεράσπισης πελατών που είναι γνωστό ή που πιστεύεται ότι είναι ένοχοι.[3]
Τέλος, πολλά δικαστικά δράματα παρουσιάζουν θέματα που άπτονται πολιτικών ζητημάτων. Στην ταινία του 1960 Κληρονομήστε τον άνεμο, το πολιτικό ζήτημα που απεικονίστηκε ήταν η νομιμότητα ενός τοπικού νόμου του Τενεσί που καθιστούσε παράνομη τη διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης σε ένα δημόσιο σχολείο. Αλλάζοντας οι νόμοι και οι απόψεις της πολιτικής, αλλάζουν και τα θέματα που παρουσιάζονται στα δικαστικά δράματα. Η ταινία του 1992 Ζήτημα τιμής διερεύνησε την ψυχολογία των άνωθεν εντολών, π.χ. δικαιολογώντας εγκληματικές ενέργειες επειδή διαπράχθηκαν επειδή κάποιος «ακολουθούσε εντολές». Η ταινία Φιλαδέλφεια (1993) ασχολήθηκε με την ομοφοβία, τις διακρίσεις και τον φόβο του κόσμου για τους φορείς του HIV. Το 1996, η Υπόθεση Λάρι Φλιντ απεικονίζει τα πρώτα χρόνια του περιοδικού Hustler και ζητήματα ακατάλληλου περιεχομένου και ελευθερίας του λόγου. Ο Δόκτωρ Θάνατος (2010) είναι μια φανταστική βιογραφική ταινία με θέμα τον δρα Τζακ Κεβόρκιαν και τις νομικές συνέπειες που αντιμετώπισε ως αποτέλεσμα της παροχής υπηρεσιών ευθανασίας σε ασθενείς με ανίατες ασθένεις. Ο ρατσισμός παραμένει συχνό θέμα από το Σκιές και σιωπή του 1962 έως το Μάρσαλ: Στη σκιά του νόμου του 2017.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το δικαστικό δράμα στον αμερικανικό κινηματογράφο έχει εκτενή ιστορία που ξεκινά με την ταινία του 1908 Falsely Accused![4] Οι δεκαετίες του 1950 και του 1960 παρουσίασαν μια σειρά από δικαστικά δράματα, όπως Οι 12 ένορκοι (1957), Μάρτυς κατηγορίας (1957), Θέλω να ζήσω! (1958), Ανατομία ενός εγκλήματος (1959), Ο καρπός της αμαρτίας (1959), Σύντροφοι του κακού (1959), Κληρονομήστε τον άνεμο (1960), Τα απόρρητα της Νυρεμβέργης (1961) και Σκιές και σιωπή (1962). Αναμφισβήτητα, Οι 12 ένορκοι και το Σκιές και σιωπή αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους των πρώιμων δικαστικών δραμάτων, έχοντας αποσπάσει ιδιαίτερη αναγνώριση και βραβεία. Παρά τον χαμηλό αριθμό εισιτηρίων της, η ταινία Οι 12 ένορκοι ήταν υποψήφια σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες στα 30ά Όσκαρ και εμφανίζεται στον μισό κατάλογο του AFI 100 Years..., που τιμά τις σπουδαιότερες ταινίες του αμερικανικού κινηματογράφου. Ομοίως, το Σκιές και σιωπή κέρδισε ακόμη μεγαλύτερη αναγνώριση, συγκεντρώνοντας τρία βραβεία Όσκαρ από τις οκτώ συνολικά υποψηφιότητες στα 35α Όσκαρ, εμφανίζεται σε επτά από τους δέκα καταλόγους του AFI που τιμούν τις καλύτερες ταινίες και επιλέχθηκε από το Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου ως "πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντικό". Και άλλες χώρες άρχισαν να γυρίζουν δικαστικά δράματα στις αρχές του 1900, όπως η γαλλική βωβή ταινία Τα πάθη της Ζαν Ντ’ Αρκ (1928).[5]
Τέλος, κάποια δικαστικά δράματα δεν έχουν επικεντρωθεί στη νομική πρακτική, όπως το Χάρινες χειροπέδες (1973), μια ταινία που παρουσιάζει τη δυσκολία και το άγχος της εισαγωγής στη νομική σχολή,[6] που γνώρισε επιτυχία και ως τηλεοπτική σειρά με τίτλο Όλα για το πτυχίο (1978).[7]
Στον ελληνικό κινηματογράφο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στην Ελλάδα, οι δικαστικές ταινίες άρχισαν να γίνονται δημοφιλείς κατά τη δεκαετία του 1960 και η παραγωγή τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ενώ γνώρισε ιδιαίτερη δημοφιλία με τις ταινίες του Νίκου Φώσκολου.[8][9] Ενδεικτικοί τίτλοι:
- Είμαι αθώος (1960) του Ντίνου Κατσουρίδη με τους Δημήτρη Μυράτ, Βούλα Ζουμπουλάκη και Αλέκο Αλεξανδράκη[10]
- Αθώα ή ένοχη (1963) του Νέστορα Μάτσα με τους Αντιγόνη Βαλάκου, Μάνο Κατράκη και Νίκο Τζόγια[11]
- Κατηγορώ τους ανθρώπους (1966) του Ντίνου Δημόπουλου με τους Νίκο Κούρκουλο, Τζένη Ρουσσέα και Φλωρέττα Ζάννα[12][13]
- Κατηγορώ την κοινωνία (1966) του Σπύρου Ζιάγκου με τους Γκέλυ Μαυροπούλου, Στέφανο Στρατηγό και Μιράντα Μυράτ[14]
- Μια γυναίκα κατηγορείται (1966) του Γρηγόρη Γρηγορίου με τους Μάρω Κοντού, Λευτέρη Βουρνά και Βάσο Ανδρονίδη[15]
- Η λεωφόρος του μίσους (1968) του Νίκου Φώσκολου με τους Κώστα Καζάκο, Μαίρη Χρονοπούλου και Νίκο Γαλανό [16]
- Κατηγορούμενη απολογήσου (1968) του Ανδρέα Κατσιμητσούλια με τους Έλντα Αθανασάκη, Ερρίκο Μπριόλα και Λαυρέντη Διανέλλο[17]
- Η δίκη ενός αθώου (1969) του Κώστα Ασημακόπουλου με τους Αλέκο Αλεξανδράκη, Άννα Φόνσου και Κώστα Καρρά[18]
- Ας με κρίνουν οι ένορκοι (1969) του Ανδρέα Κατσιμητσούλια με τους Έλντα Αθανασάκη, Ερρίκο Μπριόλα και Ίλυα Λιβυκού[19]
- Με φόβο και πάθος (1972) του Νίκου Φώσκολου με τους Νίκο Κούρκουλο, Μάνο Κατράκη και Ελένη Ερήμου[20]
- Ιωάννης ο βίαιος (1973) της Τώνιας Μαρκετάκη με τους Μανώλη Λογιάδη, Κώστα Αρζόγλου και Βαγγέλης Καζάν[21]
Δικαστικά θρίλερ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα δικαστικά θρίλερ παρέχουν ενδοσκόπηση στη ζωή δικηγόρων και παρεμφερών επαγγελματιών.
Στις ταινίες αυτές, ο κεντρικός χαρακτήρας συχνά αντιμετωπίζει κάποιο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει, όπως είναι η υπόθεση ενός πελάτη. Ο χαρακτήρας αντιμετωπίζει προβλήματα με την προσωπική ζωή και τη δουλειά του, κατά καιρούς απειλείται από την περίπλοκη υπόθεση, ενώ παρουσιάζεται μια σειρά από σκηνές δράσης και σκηνές μέσα στο δικαστήριο.[22]
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες είναι εμφανή στις κριτικές ταινιών όπως Ο δικαστής (2014), όπου η οικογενειακή δυναμική περιπλέκεται μετά την επιστροφή ενός δικηγόρου στο πατρικό του σπίτι για την κηδεία της μητέρας του. Κριτικές της εφημερίδας The New York Times σχολιάζουν τη μετατροπή της ταινίας σε αστυνομική ιστορία, κάτι που αποτελεί χαρακτηριστικό του δικαστικού θρίλερ. Περαιτέρω ταινίες, όπως το Δικηγόρος σκοτεινών υποθέσεων, έχουν επίσης λάβει παρόμοιες κριτικές από τον Ρότζερ Ίμπερτ, που σχολιάζει την αγάπη για τρία στοιχεία της ταινίας: τη σκηνή του δικαστηρίου, τα παλιά αυτοκίνητα και οι παγιδευμένοι εγκληματίες.[23] Η ταινία Σκοτεινά νερά του 2019 εγείρει ένα ηθικό δίλημμα των δικηγόρων που παίρνουν συχνά τη μία πλευρά στις ταινίες, καθώς ο δικηγόρος υπεράσπισης πρέπει να αλλάξει πλευρά για να υπερασπιστεί μια δηλητηριασμένη κοινότητα. Αναλαμβάνοντας την υπόθεση, ρισκάρει το μέλλον, την κοινότητα και τη ζωή του, κάνοντας την ταινία χαρακτηριστικό δικαστικό θρίλερ.
Τα δικαστικά θρίλερ μπορούν να επηρεάσουν το κοινό μέσω κινηματογραφικών τεχνικών, εικόνων, συμβόλων και κοινωνικών ρόλων.[24] Η ταινία Mangrove (2011) δείχνει τις ανισότητες και τις αδικίες που επικρατούν στην ιστορία της Βρετανίας στην Καραϊβική. Ο Στιβ Μακουήν ήταν ο πρώτος μαύρος σκηνοθέτης που κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας με το 12 χρόνια σκλάβος.[25] Η ανθολογία πέντε μερών, με πρώτο το Mangrove, οπτικοποιεί το δικαστικό δράμα και τον ηρωισμό, χαρακτηρίζοντας το είδος ως δικαστικό θρίλερ.[25] Ο Μακουίν έκανε την ταινία του να μοιάζει με ορόσημο της δίκης για τα πολιτικά δικαιώματα εναντίον μαύρων ακτιβιστών.[26] Η ταινία διατηρεί τα χαρακτηριστικά του δικαστικού θρίλερ μέσα από ένα δυνατό δικαστικό δράμα εστιάζοντας στη φυλετική δικαιοσύνη.[27]
Ο παρακάτω κατάλογος συγκεντρώνει κάποια δικαστικά θρίλερ:
Έτος | Τίτλος | Γλώσσα |
---|---|---|
1959 | Ανατομία ενός εγκλήματος | αγγλική |
1985 | Η άκρη του νήματος | |
1987 | Οι ύποπτοι | |
1989 | Mόνος απέναντι στο νόμο[28] | |
1990 | Αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου | |
Mounam Sammadhan | ταμίλ | |
1992 | Ζήτημα τιμής | αγγλική |
1993 | Η φίρμα | |
Το αρχείο | ||
Ένοχος σαν αμαρτία | ||
1994 | Ο πελάτης | |
1996 | Φόβος ενστίκτου | |
Η ετυμηγορία | ||
1997 | Ο δικηγόρος του διαβόλου | |
Ο βροχοποιός | ||
1998 | Ο κατήγορος | |
Βάσιμες υποψίες | ||
2002 | Υψηλά εγκλήματα | |
2003 | ||
2007 | Μάικλ Κλέιτον | |
Απόδειξη ενοχής | ||
2009 | Πέραν πάσης υποψίας | |
2011 | Δικηγόρος σκοτεινών υποθέσεων | |
2013 | μαλαϊκή | |
2014 | Ο δικαστής | αγγλική |
2016 | Manithan | ταμίλ |
2017 | Το τρίτο έγκλημα | ιαπωνική |
Μάρσαλ: Στη σκιά του νόμου | αγγλική | |
2019 | Σκοτεινά νερά | |
Τεντ Μπάντι: Ένας γοητευτικός δολοφόνος | ||
2020 | Nabab LLB | βεγγαλική |
Η μοίρα της Γκρέις | αγγλική | |
Η δίκη των 7 του Σικάγου | ||
Mangrove | ||
2021 | ταμίλ |
Τηλεόραση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα πρώτα αμερικανικά τηλεοπτικά προγράμματα που θεωρήθηκαν δικαστικά δράματα είναι τα Πέρι Μέισον, The Defenders, Judd, for the Defense, Owen Marshall, Counselor at Law, The Bold Ones: The Lawyers, Petrocelli και Μάτλοκ. Πιο πρόσφατα παραδείγματα δικαστικών δραμάτων είναι τα Murder One, Συνήγορος υπεράσπισης, Νόμος και τάξη, LA Law, The Good Wife και Pearson.
Κάποια παραδείγματα κωμικών δικαστικών δραμάτων είναι τα Ally McBeal και Boston Legal, ενώ το Suits είναι ένα από τα πιο δημοφιλή δικαστικά δράματα της δεκαετίας του 2010. Το Πάρε τον Σολ ήταν επίσης δημοφιλές μετά τον πρώτο του κύκλο το 2015.[29]
Τα δικαστικά δράματα γίνονται όλο και πιο περιζήτητα από το κοινό και αρχίζουν να παρουσιάζουν ισχυρότερες γυναίκες πρωταγωνίστριες.[30]
Ανακριβής απεικόνιση της απονομής δικαιοσύνης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πιστεύεται ευρέως από τους περισσότερους δικηγόρους ότι τα δικαστικά δράματα έχουν ως αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί εσφαλμένες αντιλήψεις στο ευρύ κοινό σχετικά με τηαπονομή δικαιοσύνης. Πολλές από αυτές τις παρανοήσεις προκύπτουν από την επιθυμία να δημιουργηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Για παράδειγμα, επειδή οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών κάνουν μια ιστορία ενδιαφέρουσα, τα δικαστικά δράματα δίνουν έμφαση στη δίκη και αγνοούν το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των αστικών και ποινικών υποθέσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες διευθετούνται εξωδικαστικά.[31]
Εκτός από την πραγματική διαδικασία,απονομής της δικαιοσύνης, τα δικαστικά δράματα μπορεί επίσης να παραποιούν τον χαρακτήρα των δικηγόρων γενικά. Οι αναπαραστάσεις των χαρακτήρων περιλαμβάνουν ηρωικούς δικηγόρους που αγωνίζονται για να σώσουν την υπόθεση του πελάτη τους ή για να κλείσουν εγκληματίες στη φυλακή, ένας άλλος συχνός τύπος είναι ο ύπουλος δύσπιστος δικηγόρος που προχωρά σε ηθικά αμφισβητήσιμες πράξεις για να κερδίσει την υπόθεση, ενώ ένας άλλος είναι ο δικηγόρος που αντιμετωπίζει ηθικό δίλημμα όταν πρέπει να υπερασπιστεί έναν ένοχο πελάτη. Αυτές οι παραστάσεις δεν αντικατοπτρίζουν τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν οι δικηγόροι στην πραγματική ζωή, καθώς η δουλειά τους είναι να παραμένουν ουδέτεροι έναντι του νόμου και να διασφαλίζουν ότι κάθε άτομο θα έχει μια δίκαιη και ισότιμη δίκη, ανεξάρτητα από την ενοχή του.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «10 Top 10». AFI. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2018.
- ↑ Rosenbaum, Thane (August 1, 2015). «Why Hollywood loves lawyers» (στα αγγλικά). ABA Journal. http://www.abajournal.com/magazine/article/why_the_movies_love_lawyers. Ανακτήθηκε στις 2018-07-16.
- ↑ «The Practice». Wikiquote (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2018.
- ↑ «Falsely Accused! (1908)» (στα αγγλικά). BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις October 28, 2018. https://web.archive.org/web/20181028225936/http://www.bfi.org.uk/films-tv-people/4ce2b7153e82e. Ανακτήθηκε στις 2018-07-01.
- ↑ Dreyer, Carl Theodor (1928-10-25), The Passion of Joan of Arc, https://www.imdb.com/title/tt0019254/, ανακτήθηκε στις 2018-07-16
- ↑ Bridges, James (1973-10-16), The Paper Chase, https://www.imdb.com/title/tt0070509/, ανακτήθηκε στις 2018-07-16
- ↑ «Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα: 10+1 ταινίες και σειρές με θέμα το σχολείο». monopoli.gr. 13 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «Ιστορίες του παλιού κινηματογράφου vol. 72». www.gazzetta.gr. 22 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Κοντέας, Στέλιος. «Aπό τον Στέλιο Κοντέα: Νίκος Φώσκολος». apotimiseis. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «Είμαι αθώος». Φίνος Φιλμ. 22 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «ΕΡΤ - Πρόγραμμα Τηλεόρασης & Ραδιοφώνου». ΕΡΤ. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «Νίκος Κούρκουλος: Η ζωή και η καριέρα του ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου». ANT1. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Σκοπετέας, Ιωάννης (2015). Η δημιουργία της μυθοπλαστικής αφήγησης και τα Eίδη των κινηματογραφικών ταινιών - Με παραδείγματα από τον Ελληνικό Κινηματογράφο. ΣΕΑΒ. σελ. 222. ISBN 978-960-603-225-7.
- ↑ «Κατηγορώ την κοινωνία». retrodb.gr. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Λημναίου, Μαριάννα (2014). «Αναζητώντας το ελληνικό φιλμ νουάρ...». theartofcrime.gr. Εργαστήριο Ποινικών και Εγκληματολογικών Ερευνών. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Πολίτη, Χριστίνα (5 Δεκεμβρίου 2024). ««Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» της Φίνος Φιλμ: Ιστορίες & παραλειπόμενα». Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «Κατηγορούμενη απολογήσου». www.retrodb.gr. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «Η δίκη ενός αθώου». agiazoni.gr. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «Η ΑΧΑΙΑ CLAUSS και ο κινηματογράφος». Achaia Clauss. 1 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «52 χρόνια πριν: Όταν η Μίρκα Παπακωνσταντίνου αντάλλαξε μία (μοναδική) ατάκα με τον Νίκο Κούρκουλο». Woman TOC. 30 Νοεμβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «Ιωάννης Ο Βίαιος». Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. 13 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Elkins, James (2006-02-15). «Reading Lawyer Films» (στα αγγλικά). Les cahiers de l'APLIUT. Pédagogie et Recherche (Vol. XXV N° 1): 8–25. doi: . ISSN 2257-5405. https://journals.openedition.org/cahiersapliut/2559.
- ↑ Ebert, Roger. «His chauffeur chases ambulances movie review (2011)». www.rogerebert.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Kamir, Orit (2005). «Why ‘Law-and-Film’and what does it actually mean? A perspective». Continuum (19(2)): 255-278. https://www.oritkamir.org/wp-content/uploads/2016/08/Why-Law-and-Film-2005.pdf.
- ↑ 25,0 25,1 Jones, Ellen E. (2020-11-15). «Small Axe review – Steve McQueen triumphs with tales of Britain's Caribbean history» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/tv-and-radio/2020/nov/15/small-axe-review-steve-mcqueen-triumphs-with-tales-of-britains-caribbean-history. Ανακτήθηκε στις 2024-12-21.
- ↑ Debruge, Peter (25 Σεπτεμβρίου 2020). «'Mangrove' Review: Steve McQueen's British Courtroom Drama Does Justice to a Landmark Case Against Black Activists». Variety (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ Daniels, Robert (25 Σεπτεμβρίου 2020). «'Mangrove': Revolution Sparks In Steve McQueen's Uplifting 'Small Axe' Courtroom Drama [NYFF Review]». The Playlist (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2024.
- ↑ «True Believer (1989) - Joseph Ruben | Synopsis, Movie Info, Moods, Themes and Related», AllMovie, https://www.allmovie.com/movie/true-believer-am23397, ανακτήθηκε στις 2024-12-21
- ↑ Jacobs, Meredith (22 Αυγούστου 2022). «'Better Call Saul' Series Finale Was Most-Watched Episode of Season 6». TV Insider (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2022.
- ↑ Andreeva, Nellie (13 Σεπτεμβρίου 2016). «Fox Developing Legal Drama Inspired & Produced By 'Scandal's Judy Smith» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2016.
- ↑ Eisenberg, Theodore (March 2009). «What is the Settlement Rate and Why Should We Care?». Journal of Empirical Legal Studies 6: 111–146. doi:. https://scholarship.law.cornell.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1202&context=facpub.
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bergman, Paul; Asimow, Michael. (2006) Reel justice: the courtroom goes to the movies (Kansas City : Andrews and McMeel). (ISBN 0-7407-5460-2)ISBN 0-7407-5460-2; (ISBN 978-0-7407-5460-9); (ISBN 0-8362-1035-2); (ISBN 978-0-8362-1035-4).
- Machura, Stefan and Robson, Peter, eds. Law and Film: Representing Law in Movies (Cambridge: Blackwell Publishing, 2001). (ISBN 978-0-631-22816-5)ISBN 978-0-631-22816-5. 176 pages.