Δήμος Σκάρμιγκος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Δήμος Σκάρμιγγος)

Ο τέως Δήμος Σκάρμιγκος[1] ή Δήμος Σκάρμιγγος ήταν ένας από τους δήμους του Νομού Μεσσηνίας, ο οποίος λειτούργησε κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ των ετών 1835 ως 1840.

Ιστορία του δήμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1835: Σύσταση του δήμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Δήμος Σκάρμιγκος συστάθηκε το 1835[2] και υπαγόταν στην Επαρχία Μεθώνης (έδρα Μεθώνη) του Νομού Μεσσηνίας, ο οποίος αποτελούσε έναν από τους δέκα νομούς του τότε Ελληνικού Κράτους, σύμφωνα με την Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας 1833, ενώ από το 1836 ο Δήμος Σκάρμιγγος[3] υπαγόταν εκ νέου στην Επαρχία Μεθώνης της Διοίκησης Πυλίας με έδρα την Πύλο, σύμφωνα με την αντίστοιχη Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας 1836 η οποία κατήργησε προσωρινά το προηγούμενο νομαρχιακό σύστημα.[4]

Έδρα του δήμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως έδρα του Δήμου Σκάρμιγκος ορίστηκε ο οικισμός Σκάρμιγκα ή Σκάρμιγγα (σήμερα η Μεταμόρφωση), ο οποίος κατά το διάστημα λειτουργίας του δήμου αναφερόταν επίσης και ως η Ευργέτιδα.[5]

Ιστορικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά το έτος 1836 δεν αναφέρεται αν είχαν διορισθεί Δήμαρχος και εισπράκτωρ[6] για τις ανάγκες του δήμου.[5] Το 1837, με Βασιλικό Διάταγμα,[7] διωρίσθηκε ως δήμαρχος ο Ιωάννης Βακάλης, ως πάρεδροι της πρωτεύουσας του δήμου, δηλαδή της έδρας του δήμου, οι Κ. Μυλωνάς και Ιωάννης Μόλαος και ως ειδικοί πάρεδροι οι Κ. Πανταζόπουλος του χωριού Μουράκι, Παν. Κάτσας του χωριού Πισπίσια, Κ. Ντούβαλης του χωριού Βλάσσι και ο Α. Ρότσος του χωριού Μιλιώτη.[5] Τον Σεπτέμβριο του 1837 διορίστηκε, επίσης με Βασιλικό Διάταγμα,[8] ως δημοτικός εισπράκτωρ ο Νικόλαος Κωστόπουλος, ο οποίος κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 υπηρέτησε ως στρατιωτικός και ως δημοπρόκριτος.[5]

Ο Δήμος Σκάρμιγκα, ο οποίος τυπικά καταργήθηκε το 1840, στην ουσία συγχωνεύθηκε με τον Δήμο Βουφράδος, αμέσως μετά τα αιματηρά επεισόδια, τα οποία είχαν προηγηθεί το 1838 με τη στασίαση των κατοίκων του Δήμου Βουφράδος εναντίον της κεντρικής διοίκησης. Στον Δήμο Βουφράδος, στον οποίον υπάγονταν τότε τα χωριά Βουφράσιο (Χατζή), Αρναούτογλι, Γκρούστεσι, Βελή, Δάσος των Χιλίων χωριών, Οσμάναγα, Μύλοι του Χατζή με έδρα το Βλαχόπουλο, υπηρετούσαν, διορισμένοι από το 1836, ως δήμαρχος ο Αθανάσιος Φράγκος και ως δημοτικός εισπράκτωρ ο Κ. Βάλιας.[5][9]

Τα επεισόδια ξεκίνησαν το 1838, όταν συνελήφθη από το καθεστώς των Βαυαρών ο γραμματέας του Δήμου Βουφράδος Βασίλης Μανιάτης, «όστις συλληφθείς ώς ένοχος αποστασίας ωδηγείτο πρός ανάκρισιν από τους χωροφύλακες». Τότε εξεγέρθηκαν οι δημότες και με επίθεσή τους απέσπασαν τον Βασίλη Μανιάτη συλλαμβάνοντας ταυτόχρονα και δυο - τρείς χωροφύλακες προκαλώντας, με αυτόν τον τρόπο, γενίκευση της στάσης. Η ενέργεια αυτή των χωρικών καταγγέλθηλε από τον φιλοκυβερνητικό Δήμαρχο Tρίκκης Αναγν. Πουλόπουλο και κινητοποιήθηκαν δυο φάλαγγες Βαυαρών και εθελοντών Μανιατών, Εμπλιακιωτών, Θουριατών και άλλων καθεστωτικών, με μια συνολική δύναμη της τάξης των 600 - 700 ενόπλων ανδρών και στόχο την καταστολή της ανταρσίας των κατοίκων που προέρχονταν από τους δήμους Βουφράδος, Σκάρμιγκα, Βίαντος, Αιγάλεω και Πηδάσου. Οι εξεγερμένοι, οι οποίοι ανέρχονταν σε 600 περίπου κατοίκους καταδιώχθηκαν και τελικά διαλύθηκαν, ενώ ο άμαχος πληθυσμός των περιοχών αυτών των δήμων εγκατέλειψε τα χωριά, τα οποία άδειασαν κυριολεκτικά. Μετά τα επεισόδια συνελήφθησαν 26 άτομα και φονεύθηκαν ή τραυματίσθηκαν, περίπου 10 - 15 χωρικοί, σύμφωνα με την Αθηναϊκή εφημερίδα της εποχής «Ο Ελληνικός Ταχυδρόμος», η οποία ήταν φίλα προσκείμενη στο καθεστώς των Βαυαρών.[5][10]

Στην εκστρατεία αυτή των Βαυαρών πήραν μέρος οι δήμαρχοι Τρίκκης Αναγν. Πουλόπουλος και Θουρίας Κων. Δικαίος, καθώς και ο ειρηνοδίκης τότε των Εμπλακίων και κατόπιν πολλές φορές πληρεξούσιος (βουλευτής) Γεώργιος Περρωτής, επικεφαλής 300 περίπου Θουριωτών και Εμπλακιωτών οπαδών και φίλων του. Οι 26 συλληφθέντες, παράγοντες και παλαιοί αγωνιστές του '21, των οποίων δεν είναι γνωστά τα ονοματεπωνυμά τους, εισήχθησαν ως ένοχοι στο στρατοδικείο, το οποίο είχε τότε έδρα στην Καλαμάτα, αλλά το αποτέλεσμα της δίκης τους δεν είναι γνωστό, καθώς δεν διασώζονται σχετικές πηγές, έντυπες ή χειρόγραφες.[5]

1840: Κατάργηση του δήμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Δήμος Σκάρμιγκος λειτούργησε από το 1835 ως το 1840,[11] όταν και καταργήθηκε και οι οικισμοί που τον αποτελούσαν αποσπάσθηκαν και προσαρτήθηκαν στον παλαιό Δήμο Βουφράσου[12] (μεταγενέστερα Δήμος Βουφράδος και από το 1997-2010 ο κατηργημένος Δήμος Βουφράδων). Στά 1840 κατά την συγχώνευση των Δήμων της Πυλίας, στον Δήμο Βουφράδος ή Βουβράσου υπήχθησαν και τα χωριά Φουρτζή, Ανω και Κάτω Κρεμμύδια του τότε καταργηθέντος Δήμου Αιγάλεω, Ζαίμογλι, Κουρτάκι, Μίσκα, Πελεκανάδα, Καρακασίλι, Δάρα του Δήμου Βίαντος, Σκάρμιγκα, Πισπίσια, Νάσια, Μανιάκι, Κοντογόνι, Μαργέλι, Βλαχόπουλο, Ρούτσι του Δήμου Σκάρμιγκος.[5]

Οι οικισμοί του δήμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον δήμο Σκάρμιγκος προσαρτήθηκαν κατά την σύστασή του, το 1835, οι εξής 9 οικισμοί:

  1. Το Βλάσση (Βλάσης),
  2. Το Κοντογόνι, το οποίο αποτελούνταν από 2 επιμέρους συνοικισμούς: το Άνω Κοντογόνι (σήμερα ο Παπαφλέσσας) και το Κάτω Κοντογόνι (σήμερα το Κοντογόνι),
  3. Το Μανιάκι,
  4. Το Μαργέλη ή το Μαργέλι,
  5. Το Μηλιώτη,
  6. Η Νάσια (καταργήθηκε ως οικισμός το 1889),
  7. Η Πισπίσα ή τα Πισπίσια (σήμερα το Μυρσινοχώρι),
  8. Το Ρούτζη (καταργήθηκε ως οικισμός το 1889) και τέλος
  9. Το Σκάρμιγκα (σήμερα η Μεταμόρφωση), ως έδρα του δήμου,

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Δ. Σκάρμιγκος (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
  2. 21-04-1835.
  3. «Παράρτημα του αριθ. 80 της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως έτους 1836 - Γενικός Πίναξ των Δήμων του Κράτους», σελ. 22: Διοίκησις Πυλίας, Νο 13 Δήμος Σκάρμιγγος (Σκάρμιγγα).
  4. Νικόλαος Λωρέντης, «Νεώτατη διδακτική γεωγραφία προς ευχερή γνώσιν όλων των μερών και κατοίκων της γης», Φιλοπόνως ερανισθείσα εκ των νεωτέρων γεωγραφικών και στατιστικών συγγραμμάτων του Σομμέρου, Α. Βάλβη, Ριττέρου, Κανναβίχου, Φρ. Σχιουβέρτου και άλλων υπό Νικολάου Λωρέντη, και νυν πρώτον εκδοθείσα επιστασία και δαπάνη Γκαρπολά και Ρεφενδάρη. Εκ της Τυπογραφίας Αντωνίου Βέγκου (πρότερον Χαϊκούλ). Εν Βιέννη 1839, τόμος 2ος, "Geographia (Geographia neograece)", Nicolaus Lorenti, ενότητα: "Διαίρεσις του Βασιλείου της Ελλάδος κατά Διοικήσεις, Υποδιοικήσεις και Δήμους", σελ. 540: Διοίκησις Πυλίας, Νο 13, Δήμος Σκάρμιγγος, έδρα Σκάρμιγγα.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 Δήμος Σκάρμιγκος Αρχειοθετήθηκε 2016-01-10 στο Wayback Machine., 09/04/2012, από την ιστοσελίδα: www.xatzi-messinias.gr ("Το Χατζή Μεσσηνίας και οι ομορφιές του...)".
  6. ΦΕΚ, αρ. φύλ. 80, της 20 Δεκεμβρίου 1836, σελίδα 21 παραρ.
  7. σελ. 47: Β.Δ. - Απόφαση 7/19 Μαρτίου 1837.
  8. ΦΕΚ 33/02.10.1837, σελ. 133: 9/22 Σεπτεμβρίου 1837.
  9. ΦΕΚ 80/28.12.1836, σελ. 20.
  10. Εφημερίς «Ο Ελληνικός Ταχυδρόμος», αρ. φυλ. 57, 7 Αυγούστου 1838, σελ. 437.
  11. ΦΕΚ 22Α - 18/12/1840.
  12. Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Δ. Βουφράσου (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr