Δίκη του Κρασνοντάρ
Η Δίκη του Κρασνοντάρ (αγγλικά:Krasnodar Trial) ήταν δίκη για εγκλήματα πολέμου που διεξήχθη από τις 14 Ιουλίου έως τις 17 του 1943 από σοβιετικό στρατιωτικό δικαστήριο στο Κρασνοντάρ της Σοβιετικής Ένωσης[1] Οι 11 άνδρες που δικάστηκαν κατηγορούνταν για συνεργασία με το γερμανικό στρατό, την αστυνομία και τις δυνάμεις των SS που ήταν υπεύθυνες για την εφαρμογή των Ναζιστικών πολιτικών κατά τη διάρκεια του γερμανικού-σοβιετικού πολέμου του 1941-45. Επίσης κατηγορούμενοι ήταν και 15 γερμανοί αξιωματικοί που δικάστηκαν ερήμην, συμπεριλαμβανομένου του διοικητή του 17ου Στρατού της Βέρμαχτ, Ρίτσαρντ Ρουόφ και του αξιωματικού της Γκεστάπο Κουρτ Κρίστμαν.
Ήταν η πρώτη δημόσια δίκη για εγκλήματα πολέμου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η ακροαματική διαδικασία υψηλού επίπεδου χρησίμευσε ως πρότυπο για διάφορες άλλες δίκες.
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μονάδες του γερμανικής Βέρμαχτ κατέλαβαν το Κρασνοντάρ μεταξύ 12 Αυγούστου 1942 και 12 Φεβρουαρίου 1943. Οι γερμανικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των Einsatzgruppen (κινητών ομάδων θανάτου), σκότωσαν χιλιάδες Εβραίους, Κομμουνιστές και άλλους. Χρησιμοποιήθηκαν μαζικές εκτελέσεις, απαγχονισμοί και φορτηγά αερίου.[2]
Νομική βάση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με διάταγμα της 2ας Νοεμβρίου 1942, δημιουργήθηκε η «Έκτακτη Κρατική Επιτροπή για την Ίδρυση και Διερεύνηση των Εγκλημάτων των Γερμανών Φασιστικών Εισβολέων». Στις 19 Απριλίου 1943 το διάταγμα του Προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ, ανέφερε ότι οποίος γερμανός, ιταλός, ρουμάνος, ούγγρος και φινλανδός που διεπράτε έγκλημα εναντίον αμάχων και κακομεταχείριση αιχμαλώτων στρατιώτων του Κόκκινου Στρατού, καθώς και οι κατασκόποι και προδότες μεταξύ των σοβιετικών πολιτών θα τιμωρούνταν με τη θανατική ποινή. Έτσι, ακόμη και πριν από τη Διακήρυξη της Μόσχας των Συμμάχων του φθινοπώρου 1943, η ποινική δίωξη εγκληματιών του πολέμου και των συνεργατών τους στη Σοβιετική Ένωση ρυθμίστηκε με νομικό διάταγμα σε όλη την Ένωση.[3]
Ακροαματική διαδικασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το δικαστήριο άκουσε την υπόθεση εναντίον των 11 σοβιετικών πολιτών, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ότι συμμετείχαν στη δολοφονία 7000 ατόμων μαζί με τις γερμανικές δυνάμεις. Η κύρια κατηγορία αφορούσε το αδίκημα προδοσίας σύμφωνα με την Ενότητα 58.1 του Ποινικού Κώδικα της Σοβιετικής Ένωσης. Μόνο τέσσερις κατηγορούμενοι κατηγορήθηκαν για συγκεκριμένα εγκλήματα, ενώ οι υπόλοιποι επτά λόγω της συμμετοχής τους στο Sonderkommando και ως εκ τούτου υπεύθυνους για την εικαζόμενη συμμετοχή σε γερμανικά εγκλήματα Η συνενοχή συνίστατο κυρίως στη συμμετοχή τους στις συλλήψεις αντιστασιακών, στη φύλαξη και μεταφορά σε χώρους εκτέλεσης και στη συμμετοχή σε επιχειρήσεις φορτηγών αερίου. Είναι πιθανό ότι οι ομολογίες των κατηγορούμενων εκβιάστηκαν μέσω εξαντλητικών μεθόδων ανάκρισης.[4]
Οι εισαγγελείς τόνισαν τη συλλογική ευθύνη του ναζιστικού καθεστώτος για τα εγκλήματα, όχι μόνο τους τοπικούς διοικητές. Ο σοβιετικός Τύπος έδωσε μεγάλη δημοσιότητα στη δίκη. Οι αλλοδαποί παρατηρητές θεώρησαν ότι η δίκη ήταν «υπό διαχείριση», αλλά δεν αμφισβήτησαν τη σοβαρότητα και την έκταση των ίδιων των εγκλημάτων.
Οκτώ κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε θάνατο και απαγχονίστηκαν δημόσια στις 18 Ιουλίου 1943 στην πλατεία της αγοράς του Κρασνοντάρ μπροστά σε 30.000 θεατές.[5] Οι υπόλοιποι τρεις κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν έως είκοσι χρόνια καταναγκαστικής εργασίας.[6]
Κατηγορούμενοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Βλαντιμίρ Τιτσένκο: Θανατική ποινή
- Ιβάν Κοτόμτσεφ: 20 χρόνια φυλάκιση
- Νικολάι Πουσκάρεφ: Θανατική ποινή
- Μιχαήλ Λαστοβίνα: Θανατική ποινή
- Γκεόργκι Μίσαν: Θανατική ποινή
- Ιβάν Κλάντωφ: Θανατική ποινή
- Βασίλι Παβλώφ: Θανατική ποινή
- Ιβάν Παραμόνωφ: 20 χρόνια φυλάκισης
- Γκρεγκορι Τούτσκοφ: Θανατική ποινή
- Ιβάν Ρετσκάλοφ: 20 χρόνια φυλάκισης
- Γιάκοβ Νάπτσοκ: Θανατική ποινή
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Tanja Penter: Das Urteil des Volkes, in: Osteuropa, Heft 12/2010, S. 117–132.
- Andreas Hilger: Die Gerechtigkeit nehme ihren Lauf. In: Norbert Frei (Hrsg.): Transnationale Vergangenheitspolitik. Der Umgang mit deutschen Kriegsverbrechern in Europa nach dem Zweiten Weltkrieg. Wallstein, Göttingen 2006, ISBN 978-3-89244-940-9, S. 180–246.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Η δίκη του Κρασμοντάρ το 1943». jewishvirtuallibrary.org. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2020. (Αγγλικά)
- ↑ Lichtblau, Eric (2014): The Nazis Next Door: How America Became A Safe Haven For Hitler's Men, pp. 47−48.
- ↑ Manfred Zeidler: Stalinjustiz contra NS-Verbrechen. Hannah-Arendt-Institut 1996, ISBN 3-931648-08-7, S. 16 f.
- ↑ Manfred Zeidler: Stalinjustiz contra NS-Verbrechen. S. 25.
- ↑ Tanja Penter: Das Urteil des Volkes. S. 117.
- ↑ Arieh J. Kochavi: Prelude to Nuremberg: Allied War Crimes Policy and the Question of Punishment, pp. 64−65