Δημήτριος Α΄ της Ιμερετίας
| Δημήτριος Α΄ της Ιμερετίας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 14ος αιώνας |
| Θάνατος | 1455 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Gul Shara of Imereti |
| Γονείς | Αλέξανδρος Α΄ της Ιμερετίας και Άνα Ορμπελιάνι |
| Αδέλφια | Ταμάρ της Ιμερετίας |
| Οικογένεια | Σελτζούκοι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλέας της Ιμερετίας (1401–1455) |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Δημήτριος, γεωργιανά: დემეტრე Demetre, (απεβ. το 1455) από τον Οίκο των Βαγρατιδών-Ιβηρίας ήταν Γεωργιανός βασιλικός πρίγκιπας. Ήταν δούκας του Ιμερέτι, με διαλείμματα, από το 1401 έως το 1455.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Δημήτριος ήταν γιος του Αλέξανδρου Α΄ του Ιμερέτι (απεβ. το 1389), ο οποίος είχε αποσχιστεί από το βασίλειο της Γεωργίας κατά τις εισβολές του Τιμούρ στη χώρα αυτή το 1387. Αφού σκοτώθηκε ο θείος του Γεώργιος Α΄ το 1392, ο Δημήτριος παρασύρθηκε από τον άλλο θείο του, τον Κωνσταντίνο (Β΄), για να αναζητήσει καταφύγιο στα βουνά του Καυκάσου. Κατάφεραν να επιστρέψουν στο Ιμερέτι το 1396, οπότε ο Κωνσταντίνος Β΄ ανακηρύχθηκε βασιλιάς. Αυτός απεβίωσε άτεκνος το 1401, αφήνοντας τον θρόνο στον νεαρό και αδύναμο Δημήτριο. Ωστόσο την ανάρρησή του στον θρόνο εμπόδισε ο Γεώργιος Ζ΄ της Γεωργίας, ο οποίος, μόλις απελευθερώθηκε από έναν παρατεταμένο πόλεμο με τον Τιμούρ Λενκ, εισέβαλε στο Ιμερέτι. Οι Δαδιάνι της Μινγκρελίας και οι ευγενείς του Ιμερέτι αιχμαλώτισαν τον Δημήτριο και τον παρέδωσαν στον Γεώργιο Ζ΄, ο οποίος του φέρθηκε με προσοχή και τον έστειλε σε ασφαλές καταφύγιο στο Σομχίτη του Κάρτλι. Ο Αλέξανδρος Α΄ της Γεωργίας, ο οποίος νυμφεύτηκε την αδελφή του Δημητρίου Τάμαρ περί το 1415, τον επανέφερε στηο Ιμερέτι ως υποτελή εριστάβι (δούκα, φεουδάρχη). Ο Δημήτριος παρέμεινε πιστός στο στέμμα της Γεωργίας και απεβίωσε το 1455 [1].
Ο ισχυρισμός του Γεωργιανού ιστορικού των αρχών του 18ου αι. πρίγκιπα Βαχούστι, ότι ο Βαγράτ ΣΤ΄, ο προπάτορας της μετέπειτα δυναστείας των βασιλέων του Ιμερέτι, ήταν γιος του Δημητρίου, είναι ψευδής. Η εκδοχή υιοθετήθηκε από τη Mαρί-Φελισιτέ Μπροσέ τον 19ο αι. και επέζησε μέχρι τον 2ό αι. Έχει απορριφθεί από αρκετούς μελετητές και ο Κύριλ Τουμάνοφ διευκρίνισε τελικά την πραγματική καταγωγή του Βαγράτ ως εγγονού του Κωνσταντίνου Α΄ της Γεωργίας.[2]
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Bagrationi, Vakhushti (1976). Nakashidze, N.T., επιμ. (PDF) (στα Russian). Tbilisi: Metsniereba. σελ. 42 http://dspace.nplg.gov.ge/bitstream/1234/3067/1/Istoria_Carstva_Gruzinskogo.pdf. Missing or empty
|title=(βοήθεια) - ↑ Toumanoff, Cyril (1949–51). «The Fifteenth-Century Bagratids and the Institution of Collegial Sovereignty in Georgia». Traditio 7: 190–197.