Γκαντούλκα

Η γκαντούλκα (βουλγαρικά: Гъдулка‎‎) είναι ένα παραδοσιακό όργανο με χορδές. Οι εναλλακτικές ορθογραφίες της "gadulka" είναι "gǎdulka", "gudulka" και "g'dulka". Το όνομά της προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει "να κάνει θόρυβο, βουητό ή buzz". Η γκαντούλκα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των βουλγαρικών παραδοσιακών οργανικών σχημάτων, που παίζονται συνήθως στο πλαίσιο της χορευτικής μουσικής.^[1]

Η γκαντούλκα συνήθως έχει τρεις (μερικές φορές τέσσερις ή πέντε Mincho Minchev) κύριες χορδές και έως και δεκαέξι συμπαθητικές χορδές συντονισμού κάτω από την εισαγωγή του θρυλικού Mincho Nedyalkov. Μόνο τις κύριες μελωδικές χορδές αγγίζουν τα δάχτυλα του παίκτη και οι χορδές δεν πιέζονται ποτέ καθόλου για να αγγίξουν το λαιμό. Η γκαντούλκα κρατιέται κατακόρυφα, με το τόξο να κρατιέται κάθετα.^[1] Υπάρχει μια μικρότερη παραλλαγή του οργάνου στην περιοχή Δοβρουτσά χωρίς καθόλου συμπαθητικές χορδές.

Η γκαντούλκα σχετίζεται με το ρωσικό gudok. Μια άλλη πιθανή προέλευση της γκαντούλκας μπορεί να είναι η βυζαντινή λύρα, της βυζαντινής αυτοκρατορίας του 9ου αιώνα μ.Χ. Παρόμοια παραμορφωμένα όργανα και απόγονοι λυρών συνεχίζουν να παίζονται στη Μεσογειακή λεκάνη και στα Βαλκάνια μέχρι σήμερα, όπως η Κρητική λύρα στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα της Ελλάδας, η Λύρα Καλαβρίας στην Καλαβρία της Ιταλίας, η Λύρα Καππαδοκίας στην Καππαδοκία και η Πολίτικη λύρα στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας.

Κατασκευή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το σώμα και ο λαιμός του οργάνου είναι σκαλισμένα σε ένα κομμάτι ξύλου και το σώμα που σχηματίζει ένα μπολ ή κολοκύθα σαν ένα λαούτο. Η κορυφή (soundboard), είναι από ευαίσθητο μαλακό ξύλο επίσης χαραγμένο, με μια ρηχή αψίδα. Η συνολική κατασκευή είναι αρκετά βαριά σε σύγκριση με, για παράδειγμα, ένα βιολί, αν και κάποιες γκαντούλκες είναι εξαιρετικά φτιαγμένες. Το όργανο γενικά στερείται οποιασδήποτε διακόσμησης, εκτός από το σχεδιασμό της κεφαλής (περιοχή των κλειδιών). Η γέφυρα ή αλλιώς "καβαλάρης", τοποθετημένη μεταξύ των δύο περίπου "D" διαμορφωμένων θόλων, έχει το ένα πόδι τοποθετημένο στην κορυφή, ενώ το άλλο πόδι στηρίζεται επί του ηχητικού στύλου που έρχεται σε επαφή με το εσωτερικό του πίσω μέρους. Η δόνηση των χορδών μεταφέρεται απευθείας τόσο στην κορυφή όσο και στην πλάτη του οργάνου.

Σε αντίθεση με πολλά άλλα όργανα με χορδές, δεν υπάρχει παξιμάδι στην κορυφή των χορδών: οι χορδές απλά τεντώνονται ανάμεσα σε ένα στίγμα συντονισμού στην κορυφή και στην ουρά στο κάτω μέρος, περνώντας πάνω από τη γέφυρα (οι κύριες χορδές) ή μέσα από τρύπες στην γέφυρα (οι συμπαθητικές).^[1]. Το τεμάχιο της ουράς είναι συνήθως κατασκευασμένο από οστά και στερεώνεται στο σκαλιστό προεξέχον "άκρο" από το χαλύβδινο σύρμα. Ο ακροδέκτης χρησιμεύει επίσης για τη συγκράτηση του κάτω μέρους του οργάνου σε ένα ιμάντα ή ζώνη που φοριέται από τον παίκτη του οργάνου.

Οι χορδές της γκαντούλκας είναι χαλύβδινες, είτε απλές στις μικρότερες διαστάσεις είτε με χαλκό στις μεγαλύτερες. Είναι βασικά χορδές κιθάρας. Οι χορδές είναι ασφαλισμένες στο ακραίο κομμάτι από τις σφαίρες των άκρων τους.

Ρύθμιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συντονισμός

Ενώ χρησιμοποιούνται διαφορετικές ρυθμίσεις, ο τυπικός συντονισμός για την γκαντούλκα είναι A-E-A για τις τρεις κύριες χορδές. Οι συμπαθητικές χορδές συντονίζονται χρωματικά για να καλύψουν όλες τις σημειώσεις εκτός των Α και Ε (ανάλογα με τον αριθμό των συμπαθητικών).