Γεώργιος Β΄ Ράκοτσι
| Γεώργιος Β΄ Ράκοτσι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 30 Ιανουαρίου 1621[1][2][3] Sárospatak[4][3][5] |
| Θάνατος | 7 Ιουνίου 1660[1][2][3] Οράντεα[3][6][7] |
| Τόπος ταφής | Sárospatak |
| Χώρα πολιτογράφησης | Πριγκιπάτο της Τρανσυλβανίας (1570-1711)[8][4][5] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ουγγρικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ουγγρικά[8][7][9] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μαικήνας[4][5] ηγεμόνας[10][9] πολιτικός[11] μονάρχης[12] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Zsófia Báthory[3][6] |
| Τέκνα | Φραγκίσκος Α΄ Ράκοτσι[3][6] |
| Γονείς | Γεώργιος Α΄ Ράκοτσι[4][3] και Zsuzsanna Lorántffy[3][6] |
| Αδέλφια | Zsigmond Rákóczi[6] |
| Οικογένεια | Οίκος των Ράκοτσι[3][6] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Prince of Transylvania (1648–1657)[13] |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Γεώργιος Β', ουγγρ.: II. Rákóczi György (30 Ιανουαρίου 1621 – 7 Ιουνίου 1660) από τον Οίκο των Ράκοτσι, ήταν Ούγγρος ευγενής, πρίγκιπας της Τρανσυλβανίας (1648-1660), και ο μεγαλύτερος γιος του Γεωργίου Α' και της Σουζάνας Λοράντφυ. [14]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Εξελέγη πρίγκιπας της Τρανσυλβανίας όσο ζούσε ο πατέρας του (19 Φεβρουαρίου 1642). [14] Στις 3 Φεβρουαρίου 1643 νυμφεύτηκε τη Σοφία Μπάτορυ, εγγονή του Στεφάνου Ι΄ Μπάτορυ. Γιος τους ήταν ο Φραγκίσκος Α΄ Ράκοτσι.
Πόλεμος με την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Προετοιμασία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όταν ανέβηκε στον θρόνο (Οκτώβριος 1648), η πρώτη του σκέψη ήταν να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες τού πατέρα του στην Πολωνία. Έχοντας υπόψη αυτόν τον σκοπό, συμμάχησε, στις αρχές του 1649 με τον Κοζάκο χέτμαν Μπογκντάν Χμελνύτσκυ και τους οσποδάρους της Μολδαβίας και της Βλαχίας, (Βασίλε Λούπου και Ματέι Μπασαράμπ), [14] αλλά δεν ανέλαβε δράση για αρκετά χρόνια. Στις 6 Δεκεμβρίου 1656, με τη Συνθήκη του Ράντνοτ, συμμάχησε επίσης με τον βασιλιά Κάρολο Ι΄ Γουσταύο της Σουηδίας εναντίον του βασιλιά Ιωάννη Β' Καζιμίρ της Πολωνίας. Ο Ράκοτσι επρόκειτο να καταλάβει τις επαρχίες της Μικράς Πολωνίας και της Μασοβίας, μαζί με πλούσια κοιτάσματα αλατιού στη Βιελίτσκα και στη Μπόχνα.
1657
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1657 εισέβαλε στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία στο τρίτο μέρος του Β΄ Βόρειου Πολέμου (1655-1660), γνωστού και ως Κατακλυσμού.
Άνοιξη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στα τέλη Ιανουαρίου 1657 ο στρατός των 25.000 ανδρών του Ράκοτσι διέσχισε τα Καρπάθια Όρη κοντά στο Κρόσνο. Οι Τρανσυλβανοί κατευθύνθηκαν προς τη Μεντίκα, όπου ενώθηκαν μαζί τους 10.000 Ζαπορόζιοι Κοζάκοι υπό τον Άντον Ζντάνοβιτς . Ο Τρανσυλβανο-Κοζάκος στρατός πλησίασε το Λβοβ, αλλά δεν κατάφερε να καταλάβει την οχυρή πόλη. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς τα δυτικά, προς την Κρακοβία. Η πορεία του στρατού σημαδεύτηκε από φρικαλεότητες, καταστροφές και λεηλασίες. Ο Ράκοτσι κατέλαβε και κατέστρεψε τη Ντούκλα, το Λέσκo και το Σάνοκ, αλλά δεν κατάφερε να καταλάβει το Πσέμυσλ, το Kρόσνo και το Λάινσουτ (Łańcut). Στις 21 Μαρτίου 1657 ο Ράκοτσι μπήκε στο Tάρνουφ και επτά ημέρες αργότερα έφτασε στην Κρακοβία, η οποία ήταν ήδη υπό σουηδικό έλεγχο. Η σουηδική φρουρά της Κρακοβίας ενισχύθηκε από 2.500 Τρανσυλβανούς υπό τον Γιάνος Μπέτλεν, ενώ οι υπόλοιποι υπό τον Ράκοτσι κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια.
Απρίλιος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η σουηδική φρουρά της Κρακοβίας ενισχύθηκε από 2.500 Τρανσυλβανούς υπό τον Γιάνος Μπέτλεν, ενώ ο Ράκοτσι κατευθύνθηκε προς τα βόρεια. Στις 12 Απριλίου, κοντά στο Τσμιέλουφ, οι Τρανσυλβανοί εντάχθηκαν στον σουηδικό στρατό υπό τον Κάρολο Ι΄ Γουσταύο. Οι συνδυασμένες δυνάμεις διέσχισαν τον Βιστούλα στο Zάβιχοστ, στις 19 Απριλίου καταλαμβάνοντας το Λούμπλιν.
Μάιος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 8 Μαΐου ο σουηδο-τρανσυλβανικός στρατός πολιόρκησε το Μπρεστ Λιτόφσκ, καταλαμβάνοντάς το δύο ημέρες αργότερα. Μετά την πολιορκία, οι στρατιώτες του Ράκοτσι λεηλάτησαν και λαφυραγώγησαν έντονα. Οι Τρανσυλβανοί έκαψαν ολοσχερώς την Μπιάουα Ποντλάσκα και το Μπράινσκ μεταξύ άλλων πόλεων. Στις 20 Μαΐου, τα νέα για τον Δανο-Σουηδικό Πόλεμο έφτασαν στον Κάρολο Ι΄ Γουσταύο και ο βασιλιάς αποφάσισε να βαδίσει προς τη Σουηδική Πομερανία, αφήνοντας επικεφαλής τον Γκούσταφ Όττο Στένμποκ.
Ιούνιος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο στρατός στη συνέχεια βάδισε προς τη Βαρσοβία, καίγοντας τις πόλεις Mιέλνικ, Ντροχίτσυν, Nουρ, Μπροκ και Πνιέβο. Στις 17 Ιουνίου, μετά από τριήμερη πολιορκία, ο Ράκοτσι και ο Στένμποκ κατέλαβαν τη Βαρσοβία. Οι σουηδικές δυνάμεις παρέμειναν στη Βαρσοβία μόνο για λίγες ημέρες, καθώς στις 22 Ιουνίου έφυγαν από την πόλη για το Στσέτσιν, για να συμμετάσχουν στον πόλεμο εναντίον της Δανίας. Δεδομένου ότι ο Ράκοτσι γνώριζε καλά την πραγματική ποιότητα τού στρατού του, αποφάσισε να εγκαταλείψει και τη Βαρσοβία και να κατευθυνθεί νοτιοανατολικά.
Ιούλιος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά από διαταγή του Πολωνού βασιλιά Ιωάννη Β' Καζίμιρ Βάζα, τους Τρανσυλβανούς ακολούθησε ένας στρατός ιππικού 10.000 ατόμων του Στέφαν Τσαρνιέτσκι, υποστηριζόμενος από τους Λιθουανούς του Αλεξάντερ Χίλαρυ Πολουμπίνσκι και τους Αυστριακούς συμμάχους. Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις του Γιέρζυ Λουμπομίρσκι οργάνωσαν μια εισβολή εκδίκησης στην Τρανσυλβανία, με εκτεταμένες λεηλασίες και καταστροφή του βασιλείου του Ράκοτσι. Στις 8 Ιουλίου 1657 στο Λάντσουτ, οι Πολωνοί ηγέτες αποφάσισαν να χωρίσουν τις δυνάμεις τους. Ο Στέφαν Τσαρνιέτσκι επρόκειτο να ακολουθήσει τον Ράκοτσι, ενώ ο Γιέρζυ Λουμπομίρσκι και ο Στανίσλαφ "Ρεβέρα" Ποτότσκι επρόκειτο να εμποδίσουν τους Τρανσυλβανούς και τους Κοζάκους από το να περάσουν τα σύνορα, και να δραπετεύσουν από την Πολωνία. Στις 11 Ιουλίου ο Τσαρνιέτσκι κατέστρεψε εν μέρει τον στρατό της Τρανσυλβανίας στη μάχη του Mαγκιέρουφ. Στις 16 Ιουλίου οι πολωνικοί στρατοί ενώθηκαν, και στις 20 Ιουλίου ο Ράκοτσι ηττήθηκε στη μάχη του Τσάρνυ Όστρουφ.
Ο Ράκοτσι συνθηκολογεί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την ήττα και την επακόλουθη υποχώρηση των Κοζάκων συμμάχων του, ο Ράκοτσι αποσύρθηκε προς την πόλη Mιενζύμποζ της Podolian, όπου συνθηκολόγησε με τον Γιέρζυ Λουμπομίρσκι (23 Ιουλίου), υποσχόμενος να σπάσει τη συμμαχία του με τη Σουηδία, να εγκαταλείψει τις πόλεις Κρακοβία και Μπρεστ Λιτόφσκ και να πληρώσει. συνεισφορά συνολικού ύψους άνω των 4 εκατομμυρίων ζλότι.
Τελικό χτύπημα από τους Τατάρους της Κριμαίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Πολωνοί διοικητές επέτρεψαν στις δυνάμεις του να βαδίσουν προς την Τρανσυλβανία, αλλά στις 26 Ιουλίου, ο Ράκοτσι δέχτηκε επίθεση από τους Τατάρους της Κριμαίας, οι οποίοι εκείνη την εποχή ήταν σύμμαχοι της Πολωνίας-Λιθουανίας. Ο Ράκοτσι εγκατέλειψε τον στρατό του, αφήνοντάς τον στα χέρια του Γιάνος. Το στρατόπεδο της Τρανσυλβανίας, που βρίσκεται κοντά στην Tρεμπόφλα, καταλήφθηκε από τους Τατάρους στις 31 Ιουλίου. Περίπου 500 σκοτώθηκαν και περίπου 11.000 Τρανσυλβανοί αιχμαλωτίστηκαν και μεταφέρθηκαν στην Κριμαία. Ως αποτέλεσμα, ο στρατός του Ράκοτσι έπαψε να υπάρχει.
Εκτοπίσεις και αποκαταστάσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 3 Νοεμβρίου 1657, κατόπιν διαταγής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (στην οποία ήταν υποτελής η Τρανσυλβανία), η Δίαιτα τον καθαίρεσε για την ανάληψη ενός πολέμου χωρίς άδεια, και τον αντικατέστησε από τον Φράνσις Ρέντεϋ. Αλλά τον Ιανουάριο του 1658 αποκαταστάθηκε από μια νέα συνεδρία της Δίαιτας στο Mέντγκυες. Και πάλι καθαιρέθηκε από τον Τούρκο Μεγάλο Βεζίρη, και αποκαταστάθηκε ξανά σαν να μην είχε συμβεί κάτι. [14]
Πόλεμος με τους Οθωμανούς
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τελικά οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Τρανσυλβανία, και ο Ράκοτσι απεβίωσε στο Nαγκυβάραντ από τραύματα, που έλαβε στη μάχη του Γκυάλου (Μάιος 1660). [14]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε τη Σοφία Μπάτορυ, κόρη του Ανδρέα και ανιψιά του Γαβριήλ πρίγκιπα της Τρνασυλβανίας. Ο γάμος συνέδεσε τον Οίκο των Μπάτορυ με τον Οίκο των Ράκοτσι, τα μέλη του οποίου διαδέχθηκαν στο πριγκιπάτο της Τρανσυλβανίας τον Οίκο των Μπάτορυ. Γιος του ήταν ο:
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) Library of Congress Authorities. Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. n87924641. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 (πολλαπλές γλώσσες) Rodovid. 419924. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 119333600. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 (Αγγλικά) CERL Thesaurus. Consortium of European Research Libraries. cnp00973817. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 (Αγγλικά, Γερμανικά) WikiTree. Rákóczi-1. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ 7,0 7,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 145468122. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ 8,0 8,1 (πολλαπλές γλώσσες) Virtual International Authority File. OCLC. Dublin. 35987402. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ 9,0 9,1 «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 19300819X. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ (Αγγλικά) Early Modern Letters Online. 0fe75eb7-244f-45e7-97ae-9304a1824a79. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019.
- ↑ «Magyar életrajzi lexikon». (Ουγγρικά) Magyar életrajzi lexikon. Akadémiai Kiadó. Βουδαπέστη. 1967. ABC12527/12690. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2024.
- ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 Bain 1911.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Αρχισυντάκτης της Εγκυκλοπαίδειας της Ουκρανίας Vladimir Kubiiovych. - Παρίσι, Νέα Υόρκη: Young Life, 1954–1989.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα György II Rákóczi στο Wikimedia Commons