Μετάβαση στο περιεχόμενο

Γιαζίντ Β΄

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γιαζίντ Β΄
Περίοδος720-724
ΠροκάτοχοςΟμάρ Β'
ΔιάδοχοςΙσάμ ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ
Γέννηση687
Θάνατος26 Ιανουαρίου 724
ΘρησκείαΙσλάμ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Γιαζίντ ιμπν Άμπντ αλ-Μαλίκ ιμπν Μαρουάν ή Γιαζίντ Β΄ (περί το 690 - 26 Ιανουαρίου 724) ήταν ο ένατος Χαλίφης στο Χαλιφάτο των Ομεϋαδών (720 - 26 Ιανουαρίου 724). Δεν είχε καμιά στρατιωτική εμπειρία αλλά αντλούσε μεγάλο κύρος από το γενεαλογικό του δέντρο, καταγόταν και από τους δύο βασικούς κλάδους των Ομεϋαδών, τους Σουφυανίδες οι οποίοι ίδρυσαν το Χαλιφάτο (661) και τους Μαρουανίδες που τους διαδέχθηκαν (684). Ο ετεροθαλής αδελφός του Σουλεϊμάν ιμπν Αμπντ αλ-Μάλικ τον έχρισε δεύτερο σε σειρά διαδοχής μετά τον ξάδελφο τους Ουμάρ Β΄, η απόφαση του αυτή τον συμβίβασε με τους γιους του Αμπντ αλ-Μαλίκ ιμπν Μαρουάν. Ο Γιαζίντ Β΄ αντέστρεψε τις πολιτικές του Ουμάρ Β΄, επανάφερε στους μη Άραβες "μαουάλι" τον κεφαλικό φόρο "τζίτζια", συνέχισε τις πολιτικές επέκτασης κατά των Χαζάρων στον Καύκασο και απέναντι στην Βυζαντινή αυτοκρατορία στην Μικρά Ασία. Οι κινήσεις του είχαν στόχο να βελτιώσουν την οικονομική κατάσταση του Χαλιφάτου αλλά η επιβολή της "τζίτζια" συνάντησε ισχυρή αντίσταση από τους μη Άραβες μουσουλμάνους, ειδικά στο Χουρασάν και την Ιφρικίγια. Ο Γιαζίντ Β΄ εξέδωσε ένα εικονομαχικό διάταγμα με το οποίο καταστράφηκαν όλες οι εικόνες στους χριστιανικούς ναούς, ο Λέων Γ´ ανταπέδωσε με ένα παρόμοιο διάταγμα για τις Ισλαμικές. Ο Γιαζίντ Β΄ προσπάθησε με τον Συριακό στρατό να επιβάλει την κυριαρχία των Ομεϋαδών στο Ιράκ. Το αποτέλεσμα ήταν να ακολουθήσει μια ευρύτατη εξέγερση των Ιρακινών υπό τον Γιαζίντ ιμπν αλ-Μουχαλάμπ, η καταστολή τους είχε ως αποτέλεσμα το τέλος των εξεγέρσεων στην επαρχία. Ο Γιαζίντ ιμπν αλ-Μουχαλάμπ υποστήριζε με φανατισμό τους Γιαμανί, ο Γιαζίντ Β΄ διόρισε τους Καϊσίτες να κυβερνήσουν το Ιράκ με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν μεγάλες εμφύλιες ταραχές. Η θανατηφόρα καταστολή των Μουχαλαμπίδων είχε ως αποτέλεσμα την "επανάσταση των Αββασιδών" που ανέτρεψε τους Ομεϋάδες (750).

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα Κάστρα της Ερήμου που οικοδόμησε ο Γιαζίντ Β΄

Ο Γιαζίντ γεννήθηκε στην πρωτεύουσα του Χαλιφάτου των Ομεϋαδών Δαμασκό (περί το 690).[1] Οι γονείς του ήταν ο Χαλίφης Άμπντ αλ-Μαλίκ και η Ατικά ιμπν Γιαζίντ, κόρη του ομώνυμου με αυτόν Χαλίφη Γιαζίντ Α΄.[1] Οι πηγές καταγράφουν το όνομα της μητέρας του ως "Ίμπν Ατικά".[2] Το πατρώνυμο του ήταν "Αμπού Καλίντ" που μεταφράζεται ως "ο νεότερος".[3] Το γενεαλογικό δέντρο του Γιαζίντ Β΄ ένωνε τον κλάδο των Μαρουανιδών του πατέρα του από την δυναστεία των Ομεϋαδών και τον κλάδο του Σουφυανιδών, γενάρχης της ήταν ο Μωαβίας Α΄, ιδρυτής του Χαλιφάτου και πατέρας του Γιαζίντ Α΄.[1] Ο Γιαζίντ δεν είχε καμιά πολιτική ή στρατιωτική εμπειρία μέχρι την εποχή που ανέβηκε στην θέση του Χαλίφη.[1] Η διαμονή ήταν μόνιμα στην Συρία με μερικές σπάνιες επισκέψεις στην Χετζάζ (δυτική Αραβία με τις ιερότερες πόλεις Μέκκα και Μεδίνα).[1] Ο στόχος των επισκέψεων αυτών ήταν το ετήσιο προσκύνημα Χατζ (715-717), η ιερή γιορτή των Μουσουλμάνων.[4] Ο Άμπντ αλ-Μαλίκ του είχε παραχωρήσει πιθανότατα τον έλεγχο σε πολλά τμήματα της περιοχής.[5] Ο Γιαζίντ οικοδόμησε δύο Κάστρα της Ερήμου κοντά στο Αμμάν. Τα ανάκτορα χρονολογούνται κοντά στην περίοδο του Χαλιφάτου του αν και αρκετοί αρχαιολόγοι υποθέτουν ότι ο Γιαζίντ Β΄ ξεκίνησε την ανέγερση τους πριν το 720.[6] Ο Γιαζίντ Β΄ ανέπτυξε ισχυρούς δεσμούς με την οικογένεια του Αλ-Χατζάζ ιμπν Γιουσούφ (πέθανε το 714) ο οποίος ήταν πανίσχυρος αντιβασιλεύς την εποχή του πατέρα του και του αδελφού του Ουαλίντ Α΄ (705-715). Η σύζυγος του ήταν η Ουμμ αλ-Χατζάζ, κόρη του αδελφού του εξίσου πανίσχυρου Μοχάμεντ Ιμπν Γιουσούφ Αλ-Τακάφι.[7][7] Την εποχή που ζούσε ο Αλ-Χατζάζ γεννήθηκαν οι γιοι τους, ο Αλ-Χατζάζ που πέθανε νέος και ο μετέπειτα Χαλίφης Ουαλίντ Β΄ (743).[7] Ο Γιαζίντ Β΄ παντρεύτηκε κατόπιν την Σαΐντ μπιντ Άμπντ Αλλάχ ιμπν Αμρ δισέγγονη του Χαλίφη Οθμάν ιμπν Αφφάν με την οποία έκανε έναν γιο τον Άμπντ Αλλάχ και μια κόρη την Αϊσά.[8] Ο Καλίντ Ιμπν Σαΐντ, ξάδελφος της Σαΐντ είχε σύμφωνα με τον ιστορικό του 9ου αιώνα Αλ-Γιαμουμπί εξασκήσει την μεγαλύτερη επίδραση στον Γιαζίντ Β΄. Ο Γιαζίντ Β΄ είχε αποκτήσει συνολικά έξι παιδιά από τις δύο του συζύγους και άλλα οκτώ από τις παλλακίδες του.[9]

Άνοδος στο Χαλιφάτο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γιαζίντ ήταν ένας από τους κύριους υποψήφιους στην διαδοχή του Χαλιφάτου.[1] Η ευγενής Αραβική του καταγωγή από μητέρα που καταγόταν από τους Σουφυανίδες τον έκανε εξαιρετικά υπερήφανο, θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο από τα ετεροθαλή του αδέλφια.[7] Ο ετεροθαλής αδελφός του Σουλεϊμάν τον επέλεξε για αυτόν τον λόγο δεύτερο σε σειρά διαδοχής μετά τον ξάδελφο τους Ουμάρ που κυβέρνησε την περίοδο 717-720.[1] Ο Γιαζίντ διαδέχθηκε τον Ουμάρ Β΄ στο Χαλιφάτο ως Γιαζίντ Β΄ σε ηλικία 29 ετών (9 Φεβρουαρίου 720).[1][10] Το μεγαλύτερο διάστημα του Χαλιφάτου του διέμενε στην Δαμασκό ή στα κτήματα του στην Παλαιστίνη Δευτέρα γύρω από την Τιβεριάδα.[11] Λίγο μετά την άνοδο του ο χλευασμένος βετεράνος κυβερνήτης του Χουρασάν Γιαζίντ ιμπν αλ-Μουχαλάμπ δραπέτευσε από το Χαλέπι στο οποίο τον είχε φυλακίσει ο Ουμάρ Β΄.[12][13] Την εποχή του Χαλιφάτου του Σουλεϊμάν ο Μουχαλάμπ βασάνιζε και θανάτωνε πολλά μέλη της οικογένειας του Αλ-Χατζάζ, ανάμεσα τους και τα πεθερικά του Γιαζίντ Β΄, για αυτό φοβόταν την εκδίκηση του.[12] Ο Γιαζίντ Β΄ είχε για πολλά χρόνια εναντίον του υποψίες, τις έκανε ακόμα πιο έντονες ο Αλ-Χατζάζ, είχε υποψιαστεί για τις τεράστιες φιλοδοξίες Γιαζίντ ιμπν αλ-Μουχαλάμπ και της οικογένειας του σε ολόκληρο το ανατολικό Χαλιφάτο.[14]

Η εξέγερση του Αλ-Μουχαλάμπ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Ιράκ (812)

Ο Γιαζίντ ιμπν αλ-Μουχαλάμπ απέφυγε τις διώξεις των οπαδών του Ουμάρ Β΄ και του Γιαζίντ Β΄, δραπέτευσε στην Μπάσρα που ήταν η πιο οχυρωμένη πόλη του Ιράκ και το επίκεντρο της οικογένειας και της φυλής του.[12] Με εντολή του Γιαζίντ Β΄ ο κυβερνήτης της Μπάσρα Αλ-Φαζάρι συνέλαβε πολλά αδέλφια και ξαδέλφια του αλ-Μουχαλάμπ όταν έφτασαν στην πόλη του.[12][15] Ο Αλ-Φαζαρί ήταν ωστόσο ανίκανος να εμποδίσει την είσοδο του Αλ-Μουχαλάμπ στην Μπάσρα, με την βοήθεια των Γιαμανί οπαδών του πολιόρκησε τον κυβερνήτη στην Ακρόπολη της πόλης.[12] Οι Καϊσίτες της Μπάσρα που ήταν εχθροί στους Γιαμανί και στον ίδιο τον αλ-Μουχαλάμπ δεν αντιστάθηκαν δυναμικά.[16] Ο Γιαζίντ ιμπν αλ-Μουχαλάμπ κατέλαβε την Ακρόπολη, συνέλαβε τον Αλ-Χαζάρι και ανέλαβε τον έλεγχο της πόλης.[16] Ο Γιαζίντ Β΄ τον συγχώρησε αλλά ο Αλ-Μουχαλάμπ ήταν ανένδοτος, κήρυξε ιερό πόλεμο "τζιχάντ" απέναντι στον Χαλίφη και τα στρατεύματα των Ομεϋαδών στο Ιράκ.[16] Ο Ουμάρ Β΄ είχε αποσύρει το σημαντικότερο μέρος του στρατού του από την κύρια φρουρά των Συριακών στρατευμάτων του Ιράκ στο Ουασίτ, με τον τρόπο αυτό ο Αλ-Μουχαλάμπ κατέκτησε την πόλη με άνεση.[17] Οι περισσότεροι από τους "ευσεβείς αναγνώστες του Κορανίου" και τους "μη Άραβες μουσουλμάνους" υποστήριξαν τον Αλ-Μουχαλάμπ, εξαίρεση ήταν μόνο ο εξέχων θεολόγος Αλ-Χασάν αλ-Μπασρί.[18] Ο Ιμπν αλ-Μουχαλάμπ προχώρησε με τον στρατό του προς την Κούφα το δεύτερο στρατιωτικό κέντρο του Ιράκ, τον υποστήριξαν όλες οι ευγενείς Αραβικές οικογένειες.[19]

Η σκληρή καταστολή των Μουχαλαμπιδών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γιαζίντ Β΄ έστειλε τους βετεράνους στρατιωτικούς Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ και Αλ-Αμπάς ιμπν αλ-Ουαλίντ με εντολή να καταπνίξουν την εξέγερση.[20] Οι δύο στρατηγοί δολοφόνησαν τον Αλ-Μουχαλάμπ και συνέτριψαν τον στρατό του κοντά στην Κούφα (24 Αυγούστου 720).[21] Ο Γιαζίντ Β΄ διέταξε την εκτέλεση 200 αιχμαλώτων του Αλ-Μουχαλάμπ και ο γιος του Αλ-Μουχαλάμπ Μωαβίας διέταξε για αντίποινα την εκτέλεση του Αλ-Χαζάρι και των 30 οπαδών του που ήταν φυλακισμένοι στο Ουασίτ.[22] Ο στρατός των Ομεϋαδών καταδίωξε κατόπιν πολλούς από τους Μουχαλαμπίδες, ανάμεσα τους 9 με 14 αγόρια που έστειλαν στον Γιαζίντ Β΄ εκτελέστηκαν με διαταγή του.[23][24] Η σκληρή καταστολή της εξέγερσης των Μουχαλαμπιδών σηματοδότησε τον τερματισμό των εξεγέρσεων εναντίον των Ομεϋαδών στο Ιράκ.[25] Την συντριβή των Μουχαλαμπιδών Γιαμανί ακολούθησε ο διορισμός στην θέση του κυβερνήτη του Ιράκ του Καϊσίτη Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ, σύντομα ωστόσο καθαιρέθηκε επειδή δεν έστειλε στο θησαυροφυλάκιο του Χαλιφάτου το πλεόνασμα του επαρχιακού ταμείου, τον αντικατέστησε ο υπολοχαγός του Ουμάρ ιμπν Χουμπάιρα αλ-Φαζαριούμφ.[26] Ο Τζούλιους Βελχάουζεν έγραψε "η εξόντωση της πανίσχυρης οικογένειας των Μουχαλαμπιδών ήταν ένα μέτρο πρωτάκουστο για τους Ομεϋάδες, ισοδυναμούσε με την κήρυξη πολέμου στην Υεμένη, η κυβέρνηση του Χαλιφάτου εκφυλίστηκε σε πολιτικό κόμμα". Ο νέος διορισμός του Χουμπάιρα σύμφωνα με τον Βελχάουζεν έφερε τεράστια ένταση, το αποτέλεσμα εξόργισε τόσο πολύ τους Μουχαλαμπίδες Γιαμανί που ήταν αποφασισμένοι για εκδίκηση.[14] Οι φυλές του Χουρασάν που είχαν στενές σχέσεις με τους Γιαμανί αισθανόντουσαν ταπεινωμένες, προκάλεσαν την "Επανάσταση των Αββασιδών" με το σύνθημα "εκδίκηση για τους Μπανού Μουχαλάμπ" που ανέτρεψε τους Ομεϋάδες.[27] Ο Ανατολίτης Χένρι Λάμενς θεωρεί άδικη την απεικόνιση του Γιαζίντ Β΄ ως "εξτρεμιστή" αφού "προσπάθησε αρχικά με κάθε ειρηνικό μέσο να συμφιλιώσει τις δύο αντίπαλες φυλές όπως και οι προκάτοχοι του".[1] Ο Γιαζίντ Β΄ δεν υποστήριξε ωστόσο τους Καϊσίτες απέναντι στους Μπανού Καλμπ που αποτελούσε την ισχυρότερη φυλή των Γιαμανί, αποτελούσαν την κύρια βάση του στρατού του στην καταδίωξη των ίδιων των Μουχαλαμπιδών.[14] Σε μεγάλες επαρχίες όπως η Ιφρικίγια, η Τζαζίρα το Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία διόρισε επίσης Γιαμανί της Μπανού Καλμπ.[1]

Οικονομική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα ερείπια της Καπιτωλιάς

Τα έξοδα της επιβολής της κυριαρχίας των Ομεϋαδών και των αποτυχημένων στρατιωτικών εκστρατειών ανάμεσα στις οποίες και εκείνης στην Κωνσταντινούπολη (717/718) σπατάλησαν τα παλιότερα κέρδη της κατάκτησης της Υπερωξιανής του Σινδ και της Ιβηρικής υπό τον Αλ-Ουαλίντ Α΄.[28] Οι προκάτοχοι του είχαν προτείνει να αποχωρήσουν οι Σύριοι από το Ιράκ, να σταματήσουν οι κατακτήσεις και να αποχωρήσουν τα στρατεύματα των Συρίων από την Υπερωξιανή, την Ιβηρική και την Κιλικία. Η πιο σημαντική μεταρρύθμιση του προκατόχου του Ουμάρ Β΄ ήταν η κατάργηση του φόρου "τζίτζια" που είχε επιβληθεί στους "μαουάλι", τους μη Άραβες μουσουλμάνους του Χουρασάν, του Σινδ και της Ιφρικίγια και από εκεί σε όλο το Χαλιφάτο.[1][29] Ο Γιαζίντ Β΄ προσπάθησε να ανατρέψει τις μεταρρυθμίσεις του Ουμάρ Β΄ στις οποίες είχαν αντιταχθεί οι Άραβες εθνικιστές όπως ο Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ και η άρχουσα τάξη της βασιλικής οικογένειας των Ομεϋαδών.[1] Την εποχή της διακυβέρνησης του Ουμάρ Β΄ οι Άραβες εθνικιστές αποδέχθηκαν μια προσωρινή παύση του επεκτατισμού τους λόγω της οικονομικής κατάρρευσης από την αποτυχημένη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.[30] Με τον Γιαζίντ Β΄ ο Μασλαμά και οι προστατευόμενοι του όπως ο Ουμάρ ιμπν Χουμπάιρα αλ-Φαζαριούμφ αποκαταστάθηκαν, ξεκίνησαν εκ νέου οι επιθέσεις στο Βυζάντιο, τους Χαζάρους και οι επιχορηγήσεις στους πρίγκιπες των Ομεϋαδών.[31]

Οι πολιτικές του Γιαζίντ Β΄ είχαν στόχο να αποκαταστήσουν την άρχουσα τάξη με την προσφορά πολεμικών λαφύρων, οι στόχοι δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν επειδή οι στρατιωτικές κατακτήσεις ήταν ανύπαρκτες.[31] Το επόμενο μέτρο που είχε στόχο να επιβάλει ο Γιαζίντ Β΄ για να γεμίσει το θησαυροφυλάκιο ήταν να αφαιρέσει από τους κυβερνήτες των επαρχιών την τάση τους να μην αποδίδουν το πλεόνασμα στον Χαλίφη. Ο Γιαζίντ Β΄ διόρισε νέους κυβερνήτες έμπιστους στα πρότυπα του Αλ-Χατζάζ με στόχο να του επιφέρουν τους απαιτούμενους φόρους, την ίδια πολιτική εφάρμοσε στην Ιφρικίγια, το Χουρασάν, το Σινδ και την Ιβηρική.[31] Το πρόσθετο μέτρο που ήταν η επαναφορά του "τζίτζια" στους "μαουάλι" τον έφερε σε νέα σύγκρουση με τους κατοίκους των επαρχιών.[1][31] Ο νέος κυβερνήτης της Ιφρικίγια Γιαζίντ Ιμπν άμπι Μούζλιμ προστατευόμενος του Αλ-Χατζάζ προσπάθησε να επιβάλει την "τζίτζια" στους Βέρβερους αλλά λίγο μετά τον διορισμό του δολοφονήθηκε.[1] Οι περισσότεροι Βέρβεροι είχαν ασπαστεί το Ισλάμ και είχαν κυρίαρχο ρόλο στον στρατό σε αντίθεση με τους "μαουάλι" που υπήρχαν στις υπόλοιπες επαρχίες του Χαλιφάτου.[32] Το επεισόδιο των Βερβέρων ήταν ένα μεγάλο πλήγμα στο Χαλιφάτο και προάγγελος στην μεγάλη εξέγερση των Βερβέρων (740-743).[1] Η επαναφορά της "τζίτζια" στο Χουρασάν από τον Ιμπν Χουμπάιρα, Σαΐντ ιμπν Αμρ αλ-Χαράσι οδήγησαν για 20 χρόνια σε μεγάλες αντιδράσεις με τελικό αποτέλεσμα την "Επανάσταση των Αββασιδών".[1]

Αποτυχημένη εκστρατεία στους Χαζάρους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρυσό Δηνάριο του Γιαζίντ Β΄

Ο Συριακός στρατός επιτέθηκε τον Μάρτιο του 722 στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, συνετρίβη από τους Χαζάρους στην Αρμενία νότια από τον Καύκασο, η ήττα αυτή επέφερε σημαντικές απώλειες στους Άραβες.[33] Ο Γιαζίντ Β΄ έστειλε νέο στρατό 25.000 ανδρών υπό την ηγεσία του Αλ-Τζάρραχ Ιμπν Αμπνταλλάχ με στόχο να εκδικηθεί, καταδίωξε τους Χαζάρους και τους ανάγκασε να δραπετεύσουν στην πρωτεύουσα τους Μπαλαντζάρ (22 Αυγούστου 722).[34] Ο κύριος στρατός των Χαζάρων γλύτωσε ωστόσο την καταδίωξη, ανάγκασαν τον Αλ-Τζάρραχ να αποσυρθεί νότια από τον Καύκασο και να ζητήσει ενισχύσεις από τον Γιαζίντ Β΄.[34] Ο Γιαζίντ Β΄ ξεκίνησε νέα επιδρομή στο Μπαλαντζάρ (723) αλλά δεν είχε σημαντικά κέρδη.[34]

Καταστροφή των χριστιανικών εικόνων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ελληνικές πηγές όπως ο πατριάρχης Ιωάννης Ε΄ Ιεροσολύμων, ο Θεοφάνης Ομολογητής και ο Πατριάρχης Νικηφόρος Α΄ έγραψαν ότι ο Γιαζίντ Β΄ εξέδωσε ένα διάταγμα για την καταστροφή όλων των χριστιανικών εικόνων στο Χαλιφάτο. Ο Μπέσερ του Σαραντάπηχου είχε υποσχεθεί στον Γιαζίντ Β΄ μια πολύχρονη και πλούσια ζωή με αυτή την πράξη του.[35] Οι Συριακές πηγές αναφέρουν ότι ο Γιαζίντ Β΄ ανέθεσε την εκτέλεση της διαταγής στον Μασλάμα, η πράξη του αυτή επηρέασε έντονα τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Λέων Γ΄ που ξεκίνησε την δική του Εικονομαχική πολιτική.[36] Οι Άραβες ιστορικοί που ζούσαν στην Αίγυπτο περιγράφουν την εκτέλεση του διατάγματος στην πατρίδα τους.[37] Οι σύγχρονοι ιστορικοί όπως ο Αλεξάντρε Βασίλιεφ αναφέρουν σαν πιο αξιόπιστη ημερομηνία τον Ιούλιο του 721 που καταγράφει ο πατριάρχης Ιωάννης Ε΄.[38] Το διάταγμα αυτό ανακάλεσε ο διάδοχος του Ισάμ ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ.[37]

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γιαζίντ Β΄ πέθανε από Φυματίωση στο Ιρμπίντ, στην περιφέρεια της Υπεριορδανίας (26 Ιανουαρίου 724).[1][39] Ο αδελφός του Ισάμ πραγματοποίησε την διοίκηση της ταφικής πομπής.[40] Ο Γιαζίντ Β΄ είχε στόχο να ορίσει διάδοχο τον γιο του Ουαλίντ Β΄, ο Μασλάμα τον έπεισε να ορίσει πρώτο διάδοχο τον αδελφό του Ισάμ και κατόπιν τον γιο του Ουαλίντ.[41]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 Lammens & Blankinship 2002, σ. 311
  2. ↑ Marsham 2022, σ. 35
  3. ↑ Powers 1989, σσ. 193–194
  4. ↑ Powers 1989, σ. 195
  5. ↑ Bacharach 1996, σσ. 30, 32, 33
  6. ↑ Bacharach 1996, σ. 36
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Powers 1989, σσ. 89–90
  8. ↑ Ahmed 2011, σ. 123
  9. ↑ Marsham 2022, σ. 40
  10. ↑ Powers 1989, σ. 105
  11. ↑ Cobb 2000, σ. 882
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 Wellhausen 1927, σ. 313
  13. ↑ Powers 1989, σ. 80
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Wellhausen 1927, σ. 322
  15. ↑ Powers 1989, σ. 112
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Wellhausen 1927, σ. 314
  17. ↑ Wellhausen 1927, σσ. 313, 316
  18. ↑ Wellhausen 1927, σσ. 314–315
  19. ↑ Wellhausen 1927, σσ. 316–317
  20. ↑ Powers 1989, σ. 127
  21. ↑ Wellhausen 1927, σ. 318
  22. ↑ Powers 1989, σσ. 140–141
  23. ↑ Wellhausen 1927, σσ. 318–319
  24. ↑ Powers 1989, σσ. 144–146
  25. ↑ Kennedy 2004, σ. 108
  26. ↑ Wellhausen 1927, σσ. 319–320
  27. ↑ Hawting 2000, σ. 76
  28. ↑ Blankinship 1994, σσ. 84–85
  29. ↑ Blankinship 1994, σ. 86
  30. ↑ Blankinship 1994, σσ. 86-87
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 Blankinship 1994, σ. 87
  32. ↑ Blankinship 1994, σσ. 87-88
  33. ↑ Blankinship 1994, σσ. 121–122
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Blankinship 1994, σ. 122
  35. ↑ Vasiliev 1956, σσ. 27–33
  36. ↑ Vasiliev 1956, σ. 37
  37. ↑ 37,0 37,1 Vasiliev 1956, σσ. 39-40
  38. ↑ Vasiliev 1956, σ. 47
  39. ↑ Pellat 1971, σ. 2
  40. ↑ Powers 1989, σ. 194
  41. ↑ Blankinship 1989, σ. 87

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ahmed, Asad Q. (2011). The Religious Elite of the Early Islamic Ḥijāz: Five Prosopographical Case Studies. Oxford: University of Oxford Linacre College Unit for Prosopographical Research.
  • Bacharach, Jere L. (1996). "Marwanid Umayyad Building Activities: Speculations on Patronage". Muqarnas: An Annual on the Visual Cultures of the Islamic World. 13. Brill: 27–44.
  • Gordon, Matthew S.; Robinson, Chase F.; Rowson, Everett K.; Fishbein, Michael (2018). The Works of Ibn Wāḍiḥ al-Yaʿqūbī (Volume 3): An English Translation. Leiden: Brill.
  • Blankinship, Khalid Yahya, ed. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXV: The End of Expansion: The Caliphate of Hishām, A.D. 724–738/A.H. 105–120. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press.
  • Blankinship, Khalid Yahya (1994). The End of the Jihâd State: The Reign of Hishām ibn ʻAbd al-Malik and the Collapse of the Umayyads. Albany, New York: State University of New York Press.
  • Cobb, P. M. (2000). "Al-Urdunn: 2. History, (a) Up to 1250". In Bearman, P. J.; Bianquis, Th.; Bosworth, C. E.; van Donzel, E. & Heinrichs, W. P. (eds.). The Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Volume X: T–U. Leiden: E. J. Brill. σσ. 882–884.
  • Hawting, Gerald R. (2000). The First Dynasty of Islam: The Umayyad Caliphate AD 661–750 (Second ed.). London and New York: Routledge.
  • Hillenbrand, Carole, ed. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXVI: The Waning of the Umayyad Caliphate: Prelude to Revolution, A.D. 738–744/A.H. 121–126. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press.
  • Fowden, Garth (2004). Qusayr 'Amra: Art and the Umayyad Elite in Late Antique Syria. Berkeley and Los Angeles: University of California Press.
  • Kennedy, Hugh (2004). The Prophet and the Age of the Caliphates: The Islamic Near East from the 6th to the 11th Century (Second ed.). Harlow: Longman.
  • Lammens, H. & Blankinship, Kh. Y. (2002). "Yazīd (II) b. ʿAbd al-Malik". In Bearman, P. J.; Bianquis, Th.; Bosworth, C. E.; van Donzel, E. & Heinrichs, W. P. (eds.). The Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Volume XI: W–Z. Leiden: E. J. Brill. σ. 311.
  • Marsham, Andrew (2022). "Kinship, Dynasty, and the Umayyads". The Historian of Islam at Work: Essays in Honor of Hugh N. Kennedy. Leiden: Brill. σσ. 12–45.
  • Pellat, Ch. (1971). "Ḥabãba". In Lewis, B.; Ménage, V. L.; Pellat, Ch. & Schacht, J. (eds.). The Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Volume III: H–Iram. Leiden: E. J. Brill. σ. 2.
  • Powers, David S., ed. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXIV: The Empire in Transition: The Caliphates of Sulaymān, ʿUmar, and Yazīd, A.D. 715–724/A.H. 96–105. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press.
  • Vasiliev, A. A. (1956). "The Iconoclastic Edict of the Caliph Yazid II, A. D. 721". Dumbarton Oaks Papers. 9: 23–47.
  • Wellhausen, Julius (1927). The Arab Kingdom and Its Fall. Translated by Margaret Graham Weir. Calcutta: University of Calcutta.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γιαζίντ_Β΄&oldid=10989162"