Γεώργιος Μαϊώτας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γεώργιος Μαϊώτας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Γεώργιος Μαϊώτας (Ελληνικά)
Γέννηση1660
Χανιά
Πληροφορίες ασχολίας

Ο Γεώργιος Μαϊώτας (ή Μαγιώτας), (Χανιά, 1660 – ;) [1] ήταν Έλληνας λόγιος και κληρικός, ο οποίος έδρασε μεταξύ του 17ου αιώνα και 18ου αιώνα.

Βιογραφία-σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γεώργιος Μαϊώτας (Μαγιώτας) γεννήθηκε στα Χανιά[2] της Κρήτης. Ο πατέρας του Βικέντιος ήταν μέλος της Αδελφότητας της Βενετίας, ενώ η μητέρα του είχε καταγωγή από τη σημαντική οικογένεια των Μασγανά. Ο Γεώργιος φοίτησε στη Φλαγγίνειο Σχολή[2] (Ελληνομουσείο Φλαγγίνη ή Φλαγγιανόν Φροντιστήριον) της Βενετίας, από το 1679 και μετά, έχοντας ως συμμαθητή στην ίδια τάξη τον Ηλία Μηνιάτη (ο οποίος διετέλεσε αργότερα και Επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων).[1][2][3] Στη συνέχεια ο Γεώργιος Μαϊώτας σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας και χειροτονήθηκε επίσης ως κληρικός.

Κληρικό-εκπαιδευτικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γεώργιος Μαϊώτας μετά τις σπουδές του επέστρεψε στην Βενετία. Στα 1692 προσπάθησε ανεπιτυχώς να εκλεγεί ως δάσκαλος στην Ελληνική Σχολή της Βενετίας[2] και έτσι ασχολήθηκε με διάφορες διορθώσεις στο τυπογραφείο του Νικολάου Σάρου[2] και ίσως από τότε ως και το 1697 διετέλεσε πιθανόν εφημέριος και πάντως σίγουρα ιεροκήρυκας του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων.[2] Το 1697 αναχώρησε για τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και ανέλαβε καθήκοντα ως ιεροκήρυκας στην αυλή του Κωνσταντίνου Μπρινκοβεάνου (1664–1714), ηγεμόνα της Βλαχίας, μεταξύ 1688-1714 (γνωστού και ως Μπασσαράμπα ή Βασαράβα)[4], και ως οικοδιδάσκαλος των ελληνικών και των λατινικών[4] στα παιδιά του ηγεμόνα αυτού. Διορίσθηκε επίσης ως καθηγητής στην Ακαδημία του Βουκουρεστίου για την διδασκαλία της Λατινικής γλώσσας.[2] Ο Μαϊώτας έφερε τον τίτλο του Διδασκάλου του Ιερού Ευαγγελίου της Μεγάλης Εκκλησίας και όχι απλά του Ιεροκήρυκα,[4][5] τουλάχιστον μέχρι το 1706, που εκδόθηκε το έργο του «Λόγος Εις το Σωτήριον Πάθος του Θεανθρώπου Λόγου», μαζί με το Τετρασύνθετο Ευαγγέλιο στο Πάθος.[6]

Έργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για το πνευματικό του γενικά έργο και τη συμβολή του λόγιου αυτού στην πνευματική ανάπτυξη της Ρουμανίας, ο Μαϊώτας εξαίρεται από Ρουμάνους ερευνητές,[1] ενώ στο σημαντικό έργο του «Λόγος Εις το Σωτήριον Πάθος του Θεανθρώπου Λόγου» το οποίο έχει συντάξει με γλώσσα απλή της εποχής, αλλά με υψηλά νοήματα, με πηγές τον Απόστολο Παύλο και το Άσμα Ασμάτων, έργο το οποίο «ρητορικά κυμαίνεται μεταξύ λόγου και ομιλίας», σύμφωνα με τον ερευνητή Γεώργιο Ε. Μποροβίλο, στο βιβλίο του «Η ορθόδοξη κηρυκτική γραμματεία κατά τον ΙΗ αι.: Οι έντυπες συλλογές», ο Γεώργιος Μαϊώτας αναφέρεται στην «αντίθεση της χαράς και του θριάμβου από την μια και της θλίψης και της αγωνίας, από την άλλη. Στην ανάπτυξη διηγείται την ευαγγελική περίοδο του Πάθους κάνοντας σχόλια και ερμηνεύοντας σημεία, όπου εφαρμόζει μια μετρημένη αλληγορία».[1]

  • Γεώργιος Μαϊώτας, «Λόγος Εις το Σωτήριον Πάθος του Θεανθρώπου Λόγου. Τούτω δε, αυτού του Πάθους το Κείμενον εκ των τεσσάρων Ευαγγελιστών συλλεχθέν προσετέθη. Μονοτέσσαρον, είτουν Τετρασύλλεκτον επονομασθέν». Του Διδασκάλου του Ιερού Ευαγγελίου της Μεγάλης Εκκλησίας Γεωργίου του Μαϊώτα, της τε Ελληνίδος και Λατινίδος φωνής Καθηγητού των εκλαμπροτάτων Υιών του Γαληνοτάτου Ουγγροβλαχίας Ηγεμόνος, Κυρίου Κυρίου Ιωάννου Κωνσταντίνου Βασαράβα Βραγκοβάνου. Έκδοση: Παρά Μιχαήλ Υποδιακόνου του Ιστφανόβιτζ., Τυπωθείς εν τη Επισκοπή Ρημνίκου, εν Έτει Σωτηρίω αψς. [=1706].
  • Ο Γεώργιος Μαγιώτας έγραψε και λόγο για τον Μέγα Κωνσταντίνο.[2]

Πηγές-βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Γεώργιος Ε. Μποροβίλος, «Η ορθόδοξη κηρυκτική γραμματεία κατά τον ΙΗ αι.: οι έντυπες συλλογές», (διατριβή), έκδοση: Τμήμα Ποιμαντικής, Σχολή Θεολογική, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), ("Greek orthodox preaching literature during 18th c.: printed collections"), από την ιστοσελίδα του Εθνικού Αρχείο Διδακτορικών Διατριβών, DOI: 10.12681/eadd/22667 - http://hdl.handle.net/10442/hedi/22667 Θεσσαλονίκη 2001, σελ. 79-80.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Χατζηδάκης Εμμανουήλ, «Κρήτες Λόγιοι του 17ου και 18ου αιώνα», (μεταπτυχιακή διατριβή) έκδοση: Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 56, 98, 104-105.
  3. «Μαγιώτας» κατά τον Αθανάσιο Καραθανάση, «Η Φλαγγίνειος σχολή», σελ. 257-259.
  4. 4,0 4,1 4,2 Κωνσταντίνος Σάθας, «Νεοελληνική Φιλολογία: Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων από της καταλύσεως της βυζαντινής αυτοκρατορίας μέχρι της ελληνικής εθνεγερσίας (1453-1821)», Τμήμα Τέταρτον, Δέκατος Όγδοος αιών. (1700—1800), σελ. 595: [...] "Γεώργιος Μαϊώτας, ἱεροκήρυξ τῆς μεγάλης ἐκκλησίας καὶ διδάσκαλος ἐν τοῖς ἑλληνικοῖς καὶ λατινικοῖς τῶν υἱῶν τοῦ Κωνσταντίνου Βασαράβα ἡγεμόνος τῆς Βλαχίας, συνέγραψε λόγον εἰς τὸ σωτήριον πάθος τοῦ θεανθρώπου λόγου, ἐκδοθέντα ἐν ἔτει 1706". [...]
  5. Γεώργιος Μαϊώτας, Λόγος, φα´.
  6. Γεώργιος Μαϊώτας, Λόγος, φφ. κη´-να´.