Διαστημική τεχνολογία
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η διαστημική τεχνολογία είναι η τεχνολογία που χρησιμοποιείται για ταξίδια ή δραστηριότητες πέρα από την ατμόσφαιρα της Γης, για σκοπούς όπως η διαστημική πτήση ή η εξερεύνηση του διαστήματος. Η διαστημική τεχνολογία περιλαμβάνει διαστημικά οχήματα όπως διαστημικά σκάφη, δορυφόρους, διαστημικούς σταθμούς και οχήματα εκτόξευσης σε τροχιά και μια μεγάλη ποικιλία άλλων τεχνολογιών, συμπεριλαμβανομένου του εξοπλισμού και διαδικασιών υποστήριξης υποδομών.Η γενετική μηχανική (genetic engineering), καλούμενη επίσης και γενετική τροποποίηση (genetic modification), είναι η άμεση χειραγώγηση του γονιδιώματος ενός οργανισμού με τη χρήση της βιοτεχνολογίας.
Το διαστημικό περιβάλλον είναι ένα αρκετά καινοτόμο περιβάλλον και η εργασία σε αυτό απαιτεί συχνά νέα εργαλεία και τεχνικές.
Πολλές κοινές καθημερινές υπηρεσίες για επίγεια χρήση, όπως η πρόγνωση του καιρού, τα δορυφορικά συστήματα πλοήγησης, η δορυφορική τηλεόραση και ορισμένα συστήματα επικοινωνιών μεγάλων αποστάσεων βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στη διαστημική υποδομή. Η αστρονομία και οι επιστήμες στη γη επωφελούνται από τη διαστημική τεχνολογία. Νέες τεχνολογίες που προέρχονται ή επιταχύνονται από προσπάθειες που σχετίζονται με το διάστημα συχνά στη συνέχεια αξιοποιούνται σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες
Ιστορία της διαστημικής τεχνολογίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πρώτη χώρα στη Γη που έθεσε οποιαδήποτε τεχνολογία στο διάστημα ήταν η Σοβιετική Ένωση. Η ΕΣΣΔ έστειλε τον δορυφόρο Sputnik 1 στις 4 Οκτωβρίου 1957. Ζύγιζε μόλις 83 κιλά (183 λίβρες) και πιστεύεται ότι περιστρεφόταν γύρω από τη Γη σε υψόμετρο 250 χλμ. Είχε δύο πομπούς ραδιοσυχνοτήτων (20 και 40 MHz), οι οποίοι εξέπεμπαν ένα διαρκές «μπιπ» που θα μπορούσαν να ακουστούν από ραδιόφωνα σε όλο τον κόσμο. Η ανάλυση των ραδιοσημάτων χρησιμοποιήθηκε για τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με την πυκνότητα ηλεκτρονίων της ιονόσφαιρας, ενώ τα δεδομένα θερμοκρασίας και πίεσης κωδικοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των ραδιοφώνων.
Η πρώτη επιτυχημένη ανθρώπινη διαστημική πτήση ήταν ο Vostok 1, που μετέφερε τον 27χρονο σοβιετικό κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν στις 12 Απριλίου 1961. Επειδή το ιατρικό προσωπικό και οι μηχανικοί του διαστημικού σκάφους δεν ήταν σίγουροι για το πώς μπορεί να αντιδράσει ένας άνθρωπος στην έλλειψη βαρύτητας, και ως εκ τούτου αποφασίστηκε να κλειδωθούν τα χειριστήρια χειριστή του πιλότου και έτσι ολόκληρη η αποστολή ελέγχονταν είτε από αυτόματα συστήματα είτε από το έδαφος.
Το πρώτο τεχνητό αντικείμενο που πέταξε για τη Σελήνη ήταν το Luna 1 στις 4 Ιανουαρίου 1959 και έπειτα ήταν ο πρώτος ανιχνευτής που έφτασε σε μια ηλιοκεντρική τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Ο πρώτος ανιχνευτής που πλησίασε την επιφάνεια της Σελήνης ήταν ο σοβιετικός ανιχνευτής Luna 2, ο οποίος έκανε μια απότομη προσγείωση στις 14 Σεπτεμβρίου 1959. Η Σελήνη φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά στις 7 Οκτωβρίου 1959, από το σοβιετικό Λούνα 3.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1968, το πλήρωμα του Απόλλων 8, ο Frank Borman, ο James Lovell και ο William Anders, έγιναν τα πρώτα ανθρώπινα όντα που εισήλθαν σε σεληνιακή τροχιά και έβλεπαν την επιφάνεια της Σελήνης. Οι πρώτοι άνθρωποι προσεδαφίστηκαν στη Σελήνη (προσεληνώθηκαν) στις 20 Ιουλίου 1969 σύμφωνα με τις ζώνες ώρας των ΗΠΑ ή στις 21 Ιουλίου και ώρα 02:56 κατά την ώρα Γκρήνουιτς και 04:56 ώρα Ελλάδας. Συγκεκριμένα ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη επιφάνεια της Σελήνης ήταν ο Νηλ Άρμστρονγκ (Neil Armstrong), διοικητής του Απόλλων 11.
Το Apollo 11 ακολουθήθηκε από το Apollo 12, 14 , 15 , 16 και 17. Το Apollo 13 εμφάνισε μια ξαφνική βλάβη στη μονάδα σέρβις του διαστημοπλοίου, με αποτέλεσμα να ματαιωθεί η προσελήνωση, αλλά πλησίασε την επιφάνεια της Σελήνης σε υψόμετρο 254 χιλιομέτρων (158 μίλια, 137 ναυτικά μίλια) πάνω από τη σεληνιακή επιφάνεια και 400.171 χιλιόμετρα (248.655 μίλια) από τη Γη, σηματοδοτώντας ρεκόρ για τους πιο απομακρυσμένους ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει ποτέ από τη Γη το 1970.
Το πρώτο ρομποτικό σεληνιακό rover που προσγειώθηκε στη Σελήνη ήταν το σοβιετικό σκάφος Lunokhod 1 στις 17 Νοεμβρίου 1970, στο πλαίσιο του προγράμματος Lunokhod . Μέχρι σήμερα, ο τελευταίος άνθρωπος που στάθηκε στη Σελήνη ήταν ο Eugene Cernan , ο οποίος ως μέρος της αποστολής Apollo 17 , περπατούσε στη Σελήνη τον Δεκέμβριο του 1972. Το Απόλλων 17 εκτέλεσε αρκετές άτυπες διαπλανητικές αποστολές που διαχειρίζεται η NASA.
Μία από τις αξιοσημείωτες διαπλανητικές αποστολές είναι το Voyager 1, το πρώτο τεχνητό αντικείμενο που άφησε το Ηλιακό μας Σύστημα για το διαστρικό διάστημα στις 25 Αυγούστου 2012. Είναι, επίσης, σήμερα το πιο μακρινό τεχνητό αντικείμενο από τη Γη. Ο ανιχνευτής πέρασε την ηλιόπαυση στα 121 AU για να εισέλθει στο διαστρικό διάστημα. Το Voyager 1 βρίσκεται επί του παρόντος σε απόσταση 145,11 αστρονομικών μονάδων (2,1708 × 10 10 χιλιόμετρα ή 1,3489 × 10 10 μίλια) (21,708 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα, 13,489 δισεκατομμύρια μίλια) από τη Γη από την 1η Ιανουαρίου 2019.
Κίνδυνοι που προκαλούνται από τη διαστημική τεχνολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όλα τα οχήματα εκτόξευσης περιέχουν μια τεράστια ποσότητα ενέργειας που απαιτείται για να φτάσει σε κάποιο μέρος της τροχιάς. Υπάρχει επομένως κάποιος κίνδυνος να απελευθερωθεί αυτή η ενέργεια πρόωρα και ξαφνικά, με επικίνδυνα αποτελέσματα. Όταν ο πύραυλος Delta II εξερράγη μόλις στα 13 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευσή του στις 17 Ιανουαρίου 1997, υπήρξαν αναφορές για σπασμένες βιτρίνες καταστημάτων σε απόσταση ακόμα και 10 μίλια (16 χιλιόμετρα).
Το διάστημα είναι ένα αρκετά προβλέψιμο περιβάλλον, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν κίνδυνοι τυχαίας αποσυμπίεσης και πιθανής αστοχίας του εξοπλισμού, μερικοί από τους οποίους μπορεί να έχουν αναπτυχθεί πολύ πρόσφατα.
Το 2004 ιδρύθηκε στις Κάτω Χώρες η Διεθνής Ένωση για την Προώθηση της Διαστημικής Ασφάλειας για την περαιτέρω διεθνή συνεργασία και επιστημονική πρόοδο στην ασφάλεια των διαστημικών συστημάτων.
