Γλωσσικός Άτλας της Κίνας
| Συγγραφέας | Στίβεν Άντολφ Βουρμ, Ρονγκ Λι, Τέο Μπάουμαν, Μέι Ο. Λι |
|---|---|
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1987 |
| δεδομένα () | |
Ο Γλωσσικός Άτλας της Κίνας (Κινεζικά: 中国语言地图集, πινγίν: Zhōngguó Yǔyán Dìtú Jí), που δημοσιεύθηκε σε δύο μέρη, το 1987 και το 1989, καταγραφεί την κατανομή τόσο των ποικιλιών των Κινεζικών και των μειονοτικών γλωσσών της Κίνας. Ήταν συνεργατική προσπάθεια της Αυστραλιανής Ακαδημίας Ανθρωπιστικών Σπουδών και της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών. Δημοσιεύτηκε ταυτόχρονα στην αυθεντική Κινεζική και στην αγγλική μετάφραση.[1] Ο Εντίμιον Γουίλκινσον εκτίμησε τη κοινοπραξία ως "εξαιρετική".[2]
Μια δεύτερη έκδοση δημοσιεύθηκε το 2012.
Ταξινόμηση των Κινεζικών ποικιλιών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο άτλαντας οργανώνει τις ποικιλίες των Κινεζικών σε μια ιεραρχία ομάδων, μετά τις εργασίες του Λι Ρονγκ:
- υπερομάδες (大区 dàqū): Μανδαρινικά και Μιν
- ομάδες (区 qū): Τζιν, Γου, Χούι, Σιάνγκ, Γκαν, Χάκκα, Γιούε, Πινγκχουά και ομάδες εντός των Μανδαρινικών και των Μιν
- υποομάδες (片 piàn)
- συστάδες (小片 xiǎopiàn) έχουν εντοπιστεί μόνο για ορισμένες υποομάδες
- τοπικές διάλεκτοι (点 diǎn): περιοχές που ερευνήθηκαν
Περιεχόμενα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο άτλαντας περιέχει 36 χρωματικές χάρτες, χωρίζεται σε τρία τμήματα:[3]
- Α. Γενικοί χάρτες
- Α1 Γλώσσες στην Κίνα
- Α2 Κινεζικές διάλεκτοι στην Κίνα
- Α3 Εθνικές μειονότητες στην Κίνα
- Α4 Μειονοτικές γλώσσες στην Κίνα
- Α5 Γλωσσική διανομή (Αυτόνομη Περιοχή Κουανγκσί Τσουάνγκ)
- Β. Χάρτες Κινεζικών διαλέκτων
- Β1 Μανδαρινικά-1 (Βορειοανατολική Κίνα)
- Β2 Μανδαρινικά-2 (Πεκίνο, Τιαντζίν, Χεμπέι και δυτικό Σαντόνγκ)
- Β3 Μανδαρινικά-3 (Χενάν, Σαντόνγκ, βόρειο Ανχουί, βόρειο Τσιανγκσού)
- Β4 Μανδαρινικά-4 (Σαανσί, Γκανσού, Τσινγκχάι, Νινγκσιά)
- Β5 Μανδαρινικά-5 (Αυτόνομη Περιοχή Σιντσιάνγκ Ουιγκούρ)
- Β6 Μανδαρινικά-6 (Νοτιοδυτική Κίνα)
- Β7 Ομάδα Τζιν (Σανσί και παρακείμενες περιοχές)
- Β8 Κινεζικές διάλεκτοι (νοτιοανατολική Κίνα)
- Β9 Ομάδα Γου (Τσετσιάνγκ, Σαγκάη, νότιο Τσιανγκσού)
- Β10 Κινεζικές διάλεκτοι (νότια περιοχή Ανχούι)
- Β11 Κινεζικές διάλεκτοι (Χουνάν και Τσιανγκσού)
- Β12 Υπερομάδα Μιν (Φουτσιάν, Ταϊβάν, ανατολικό Κουανγκτόνγκ και νήσος Χαϊνάν)
- Β13 Κινεζικές διάλεκτοι: Κουανγκτόνγκ (ηπειρωτική χώρα)
- Β14 Κινεζικές διάλεκτοι (Αυτόνομη Περιοχή Κουανγκσί Τσουάνγκ)
- Β15 Ομάδα Χάκκα
- Β16 Κινεζικές διάλεκτοι στο εξωτερικό: (α) νησιωτική Νοτιοανατολική Ασία (β) άλλα μέρη του κόσμου
- Γ. Χάρτες μειονοτικών γλωσσών
- Γ1 Μειονοτικές γλώσσες στη βόρεια Κίνα
- Γ2 Μογγολική γλώσσα
- Γ3 Μογγολικές διάλεκτοι
- Γ4 Τουρκικές (Τουτζούε) γλώσσες
- Γ5 Μαντσουτουνγκουζικές γλώσσες
- Γ6 Μειονοτικές γλώσσες στη νότια Κίνα
- Γ7 Γλώσσες Καμ-Τάι
- Γ8 Γλώσσες Μιάο-Γιάο
- Γ9 Διάλεκτοι της γλώσσας Μιάο
- Γ10 Θιβετοβιρμανικές αποθεματικές γλώσσες
- Γ11 Θιβετιανές διάλεκτοι
- Γ12 Μειονοτικές γλώσσες (Αυτόνομη Περιοχή Κουανγκσί Τσουάνγκ)
- Γ13 Μειονοτικές γλώσσες (Γιουνάν)
- Γ14 Μειονοτικές γλώσσες στις νήσους Χαϊνάν και Ταϊβάν
Οι χάρτες τυπώνονται σε χαλαρό λευκό φύλλο διαστάσεων 38 εκ επί 52.7 εκ. Κάθε χάρτης συνοδεύεται από ένα μπλε φύλλο του ίδιου μεγέθους που περιέχει επεξηγηματικές σημειώσεις.
Δεύτερη έκδοση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι εργασίες ξεκίνησαν για την αναθεωρημένη έκδοση το 2002. Το έργο δημοσιεύθηκε το 2012, ως κοινοπραξία μεταξύ της Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών της Κίνας και το Πανεπιστήμιο Πόλεις του Χονγκ Κονγκ. Αποτελείται από δύο τόμους, που ασχολούνται αντίστοιχα με τις ποικιλίες των Κινεζικών και των μειονοτικών γλωσσών.[4][5] Η αναθεώρηση ακολουθεί την ίδια δομή όπως και στην πρώτη έκδοση, αλλά ο αριθμός των χαρτών έχει αυξηθεί σε 79, και το επεξηγηματικό κείμενο έχει επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό. Ο αριθμός των μειονοτικών γλωσσών που καλύπτονται έχει επίσης αυξηθεί, από 81 σε 130.[6]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Baker, Hugh D.R (1993). «Language Atlas of China». Bulletin of the School of Oriental and African Studies 56 (2): 398–399. doi:.
- ↑ Wilkinson, Endymion. Chinese History: A New Manual. Harvard-Yenching Institute Monograph Series (Second, Revised printing March 2013 έκδοση). Cambridge, MA: Harvard University Asia Center. σελ. 30. ISBN 978-0-674-06715-8.
- ↑ Kurpaska, Maria (2010). Chinese Language(s): A Look Through the Prism of "The Great Dictionary of Modern Chinese Dialects". Walter de Gruyter. σελίδες 63–64. ISBN 978-3-11-021914-2.
- ↑ «Zhōngguó yǔyán dìtú jí (dì 2 bǎn): Hànyǔ fāngyán juǎn» 中国语言地图集(第2版):汉语方言卷 [Language Atlas of China (2nd edition): Chinese dialect volume]. Beijing: The Commercial Press. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ «Zhōngguó yǔyán dìtú jí (dì 2 bǎn): shǎoshù mínzú yǔyán juǎn» 中国语言地图集(第2版):少数民族语言卷 [Language Atlas of China (2nd edition): Minority languages volume]. Beijing: The Commercial Press. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ Xu, Ruiyuan 徐睿渊 (2014). 《中国语言地图集》(第2版)评介 [Language Atlas of China (2nd edition): review]. CASS. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2017.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- "Digital Language Atlas of China", compiled by Lawrence W. Crissman, version 6, 5 October 2012, Australian Centre for the Asian Spatial Information and Analysis Network (ACASIAN) GIS Data Archive. The full dataset consists of eight layers in ESRI shapefile format derived from the Language Atlas of China. The initial release (under Creative Commons v3.0 – Attribution-NonCommercial-ShareAlike) contains only a draft of the first layer, representing maps A1–4 and marking language families and major Chinese dialect groups, but not individual non-Chinese languages or subgroups of Chinese dialects.