Δημήτριος Τσάκωνας
| Δημήτριος Τσάκωνας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1921 Δημητσάνα Αρκαδίας |
| Θάνατος | 28 Απριλίου 2004 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διδάσκων πανεπιστημίου πολιτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδας |
Ο Δημήτριος Τσάκωνας (1921– 28 Απριλίου 2004) ήταν Έλληνας κοινωνιολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου και υπουργός κυβερνήσεων της δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Δημήτριος Τσάκωνας γεννήθηκε το 1921 στη Δημητσάνα. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής Νομαρχίας στη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Το 1940 ξεκίνησε σπουδές Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών στη Νομική Σχολή Αθηνών. Το 1941 γνωρίστηκε με τον μεσοπολεμικό κοινωνιολόγο Αβροτέλη Ελευθερόπουλο και εξέδωσαν από κοινού το Αρχείον Κοινωνιολογίας και Ηθικής. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελβετία και στην Αυστρία. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής συμμετείχε στην αντιστασιακή οργάνωση Ιερά Ταξιαρχία. Το 1948 αναγορεύθηκε Διδάκτωρ και κατόπιν λέκτορας του πανεπιστημίου του Ίνσμπουργκ, καθηγητής του Ορθόδοξου Ινστιτούτου Παρισίων (1952-1954), Λέκτωρ και καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Βόννης (1955–1967).
Το 1968 εξελέγη τακτικός καθηγητής Κοινωνιολογίας της Παντείου Σχολής Πολιτικών Επιστημών. Το 1969 ορκίστηκε Υφυπουργός Προεδρίας της Δικτατορίας, το 1971 Υφυπουργός Εξωτερικών(από 26/08/1971 έως 21/07/1972)[1] και το 1972 Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, απ' όπου παραιτήθηκε είκοσι μέρες μετά. Το 1973 ορκίστηκε Υπουργός πολιτισμού και Επιστημών παραιτούμενος την άνοιξη του 1974 αλλά παραμένοντας μέχρι τη Μεταπολίτευση. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το πειθαρχικό συμβούλιο που συγκροτήθηκε στα Πανεπιστήμια του επέβαλε την ποινή της απόλυσης για τη συνεργασία του με το δικτατορικό καθεστώς.
Μετά την απόλυσή του δίδαξε στη Δυτική Γερμανία.[2] Πέθανε στην Αθήνα το 2004.[3]
Η πολιτική φιλοσοφία του Τσάκωνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τσάκωνας ήταν οπαδός της πεφωτισμένης δεσποτείας ως συστήματος διακυβέρνησης και τη θέση αυτή διατύπωνε, ήδη από το 1961, στο Δοκίμια Επαναστάσεως, με κοινωνικό περιεχόμενο στην ουσία του χριστιανοσοσιαλιστικό. Η αναγέννηση αυτή θα ήταν προϊόν επαναστατικής διαδικασίας στην οποία βασικό ρόλος θα είχαν οι Διανοούμενοι, ο Στρατός και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο χαρακτήρας ενός τέτοιου εγχειρήματος θα ήταν λαϊκός, παρεμβατικός, κοινοβιακός, προνοιακός και το κράτος που θα προέκυπτε θα ήταν παρεμβατικό-πατερναλιστικό.[4]
Ο πολιτικός του λόγος στα χρόνια της Δικτατορίας ήταν ορθόδοξος, κοινοβιακός, σοσιαλίζων και κατ' ουσίαν προ-βιομηχανικός, άσχετος με την κυρίαρχη οικονομική και κοινωνική πολιτική των Απριλιανών.[5]
Απήχηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προδικτατορικά δεν απορροφήθηκε από το πολιτικό σύστημα, το οποίο κατήγγειλε και μεταδικτατορικά ουδέποτε εμφανίσθηκε μετανοημένος.[6] Τις εκτροπικές απόψεις του η Δεξιά τις αντιμετώπισε μάλλον [ως] ιδιορρυθμίες διανοουμένου. Η Αριστερά όμως τον κατηγόρησε ως φασίστα.[7]
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα μαθητικά του χρόνια εξέδιδε μια εφημερίδα, Το μαθητικό ξεκίνημα και ως έφηβος τύπωσε το βιβλίο Φιλολογικές σχολές και ηγέτες.
- Εισαγωγή εις τον Νέον Ελληνισμόν, 1958
- Δοκίμια Επαναστάσεως, 1961
- Μαθήματα Εισαγωγής εις την φιλοσοφίαν, 1969
- Εισαγωγή εις την κοινωνιολογίαν, 1970
- Προβλήματα Ελληνικότητος, 1972
- Κοινωνιολογία του Ελληνικού Πνεύματος, 1972
- Ανθολογία κοινωνιολογικών κειμένων, 1972
- Κοινωνιολογική ερμηνεία του Νεοελληνικού Βίου, 1974
- Αθηναγόρας ο Οικουμενικός, των Νέων Ιδεών, 1976
- Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, 9 τόμοι, 1981 κ.εξ. Εδώ ο Τσάκωνας ακολουθεί της μέθοδο του Βίλχελμ Ντίλταϋ όπου αναδεικνύει την εσωτερική ουσία ενός λογοτέχνη και την πνευματική υπόσταση του έργου του, χωρίς αναλυτική περιγραφή των εξωτερικών χαρακτηριστικών του.[8]
- Λογοτεχνία και κοινωνία στον μεσοπόλεμο, εκδ.Κάκτος, Αθήνα, 1987
- Ιδεαλισμός και Μαρξισμός στην Ελλάδα, εκδ.Κάκτος, Αθήνα, 1988
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.118
- ↑ Μελετόπουλος (1993), σελ.132, υποσ. 129.
- ↑ «Σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς». Τσάκωνας Δημήτριος Γ. (1921 - 2004). Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Μελετόπουλος (1993), σελίδες 133–134.
- ↑ Μελετόπουλος (1993), σελ. 138.
- ↑ Μελετόπουλος (1996), σελ. 249.
- ↑ Μελετόπουλος (1996), σελ. 248.
- ↑ Μελετόπουλος (1996), σελίδες 246–247.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μελετόπουλος, Μελέτης (1993). Ιδεολογία του Δεξιού κράτους 1949-1967. Αθήνα: Παπαζήσης. σελίδες 132–138. ISBN 978-960-02-0995-2.
- Μελετόπουλος, Μελέτης (1996). Η Δικτατορία των συνταγματαρχών. Κοινωνία, Ιδεολογία, Οικονομία. Αθήνα: Παπαζήσης. σελίδες 243–255. ISBN 978-960-02-1156-6.
- Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.118
- Δημήτρης Κιτσίκης,Ο πρόδρομος της ελληνοτουρκικής ενώσεως στον Κ΄αιώνα: Δημήτρης Τσάκωνας. Ενδιάμεση Περιοχή, ἐτος Θ', τεύχος 33, Φθινόπωρο 2004. Άρθρο του στενού του ιδεολογικού φίλου και συνεργάτη Δημήτρη Κιτσίκη
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εθνικό Κέντρο Βιβλίου[νεκρός σύνδεσμος]
- Έναρξη της 11ης Συνόδου της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας με ομιλία του Υφυπουργού Προεδρίας Δημήτριου Τσάκωνα στο λόφο της Πνύκας 17/07/1971[1]
- Αποκαλυπτήρια αγάλματος του γλύπτη Νίκου Ίκαρη από τον Υφυπουργό Προεδρίας Κυβερνήσεως Δημήτριο Τσάκωνα στο Μαρούσι/13/08/1971 -[2]