Δάφνη Αττικής

Δάφνη Αττικής
	Δάφνη Αττικής 37°57′0″N 23°44′4″E
Χώρα	Ελλάδα
Διοικητική υπαγωγή	Δήμος Δάφνης-Υμηττού
Υψόμετρο	80 μέτρα
Πληθυσμός	23.431 (2021)
Ταχ. κωδ.	172 xx
Τηλ. κωδ.	210
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Συντεταγμένες: 37°57′0″N 23°44′4″E / 37.95000°N 23.73444°E / 37.95000; 23.73444

Η Δάφνη είναι δημοτική ενότητα του Δήμου Δάφνης-Υμηττού και έδρα αυτού, στον Κεντρικό Τομέα του Αθηναϊκού πεδίου Αττικής.

Στα διοικητικά όρια της Δάφνης στεγάζεται η Γυμναστική Ακαδημία Αθηνών (ΤΕΦΑΑ) και οι ενορίες του δήμου είναι της Αγίας Βαρβάρας, της Ζωοδόχου Πηγής και στα όρια με το Δήμο Αθηναίων του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού και του Αγίου Γεωργίου. Η περιοχή γειτνιάζει με τη δημοτική ενότητα Υμηττού και αποτελεί πέρασμα προς το Νότιο Τομέα, ενώ είναι προσβάσιμη μέσω της Λεωφόρου Βουλιαγμένης και του ομώνυμου σταθμού του μετρό κοντά στην Πλατεία Καλογήρων και το σταθμό μετεπιβίβασης λεωφορείων.

Στη Δάφνη αναπτύσσεται ένας δραστήριος εμπορικός πεζόδρομος, ενώ στα περίχωρα αυτής λειτουργούν από παλιά επιπλάδικα και βιοτεχνίες φωτιστικών στη ζώνη προς τον Άγιο Δημήτριο.

Ιστορικά στοιχεία

Η ονομασία Κατσιπόδι

Κατά μια εκδοχή, το "Κατσιπόδι" είναι η μεσαιωνική τοπωνυμία των κτημάτων της οικογενείας Κατσιπόδη. Κατά μια άλλη εκδοχή, οι κάτοικοι έδωσαν το όνομα "κατσίκας πόδι" (και με μια λέξη "κατσιπόδι"), επειδή έβλεπαν τα σημάδια, που άφηναν με τα πόδια τους οι κατσίκες, που βοσκούσαν στην συγκεκριμένη περιοχή.

Η ονομασία Δάφνη

Πιστεύεται ότι το όνομα "Δάφνη" προήλθε από τους θάμνους που είχαν φυτευτεί στην περιοχή, με εντολή του δημάρχου Ηλία Πετροπουλέα. Δεν ήταν όμως μια τυχαία επιλογή φυτού, καθώς ο Πετροπουλέας καταγόταν από τη Δάφνη Λακωνίας και πιθανότατα ήθελε να δώσει στο δήμο του το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του. Μια λιγότερο πιθανή εκδοχή περί του ονόματος είναι ότι ένας κάτοικος του δήμου, ο Αθ. Καράμπαμπας, ως δημοτικός σύμβουλος, πρότεινε στον δήμαρχο Πετροπουλέα, να δώσει στο δήμο το όνομα της αγαπημένης του κόρης, Δάφνη.

Οι δάφνες ήταν το ιερό φυτό του θεού Απόλλωνα ο οποίος λατρευόταν από όλους τους Αθηναίους ως πατρώος θεός τους, γιατί κατά τον μύθο, ήταν πατέρας του Ίωνα, ιδρυτή της φυλής στην οποία ανήκαν. Άλλωστε Ιερό του θεού υπήρχε στην αρχαιότητα πλησίον του Ιλισού. Το έμβλημα του δήμου είναι κύκλος που στην περιφέρειά του φέρει ζωγραφισμένο χρυσό στεφάνι από φύλλα δάφνης. Στο κέντρο φέρει το κεφάλι του θεού Απόλλωνα με στεφάνι δάφνης (δαφνηφόρος Απόλλων) και στο ενδιάμεσο κενό μια γαλάζια ταινία. Φιλοτεχνήθηκε δε επί δημαρχίας Χαρ. Σαραντόπουλου.

Σημαντικά γεγονότα

Στο τελείωμα της Κατοχής, στις 9 Αυγούστου του 1944, λόγω του ότι ο δήμος αυτός, μαζί με τον Βύρωνα, ήταν από τα προπύργια της μαζικής αντίστασης, κατέστει ένα από τα επίκεντρα του 2ου μεγαλύτερου και πιο θανατηφόρου μπλόκου στην Αθήνα (μετά από αυτό της Κοκκινιάς, μία εβδομάδα αργότερα), του Μπλόκου σε Δουργούτι-Φάρο-Κατσιπόδι.^[2]^[3]^[4]

Διοικητικές μεταβολές

Μέχρι το 1925, το Κατσιπόδι ανήκε στον τότε διευρυμένο Δήμο Αθηναίων. Επί δημαρχίας Σπύρου Πάτση, το Κατσιπόδι, μαζί με το Μπραχάμι, την Αγ. Βαρβάρα, τη Πικροδάφνη και τον Άγιο Κοσμά εντάχθηκαν στην κοινότητα Μπραχαμίου. Με διαδοχικές αποσπάσεις συνοικισμών μέχρι το 1928, η κοινότητα Μπραχαμίου μετονομάστηκε σε κοινότητα Αγίου Δημητρίου και αριθμούσε 3710 κατοίκους και περιελάμβανε τους οικισμούς:

Μπραχάμι (σήμερα Άγιος Δημήτριος, με πληθυσμό 1816 κάτοικοι),
Κατσιπόδι (η περιοχή της Δάφνης γύρω από τον λόφο της Ζωοδόχου Πηγής μέχρι την λεωφόρο Βουλιαγμένης, με πληθυσμό 785 κατ.),
Σωρός (η περιοχή της Δάφνης από την την λεωφόρο Βουλιαγμένης μέχρι το Καλυκοποιείο, στα όρια του Δήμου Υμηττού, με πληθυσμό 840 κατ.) και
Σπiθάρι (σήμερα Χαραυγή, με πληθυσμό 299 κατ.). Το 1942 η κοινότητα μετατράπηκε σε Δήμο Αγίου Δημητρίου, με έδρα το Κατσιπόδι.

Με διάταγμα της 5ης Σεπτεμβρίου 1947, ο συνοικισμός Μπραχάμι απετέλεσε ξεχωριστή κοινότητα Μπραχαμίου μέχρι το 1963, όταν έγινε δήμος. Το υπόλοιπο τμήμα του παλιού δήμου συγκρότησε τον Δήμο Κατσιποδίου. Τον Μάρτιο του 1951, επί δημαρχίας Ηλία Πετροπουλέα, ο δήμος μετονομάστηκε στο σημερινό όνομα Δάφνη.

Υποδομές

Το Γυμνάσιο Δάφνης, από τα πρώτα της περιοχής, μέχρι και τη δεκαετία του 1960 κάλυπτε ανάγκες ευρύτερης περιοχής νοτιοανατολικών προαστίων, όπως της Ηλιούπολης, της Αργυρούπολης κ.ά. που παρέμεναν ακόμα κοινότητες. Επίσης, η Δάφνη, ως όμορος δήμος των Αθηνών, διέθετε Αστυνομία Πόλεων, ενώ το Μπραχάμι είχε Χωροφυλακή.

Αθλητισμός

Α.Ο. Προμηθέας Δάφνης

Ο Α.Ο. Προμηθέας Δάφνης είναι ένας ιστορικός ποδοσφαιρικός σύλλογος της Δάφνης, καθώς ιδρύθηκε το 1969 και παραμένει να είναι η μοναδική ομάδα που έχει η περιοχή της Δάφνης.

Εικόνες

Κινηματογράφος
Επιπλάδικα
Η αγορά της Δάφνης

Παραπομπές

↑ (Ελληνικά) Βάση δεδομένων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
↑ Χανδρινος, Ιάσων (2012). ΟΠΛΑ - Το Τιμωρό Χέρι του Λαού. Αθήνα: ΘΕΜΕΛΙΟ. σελ. 144-147. ISBN 9789603103882. Ανάμεσα στα φριχτά περιστατικά που συνέθεσαν το «Μεγάλο Μπλόκο», ξεχωρίζουν τα «ξεχωριστά» αντίποινα για το θάνατο του Γερμανού αξιωματικού στο εργοστάσιο ΦΙΞ, όπου οι Γερμανοί σκότωσαν μερικά παιδάκια νηπιακής ηλικίας, τα πτώματά των οποίων βρέθηκαν την επόμενη σε χωματερή του Μοσχάτου (ΑΣΚΙ, Αρχείο ΚΚΕ, κ. 428, Φ=26/3/7, Αναμνήσεις Γιάννη Κυλισμανή, 20.9.1960 )
↑ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ (9 Αυγούστου 2017). «Δουργούτι – Φάρος – Κατσιπόδι: το «Δίστομο» της Αθήνας». ημεροδρομος. www.imerodromos.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2020.
↑ Μπράτσος, Νάσος (9 Αυγούστου 2018). «Τα ματωμένα μπλόκα της 9ης Αυγούστου». ΕΡΤ. Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2020. Όπως έλεγαν τότε τους ρουφιάνους των Γερμανών, ήταν οι «τσουβαλάδες», αυτοί που δηλαδή κάλυπταν το πρόσωπό τους με ένα τσουβαλάκι, όπου είχε δύο ανοίγατα για τα μάτια και οι «μασκοφόροι», που φόραγαν αντιασφυξιογόνες μάσκες, με στόχο βέβαια να μην γίνει αντιληπτή η ταυτότητά τους.

[368ea47972b85a8530936bce3f47feadecc3dfd4-1] (Ελληνικά) Βάση δεδομένων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

[xandrinos2012-2] Χανδρινος, Ιάσων (2012). ΟΠΛΑ - Το Τιμωρό Χέρι του Λαού. Αθήνα: ΘΕΜΕΛΙΟ. σελ. 144-147. ISBN 9789603103882. Ανάμεσα στα φριχτά περιστατικά που συνέθεσαν το «Μεγάλο Μπλόκο», ξεχωρίζουν τα «ξεχωριστά» αντίποινα για το θάνατο του Γερμανού αξιωματικού στο εργοστάσιο ΦΙΞ, όπου οι Γερμανοί σκότωσαν μερικά παιδάκια νηπιακής ηλικίας, τα πτώματά των οποίων βρέθηκαν την επόμενη σε χωματερή του Μοσχάτου (ΑΣΚΙ, Αρχείο ΚΚΕ, κ. 428, Φ=26/3/7, Αναμνήσεις Γιάννη Κυλισμανή, 20.9.1960 )

[denezakhs2017-3] ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ (9 Αυγούστου 2017). «Δουργούτι – Φάρος – Κατσιπόδι: το «Δίστομο» της Αθήνας». ημεροδρομος. www.imerodromos.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2020.

[Mpratsos2017-4] Μπράτσος, Νάσος (9 Αυγούστου 2018). «Τα ματωμένα μπλόκα της 9ης Αυγούστου». ΕΡΤ. Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2020. Όπως έλεγαν τότε τους ρουφιάνους των Γερμανών, ήταν οι «τσουβαλάδες», αυτοί που δηλαδή κάλυπταν το πρόσωπό τους με ένα τσουβαλάκι, όπου είχε δύο ανοίγατα για τα μάτια και οι «μασκοφόροι», που φόραγαν αντιασφυξιογόνες μάσκες, με στόχο βέβαια να μην γίνει αντιληπτή η ταυτότητά τους.

[1]

[2]

[3]

[4]