Γλώσσες της Βολιβίας

Οι γλώσσες της Βολιβίας περιλαμβάνουν τα ισπανικά και αρκετές δεκάδες αυτόχθονες γλώσσες. Οι πιο σημαντικές είναι οι Αϊμάρα, Κέτσουα, Τσικιτάνο και Τούπι Γκουαρανί, τη Βολιβιακή Νοηματική Γλώσσα (στενά συνδεδεμένη με την Αμερικανική Νοηματική Γλώσσα) και γλώσσες μεταναστών όπως η Πλάουτντιτς. Οι αυτόχθονες γλώσσες και τα ισπανικά είναι επίσημες γλώσσες του κράτους σύμφωνα με το σύνταγμα του 2009. Το σύνταγμα λέει ότι όλες οι αυτόχθονες γλώσσες είναι επίσημες, αναφέροντας 36 γλώσσες, με μερικές από αυτές να έχουν εξαφανιστεί. Τα Ισπανικά και Κέτσουα ομιλούνται κυρίως στην περιοχή των Άνδεων, τα Αϊμάρα στο Αλτιπλάνο γύρω από τη Λίμνη Τιτικάκα, ενώ τα Τσικιτάνο ομιλείται στο κεντρικό τμήμα του Σάντα Κρουζ και τα Γκουαρανί στα νοτιοανατολικά, στα σύνορα με την Παραγουάη.

Κατάλογος επίσημων γλωσσών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι ακόλουθες γλώσσες αναφέρονται ως επίσημες γλώσσες στο Σύνταγμα της Βολιβίας.^[1]

Καστιλιάνικα (ισπανικά) και,
Αϊμάρα
Αραόνα
Μπαούρε
Μπέσιρο
Κανιτσάνα (εξαφανισμένη)^{[εκκρεμεί παραπομπή]}
Καβινένιο
Καγιουμπάμπα (εξαφανισμένη)^{[εκκρεμεί παραπομπή]}
Τσάκομπο
Τσιμάν
Έσε Έτζα
Γκουαρανί
Γκουαράσου'ουε (εξαφανισμένη)^{[εκκρεμεί παραπομπή]}
Γκουαράγιου
Ιτονάμα
Λέκο
Ματσαγιουτζάι-Καλλαουάγια
Ματσινέρι
Μαρόπα
Μοχένιο-Ιγναθιάνο
Μοχένιο-Τρινιτάριο
Μόρε
Μοσετέν
Μοβίμα
Πακαουάρα
Πουκίνα (εξαφανίστηκε τον 18ο αιώνα)^{[εκκρεμεί παραπομπή]}
Κέτσουα
Σιριονό
Τακάνα
Ταπιετέ
Τορομόνα
Ουρού-Τσιπάγια (δεν είναι ενιαία γλώσσα, μόνο η Τσιπάγια εξακολουθεί να ομιλείται)^{[εκκρεμεί παραπομπή]}
Ουεενχαγιέκ
Γιαμινάουα
Γιούκι
Γιουρακαρέ
Ζαμούκο

Δημογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γλώσσα	Ομιλητές	Ποσοστό
Κέτσουα	2.281.198	25.08%
Αϊμάρα	1.525.321	16.77%
Γκουαρανί	62.575	0.69%
Άλλη μητρική	49.432	0.54%
Όλες μητρικές	3.918.526	43.09%
Μόνο μητρική	960.491	10.56%
Μητρική και ισπανικά	2.739.407	30.12%
Μόνο Ισπανικά	4.082.219	44.89%
Ισπανικά	6.821.626	75.01%
Ξένη	250.754	2.76%
Ισπανικά και ξένη	4.115.751	45.25%

Επίσημο καθεστώς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κυβέρνηση της Βολιβίας και οι κυβερνήσεις των διαμερισμάτων οφείλουν να χρησιμοποιούν τουλάχιστον δύο γλώσσες στη λειτουργία τους. Αυτές είναι τα ισπανικά και μια άλλη γλώσσα που επιλέγεται ανάλογα με τις περιστάσεις και τις ανάγκες του διαμερίσματος. Οι απαιτήσεις αυτές εμφανίζονται στο Άρθρο 234 του Συντάγματος του 2009 και το Γενικό Δίκαιο των Γλωσσικών Δικαιωμάτων και Πολιτικών (Νόμος 269 της 2ας Αυγούστου 2012). Ο νόμος παρείχε προθεσμία τριών ετών στα όργανα της κυβέρνησης, αν και δεν υπήρχε άμεση τιμωρία για τους υπαλλήλους που απέτυχαν να συμμορφωθούν.^[2] Οι διαμερισματικές και δημοτικές αυτόνομες κυβερνήσεις οφείλουν να χρησιμοποιούν τις γλώσσες της περιοχής τους, συμπεριλαμβάνοντας πάντα τα ισπανικά.^[3]

Ακολουθώντας την Εθνική Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση του 1994, όλες οι τριάντα αυτόχθονες γλώσσες εισήχθησαν μαζί με τα ισπανικά στα σχολεία της χώρας.^[4] Ωστόσο, πολλά σχολεία δεν εφάρμοσαν τις μεταρρυθμίσεις, κυρίως τα αστικά σχολεία.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Ο Εθνικός Ύμνος της Βολιβίας έχει μεταφραστεί σε έξι αυτόχθονες γλώσσες: Αϊμάρα, Μπέσιρο-Τσικιτάνο, Γκουαρανί, Γκουαράγιου, Κέτσουα και Μοχένιο-Τρινιτάριο.^[5]

Γλώσσες χωρίς επίσημο καθεστώς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα Πρότυπα Γερμανικά ομιλούνται από 160.000 άτομα εκ των οποίων περίπου 70.000 είναι Μεννονίτες στο διαμέρισμα Σάντα Κρουζ. Αυτοί οι Μεννονίτες ομιλούν τα Πλάουτντιτς, μια γερμανική διάλεκτο ως καθημερινή γλώσσα αλλά χρησιμοποιούν τα Πρότυπα Γερμανικά για την ανάγνωση και τη γραφή και ως επίσημη γλώσσα, π.χ. στην εκκλησία.^[6]