Γρύλλος Ηλείας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Γρύλλος)

Συντεταγμένες: 37°34′47″N 21°40′11″E / 37.57972°N 21.66972°E / 37.57972; 21.66972

Γρύλλος Ηλείας
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Γρύλλος Ηλείας
37°34′47″N 21°40′8″E
ΧώραΕλλάδα
Διοικητική υπαγωγήΔήμος Ανδρίτσαινας - Κρεστένων
Γεωγραφική υπαγωγήΠελοπόννησος
Πληθυσμός208 (2011)
Ταχ. κωδ.270 55
Ζώνη ώραςUTC+02:00 (επίσημη ώρα)
UTC+03:00 (θερινή ώρα)

Ο Γρύλλος είναι χωριό (Δημοτικό Διαμέρισμα) του Καλλικράτειου Δήμου Ανδρίτσαινας (πρώην Δήμου Σκιλλούντος) στην προ "Καποδίστρια" Επαρχία Ολυμπίας του νομού Ηλείας στη Δυτική Πελοπόννησο και βρίσκεται σε απόσταση 345 χλμ από την Αθήνα. Είναι κτισμένο σε δύο επίπεδα: το Κάτω Χωριό (Χάνι) και το Πάνω Χωριό και απέχει 7 χλμ. από την έδρα του Δήμου την Κρέστενα. Κατά την απογραφή του 2001 είχε 450 κατοίκους. Ο Γρύλλος είναι η γενέτειρα του γνωστού δικηγόρου και πρώην προέδρου του πολιτικού κόμματος του Συνασπισμού Νίκου Κωνσταντόπουλου. Είναι επίσης ο τόπος καταγωγής του αστροφυσικού επιστήμονα Διονύση Σιμόπουλου. Στη γη του Γρύλλου αναπαύεται παντοτινά μετά τον θάνατό του. Από τον Γρύλλο καταγόταν και ο ποιητής Τάκης Σινόπουλος, πρωτότοκος γιος του φιλολόγου Γιώργου Σινόπουλου.

Η περιοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γρύλλος βρίσκεται στην πλαγιά του Όρους Λαπίθα [1]. και μοιάζει να είναι φυτεμένος ανάμεσα στα αειθαλή φυλλώματα των πεύκων και των κουκουναριών πάνω στον δρόμο που οδηγεί από τον Πύργο προς την Ανδρίτσαινα και τον περίφημο ναό του Επικούρειου Απόλλωνα. Πρόκειται για το πρώτο χωριό μετά την Κρέστενα, απ’ όπου ο επαρχιακός δρόμος ξετυλίγεται ανάμεσα σε αμπέλια, λιοστάσια και πευκώνες με 38 συνολικά στροφές, μία σε κάθε 100 περίπου μέτρα μέχρι το χωριό.

Το χωριό περιβάλλεται από τους μικρούς λόφους του Ντρίζι, του Σελενίκου και της Καρακοφωλιάς. Από τους ίδιους αυτούς λόφους που περιτριγυρίζουν το χωριό μπορεί κανείς να αγναντέψει άνετα ολάκερη την γύρω περιοχή. Από εκεί ψηλά, καθώς κοιτάζεις προς τα δυτικά, μπορείς να δεις ολόκληρο σχεδόν το Ιόνιο Πέλαγος να ξεδιπλώνεται μακριά στα βάθη του ορίζοντα χρωματισμένο μ’ ένα βαθύ γαλάζιο χρώμα. Πολύ πιο κοντά, πάνω σχεδόν στην ακρογιαλιά, απλώνεται το τεράστιο πευκοδάσος του Καϊάφα με τις απέραντες αμμουδιές του, αν και η περίφημη λιμνοθάλασσά του με τα ιαματικά νερά κρύβεται από τους ενδιάμεσους λοφίσκους. Παρ' όλες τις καταστροφικές πυρκαγιές που υπέστη τον Αύγουστο του 2007, η περιοχή έχει ανακάμψει πλέον τελείως.

Βορειότερα φαίνεται εύκολα η αμμουδιά και η πεδιάδα του Σαμικού που στην αρχαία εποχή ονομάζονταν επίσης και Σαμία ή Σάμος, ενώ ακόμη πιο παλιά αναφέρεται και ως Μάκιστος [2]. Σ αυτή την τοποθεσία, μέσα σ’ ένα άλσος από αγριελιές, βρίσκονταν το περίφημο ιερό του Σαμίου Ποσειδώνα όπου συνέρχονταν οι αντιπρόσωποι της ομοσπονδίας των έξη πόλεων που είχαν ιδρύσει οι Μινύες της Λήμνου.

Από την άλλη πάλι πλευρά διακρίνεται ο κάμπος του Επιταλίου (πρώην Αγουλινίτσα) και η κοιλάδα όπου βρίσκεται ξαπλωμένος ο Αλφειός ποταμός [3]. Τις όχθες του αρχαίου αυτού κυνηγού, που μεταμορφώθηκε σε ποτάμι χάρη στον έρωτά του για τη νύμφη Αρέθουσα, τις στεφανώνουν τα ερείπια του αρχαιολογικού χώρου της Ολυμπίας, αφού ο Γρύλλος απέχει μερικά μόνο χιλιόμετρα από το ιερό Άλσος των Ολυμπιακών αγώνων.

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απέναντι από το χωριό βρίσκεται μια απόκρημνη τοποθεσία που σήμερα ονομάζεται αγία Ελεούσα, ενώ πολλοί την ταυτίζουν με το Τυπαίον Όρος που αναφέρει ο Παυσανίας, απ’ όπου οι Ηλείοι έπρεπε να γκρεμίζουν τις γυναίκες που είχαν το «θράσος» να παρευρίσκονται στους Ολυμπιακούς αγώνες ή και απλώς να έχουν περάσει τον Αλφειό στις απαγορευμένες ημέρες. Καμιά φυσικά δεν είχε συλληφθεί ποτέ, εκτός από την Καλλιπάτειρα που κι αυτή έμεινε ατιμώρητη για χάρη του πατέρα, των αδελφών της και του γιου της που ήταν όλοι τους Ολυμπιονίκες [4].

Η ίδια αυτή περιοχή ήταν μέρος του υποστατικού που είχαν δωρίσει οι Λακεδαιμόνιοι στον Ξενοφώντα (427-355 π.Χ.) και στο οποίο έζησε επί 20 περίπου χρόνια (από το 393 έως το 371 π.Χ.) [5]. Σ’ αυτό το μέρος, κοντά στον αρχαίο Σκιλλούντα, έγραψε πολλά από τα έργα του ο αρχαίος ιστορικός όταν έμενε εδώ στη διάρκεια της εξορίας του από την Αθήνα. Ανάμεσά τους τα «Ελληνικά» και ο «Οικονομικός». Τα Ελληνικά συμπλήρωναν την ιστορία που είχε γράψει ο Θουκυδίδης και την συνέχιζαν από το 411 έως το 361 π.Χ., ενώ ο Οικονομικός θεωρείται από πολλούς ως το πρώτο έργο στο χώρο της Διοίκησης Επιχειρήσεων. Στο ίδιο αυτό μέρος ο Ξενοφώντας έχτισε και έναν ναό αφιερωμένο στην Εφέσια Άρτεμη πολύ κοντά στον άλλο περίλαμπρο ναό της Σκιλλουντίας Αθηνάς και 20 μόνο στάδια από το περίφημο ιερό του Δία στην Ολυμπία, όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Ξενοφώντας στο πέμπτο βιβλίο της «Ανάβασης».

Η τοπική παράδοση θέλει έναν από τους δύο γιους του Ξενοφώντα, τον Γρύλλο, να σκοτώνεται από αγριογούρουνο ή κάποιο άλλο άγριο ζώο στο δάσος που κάλυπτε τότε το χωριό. Ο Παυσανίας όμως αναφέρει ότι ο Γρύλλος σκοτώθηκε στη Μάχη της Μαντινείας (362 π.Χ.) αφού προηγουμένως είχε σκοτώσει τον Επαμεινώνδα [6]. Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς γεγονός είναι ότι το όνομα που κοσμεί σήμερα το χωριό είναι το μοναδικό που συνδέει τον Ξενοφώντα με την περιοχή, αν εξαιρέσουμε φυσικά την ονομασία διαφόρων συλλόγων του ευρύτερου Δήμου Σκιλλούντος.

Η ονομασία όμως αυτή δεν είναι και η μοναδική που αποδίδεται στο όμορφο αυτό χωριό αφού και ο Όμηρος και πολύ αργότερα ο Στράβων αναφέρονται στην ύπαρξη εδώ μιας μικρής κωμόπολης με την ονομασία Αμφιγένεια [7] που ήταν μια από τις 9 πόλεις του βασιλείου του Νέστορα (Πύλος - Αργίνη - Θρύον - Αίπυ- Κυπαρισσήεντα - Αμφιγένεια - Πτελεός - Έλος - Δώριον). Η κωμόπολη αυτή μάλιστα διεκδικούσε την τιμή της γέννησης εδώ του Απόλλωνα αφού, όπως λέγεται, παλαιότερα φαίνονταν στα πρόθυρα του χωριού τα ερείπια ενός ιερού της Λητούς. Ο «Ομηρικός Ύμνος» για τον Απόλλωνα αναφέρει όλα τα μέρη απ’ όπου πέρασε η Λητώ, (μεταξύ των οποίων και η Αμφιγένεια) χωρίς να βρίσκει άσυλο για τη γέννα της αφού την εμπόδιζε η ζηλιάρα Ήρα. Για την Αμφιγένεια ο Στράβων μας λέει ότι, μαζί και ολόκληρη η Σκιλλουντία, ανήκε στη Μάκιστο το σημερινό δηλαδή Σαμικό.

Παρ’ όλα αυτά η ονομασία Γρύλλος είναι αυτή που έχει πλέον κατακυρωθεί όταν άλλαξε από Μούντριζα σε Γρύλλο στη προσπάθεια της Πολιτείας, στις αρχές του περασμένου αιώνα (1927), να αλλάξει τα ξενικά ονόματα με Ελληνικά. Η λέξη «Μούντριζα» είναι το υποκοριστικό της λέξης «Μουντρά» που σημαίνει βρύση. Η ονομασία αυτή ανάγεται στην περίοδο πριν από το 1200 μ. Χ., αφού ακόμη και στο «Χρονικόν του Μορέως» αναφέρονται τα εξής για ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή: «Οι Τούρκοι γαρ απέσωσαν κι επιάσασιν κατούνες, όπου το λέγουσιν Μουντράν, έχει πανώραιαν βρύσιν».

Στις διάφορες αναφορές για τον Γρύλλο περιλαμβάνονται κι εκείνες του Στέφανου Δραγούμη για την Μούντριζα: «αλλά την τοιαύτην προς χαρακτηρισμόν της κώμης κριθείσαν ιδίας μνήμης αξίαν βρύσιν αναγκαζόμεθα να αναγνωρίσωμεν, ότι έχει ή πολύ υπεράνω της Κοπανίτσης και παρά τα Κρέστενα ή την Κρέστεναν κειμένη μεγάλη κώμη Μούνδριζα του Ολυμπιακού Δήμου Σκιλλούντος, παρ’ ην φερομένην εν τω Χ.Γ.Ε. υπό το όνομα Mundritsa εύρηται κατ’ εξαίρεσιν αναγεγραμμένη η χαρακτηρηστική βρύσις». Με τον καιρό η βρύση έγινε βρυσούλα και η Μουντρά έγινε Μούντριζα, και το χωριό είναι γνωστό πλέον ως Γρύλλος.

Προσωπικότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πυρκαγιά 2007[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γρύλλος υπέστη μεγάλη καταστροφή στις πυρκαγιές της 24ης Αυγούστου του 2007 οι οποίες κατέστρεψαν μεγάλες εκτάσεις, μεταξύ των οποίων το δάσος που περιέβαλλε το χωριό, ελαιώνες και αγροκτήματα, χωρίς όμως ανθρώπινα θύματα.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Βικιθήκη Παυσανία Ελλάδος περιήγησις/Ηλειακών Α ὁ δὲ Ἄνιγρος οὗτος ἐξ Ἀρκαδικοῦ μὲν κάτεισιν ὄρους Λαπίθου, παρέχεται δὲ εὐθὺς ἀπὸ τῶν πηγῶν ὕδωρ οὐκ εὐῶδες, ἀλλὰ καὶ δύσοσμον δεινῶς. πρὶν δὲ ἢ καταδέξασθαι τὸν Ἀκίδαντα καλούμενον δῆλός ἐστιν οὐδὲ ἀρχὴν τρέφων ἰχθῦς: μετὰ δὲ τοῦτον ἐσβαλόντα ὅσοι τῶν ἰχθύων ὁμοῦ τῷ ὕδατι αὐτοῦ κατίασιν ἐς τὸν Ἄνιγρον, οὐ σφᾶς ἔτι ἐδωδίμους ἔχουσιν ἄνθρωποι, τὰ πρότερα, ἢν ἐντὸς ἁλῶσι τοῦ Ἀκίδαντος, ἐδωδίμους ὄντας.
  2. Βικιθήκη Παυσανία Ελλάδος περιήγησις/Ηλειακών Α V.7 ἀναστρέψαντι δὲ αὖθις ἐπὶ τὸ Σαμικὸν καὶ διοδεύοντι τὸ χωρίον, Ἄνιγρος ποταμὸς ἐκδίδωσιν ἐς θάλασσαν. τούτου τὸ ῥεῦμα τοῦ ποταμοῦ πολλάκις ἀνείργουσιν οἱ ἄνεμοι βίαιοι πνέοντες: φοροῦντες γὰρ κατ' αὐτὸν τὴν θῖνα ἐκ τοῦ πελάγους ἐπέχουσι τοῦ πρόσω τὸ ὕδωρ. ὁπότε οὖν ἀμφοτέρωθεν ἡ ψάμμος ὑπό τε τῆς θαλάσσης καὶ τὰ ἐντὸς ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ διάβροχος γένοιτο, ἐνταῦθα καὶ ὑποζυγίοις καὶ ἀνδρὶ ἔτι μᾶλλον εὐζώνῳ καταδῦναι κίνδυνός ἐστιν ἐς αὐτήν.... VI.1 κατὰ δὲ τὴν ὁδὸν τὴν εὐθεῖαν διαβάντι τὸν Ἄνιγρον καὶ ἰόντι ἐς Ὀλυμπίαν, ἔστιν οὐ μετὰ πολὺ ἐν δεξιᾷ τῆς ὁδοῦ χωρίον τε ὑψηλὸν καὶ πόλις Σαμία ἐπ' αὐτοῦ [Σαμικοῦ]. ταύτῃ [τῇ Σαμικῷ] Πολυσπέρχοντά φασιν ἄνδρα Αἰτωλὸν ἐπιτειχίσματι ἐπὶ τοὺς Ἀρκάδας χρήσασθαι.
  3. Βικιθήκη Παυσανία Ελλάδος περιήγησις/Ηλειακών Α VII. ἀφικομένῳ δὲ ἐς Ὀλυμπίαν ἐνταῦθα ἤδη τὸ ὕδωρ ἐστὶ τοῦ Ἀλφειοῦ πλήθει τε πολὺ ἰδόντι καὶ ἥδιστον, ἅτε ποταμῶν καὶ ἄλλων καὶ λόγου μάλιστα ἀξίων ἑπτὰ ἐς αὐτὸν ῥεόντων. διὰ Μεγάλης μέν γε πόλεως Ἑλισσὼν ἐρχόμενος ἐκδίδωσιν ἐς τὸν Ἀλφειόν, Βρενθεάτης δὲ ἐκ τῆς Μεγαλοπολιτῶν γῆς, παρὰ δὲ Γόρτυναν ἔνθα ἱερὸν Ἀσκληπιοῦ, παρὰ δὴ ταῦτα Γορτύνιος ῥέων, ἐκ Μελαινεῶν Βουφάγος τῆς Μεγαλοπολίτιδος μεταξὺ καὶ Ἡραιίτιδος χώρας, ἐκ δὲ τῆς Κλειτορίων Λάδων, ἐκ δὲ Ἐρυμάνθου τοῦ ὄρους ὁμώνυμος τῷ ὄρει. οὗτοι μὲν ἐξ Ἀρκαδίας κατίασιν ἐς τὸν Ἀλφειόν, Κλάδεος δὲ ἐρχόμενος ἐκ τῆς Ἠλείας συμμίσγει οἱ τὸ ῥεῦμα: αὐτῷ δὲ ἐν τῇ Ἀρκάδων τῷ Ἀλφειῷ καὶ οὐχὶ ἐκ τῆς Ἠλείας εἰσὶν αἱ πηγαί. [2] λέγεται δὲ καὶ ἄλλα τοιάδε ἐς τὸν Ἀλφειόν, ὡς ἀνὴρ εἴη θηρευτής, ἐρασθῆναι δὲ αὐτὸν Ἀρεθούσης, κυνηγετεῖν δὲ καὶ ταύτην. καὶ Ἀρέθουσαν μὲν οὐκ ἀρεσκομένην γήμασθαι περαιωθῆναί φασιν ἐς νῆσον τὴν κατὰ Συρακούσας, καλουμένην δὲ Ὀρτυγίαν, καὶ ἐνταῦθα ἐξ ἀνθρώπου γενέσθαι πηγήν: συμβῆναι δὲ ὑπὸ τοῦ ἔρωτος καὶ Ἀλφειῷ τὴν ἀλλαγὴν ἐς τὸν ποταμόν. [3] ταῦτα μὲν λόγου τοῦ ἐς Ἀλφειὸν †ἐς τὴν Ὀρτυγίαν †: τὸ δὲ διὰ τῆς θαλάσσης ἰόντα ἐνταῦθα ἀνακοινοῦσθαι τὸ ὕδωρ πρὸς τὴν πηγὴν οὐκ ἔστιν ὅπως ἀπιστήσω, τὸν θεὸν ἐπιστάμενος τὸν ἐν Δελφοῖς ὁμολογοῦντά σφισιν, ὃς Ἀρχίαν τὸν Κορίνθιον ἐς τὸν Συρακουσῶν ἀποστέλλων οἰκισμὸν καὶ τάδε εἶπε τὰ ἔπη: Ὀρτυγίη τις κεῖται ἐν ἠεροειδέι πόντῳ, Θρινακίης καθύπερθεν, ἵν' Ἀλφειοῦ στόμα βλύζει. μισγόμενον πηγαῖσιν ἐυῤῥείτης Ἀρεθούσης. κατὰ τοῦτο οὖν, ὅτι τῇ Ἀρεθούσῃ τοῦ Ἀλφειοῦ τὸ ὕδωρ μίσγεται, καὶ τοῦ ἔρωτος τὴν φήμην τῷ ποταμῷ πείθομαι γενέσθαι. [4] ὅσοι δὲ Ἑλλήνων ἢ Αἰγυπτίων ἐς Αἰθιοπίαν ὑπὲρ Συήνης καὶ ἐς Μερόην Αἰθιόπων πόλιν ἀναβεβήκασι, λέγουσιν οὗτοι τὸν Νεῖλον, ἐσιόντα ἐς λίμνην καὶ δι' αὐτῆς διεξιόντα ὥσπερ ἐκ χέρσου, μετὰ τοῦτο ἤδη δι' Αἰθιοπίας τῆς κάτω καὶ ἐς Αἴγυπτον ῥεύσαντα ἐπὶ Φάρον καὶ τὴν ταύτῃ θάλασσαν κατέρχεσθαι. ἐν δὲ τῇ γῇ ποταμὸν τῇ Ἑβραίων Ἰάρδανον καὶ αὐτὸς οἶδα λίμνην Τιβεριάδα ὀνομαζομένην διοδεύοντα, ἐς δὲ λίμνην ἑτέραν καλουμένην θάλασσαν Νεκράν, ἐς ταύτην ἐσιόντα καὶ ὑπὸ τῆς λίμνης αὐτὸν ἀναλούμενον. [5] ἡ δὲ θάλασσα ἡ Νεκρὰ πάσχει παντὶ ὕδατι ἄλλῳ τὰ ἐναντία: ἐν ᾗ γε τὰ μὲν ζῶντα πέφυκεν οὐ νηχόμενα ἐποχεῖσθαι, τὰ δὲ θνήσκοντα ἐς βυθὸν χωρεῖν. ταύτῃ ἄκαρπος καὶ ἰχθύων ἡ λίμνη: ἅτε ἀπὸ τοῦ φανερωτάτου κινδύνου ἐπὶ τὸ ὕδωρ ἀναφεύγουσιν ὀπίσω τὸ οἰκεῖον. τῷ δὲ Ἀλφειῷ τὸ αὐτὸ πάσχει καὶ ὕδωρ ἄλλο ἐν Ἰωνίᾳ: τούτου δὲ τοῦ ὕδατος πηγὴ μέν ἐστιν ἐν Μυκάλῃ τῷ ὄρει, διεξελθὸν δὲ θάλασσαν τὴν μεταξὺ ἄνεισιν αὖθις κατὰ Βραγχίδας πρὸς λιμένι ὀνομαζομένῳ Πανόρμῳ.
  4. Βικιθήκη Παυσανία Ελλάδος περιήγησις/Ηλειακών Α VI.7 κατὰ δὲ τὴν ἐς Ὀλυμπίαν ὁδόν, πρὶν ἢ διαβῆναι τὸν Ἀλφειόν, ἔστιν ὄρος ἐκ Σκιλλοῦντος ἐρχομένῳ πέτραις ὑψηλαῖς ἀπότομον: ὀνομάζεται δὲ Τυπαῖον τὸ ὄρος. κατὰ τούτου τὰς γυναῖκας Ἠλείοις ἐστὶν ὠθεῖν νόμος, ἢν φωραθῶσιν ἐς τὸν ἀγῶνα ἐλθοῦσαι τὸν Ὀλυμπικὸν ἢ καὶ ὅλως ἐν ταῖς ἀπειρημέναις σφίσιν ἡμέραις διαβᾶσαι τὸν Ἀλφειόν. οὐ μὴν οὐδὲ ἁλῶναι λέγουσιν οὐδεμίαν, ὅτι μὴ Καλλιπάτειραν μόνην: εἰσὶ δὲ οἳ τὴν αὐτὴν ταύτην Φερενίκην καὶ οὐ Καλλιπάτειραν καλοῦσιν. [8] αὕτη προαποθανόντος αὐτῇ τοῦ ἀνδρός, ἐξεικάσασα αὑτὴν τὰ πάντα ἀνδρὶ γυμναστῇ, ἤγαγεν ἐς Ὀλυμπίαν τὸν υἱὸν μαχούμενον: νικῶντος δὲ τοῦ Πεισιρόδου, τὸ ἔρυμα ἐν ᾧ τοὺς γυμναστὰς ἔχουσιν ἀπειλημμένους, τοῦτο ὑπερπηδῶσα ἡ Καλλιπάτειρα ἐγυμνώθη. φωραθείσης δὲ ὅτι εἴη γυνή, ταύτην ἀφιᾶσιν ἀζήμιον καὶ τῷ πατρὶ καὶ ἀδελφοῖς αὐτῆς καὶ τῷ παιδὶ αἰδῶ νέμοντες--ὑπῆρχον δὴ ἅπασιν αὐτοῖς Ὀλυμπικαὶ νῖκαι--, ἐποίησαν δὲ νόμον ἐς τὸ ἔπειτα ἐπὶ τοῖς γυμνασταῖς γυμνοὺς σφᾶς ἐς τὸν ἀγῶνα ἐσέρχεσθαι.
  5. Βικιθήκη Παυσανία Ελλάδος περιήγησις/Ηλειακών Α VI.5 Λακεδαιμόνιοι δὲ ὕστερον Σκιλλοῦντα ἀποτεμόμενοι τῆς Ἠλείας Ξενοφῶντι ἔδοσαν τῷ Γρύλου, φυγάδι ἤδη γεγονότι ἐξ Ἀθηνῶν. ἐδιώχθη δὲ ὁ Ξενοφῶν ὑπὸ Ἀθηναίων ὡς ἐπὶ βασιλέα τῶν Περσῶν σφίσιν εὔνουν ὄντα στρατείας μετασχὼν Κύρῳ πολεμιωτάτῳ τοῦ δήμου: καθήμενος γὰρ ἐν Σάρδεσιν ὁ Κῦρος Λυσάνδρῳ τῷ Ἀριστοκρίτου καὶ Λακεδαιμονίοις χρήματα ἀνήλισκεν ἐς τὰς ναῦς. ἀντὶ τούτων μὲν Ξενοφῶντι ἐγένετο φυγή, κατοικήσας δὲ ἐν Σκιλλοῦντι τέμενός τε καὶ ἱερὸν καὶ ναὸν Ἀρτέμιδι ᾠκοδομήσατο Ἐφεσίᾳ. [6] παρέχεται δὲ ὁ Σκιλλοῦς καὶ ἄγρας θηρίων, ὑῶν τε ἀγρίων καὶ ἐλάφων: καὶ τὴν γῆν τὴν Σκιλλουντίαν Σελινοῦς ποταμὸς διέξεισιν. οἱ δὲ Ἠλείων ἐξηγηταὶ κομίσασθαί τε αὖθις Σκιλλοῦντα Ἠλείους ἔλεγον, καὶ Ξενοφῶντα, ὅτι ἔλαβε παρὰ Λακεδαιμονίων τὴν γῆν, κριθῆναι μὲν ἐν τῇ Ὀλυμπικῇ βουλῇ, τυχόντα δὲ παρὰ Ἠλείων συγγνώμης ἀδεῶς ἐν Σκιλλοῦντι οἰκῆσαι. καὶ δὴ καὶ ὀλίγον ἀπωτέρω τοῦ ἱεροῦ μνῆμά τε ἐδείκνυτο καὶ τῆς Πεντελῆσίν ἐστι λιθοτομίας εἰκὼν ἐπὶ τῷ τάφῳ: εἶναι δὲ αὐτὸ Ξενοφῶντος λέγουσιν οἱ προσοικοῦντες.
  6. Βικιθήκη Παυσανία Ελλάδος περιήγησις/Αρκαδικά ΙΧ.9: Μαντινεῦσι δὲ ἐν τῇ ἀγορᾷ γυναικός τε εἰκὼν χαλκῆ--[καὶ] Μαντινεῖς καλοῦσι Διομένειαν Ἀρκάδος --καὶ ἡρῷόν ἐστι Ποδάρου: φασὶ δὲ ἀποθανεῖν αὐτὸν ἐν τῇ πρὸς Ἐπαμινώνδαν καὶ Θηβαίους μάχῃ. γενεαῖς δὲ τρισὶν ἐμοῦ πρότερον μετέθεσαν τοῦ τάφου τὸ ἐπίγραμμα ἐς ἄνδρα ἀπόγονον μὲν ἐκείνου Ποδάρου καὶ ὁμώνυμον, γεγονότα δὲ καθ' ἡλικίαν ὡς πολιτείας ἤδη Ῥωμαίων μετειληφέναι. [10] Ποδάρην δὲ ἐπ' ἐμοῦ τὸν ἀρχαῖον ἐτίμων οἱ Μαντινεῖς, λέγοντες ὡς ἄριστος μὲν καὶ αὐτῶν καὶ τῶν συμμάχων γένοιτο ἐν τῇ μάχῃ Γρύλος ὁ Ξενοφῶντος, ἐπὶ δὲ τῷ Γρύλῳ Κηφισόδωρος Μαραθώνιος, οὗτος δὲ τηνικαῦτα Ἀθηναίοις ἐτύγχανεν ἱππαρχῶν: τρίτα δὲ ἀνδραγαθίας Ποδάρῃ νέμουσιν.... ΧΙ.6 ὁ δὲ Ἀθηναίων ἔχει λόγος-- ὁμολογοῦσι δὲ αὐτῷ καὶ Θηβαῖοι--τρωθῆναι τὸν Ἐπαμινώνδαν ὑπὸ Γρύλου: παραπλήσια δέ σφισίν ἐστι καὶ τὰ ἐν τῇ γραφῇ τὸ ἔργον ἐχούσῃ τὸ ἐν Μαντινείᾳ. φαίνονται δὲ οἱ Μαντινεῖς Γρύλον μὲν δημοσίᾳ τε θάψαντες καὶ ἔνθα ἔπεσεν ἀναθέντες εἰκόνα ἐπὶ στήλης ὡς ἀνδρὸς ἀρίστου τῶν συμμάχων: Μαχαιρίωνα δὲ λόγῳ μὲν καὶ αὐτοὶ οἱ Λακεδαιμόνιοι λέγουσιν, ἔργῳ δὲ οὔτε ἐν Σπάρτῃ Μαχαιρίων ἐστὶν οὐδείς, οὐ μὴν οὐδὲ παρὰ Μαντινεῦσιν, ὅτῳ γεγόνασιν ὡς ἀνδρὶ ἀγαθῷ τιμαί.
  7. Βικιθήκη Στράβωνος Γεωγραφία Η΄ ... καὶ Ἀμφιγένεια δὲ τῆς Μακιστίας ἐστὶ περὶ τὸν Ὑψόεντα, ὅπου τὸ τῆς Λητοῦς ἱερόν.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]